Bloggang.com : sochana9 : ++++อ่านหนังสือส่วนหนึ่งที่เติมเต็มให้ เพื่อน ๆ เสิร์ฟสำราญสวรรค์บนเรือเล่มแรก+เรื่องเล่าจากชาวเรือ

++++อ่านหนังสือส่วนหนึ่งที่เติมเต็มให้ เพื่อน ๆ เสิร์ฟสำราญสวรรค์บนเรือเล่มแรก+เรื่องเล่าจากชาวเรือ

++++อ่านหนังสือส่วนหนึ่งที่เติมเต็มให้ เพื่อน ๆ เสิร์ฟสำราญสวรรค์บนเรือเล่มแรก+เรื่องเล่าจากชาวเรือ My pocket book+++++

เนื้อหา ส่วนหนึ่งของหนังสือ

“ เรื่องการไม่เต็มใจตรวจ ผู้ป่วยได้รับการดูแลเหมือนสัตว์ ทำการตรวจเหมือนเค้าพูดไม่ได้ ใช้ มือ (ไม่รวมตีน) ตบหน้า ผลัก หัว ง้างปาก “หมอครับ พูดบอกผมก็ได้นะครับ ผมไม่ได้เป็นใบ้ หมอตบ ๆ ผมอย่างนี้ เหมือนผมเป็นอะไร ?” ผลจากการเขียนใบร้องเรียน ทำให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลโทรศัพท์ติดต่อเพื่อนผม สอบสวนกันใหญ่ แค่ไม่มีอะไรมาก อยากฝากให้พิจารณาถึงการบริการอย่างใส่ใจไม่ใช่สักแต่ทำ ทำ เยี่ยงสัตว์ที่ถูกการตรวจ ....

เคยเจอเรื่องที่ชวนอึ้งกิมกี่ ที่ผู้ป่วยถามหมอ ว่า จากผลการตรวจที่ค่าเอนไซน์ในตับมีค่าสูง “ คุณหมอครับ เป็นไปได้มั้ยที่จะมีผลข้างเขียง เอ้....ข้างเคียง จากการที่กินยาบำรุงร่างกาย ปฎิชีวนะ ชนิดหนึ่ง เพราะเมื่อปีก่อน ๆ ไม่เคยพบสิ่งปกติ อย่างนี้ พอเริ่มกินได้สองปี ก็ผิดปกติที่ตับทั้งสองปี” คำตอบที่ได้ ...ชื่นใจ อย่างเสียสติ ว่า “แหม คุณนี่ก็รวยเหมือนกันเน๊าะ มีเงินไปซื้อยา บำรุง กินด้วย ถ้ากินอาหารครบห้าหมู่ก็ไม่ต้องกินอะไร เพิ่มแล้ว” คุณหมอตอบไม่ตรงคำถามนะครับ ....มันไม่เกี่ยวกับยากดี มีจนอะไรหรอกครับ ถ้าผมกินอาหารไม่ครบห้าหมู่ผมก็อยากจะบำรุงร่างกาย แค่นั้นเอง... จากความไม่มั่นใจ วินิจฉัยโรค จึงต้องส่งไปทำอุลตร้าซาวด์ที่ตับ เพื่อจะได้รู้ว่าไม่ได้เป็นตับแข็ง ตับอ่อนแรง อะไร รวมทั้งตรวจเช็คอ่ย่างละเอียด เกี่ยวกับโรคไวรัส ตับอักเสบ เอ บี ซี ดี ไปเกือบจนถึง แซด ... คุณหมอก็แนะนำว่าอย่าดื่มแอลกอฮอล์ หนึ่งปีผ่านไป ไม่ได้แตะของมืนเมาแต่อย่างไร แม้แต่แก้วเดียว....เชื่อฟังคุณหมอนะครับเนี่ย....

เปลี่ยนเรื่องซีเรียสเป็นเรื่องขำ ๆ ดีกว่า ...ไม่พ้นจากเรื่อง การตรวจร่างกาย อันเกิดจากการตรวจ-ภายใน ทั้งท่านชายและหญิง ที่จากการสอบถามคนในวงการสจ๊วต แอร์เค้ายังไม่เอาเป็นเอาตายขนาดนี้เลย ..อย่างเรื่อง การตรวจหาริดสีดวงทวาร (ถึงแม้ทวารจะยังไม่หวานอยู่ ) ที่คุณหมอ ต้องใช้มือ (สวมถุง(มือ)ทุกครั้งที่ลงมือ) ความเป็นผู้ชายที่ไม่เค๊ย ไม่เคย ยามเมื่อมีสี่งแปลกปลอม เข้าไปในรู ไม่รู้จะวางตัวอย่างไร คุณหมอแนะนำ “ ไม่ต้องเก็ง นะคะ ปล่อยตามสบาย คลาย ๆ” ในระหว่างนั้นนิ้วมือของคุณหมอ ก็ผ่านไปทั่วจักรวาลน้อย ๆ ลูกเรือคนนี้ ทำตามหมอแนะนำ ไม่ย้ำเกรง ขมิบ กลั้น อะไร อีกต่อไป ปล่อยไปตามลมเลย ..... ไม่อยากจะบอกให้รู้เลยว่า ...คราวนี้ออกมาเป็นต่อน ๆ เหลืองอร่าม งามด้วยสี และกลิ่น คลุ้ง ทั่วห้อง ... ช่วงไม่ลองไม่รู้ .... ผลจากการตรวจหาริดสีดวงทวาร ดันได้ ทองแถมเป็นกำนัล โดยไม่ถูกใจผู้ให้ และความไม่อยากได้ของผู้รับ .... แต่คงเป็นเรื่องปกติ ธรรมดาของคุณหมอที่ต้องเจอผู้ป่วยต่าง ๆ นานา เป็นประจำ....

ยังคงเป็นเรื่องเดียวกัน แต่คนละคน ในการตรวจทวารยังจะหวานอยู่ไหม หนอ อีกครั้งกับความไม่เคย ของชายโสด คุณหมอ (อาจจะไม่เป็นคนเดิม) ทำการควานหาสิ่งผิดปกติ ที่ฮู (หมายถึงรู) .... “อย่ารัด นะคะ ....ดี ค่ะ ดีค่ะ ....(ทำการควานไปเรื่อย ๆ ) ......” เข้าใจว่าหากรัดมาก อาจจะเป็นอันตรายต่อนิ้วของคุณหมอ เพราะความฟิตเปรี๊ยะ อาจจะขมิบ รัดจนนิ้วขาดได้ ....หนึ่งในคมกริบ แรงกล้า...น่าทึ่ง

บางคนบ่นมาว่า ....ช่วงล้วงลึกวงการทวารหนัก ...คุณหมอ บางท่าน ควานนานเกินความจำเป็น กลัวจัง...กลัวจะควบคุมศูนย์สมดุลขมิบไม่อยู่ ....น้ำตาเล็ดมาหลายคนแล้วครับ...แต่ผมว่าคุณหมอไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นหรอกครับ ...มันเป็นหน้าที่หนะ ....

นอกจากการตรวจภายในส่วนหลัง แล้วยังมีส่วนหน้า ของหญิง และชายด้วย ... ผมมีเรื่องเล่าของพี่ชายคนหนึ่ง ชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย น. เค้าเล่าให้ผมฟังว่า “ โอม พี่เกือบจะตรวจโรคไม่ผ่าน แล้ว ปีนี้เปลี่ยนหมอคนใหม่” .... “ อ้าว ...ทำไมเหรอพี่ ....” .... “ก็หมอเค้าบอกว่า พี่มีไข่ สามใบ...ตอนที่เค้าตรวจ เค้าไม่แน่ใจ คลำใหญ่เลย พี่ก็เลยบอกไป ว่า ไข่ของพี่หนะมี สามใบ แต่ไม่มีอะไร ผิดปกติ” ...พี่ น.เล่าต่ออีกว่า “เมื่อก่อนผมก็มีสามใบ ผมไปมาแล้ว ปี นี้ไข่ของผมก็ไม่ได้เพิ่ม หรือลด ทำไมจะไปทำงานต่อไม่ได้....” กว่า จะตกลงกันได้......ว๊า....แย่ จัง....

นี่คือส่วนหนึ่งจากพ็อกเก็ตบุ๊คเรื่องแรก เล่มแรก ในชีวิต ...

ติดตามได้ทางหนังสือเล่มแรก ที่ไม่มีขาย แล้วนอกจากเหลือตามแผง บางร้าน ณ บางแห่ง.. เพราะสินค้าหมดจำหน่าย... ว๊า แย่จัง(เรา)... ไม่ใช่จัง รายยยยยยย..........................

ข้างล่างนี้คือ เรื่องที่เขียนลงคอลัมน์ นิตยสารเพื่อนเดินทาง ฉบับเดือนกรกฎาคม ปี 2005

…..... เรื่องเล่าจากชาวเรือสำราญ...............

เมื่อครั้นยังเด็ก ก็เคยได้ยินแต่แรงงานไทยส่งออกนอกเสมอ ไม่นึกฝันว่าสักวันหนึ่งวันนี้จะเป็นทีของเราขึ้นมาบ้าง ชีวิตไม่ใช่สูตรสำเร็จรูปเสมอไป .....ผมจบ ม.ปลายที่เชียงราย บ้านบนดอย...ด้วยความดันทุรังสูง มุ่งตรงสู่รั้วมหาวิทยาลัยของประชาชน รามคำแหง ยูนิเวอร์ซิตี้...รักเรียนครับ....ทำงานด้วยเรียนด้วย ๓ ปีจบจนได้(ไม่ได้ซื้อมาตามห้องแถวนะ ครับ มีการรับน้อง รับพี่และเข้าเรียนอย่างสม่ำ อาจจะไม่เสมอบ้าง) ...ด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณได้ทุนเฉลิมพระเกียรติของสมเด็จพระเทพ ฯ เรียนฟรีตลอดหลักสูตรการศึกษา....จากชีวิตเด็กนอก....(บ้านนอก) เข้ากรุงมุ่งจะดังด้วยความเพียรพยายาม มุมานะและพกพาความมั่นใจ ...เกินร้อย สมัครทำงานหน้าที่“เด็กเสิร์ฟ” ..(อาชีพที่ต้องเป็นเด็กตลอดกาล) หรือน้องๆกรรมกรในห้องแอร์ในร้านอาหารของโรงแรมหรูใจกลางกรุง(หลากหลายย่าน อาทิ ย่านสุขุมวิท สาธร รัชดา ...ยัน....ประตูน้ำ)จากประสบการณ์ถือถ้วย – จาน งานอาหารและเครื่องดื่ม ชีวิต ก็มีสิทธิ์ “โกอินเตอร์ “ กับเค้าเหมือนกัน นะจะบอกหั้ย...

จากจุดเริ่มต้น บนถนนสายนี้ พอเรียนจบปริญญาตรี ที่ชีวิตไม่ได้คิดอะไรมากมาย ขอให้เป็นหน้าที่การงานและอาชีพที่สุจริต ก็ภูมิใจแล้ว ต่อไห้เรียนจบปริญญาตรีก็ทำงานนี้ได้อย่างมั่นใจ หาได้ยึดติดยศถา บรรดาศักดิ์ ไม่ ...เพราะ “เด็กเสิร์ฟ”นี่หละที่เลี้ยงตัวเองและครอบครัวให้อยู่รอดได้ในสภาวะที่ฟองสบู่แตกกระจุยกระจายไปทั่วเมืองเมื่อหลายปีที่แล้ว ....ถึงแม้ผมจะเคยทำรายการวิทยุ ด้วย จนบริษัทเกิดความจำเป็นที่ต้องปิดตัวลง....แต่ก็หาได้ท้อหรือยอมถอยไม่....ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว เป็นไงเป็นกัน...กลับมาเอาดีด้านงานขายบริการ (อาหารและเครื่องดื่ม เท่านั้นน๊ะ อย่างอื่นไม่ขายและไม่ซื้อ รวมทั้งไม่แถมด้วย....)อีกครั้ง โดยโกอินเตอร์ เป็นงานเดินแบก ( คืออาการของคนเดิน ทำงาน และแบก ถาดอาหาร พร้อมกัน จึงเรียกว่าเดินแบกซึ่งต่างจากงานเดินแบบโดยสิ้นเชิง )ทำงานเรือสำราญ หรูเริ่ด อลังการระดับโลกเชียว....!....ประสบการณ์ ๕ ปี จากโรงแรมหรูใจกลางกรุงในกรุงเทพ ฯ คงพอได้ทักษะ และความชำนาญในงานที่ทำไม่มากก็น้อย รวมทั้งความสำคัญของภาษาที่ต้องใช้ (เริ่มเห็นความสำคัญแบบเอาเป็นเอาตายก็ตอนนี้หละครับ เพราะต้องผ่านการทดสอบจากสถาบันภาษาที่บริษัทรับรอง ว่าสามารถใช้เพื่อการติดต่อสื่อสารได้ คราวนี้ภาษา ปะ กิด –ฟุด ฟิด ฟอไฟ ก็ต้องงัดขึ้นมาใช้ ต่อให้ภาคภาษาอังกฤษสำเนียงลานนา ก็ตามเหอะ อู้ ม่วน แต้ แต้ บ่ ได้ขี้จุ๊......) ก่อนไปก็ใช้เงินเป็นก้อน แทบจะขายที่นาดอนเพื่อแลกกับเงินทุน..ครึ่งแสน..ในปีแรกที่สมัคร ซึ่งก็ผ่านการจดทะเบียนจากกรมแรงงานอย่างถูกต้อง(ไม่ได้ถูกต้ม ) ตามกฎหมายเพื่อความมั่นใจ สำหรับการเตรียมตัวก่อนบินแหลก คราวนี้ โดยจะต้องบินไปลงท่าเรือเมืองที่เรือลำนั้นจอดอยู่เป็นการบินออกนอกเขตประเทศครั้งแรก ไปไกลถึงอเมริกา อเมริโกยโน่น....บ้างก็ยอมรับว่าบางคนก็ตั้งใจ ไปเป็นจิงโจ้...โรบินฮูด....ให้ตำรวจตรวจคนเข้าเมือง มะกันไล่จับเป็นว่าเล่น....ซึ่งหลายคนคงคิดอยากจะไปขุดทอง เหมือนสมัยก่อนกระมัง...แต่หารู้ไม่ว่าเดี๋ยวนี้ ทองหายกำไรหด หมดมาก็เยอะแล้ว....ผมเคยคุยกับคนขับรถแท็กซี่ที่นั่น ที่เป็นคนไทย พอเค้ารู้ว่าเป็นลูกเรือ เค้าก็เตือนว่า..... “อย่าได้มีความคิดที่จะโดดเลยน้อง เดี๋ยวนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน หลังจาก ๑๑ กันยายน ตึกถล่ม” คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่เคยคิดจะใช้ชีวิต แบบหลบ ๆ ช่อน ๆอย่างไม่มีหลักประกัน ถามคนที่เค้าเคยโดดอยู่ที่โน่น ฝรั่งเค้ามองไทย(หัวดำ)ว่าหากินเหมือนพวกลี้ภัย อะไรทำนองนั้นหละ ผมจึงตั้งใจทำงานเรือรักเรือสำราญมานานแรม ๕ ปีทอง อย่างน้อยก็มีโอกาสกลับมากราบแทบเท้าพ่อแม่ และแผ่นดินเกิดปีละครั้ง... รวมถึงรายได้ที่เราทำกันบนเรือ ก็พอ ๆ กับที่เค้าทำบนบก และมันก็ทำให้ชีวิตคนบ้านนอกคอกนาอย่างผมได้ลืมตาอ้าปาก ..... โดยลูกเรือจะได้ค่าจ้างเป็นเงิน ดอลลาร์สหรัฐ ไม่ว่าคุณจะมาจากชนชาติไหน ซึ่งค่าจ้างก็ขึ้นอยู่กับตำแหน่งหน้าที่การงาน ตอนที่ผมเริ่มต้นเมื่อ ๕ ปีที่แล้ว ผมเริ่มทำในตำแหน่ง Buffet steward ได้ประมาณ ๑๓๐๐ เหรียญ ปีต่อมาเลื่อนขั้นเป็น Junior waiter ได้ประมาณ ๒๐๐๐ เหรียญ ปีถัดมาได้เลื่อนขั้นเป็น waiter ได้ประมาณ ๓๐๐๐ เหรียญ จนถึงปัจจุบัน ๓ปีที่เป็น waiter และ๕ ปีที่ไปเป็นแรงงานไทยในต่างแดน “เด็กเสริฟ อินเตอร์” ทำด้วยความภาคภูมิใจและใจรักที่ได้ตอบแทนพระคุณบุพการี และนำเงินตราเข้าประเทศ ที่ไม่ใช่เฉพาะผมคนเดียว หากแต่จำนวนของพนักงานไทยที่ทำบนเรือในต่างประเทศมีมากกว่า พัน ชีวิต ลองคูณแต่ละปีที่เราพอจะช่วยทำรายได้ให้ชาติ ได้ไม่มากก็น้อย

ถึงแม้จะมีพนักงานที่ทำในส่วนของห้องอาหารบนเรือมากกว่า แต่ก็มีแผนก แม่บ้าน คนทำความสะอาด คนทำห้องพักแขก และที่เหลือส่วนน้อยที่ทำบริการต้อนรับส่วนหน้า แล้วแต่ใครจะถนัด เหมาะสมกับงานด้านไหน ซึ่งถ้าหากคุณทำงานได้สักระยะหนึ่ง ก็สามารถเปลี่ยน โยกย้าย หน้าที่ได้ตามความสามารถ.....ส่วนอัตราการจ้างจึงขึ้นอยู่กับสภาพงาน และความรู้ความสามารถ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนที่ทำงานบริการส่วนหน้า จะได้เงินมากกว่า เด็กเสริฟ หรือคนทำความสะอาดห้องพักแขก เพราะเท่าที่ทราบมาว่า คนทำห้องพักให้แขก บางเดือนทำรายได้ทะลุ ถึง เดือนละ แสนหกหมื่นบาท..... ส่วนพนักงานต้อนรับส่วนหน้า(โดยมากจะเป็นต่างชาติเจ้าของภาษา)ที่คอยรับเรื่องจากแขก อย่างสวยหรูเริด เชิดหยิ่ง รายได้เริ่มต้นที่ประมาณ ๖ หมื่นบาท(๑๓๕๐ ) แต่ถ้าเป็นเงินดอลล่าร์ ค่าครองชีพที่โน่นสูงเอาการทีเดียว โดยเฉพาะ ชาวยุโรป ที่ต้องแลกเป็นเงินยูโร ที่มีค่าเงินแข็งกว่า ดอลล่าร์สหรัฐ ผลดีก็ยังคงอยู่ที่ประชาชนลูกเรือไทย ภายใต้บารมีของแผ่นดินไทย สบายไปกว่ากันเยอะ.....

ชีวิตลูกเรือที่ต้องล่องลอยไกลไปตามลม หรือแรงขับเคลื่อนก็ตามเหอะ ใครจะกล้าไปคิดว่าซักวันหนึ่งต้องมาใช้ชีวิตอยู่บนเมืองหรูลอยน้ำ เรือสำราญระดับแนวหน้าของโลก ราคา ๓๐๐ ล้านเหรียญ สหรัฐ เท่ากับ ๓ สนามฟุตบอลมาตรฐานด้วยนะครับ เอามารวมกัน ความสูง ถึง ๑๕-๑๗ ชั้น พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เรือที่ชื่อ “ PRINCESS” มี ๑๕ ลำโดยวิ่งหรือเดินเรือ(ก็ได้)หลากหลายเส้นทางรอบโลกครับ ...หากจะย้อนไปเมื่อ ๕ ปีที่แล้วทางบริษัทให้ความไว้วางใจ เพื่อคัดเลือกทรัพยากรบุคคลเพื่อเป็นพนักงาน ร่วมทำงานกับบริษัทนี้ โดยจะคัดเลือกผู้ที่มีประสบการณ์ จะได้รับพิจารณาเป็นพิเศษ แต่หากไม่มีประสบการณ์ หรือพึ่งเรียนจบมา ก็ควรจะมีใจรักงานด้านการบริการค่อนข้างสูง ถึงสูงมากทีเดียว เพราะพนักงานแต่ละคนจะต้องยอมรับ งานที่ต้องใช้ความอดทนอดกลั้น รับใช้ให้บริการ แค่น้อง น้องนางทาส แต่เป็นทาสสมัยยุคGLOBAL NETWORK และงานที่ทำบนเรือเค้าไม่มีวันหยุด ทำทุกวันนันสตอปฮิต วันละไม่ต่ำกว่า ๑๐ ชั่วโมง แบบยืนจนขาแข็งกันไปข้างหนึ่งเชียว....แต่ก็ทำบ้างพักบ้าง สองสามรอบหมุนเวียนเปลี่ยนกันไม่ได้ทำติดกันหลายชั่งโมง.. ข้อดีของงานบนเรือที่มีอาหารบริการ ๓ มื้อ(ถ้าคุณไม่ออกไปทานอาหาร นอกเรือปีทั้งปี ไม่ต้องจ่ายค่ากับข้าว) รวมทั้งที่พักฟรีไม่มีค่าแอร์......(แบบนี้พอได้ขั้นน้อง น้องกรรมกรในห้องแอร์รึยังครับ)......................

ถึงแม้งานจะหนักแบบควายเรียกพี่ แต่พวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่กันอย่างอบอุ่นสไตล์คนไทยใจรักพวกพ้องในห้องเล็กในโลกของเรือใบใหญ่ ที่ลอยไป ห้องที่เราพักอยู่มีเตียง ๒ ชั้น อยู่กัน ๒ คนในห้องเดียว โดยแบ่งใช้ห้องน้ำร่วมกับอีกห้องหนึ่งสำหรับ บางตำแหน่ง และ ห้องน้ำส่วนตัวสำหรับ waiter เรียกว่านอนในระดับใต้ท้องเรือและใต้ระดับน้ำ ทะเล ชั้น ๒ – ๓ ของเรือ....บางครั้งวันไหนที่คลื่นซัด ลมเพลมพัดแรง ๆ ก็ได้ยินเสียงคลื่นกระทบเรือเป็นระยะ ๆ ขับกล่อมคนไกลบ้านให้เหงากันเล่น ๆ....การร่วมห้องพักกับใครนั้นเราสามารถที่จะขออยู่กับชนชาติเดียวกันได้ ....เพราะจะได้คุยกันมากขึ้น...รู้เรื่องกันมากกว่า จะเปิด TV หรือดูหนังฟังเพลง ก็ยังคงเป็นแนวร่วมเดียวกัน....หรือจะอยู่ช่วยเป็นแรงใจให้กันและกันก็ได้ไม่ว่ากัน....

ชีวิตหลังเลิกงานพวกเราจะใช้เวลาพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูง ใครมีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟัง (ส่วนมากก็จะเป็นเรื่องของผู้โดยสาร ที่มีหลากหลายประเภท นินทา ว่าดี ว่าร้ายบ้าง ให้ขยับปาก เฮฮา ตามประสาของคนที่ทำงานหนัก ต้องหาอะไรมาทดแทน) โดยเฉพาะเรื่องของคนไทยที่นาน ๆจะเดินทางไปเที่ยวกัน หรือชาวไทยในต่างแดน ส่วนสถานที่พบปะกัน ก็มีหลากหลายให้เลือกไม่ว่าจะเป็น โต๊ะอาหารพนักงานหลังเลิกงาน , บาร์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งของพนักงาน (โดยทุกคนมีสิทธิ์จะไปนั่งดื่ม นั่งเม้าท์กัน เที่ยงวัน ยันเที่ยงคืน อันเป็นสถานที่รองรับพนักงานพันกว่าชีวิต )หรือจะเปิดห้องนอนที่พัก ถ้าอยู่ด้วยกันกับคนไทยก็สบายหายห่วง ร้องรำ ทำเพลง เป็นมินิคอนเสิรติ์ คาราโอเค หรืออีกกลุ่มชอบเป็นจ้าวเข้าทรง เปิดคาสิโนเสรี ป้อกเด้ง ดัมมี่ ในห้องไม่มีใครรู้ เล่นพนันกันบางคืน เงินหมุนเวียนสะพรัด (หลักแสนทีเดียวเมื่อคิดเป็นเงินไทย) บ้างได้ บ้างเสีย มี อยู่รายโชคดี แจ็คพอตแตกที่ คาสิโนข้างนอกเรือ ได้เงินสด สด ๔ ล้าน ให้ตำรวจมะกันเป็นบอดี้การ์ด ขนเงินสดกลับเรือหลายกระบุงเป็นที่ฮือฮาของชาวต่างชาติ และก็มีเหมือนกันพวกที่โดนผีการพนันเข้าสิงจนไม่เหลือเงินกลับเมืองไทย...

ส่วนในเรื่องความรักของชาวลูกเรือก็เกิดขึ้นมีหลายเรื่องราวเล่ากันสามร้อยหกสิบวันไม่หมด เพราะ ชีวิตที่อ้างว้าง ว้าเหว่หรือเกิดจากรักแท้ก็มีอยู่แต่ก็แพ้คนใกล้ชิด เป็นการร่วมด้วย ช่วยเหลือเอื้ออาทรซึ่งกันและกัน มีทั้งรักแรกพบ -พบแล้วพบอีก หรือจะชั่วครั้ง ชั่วคราว ดูแลกันเป็นรายสัญญา ๘- ๑๐ เดือน ตลอดเวลาที่ทำงาน ปีต่อปี กลับไปทำงานปีหน้าฟ้าใหม่ ก็หาใหม่ได้บ่อยั่น.... มันง่ายดี..... ง่ายสำหรับคุณ. เพราะความรักไม่มีกำแพงขวางกั้น ไม่ว่าชายจริง หญิงแท้ หรือแม้แต่ผู้สาวพิเศษเพศอย่างว่า โดยเฉพาะผู้หญิงไม่ว่าหญิงไทย หรือเทศ มักจะเป็นกลุ่มเป้าหมาย ที่ชายในเรือจะให้ความสนใจเป็นพิเศษ (เฉลี่ยพนักงาน พันสองร้อยกว่าชีวิตเป็นผู้หญิงไม่เกิน ๓๐ % ) ไม่ว่าเธอจะสวยหรือขี้เหร่ขนาดไหนก็ขายออกกันเป็นว่าเล่น ส่วนจะเลือกเอาชายชาติไหนไม่ว่ากัน มีครบทุกรส แซ่บมาก แซ่บน้อย สูงต่ำ ดำขาว มันเป็นสิทธิส่วนบุคคลจะห้ามกันไม่ได้หรอกแต่ทั้งนี้และทั้งนั้นพวกเธอทั้งหลายก็ควรจะคำนึงถึงประเทศชาติ ที่อุตส่าห์ ติดป้ายชื่อที่เป็นประชาชนคนไทยไว้หน่อยละกัน เพราะพนักงานทุกคนจะมีป้ายชื่อ –ตำแหน่ง และประเทศชาติ กำกับไว้ บ่งบอกธาตุแท้ของความเป็นคนๆ นั้น......

ในส่วนของการปกครองบนเรือที่มี พนักงานมาจากต่างชาติ ต่างภาษา ก็มีปํญหา และความขัดแย้งกันบ้าง กัปตันเรือเป็นเสมือนประธานาธิบดี หรือ ผู้พิพากษา โดยลูกเรือจะต้องปฎิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด อันรวมถึงกฎ “sexual harassment”ซึ่งครอบคลุมถึงการไม่ละเมิดในเรื่องสิทธิส่วนบุคคล ด้านเชื้อชาติ ศาสนา ภาษา สีผิว และเพศ ส่วนรายของคนไทยก็มีบ้างที่เกิดเรื่องทะเลาะ เบาะแว้ง ถึงขั้นแม่ไม้มวยไทย ไม่ใช่แค่ชนชาติไทย ชาติเดียว ต่างชาติก็วาดลวดลายความร้ายกาจ ถึงขั้นส่งกลับบ้าน และไล่ออกจากบริษัท ก็มี นั่นก็หมายถึงการเลิกจ้าง และต้องจ่ายตั๋วกลับบ้านเอง ......แต่เค้าก็มีการฝึกอบรม แนะแนวอยู่เสมอ ถ้าหากมีปัญหา ควรปรึกษาเพื่อนฝูง หรือหัวหน้า เรื่องร้าย ๆ จะกลายเป็นดีเอง.......

และนอกจากนี้นโยบาย และกฎของเรือเค้าห้ามอย่างเข้มงวดในเรื่องของยาเสพติด เพราะการเดินเรือที่ต้องไปแวะหลายประเทศอาจมีการขนส่งสิ่งเสพติดระหว่างประเทศได้ ซึ่งก็เกิดเป็นประจำ จากผลงานการกำกับของลูกเรือนี่หละครับ บางครั้งก่อนจะขึ้นเรือตำรวจต้องใช้สุนัข สุ่มตรวจ ไล่ล่ากันยิ่งกว่าหนัง บู้ แอ็คชั่น
ฮอลลี่วู๊ดสด สดซะอีก ...ส่วนในเรือมีการสุ่มตรวจปัสสาวะ ในวันที่มีการตรวจ เค้าจะไม่มีการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าและไม่อนุญาตให้พนักงานคนไหนออกนอกเรือโดยเด็ดขาด จนกว่าจะมีการตรวจของกลุ่มตัวอย่างจนเสร็จเรียบร้อย มีอยู่ ครั้งหนึ่งที่โดนกับตัวเอง เป็นการตรวจที่แสนทรหด สุด –สุด โดยเค้าแจ้งให้เราไปตรวจตั้งแต่ ๙ โมงเช้า ยันเที่ยงวัน ในห้องที่จัดไว้ให้ โดยไม่สามารถออกไปไหนได้ (ยิ่งกว่าขังแปดซะอีก) แต่ผลตรวจก็ผ่าน เพราะเราสนองนโยบาย “คนรุ่นใหม่ ไม่มั่วเข็ม มั่วยา” แต่ก็มีลูกเรือต่างชาติหลายคนที่ผลการตรวจโรคไม่ผ่าน ปัสสาวะเป็นสีม่วง(จะม่วงสด หรือม่วงคล้ำ มิอาจหยั่งรู้)ต้องตีตั๋วกลับบ้านตามระเบียบ.........

เรื่องความบันเทิงบนเรือของพนักงาน ก็มีกิจกรรมของนายกสมาคมลูกเรือ จัดตารางในแต่ละวันว่าจะมีกิจกรรมอะไร บ้าง อินดอร์ เอาท์ ดอร์ โดยจะได้เงินจากบริษัท เพื่อสนับสนุนและบริหารงาน เช่นการจัดทัวร์ ดูปลาวาฬ ไปเที่ยวตามสถานที่สำคัญในแต่ละเมือง ในราคาพิเศษ , การแข่งขันกีฬา ฟุตบอล บาสเก็ตบอล กับคนท้องถิ่นที่เรือไปจอด ส่วนกลางคืนทุกคืนที่บาร์เล็ก ๆ ของพนักงาน จะมีงานหลากหลายอาทิเช่น เทศกาลเต้น เกมส์ งานฉลองวันสำคัญของแต่ละประเทศ (ประเทศไทยส่ง วันปีใหม่ไทย และสงกรานต์ เข้าร่วมทุกปี ) หรือจะเป็น บิงโก แจกรางวัลใหญ่ ครั้งละ ๓๐๐๐ เหรียญ สหรัฐ (คิดเป็นเงินไทยแสนกว่าเชียวนา....)ซึ่งใครที่อยากร่วมสนุก สามารถซื้อตั๋ว ใบละ ๑๐ เหรียญ ....งานนี้ต่างชาติมักเป็นผู้โชคดีเสมอ เพราะเค้าเล่นกันมาก ยิ่งซื้อมาก ยิ่งมีโอกาสมาก ...เรื่องของโชคดวง แข่งกันได้ซะทีไหนหละ....ก็มีอยู่เรื่องที่คนไทยมักจะแข่งขันและได้รางวัลอันดับหนึ่งเสมอคือ การประกวดธิดา(นางฟ้าจำแลง)ประจำเรือ โดยตั้งชื่อตามชื่อเรือนั้น ๆ เช่น Miss C0ral Princess , Miss Diamond Princess เป็นต้น..อีกหนึ่งความภาคภูมิใจของชาวไทยที่มีผู้ชายสวยที่สุด บนเวทีระดับนานาชาติเชียวนา ไม่ได้สอยดาวจากงานกาชาดทั่วไป .... พอคุณเธอแปลงโฉม – เสริมเต้าจะเอาอะไรมารั้งก็ไม่อยู่ เพราะหุ่นเอวบาง ร่างเล็ก ไม่ใช่ กอ-กะ-เทย ใน ร่าง ควาย ทำให้ความสวยของเธอเปล่งประกายและมีไหวพริบเสมอ การตัดสินไม่ได้ประกวดเฉพาะแต่ความสวยอย่างเดียวเท่านั้น นอกจากนั้นยังมีการแสดงความสามารถพิเศษของสาวงาม จะเป็นนางงามประจำเรือหรูระดับโลกที่ลอยไปโชว์ตัวรอบโลกทั้งทีต้องให้สมศักดิ์ศรีกันหน่อย...ขอให้สวยอย่างมีกึ๋น ไม่ใช่สวยแบบโดนจูงจมูกใส่สนตะพาย กึ่งสำเร็จรูป โดยสาวไทยชอบแสดง รำไทย จะรำได้ อย่างเอร็ดอร่อย แบบแม่ช้อยนางรำ ก็หาไม่เพราะพวกเธอโกอินเตอร์แล้วจึงประยุกต์เป็นแม่ช้อย แดนซ์ซิ่ง(ซึ่งก็รำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ขออย่าให้กรมศิลป์ได้ดูเลย เพราะมิเช่นนั้น ต้องโดนปรับและเพิกถอนใบประกอบวิชาชีพ...สาขา รำ และดำน้ำขุ่น ๆในเวลาเดียวกัน) เป็นการเผยแพร่วัฒนธรรมให้โลกรับรู้ว่าเมืองไทยมีวัฒนธรรมอันดีงามและล้ำค่า ทำให้ชนะใจกรรมการจากทั่วทุกมุมโลก....รุ่นต่อรุ่น ปีต่อปี อีกแล้วครับท่าน....สาวประเภทสองของไทยก้าวไกลคว้าชัยในต่างแดน....ซึ่งในส่วนตัวแล้ว ผมว่าน่าชื่นชม และยกย่องพวกเขาทั้งหลาย เพราะนอกจากจะเป็นแรงงานไทยที่ร่างกายเข้มแข็ง แต่ก็มีความอ่อนช้อย ต้นรำรับ สองเพศในร่างเดียว เป็นที่ยอมรับของเพื่อนร่วมงาน และหัวหน้าชาวต่างชาติไม่น้อย ......ก็เคยมีต่างชาติสัมภาษณ์อยู่เสมอว่า “แรงงานไทยประเภทร่างชายแต่ใจหญิง มาทำงานเรือเป็นจำนวนมาก แล้วอย่างนี้ จะมีเหลือในเมืองไทยเหรอ ?” คำตอบที่ได้ถึงกับทำให้ต่างชาติอึ้งกิมกี่ไปชั่วครู่ ว่า...... “ที่มาเนี่ย เป็นแเค่ชนกลุ่มน้อยนิด ยังมีที่เมืองไทยเป็นหลายล้านกุรุสเชียว.....” เป็นการสนับสนุน ช่วงอันซีน อินไทยแลนด์ ไปอีกทาง..!.........

อีกเรื่องที่ลืมไม่ได้ สมควรจะยกย่องและชื่นชมกลุ่มคนไทยในเรือสำราญอีกอย่าง....เพราะพวกเราเป็นเหมือนหนึ่งปากหนึ่งเสียง(ไม่สังกัดพรรคการเมือง) ที่คอยเผยแพร่เมืองไทยในสายตาของชาวต่างชาติที่เป็นผู้โดยสารมาจากทุกสารทิศรอบโลก ที่เดินทางมาเที่ยวโดยจะเปลี่ยนผู้โดยสารใหม่ ทุกเที่ยวเดินทางรอบ ๗ วัน ๑๐ วัน หรือ ๑๔ วัน(แล้วแต่ช่วงฤดูกาล การท่องเที่ยวในแต่ละประเทศ) เพราะเราสำนึกอยู่เสมอว่าเราคือตัวแทนของคนไทยด้วยความภาคภูมิใจ อย่างน้อยขอได้ทดแทนบุญคุณของแผ่นดินบ้าง อยากจะบอกการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยเหลือเกินว่าเว็บไซด์ของท่านเราแจกกระจุยกระจายให้ต่างชาติได้เยี่ยมชม และรับข้อมูลที่ถูกต้อง ...... ตอนแรก ๆ ที่ทำงานเรือ ชาวต่างชาติหลายคนก็เคยถามว่าประเทศไทยอยู่มุมไหนของโลก ? เมืองไทยน่ากลัวมั้ย ในเรื่องของความปลอดภัย ? และอื่น ๆ อีกมากมาย แน่นอนที่สุดคำตอบที่ให้แบบไม่ต้องตั้งสติ ตอบดีได้ ตอบร้ายเสีย ...เพื่อชนชาวไทยและความมั่นคงของประเทศ พวกเราทุกคนชื่นชมเมืองไทย และสนับสนุนให้ นักท่องเที่ยว ต่างชาติ นำเงินมาใช้จ่ายในประเทศเราเยอะ ๆ .......แต่ก็มีต่างชาติจำนวนมากเหมือนกันที่เคยได้ยินเกี่ยวกับประเทศไทย และอยากจะมาเที่ยว แต่ไกล ....ซึ่งเราก็แนะนำว่า “เหนื่อยนิดเดียว แต่พอไปถึงเมืองไทยแล้ว .... สวรรค์บนดินของคุณเชียวหละครับ คนไทยใจดี ตระกูลเอื้ออาทร กันทุกคน”เค้าก็เห็นด้วยเพราะค่าครองชีพที่ต่างประเทศแพง มาก ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับเมืองไทย เค้าถึงได้บอก...ว่า .. เที่ยวเมืองไทยไม่ไปไม่รู้นา......

.... อีกจำนวนหนึ่งของนักท่องเที่ยวที่ผมสุดปลื้มทุกครั้งที่ทราบว่าท่านทั้งหลาย ได้มาเที่ยว เชียงราย ไกลโพ้นในบ้านเกิดของฉันที่สามเหลี่ยมทองคำ และเหนือสุดยอดแดนสยาม ชมความงาม อร่ามดอยตุง พุ่งทะลุทะลวงขึ้นชมทะเลหมอกแห่งภูชี้ฟ้า แต่ก็ยังมีนักท่องเที่ยว จากทั่วโลกมาเยือน ความรู้สึกในตอนที่เราอยู่อีกมุมหนึ่งของโลก ..มันยากที่จะบรรยายครับ....และนอกจากนั้นยังมีอีกหลาย ร้อยคนนับไม่ถ้วนที่เค้าจะเดินทางไปเที่ยวเมืองไทย และอยากรู้เกี่ยวกับเมืองไทย เราเสมือนเป็นปากเป็นเสียงให้กับเมืองไทยของเรา จะนิ่งดูดายได้อย่างไร ลือ

เห็นมั้ยครับอย่างน้อยเสียงเล็ก ๆ ของคนไทยที่อยู่ในต่างแดนก็ร่วมด้วย ช่วยชาติกันทุกคน....อันที่จริงแล้วพวกเราทำงานแบบปิดทองหลังพระ เพราะเราไม่สามารถจะไปชิงเหรียญทอง เหรียญเงิน ให้ได้มาเป็นเหมือนวีรบุรุษ – สตรี ทั้งหลาย ....ไม่มีใครมายกย่องในอาชีพ “เด็กเสิร์ฟ”ที่ต่ำต้อย แต่เราก็มีความหมายในคุณค่าของคุณงามความดีที่ได้ทำเพื่อชาติ และประเทศไทยให้โด่งดัง ก้าวไกล ไปทั่วโลก แค่นี้ชีวิตเราจะอยู่หรือตายอย่างน้อยก็ภูมิใจที่เกิดมาทั้งทีไม่เสียชาติเกิด ....ก็ได้มีความสุขแล้วครับ............
โดย.... สมรัชนะ มูลสาย

Create Date : 19 ตุลาคม 2549

Last Update : 19 ตุลาคม 2549 0:36:02 น.

15 comments

Counter : 803 Pageviews.

น่าอ่านนะคะ ลองดูจากที่คุณโอมเขียนมาในนี้ก็น่าสนุกเลยล่ะ ขอบคุณที่แนะนำให้อ่านค่ะ

โดย: Chollaphin

วันที่: 19 ตุลาคม 2549 เวลา:2:35:27 น.

ครั้งนี้รูปสวยจังค่ะเห็นแล้วอยากไปเห็นกับตาขอบคุณสำหรับMAIL ที่ส่งมาให้อ่านตลอดรอหนังสืออยู่ค่ะอยากอ่านมากเพราะจะได้เตรียมตัวเพราะอยากจะไปสมัครทำงานบนเรือแล้วล่ะค่ะหาข้อมูลอยู่นานจนมาเจอหนังสือของพี่เล่มแรกเป็นอะไรที่แนะแนวทางได้ดีมากๆตอนนี้เลยรีบพัฒนาตัวเองเรื่องภาษาจะได้ไปเร็วๆอยากให้คุณแม่สบายเร็วค่ะขอบคุณอีกครั้งจะรอเล่ม 2 น่ะค่ะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

โดย: thason IP: 58.10.68.63 วันที่: 22 ตุลาคม 2549 เวลา:23:24:18 น.

ชอบรูปที่คุณโอมถ่ายจังค่ะ วิวสวยดีค่ะ น่าเที่ยวมากๆ อิจฉาคุณโอมจังที่ได้เที่ยวหลายๆที่
ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..

โดย: หลุย ณ เชียงราย (louis_jd

) วันที่: 8 พฤศจิกายน 2549 เวลา:1:59:11 น.

เข้ามาชมก่อน แล้วอ่านทีหลังค่ะ แทบจะปูเสื่อนอนอ่านเลยนะเนี่ย สงสัยต้องไปหาหนังสือของคุณโอมมาอ่านแล้วสิ จะวางแผงเมื่อไหร่นะคะ จะไปหาซื้อมาอ่านบ้าง ดีนะที่เชียงรายมีศูนย์หนังสือ
ซีเอ็ดกะเค้า..

โดย: หลุย ณ เชียงราย (louis_jd

) วันที่: 8 พฤศจิกายน 2549 เวลา:2:28:36 น.

อ่านแล้วสนุกมากๆ เลย ค่ะ แต่น่าเสียดายไม่ทันได้ซื้อหนังสือเล่มแรกที่คุณโอมเขียน ไว้เล่มสองออก ซื้อแน่ๆ ค่ะ

โดย: ภัท IP: 58.9.14.12 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:20:55 น.

โดย: ภัท IP: 58.9.14.12 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:21:12 น.

สวัสดีครับ คุณโอม ตอนก่อนผมมาอเมริกาก็เคยไปสัมภาษณ์ งานเรือที่หลังสวนเหมือนกัน แต่ดวงก็ไม่ได้ไปผจญภัยเหมือนคุณ ดีใจมากครับ ที่ได้เจอบล้อคของคุณ ผมก็เด็กโรงแรมเหมือนกันครับ ขอแอ๊ดไว้เป็นเพื่อนด้วยละกัน แล้วจะแวะมาบ่อยๆครับ

โดย: Huntington

วันที่: 15 พฤศจิกายน 2549 เวลา:13:19:11 น.

หน้านี้ใช้เวลาอ่านนานค่ะโอม แต่ก็ชอบนะ สนุกดีค่ะ ....

โดย: Htervo

วันที่: 25 พฤศจิกายน 2549 เวลา:2:40:34 น.

น่าสนุกดีนะครับ
ผมสนใจทำงานเรือมาก ถ้าใครรู้ว่าสามารถไปติดต่อหรือสมัครได้ที่ไหน กรุณาตอบผมด้วยนะครับ ที่ derex710@yahoo.com จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งเลยครับ จอบคุณมากๆๆๆครับผม

โดย: Winn IP: 124.120.4.202 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2549 เวลา:23:06:01 น.

โห ชีวิตคุณโอมน่าสนุกจังเลย ได้เที่ยว ไปด้วยทำงานไปด้วย แม่น้องสองพีก็ฝันไว้ว่าสักวันอยากไปเรือสำราญบ้างจะหอบลูก ๆ ไปด้วย คงวุ่นวายและสนุกดี แต่ตอนนี้คงต้องรอเด็ก ๆ โตอีกหน่อย และจะติดตามผลงานหนังสือนะคะ วางแผงเมื่อไหร่ค่ะ

โดย: แม่น้องสองพี

วันที่: 29 พฤศจิกายน 2549 เวลา:10:20:58 น.

แวะมาอ่านค่ะ สนุกดีนะเนี่ย

โดย: KJ_FBI

วันที่: 4 ธันวาคม 2549 เวลา:3:14:28 น.

ผู้หญิงทำงานบนเรือได้ไหมแล้วต้องติดต่อยังช่วยบอกที ขอบคุณมากนะค่ะ app3151@hotmail.com

โดย: o IP: 203.113.80.137 วันที่: 4 ธันวาคม 2549 เวลา:14:38:22 น.

โดย: o IP: 203.113.80.137 วันที่: 4 ธันวาคม 2549 เวลา:14:38:34 น.

ผมเป็นคนตัวคนเดียวครับ...
พึ่งเรียนจบคับ...อยากจะทำงานทางด้านนี้จิงๆ แล้วก็เป็นคนชอบเที่ยวอยู่แล้วคับ...จะติดต่อยังไงช่วยบอกหน่อยได้ไม๊คับ...ขอบคุณนะครับ..nood130@gmail.com

โดย: t.k. IP: 124.120.87.242 วันที่: 13 มกราคม 2550 เวลา:23:05:52 น.

สวัสดีน๊าาา ทักทายจ้า

โดย: สมาชิกหมายเลข 6258618

วันที่: 28 มกราคม 2564 เวลา:12:47:21 น.