ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 5
ตอนที่ 5 เฒ่าเหมยเข้ามาที่ห้องพักของโยธินที่ทับหน้าพร้อมกรงนกสวยงาม เพื่อให้เขาเอาไปให้นกแก้วที่จับได้อยู่ พูดอย่างยินดีว่าเขาเลี้ยงนกแก้วไว้ก็ดีจะได้ไม่เหงา โยธินพูดทันทีว่านายของลุงคงไม่ปล่อยให้ตนเองเหงาหรอก ที่จริงอยากปล่อยให้มันเป็นอิสระด้วยซ้ำ"เลี้ยงมันไว้เถอะครับ ปล่อยไปเดี๋ยวก็ถูกจับอีก คุณคงหิวแล้ว ผมไปจัดอาหารเย็นมาให้นะครับ"พอเฒ่าเหมยออกไป โยธินก็คลี่หนังสือพิมพ์ดูข่าวภิรมยาด้วยความรักและคิดถึง แต่ในสายตาเขาเห็นมีอะไรที่พื้น มองไปเห็นว่าเป็นผ้าผูกผม เขาเอะใจ เมื่อเฒ่าเหมยยกอาหารมาเขาถามว่าวันนี้มีใครเข้ามาในห้องตนหรือเปล่า"ก็มีผมคนเดียวที่เข้าออกที่ทับหน้านี่ อ้อ เมื่อตะกี้ก่อนหน้าคุณกลับมาแป๊บเดียว คุณหญิงอลิสามาถามหาคุณน่ะครับ"โยธินเดาได้ทันทีว่าผ้าผูกผมนี้เป็นของใครครู่ใหญ่ สีโบก็เข้ามาบอกอลิสาที่เพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จที่โต๊ะว่า โยธินมีธุระมาขอพบคุณหญิง ตอนนี้รออยู่ที่หน้าประตูตึก อลิสาหาเรื่องอีกจนได้ว่า ช่างไม่รู้เสียเลยว่านี่เป็นเวลาอาหารเย็นของม่อนผาหลวง ครั้นอานนท์พูดว่าเขาอาจมีธุระสำคัญและตอนนี้เราก็กินอาหารเสร็จกันแล้ว อลิสาก็นิ่งขึงจนอลิสายืนยันไม่ออกไปพบโยธิน เดี๋ยวจะผยองว่าขออะไรก็ต้องได้"งั้นผมไปถามคุณโยธินนะครับว่า คุณโยธินต้องการพบคุณพี่ด้วยเรื่องอะไร" อานนท์กระตือรือร้นวิ่งกะเผลกออกไปทันที"อานนท์" อลิสาร้องเรียกแต่เด็กชายวิ่งออกไปแล้ว เธอบ่นกับพี่ชายว่า "ดูสิ ฟังกันที่ไหน"พอออกไปพบโยธิน อานนท์ถามว่าไปเที่ยวเวียงสนุกไหม เสียดายตนไม่ได้ไปด้วยจะได้พาเที่ยวให้ทั่วเลย โยธินตอบขรึมๆว่าตนไปธุระไม่ได้ไปเที่ยว แล้วถามว่า "คุณหญิงล่ะครับ""คุณโยธินมีธุระอะไรฝากผมไปบอกได้ครับ"โยธินรู้ทันทีว่าอลิสาไม่ยอมออกมาพบครั้นจะฝากผ้าผูกผมไปก็ไม่งามจึงบอกอานนท์ว่าตนเอาของมาคืน อานนท์รับอาสาจะเอาไปคืนให้ โยธินอ้างว่าต้องคืนด้วยตัวเองเพราะเป็นของส่วนตัวอานนท์วิ่งกะเผลกเข้าไปบอกตามที่โยธินพูด อลิสางงๆสั่งอานนท์ว่าให้ไปบอกนายนั่นว่าถ้าแน่จริงก็เอามาให้ตนดู อานนท์วิ่งกะเผลกไปบอกอีก"ผมก็ไม่ได้อยากจะแน่จริงหรอกนะครับ แต่ในเมื่อเธอไม่ออกมารับเองผมก็คงต้องฝากคุณอานนท์ช่วยไปคืนเธอด้วยก็แล้วกัน" โยธินยิ้มกริ่ม ล้วงกระเป๋าหยิบผ้าผูกผมให้อานนท์"คุณโยธินบอกว่าไม่ได้อยากจะแน่จริงแค่อยากจะเอาของมาคืนคุณพี่ คุณโยธินบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ..." อานนท์รายงานเจื้อยแจ้วแต่พูดไม่ทันจบก็ถูกอลิสาถามว่าเขาไปเจอมันที่ไหน อานนท์รีบอาสา "เดี๋ยวผมจะไปเอาคำตอบมาให้นะครับ" ว่าแล้ววิ่งออกไปใหม่อลิสารู้สึกละอายพี่ชายที่ผ้าผูกผมไปอยู่ในมือของโยธินจนเขาเอามาส่งคืนoooooooโยธินฟังคำถามจากอานนท์แล้วยิ้มกริ่มตอบอย่างชัดเจนว่า"เจอในห้องนอนของผม" แล้วพูดออกตัวว่าที่จริงตั้งใจจะส่งคืนถึงมือเธอเองไม่อยากให้คนอื่นรู้เพราะดูน่าเกลียด แต่เมื่อคุณหญิงต้องการอย่างนี้ก็ต้องขอโทษด้วยฟังอานนท์วิ่งกลับมาบอกแล้ว อลิสาขุ่นใจถามว่ามันน่าเกลียดอย่างไร หมายความว่ายังไงฟ้องพี่ชายว่าถูกโยธินพูดยอกย้อนเหน็บแนม นับวันจะยิ่งเอาใหญ่แล้ว เธอพูดยาวมากทั้งด่าทั้งบ่นทั้งฟ้องจนอานนท์บอกว่าพูดยาวขนาดนี้ตนจำไม่ได้หรอก เธอเลยบอกว่า"ไปถามเขาว่าที่ว่าถ้ามีคนรู้แล้วมันจะน่าเกลียดน่ะ มันหมายความว่ายังไง""แหม...คนอย่างคุณพี่ของคุณก็น่าจะรู้นะครับว่า มันจะน่าเกลียดยังไง ผู้หญิงทำของส่วนตัวหล่นทิ้งในห้องนอนผู้ชาย" โยธินยิ้มกริ่มฝากอานนท์กลับไปคราวนี้ อลิสาฟังแล้วทนไม่ได้หุนหันจะไปพูดกันให้รู้เรื่องว่า กล้าดีอย่างไรมาพูดกับตนแบบนี้ว่าแล้วก้าวฉับๆออกไป อานนท์เครื่องยังร้อนสนุกติดลมจะวิ่งตามไป ถูกอติศักดิ์ดึงตัวไว้"ไม่ต้องไปอานนท์ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวที่คุณพี่อลิสาต้องจัดการเอง"oooooooโยธินเห็นว่าหมดธุระแล้วจะเดินกลับทับหน้า ถูกอลิสาพรวดออกมาเรียกไว้ หาว่าเขาตั้งใจมาฉีกหน้าตน โยธินชี้แจงว่าตนพยายามแล้วแต่คุณหญิง ไม่ออกมาเอง เป็นคนทำให้คนอื่นรู้เองว่า เข้าไปในห้องนอนตน"นี่นายอย่ามาพูดจาบิดเบือน ฉันแค่ไปตรวจดูที่พักของนายแล้วบังเอิญผ้าผูกผมฉันหล่นก็แค่นั้น ถ้านายไม่ทำเป็นเรื่องราวใหญ่โต คนอื่นก็ไม่มีใครคิดอะไรบ้าๆหรอก"โยธินได้ทีสวนไปว่าแสดงว่ามีบางคนคิดบ้าๆไปแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงตนไม่คิดอะไรบ้าๆอย่างนั้นแน่ ทำให้อลิสาโกรธจัดปรามว่าเรื่องแค่นี้ ทำอะไรตนไม่ได้หรอก"ครับ ผมทำอะไรคุณหญิงไม่ได้เลย เสียดายนะครับ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเป็นคนเก็บผ้าผูกผมผืนนี้ได้ เขาคงดีใจมาก แต่บังเอิญเหมือนกันที่ไม่ใช่ผม"ถูกโยธินศอกกลับเอาเจ็บแสบอย่างนี้ อลิสายิ่งโมโหแต่ก็ทำอะไรเขาไม่ได้กลับถึงห้องมองผ้าผูกผมอย่างชิงชังคิดจะให้สีโบเอาไปทิ้ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหยิบขึ้นมาดูพูดกับผ้าผูกผมว่า "เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะต้องรู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของนายด้วยล่ะ"oooooooอานนท์หายเป็นปกติแล้ว เช้านี้วิ่งมาบอกโยธินว่าตนหายดีแล้วช่วยสอนขี่ม้าต่อด้วยพลางกระโดดแสดงความแข็งแกร่งให้ดู แต่เสียท่ากระโดดแล้วเจ็บจนร้องโอ๊ย โยธินบอกให้รอหายเป็นปกติก่อนดีกว่า เพราะถ้าคราวนี้เป็นอะไรไปอีกตนถูกคุณหญิงเล่นงานตายแน่อานนท์ชอบนกอยู่แล้ว พอเห็นนกแก้วถามว่าไปได้มาจากไหน โยธินเล่าว่าไปเจอในป่าพอเห็นก็นึกถึงอานนท์ทันทีเชื่อว่าอานนท์ต้องชอบแน่ๆ พอดีนกแก้วส่งเสียงแจ้วๆ "สวัสดี... สวัสดีครับ"อานนท์ตื่นเต้นมากขอนกแก้วกับโยธิน เขายินดีให้ แต่ต้องสัญญาว่าจะเลี้ยงมันอย่างดี"ผมสัญญาครับ ผมสัญญา" อานนท์หิ้วกรงนกแก้วกลับไปด้วยความดีใจเป็นเวลาที่อลิสากำลังอ่านจดหมายจากเจ้าขวัญฟ้าแจ้งว่ากลับจากอังกฤษแล้ว ตอนนี้พักอยู่ที่กรุงเทพฯอีกไม่กี่วันก็จะกลับเชียงรัฐ ถึงเชียงรัฐเมื่อไรจะส่งข่าวอีกที อ่านแล้วชมกับพี่ชายว่าเจ้าเป็นคนคิดถึงคนอื่นเสมอคอยส่งข่าวไม่ขาด ทำให้คนทางนี้ไม่ต้องคอยเป็นห่วงอติศักดิ์แซวว่าคนทางนี้เห็นจะมีแต่น้องคนเดียวกระมัง และคนที่ม่อนผาหลวงต่างหากที่เป็นคนสำคัญที่สุดของเจ้าขวัญฟ้า หยอกน้องสาวแล้วอติศักดิ์เดินออกไปอลิสายิ้มแย้มมีความสุขมาก พออานนท์ถือนกแก้วเข้ามาก็เข้าไปดูชมว่าน่ารักจัง บอกอานนท์ว่าน่าจะเอาไปอวดพี่ชายคุณพี่ต้องถูกใจแน่ ทั้งยังบอกอานนท์ว่าวันหลังขอเอาไปเลี้ยงบ้างแสดงความชื่นชอบนกแก้วแล้วจึงนึกได้ถามว่าไปได้นกนี้มาจากไหน พอรู้ว่าได้จากโยธินเท่านั้นอารมณ์อลิสาก็พลิกผวนทันที ติว่านกน่าเกลียดให้เอาไปห่างๆตน เสียงก็แหลมไม่น่าฟัง ทำเอาอานนท์งงไม่เพียงเท่านั้น ยังปรามอานนท์ว่าจะเลี้ยงนกแก้วตัวนี้ต้องขออนุญาตอติศักดิ์ก่อน พี่ชายคงไม่อยากให้เอานกมาทรมาน และถ้าเกิดมันตายขึ้นมาจะยิ่งแย่ บอกให้อานนท์เอาไปคืนเจ้าของเสีย"ผมจะเลี้ยงมันอย่างดี ผมสัญญากับคุณโยธินไว้แล้ว""พี่พูดอะไรไม่เคยเชื่อเลยนะ แต่กับนายนั่น เขาพูดอะไรเธอก็เชื่อไปหมดทุกอย่าง เธออย่าไปไว้ใจนายนั่นมากนักรู้ไหม"อานนท์ถามว่าทำไมจึงจงเกลียดจงชังโยธินนักทั้งที่เขายอมทำตามที่เธอสั่งทุกอย่าง อลิสาพลั้งปากว่าเพราะโยธินเป็นหนี้พวกเราก็ต้องทำงานใช้หนี้"ถึงคุณโยธินจะติดหนี้เรากี่แสนกี่ล้านบาท คุณพี่ก็น่าจะให้เกียรติคุณโยธินบ้าง เขาเป็นถึงวีรบุรุษเสรีไทย เสียสละเพื่อชาติ เขามีบุญคุณกับเราด้วยซ้ำ ถ้าไม่มีวีรบุรุษอย่างคุณโยธิน...""หยุดพูดเดี๋ยวนี้อานนท์" อลิสาเสียงดังเฉียบขาดจนอานนท์ต้องเงียบ แต่เสียงนกแก้วกลับเจื้อยแจ้วขึ้นว่า "วีรบุรุษเสรีไทย...วีรบุรุษเสรีไทย..."อลิสาหันขวับมองนกแก้วอย่างเกลียดชังปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที เพราะไม่ว่าหันไปทางไหนดูเหมือนว่าตัวตนของโยธินจะแทรกซึมอยู่ทุกที่ในม่อนผาหลวง...oooooooนับวันภิรมยาก็ยิ่งร้อนใจที่ไม่ได้ข่าวจากโยธินเลย ไปหาสวามิภักดิ์ราชก็ได้แต่คำปลอบใจว่า ถ้างานเขาเสร็จและว่างเมื่อไรคงติดต่อมาเอง เธอจึงตัดสินใจหาทางติดต่อเขาเอง โดยให้สัมภาษณ์เมื่อได้รับเลือกเป็นขวัญใจมาลานำไทยอลิสาได้อ่านข่าวนี้จากหนังสือพิมพ์ เล่าให้พี่ชายฟังว่า "เขาบอกคู่หมั้นเขาว่าไปติดต่องานแทนคุณพ่ออยู่ทางเหนือ ช่างโกหกได้แนบเนียนจริงๆนะคะพี่ชาย"สองพี่น้องมีความเห็นตรงกันว่าน่าจะเอาหนังสือพิมพ์นี้ไปให้โยธินอ่าน อติศักดิ์คิดว่าเผื่อโยธินจะได้มีกำลังใจอยู่ที่นี่ อีกสักหน่อย แต่อลิสาอยากให้เป็นว่าอ่านแล้วยิ่งทุรนทุรายใจ มากขึ้นไปอีกแต่เมื่อเข้าไปพูดกับเจ้าขวัญฟ้า ก็ยังคงได้รับคำยืนยันว่าผู้หญิงที่ตนจะแต่งงานด้วยคืออลิสาคนเดียวเท่านั้น เมื่อเจ้าแม่ยืนกรานว่าลูกสะใภ้ของเชียงรัฐจะต้องเป็นเลือดเนื้อของเชียงรัฐเท่านั้นเหมือนกัน เจ้าขวัญฟ้าถามเจ้าแม่ว่า"เจ้าแม่จะมัดมือชกผมให้แต่งงานกับคนที่เจ้าแม่คิดว่าเหมาะสม แต่ผมไม่ได้รักเลยสักนิดเดียว มันถูกต้องหรือครับ นี่มันความสุขของผมทั้งชีวิตนะครับเจ้าแม่""แต่ลูกต้องคิดถึงเชียงรัฐก่อนที่จะคิดถึงความสุขส่วนตัว" เจ้าแม่แข็งกร้าว"ยังไงผมก็จะแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมรัก และผู้หญิงคนนั้นก็ต้องเป็นคุณหญิงอลิสาของลูกคนเดียวเท่านั้น" เจ้าขวัญฟ้าแข็งข้อจนเจ้าแม่อึ้งไปจากนั้นอินทร์วิไลก็เข้าไปหาเจ้าขวัญฟ้า ขอโทษและยอมรับสภาพทุกสถานะแม้จะเป็นเมียบ่าว ทำให้เจ้าขวัญฟ้ายอมอ่อนข้อให้ขณะนั้นเอง คนรับใช้เข้าไปรายงานว่า มีคนจากม่อนผาหลวงมาขอพบ เจ้าขวัญฟ้าแปลกใจแต่อนุญาตให้พาเข้ามาพบได้เลย พลันก็ผละจากอินทร์วิไลไปอย่างไม่แยแสoooooooจบตอนที่ 5เครดิต ไทยรัฐ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
