ในชีวิตหนึ่งของเรา อาจมีบางวันที่เราได้อยู่กับตัวเองเพียงไม่กี่ครั้งใน1ปี

แล้วตัวเราเองก็จะกลับมาตั้งคำถามว่า

"สุดท้ายแล้วจุดที่เราพอใจที่สุดอยู่ตรงไหน.."

"เราอยากจะให้อนาคตมันเป็นอย่างไร"

หลายครั้งที่ตัวเราได้ตอบกลับไปว่า

" ก็คงอยากมีชีวิตที่ปกติที่สุด..

 มีคู่ชีวิตสักคน ให้คอยเป็นเพื่อนคิดเพื่อนที่พร้อมจะแชร์อะไรๆก็ตาม

ที่สะบักสะบอมมาจากอะไรข้างนอกที่เต็มไปสิ่งที่เราไม่รู้ ไม่เคยเจอะเจออีกเยอะแยะมากมาย

คอยจับมือกัน พร้อมที่จะพยุงกันในวันที่ใครก็ตามล้มลง

ได้โอบกอดในวันที่เค้ากำลังดีใจสุดๆ หรือวันที่เค้าเสียใจที่สุดเช่นกัน

สิ่งเหล่านี้จะสอนให้เราเข้มแข็งขึ้น ให้เราเติบโตขึ้นโดยไม่มีวันจบ

..ได้อยู่ในบ้านที่ตื่นเช้ามา มีแดดส่องผ่านม่านสีฟ้า กลายเป็นแสงอ่อนๆ มากระทบกับหน้าของเรา

เพื่อเป็นสัญญาณว่า เช้าแล้วหมดเวลาสำหรับเมื่อวาน..

แต่สิ่งที่เราค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วพบกับคนที่อยู่ข้างๆกันในเตียงที่อาจจะไม่เล็กไม่ใหญ่คือ

ผู้หญิงคนนึงที่พร้อมจะยิ้มให้กับเราในทุกๆวัน คนที่เรากล้าพูดออกมาเต็มปากว่ารักเค้ามาก..

มากพอๆกับชีวิตของเราคูณสองเข้าไป

อาจเพราะนิสัยส่วนตัวเป็นคนที่ชอบอยู่กับความรู้สึกคนอื่นมากกว่าความรู้สึกตัวเอง

ให้เค้าได้อิ่มก่อนที่เราจะอิ่ม..

ให้เค้าได้พักผ่อนก่อนที่เราจะค่อยนอนหลับตามเค้าไป..

ให้เราได้ดูแลเค้า.. มากกว่าการดูแลตัวเอง (ข้อนี้จะเป็นบ่อยมาก จะมีข้อเสียก็ตรง เป็นคนที่จะไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองในบางครั้ง)

ให้เราได้ดูแลเค้าไปตลอดชีวิต..

ได้เป็นทุกๆอย่างของเค้า.. เป็นขา เป็นแขน เป็นผ้าเช็ดหน้า เป็นยานพาหนะให้เค้าขี่หลังได้ทุกเมื่อ

เป็นคนที่จะเลี้ยงดูเค้าและครอบครัวของเค้าให้ได้ "

สิ่งเหล่านี้คือ คำตอบที่ไม่ว่าสักกี่ครั้ง คำตอบก็จะยังคงเป็นแบบนี้ไปตลอด

แต่อาจจะมีเพิ่มเติมไปจากนี้ แต่มันไม่เคยลดลงไปจากนี้เลย 

เวลาที่เราได้อยู่กับตัวเอง หลีกหนีจากความวุ่นวายต่างๆนานา

มันก็ทำให้เรามีคำตอบที่ชัดเจนขึ้น ได้หลับตา นึกถึงสิ่งที่เราอยากจะให้มันเกิดขึ้นจริงๆ..

ก็เป็นเพียงคำตอบที่อยู่ภายในใจของผู้ชายธรรมดาคนนึง.. ที่หวังว่าการเดินทาง จะทำให้พบคุณ..ในสักวัน

. . .