--[ประสบการณ์ ถ่ายรูปรับปริญญา มหาโหด!!]--

กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องชาวนอกเรื่องทุกท่านครับ!!
ก็ห่างหาย ไม่เห็นหน้าค่าตากันไปนาน (หลาย ๆ คนคงนึกอยู่ในใจว่า กุรู้สึกดีมาก ๆ T_T)

หลาย ๆ คนคิดว่าผมตายแล้ว!!

ยังครับ ยังไม่ตาย แม้จะใกล้แล้วก็ตามที 5555
ก็ติดงานแหล่ะครับ เวล่ำเวลาแทบจะไม่มี ขณะที่พิมพ์กระทู้อยู่นี่ก็ยังนั่งทำงานอยู่ T_T
ดูเหมือนจะขยันนะครับ 5 ทุ่ม เที่ยงคืนแล้ว ยังทำงาน ไม่ยอมกลับบ้าน
แต่เปล่าครับ ที่ยังอยู่เพราะดองงานของเมื่อวานนี้ไว้ (วันพฤหัสบดีที่ 13 สิงหาคม 2552)

เมื่อวานนี้ โดดงานไป 1 วันเพื่อไปถ่ายรูปแฟนของลูกทีมสมันน้อยบาสเกตบอล
(อ่านแล้วอย่างงนะ แฟนของลูกทีม ไม่ใช่แฟนของลูกผม T_T)
ก็เนื่องจากว่า เพื่อน ๆ หลายคนในห้องนี้คงเคยเห็นผมใช่ไหมครับ
เจอผมทีไร ก็จะเห็นผมสะพายกล้องกิ๊กก๊อก 1 ตัว ติดไปด้วยตลอด
หลาย ๆ คนก็คงจะนินทาผมอยู่ในใจว่า เมิงจะถ่ายอะไรกันนักหนา แต่ความจริงแล้ว
ที่เห็นผมพกกล้องติดไปด้วยนั้น เพราะตัวผมเองคุยไม่เก่งครับ เลยเอากล้องมาบังหน้า
เผื่อจะทำความรู้จักกับคนอื่นเค้าได้บ้าง ประมาณว่า ยกกล้องขึ้นถ่าย ๆ ไป อ๊ะ หวัดดีครับ ชื่อไรครับ (ประมาณนี้)
นั่นแหล่ะครับ ขนาดมีกล้องติดตัวเพื่อเป็นใบเบิกทางขนาดนี้แล้วก็ตาม ทุกวันนี้ก็ยังมนุษยสัมพันธ์แย่เหมือนเดิม T_T

เอ่อ เอาล่ะครับ เข้าเรื่องกันต่อ

นั่นแหล่ะ พอไปไหนมาไหน ผมก็พกกล้องไปถ่ายพวกเด็ก ๆ ในทีมมาด้วย ไปเที่ยว ไปแข่ง งานวันเกิด
งานศพ งานแต่ง ผมไปถ่ายหมด แม้เค้าจะไม่ได้ขอร้องก็ตามที T_T

เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว ทีนี้งานก็เลยเข้าสิครับ หลัง ๆ มาพอพวกมันมีงานอะไร ก็จะให้ผมไปถ่ายให้ตลอดเลย
เพราะข้อดีของการใช้งานผมก็คือ

1. ผมไม่คิดตังค์ (แม้จะพยายามยัดเยียดให้ก็ตามที)
2. รูปออกมาพอจะดูได้ ไม่น่าเกลียด (สำหรับข้อนี้ อย่าลืมอ่านในหัวข้อต่อไป "ข้อเสีย")
3. ไม่ต้องกลัวหนี เพราะไม่รู้จะหนีไปไหนได้ T_T


แต่ใช่ว่าจะมีแต่ข้อดีนะครับ ข้อเสียของการใช้งานผมก็มีเหมือนกันคือ

1. แม้จะไม่คิดตังค์ แต่เมิงต้องเลี้ยงข้าวกุด้วยนะ!!
2. รูปที่ได้มาอยู่ในขั้นพอดูได้เท่านั้น ไม่ได้เลิศหรูอลังการงานสร้างเหมือนช่างภาพมืออาชีพแต่อย่างใด
เพราะฉะนั้น อย่าหวังว่ามันจะสวยเลิศ และเตรียมใจรับรูปเบลอ ๆ ติดไปด้วย
และที่สำคัญ แม้มันจะไม่สวย ก็ห้ามด่ากุเด็ดขาด ขืนด่า เมิงตายยยยยยย!!
3. ได้งานช้ามาก เพราะงานฟรี และ ผมเองก็เป็นพี่พวกมัน พวกมันทั้งหลายจึงค่อนข้างจะเกรงใจไม่กล้าเร่ง!!
บางที ถ่ายตั้งแต่ต้นเดือน กว่าจะได้รูปก็สิ้นเดือน จนบางครั้ง พวกมันลืมกันไปแล้วว่ามีถ่ายรูปด้วย T_T
4. อย่าหวังว่าจะเอาช่างภาพคนนี้ไปอวดคนอื่นที่เค้ามีช่างภาพมาถ่ายให้ด้วย เพราะว่า
ผมมีแต่เลนส์ที่ติดมากับกล้อง และ แฟลตเท่านั้น ไม่มีเลนส์นอก ไม่มีตังบังแฟลต
พูดง่าย ๆ คือ ไม่มีออปชั่นอะไรไปอวดเค้าได้เลย แถมยังถ่ายแบบ AUTO อีกต่างหาก T_T
5. อาจจะต้องพูดอยู่คนเดียว เพราะตากล้องคนนี้ ไม่ค่อยจะพูด
6. อาจจะต้องตกอกตกใจบ้าง เพราะตกใจหน้าตากล้อง ในบางครั้ง ผมอาจจะโผล่ไปต่อหน้าในระยะประชิด
7. ตากล้อง แก่กว่าตากล้องคนอื่นเค้า (เห็นมีแต่หนุ่ม ๆ T_T)
8. กินจุ กินบ่อย กินเยอะ!!!


ครับ นั่นคือข้อดีและข้อเสีย (ทำไมข้อเสียมันเยอะจังวะ T_T) ในการใช้งานช่างภาพโคตรจะสมัครเล่นที่ชื่อว่า "สมันน้อย เบอร์ 14"

ซึ่ง สิ่งที่ผมกำลังจะบอกต่อไปนี้ก็คือว่า "ที่เล่ามาทั้งหมดด้านบนนั้น ก็ยังไม่ได้เข้าเรื่องเลย T_T"
แบบว่า ติดลมน่ะครับ มือมันไปไวกว่าความคิดซะแล้ว!!!

เอาล่ะครับ เข้าเรื่องจริง ๆ ซะที

ก็เมื่อวานนี้ ได้ไปถ่ายรูปรับปริญญาให้แฟนของเด็กในทีม ที่ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ครับ
ถือว่าเป็น ปีที่ 2 ติดต่อกันแล้ว ที่ผมได้มีโอกาสไปถ่ายงานรับปริญญา ณ มหาวิทยาลัยแห่งนี้

ปีที่แล้วก็ไปครับ ไปแบบโดนบังคับ ไปถ่ายคนไม่รู้จัก โดนขอร้องให้ไป
พอถ่ายเสร็จ ก็สาบานกับตัวเองไว้เลยว่า กุจะไม่มาอีกแล้วที่นี่ เพราะที่อย่างแคบ
คนอย่างเยอะ แถมที่ร่มยังมีน้อยซะอีก เบียดกันแบบสุด ๆ

กลับบ้านเป็นสมันตากแห้ง ไข้ขึ้นไป 2 วันติดเมื่อปีที่แล้ว

ก็ได้แต่สาบานกับตัวเองไว้อย่างนั้น เพราะปีนี้มาอีกแล้ว T_T
และปีนี้เองทำให้ผมรู้สึกถึงสัจธรรมของความทรมานร่างกายแบบเข้าถึงจริง ๆ
เพราะไอ้รุ่นน้องผม มารับผมตั้งแต่ตี 5 ไปเตรียมตัวที่บ้านของบัณฑิต ออกจากบ้านตอน 6 โมง


จากรังสิต - ธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ 3 ชั่วโมงครึ่ง!!!

โอว แม่เจ้าโว้ย รถติดสนั่นจริง ๆ ปีที่แล้วว่าติด ปีนี้ติดยิ่งกว่า ขนาดมารถส่วนตัวตั้งแต่เช้านะเนี่ย!!
ยัง เท่านั้นยังไม่พอ ผมยังปวดเยี่ยวระหว่างทางอีก แล้วรถติด ปั๊มก็ไม่มี โอว นรกชัด ๆ T_T

ก็ได้แต่อั้นไว้ อั้นไว้ จนไม่รู้ว่าตอนนี้ผมเป็นนิ่วไปหรือยัง

พอไปถึงก็เริ่มตะเวณถ่ายรูปกันเลยทีเดียว ยกไปกันทั้งครอบครัว
ถ่ายกันเป็นที่สนุกสนาน ไอ้ผมก็ยิ้มยินดีไปด้วย เพราะน้องคนที่รับปริญญา (ซึ่งเป็นแฟนรุ่นน้องในทีมของผม)
ก็เป็นเด็กที่รู้จักกันมาตั้งแต่น้องเค้ายังเรียนมัธยม ตอนนั้น ผมยังสอนบาสให้น้องคนนี้อยู่เลย
เผลอแผล๊บเดียว เสร็จรุ่นน้องเราซะแล้ว อย่างว่าแหล่ะครับ เรือล่มในหนอง ทองมันจะไปไหน T_T

เวลาผ่านไป ๆ เริ่มเมื่อยครับ เมื่อยตั้งแต่ยังไม่เที่ยง

ผมเพิ่งรู้ว่า ตอนที่ผมมาปีที่แล้วน่ะ ถือเป็นการเมื่อยแบบ เด็ก ๆ ไปเลย
เพราะปีที่แล้วผมไปถ่ายน้องผู้ชายคนนึง เป็นนักบาสของธรรมศาสตร์นั่นแหล่ะ
ผมไม่รู้จักเค้าหรอก แต่มีคนมาขอให้ผมไปถ่ายแทนมันหน่อย มันไม่ว่างอะไรประมาณนี้

น้องผู้ชายคนนั้น เหมือน ๆ ผมนี่แหล่ะครับ คือ เป็นคนกลัวกล้อง
โพสต์ท่าไม่เก่ง (พอ ๆ กับตากล้องเลย คือ ไม่รู้จะให้โพสต์ท่าไหนเหมือนกัน T_T)
ถ่ายทั้งวัน ได้ไม่ถึง 200 รูป แถมรูปที่ได้ยังเป็นรูปด้านข้างมั่ง คือผมถ่ายตอนมันเผลอ
ไอ้น้องคนนี้แปลก เห็นกล้องจ่อหน้าเมื่อไหร่ มันจะหันหน้าหนีทันที T_T

กว่าจะถ่ายมันได้ ก็ทุลักทุเล จนต้องบังคับกัน
ไอ้น้องคนนั้นบอก "พอแล้วพี่"
ผมบอกกลับไป "ไหน ๆ ก็มาแล้ว ยังไม่ถึง 150 รูปเลย เมิงจะบ้าเร๊อะ"

ก็ต้องขืนใจกันล่ะครับ เดินไปบอกเพื่อน ๆ เค้าให้มาช่วยกันขืนใจมันถ่ายรูปหน่อย
แต่ทั้งอย่างนั้นก็ยังได้มาไม่ถึง 200 รูป T_T

งานนั้นผมได้ตังค์นะ เพราะเค้าจ้างผมไป (จริง ๆ จ้างเพื่อนผม แต่มันไม่ว่าง เลยโยนมาให้ผมแทน)
รู้สึกว่าไม่คุ้มเป็นอย่างยิ่งกับค่าจ้างที่ได้มา (แต่ก็หน้าด้านเอามาทั้งหมด T_T)
แต่ไอ้น้องผู้ชายคนนั้น เหมือนจะโล่งอกที่ผมแยกจากมันมาได้ ไม่มีกล้องจ่อหน้าอีกต่อไป T_T

ตอนนั้นผมก็บ่นว่า ถ่ายได้น้อยจัง ไม่คุ้มเลย
พระเจ้าเลยจัดให้ผมแก้ตัวในปีนี้ครับ

เมม 2 Gig ไม่พออ่ะ (ถ่ายแบบ JPEG Fine 400 รูป / 1 Gig) คิดดูก็แล้วกัน ถ่ายทุกช็อต เก็บทุกเม็ด เดิน วิ่ง เขียน นอน
กินข้าวก็ยังถ่าย เรื่องโพสต์ท่าไม่ต้อง เพราะน้องเค้าเป็นผู้หญิง แถมเพื่อนเยอะอีกต่างหาก
180 แอคชั่นไม่ซ้ำใคร แอคจนบางแอคผมต้องบอกว่า "น้องเอ๋ย เพลา ๆ หน่อยก็ได้ มันจะแหวกแนวเกินไปหน่อยแล้ว T_T"

โผล่หน้าออกไปที่ริมน้ำ เบียดกันจนตัวบัณฑิตหัวจะทิ่มลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยา กับแอคชั่นแนวลำเค็ญ T_T

กว่าน้องเค้าจะเข้าแถวก็บ่าย 2 กว่า ๆ
เพราะเมื่อวานนี้รอบเช้ากว่าจะได้มอบก็ปาเข้าไปบ่าย 2
เข้าไปแล้ว ผมก็ต้องนั่งรอตอนออกมาอีก กว่าจะออกมาก็เกือบ 6 โมงเย็น

ที่พูดนี้ไม่ได้บ่นนะครับ กำลังจะบอกว่า

ช่วงเวลาที่รอนี่แหล่ะ ที่ถือเป็นสิ่งชโลมใจผมกับรุ่นน้องที่นั่งรออยู่ได้

ขาว ๆ หมวย ๆ สวย ๆ เอ็กซ์ ๆ เต็มไปหมดเลยครับ
เดินกันขวั่กไขว่ เยอะแยะมากมาย อะไรจะเยอะขนาดนี้

เยอะจนผมเริ่มแปลกใจว่า มหาวิทยาลัยนี้ ไม่มีแบบ เตี้ย ล่ำ ดำ สิว เลยเหรอ
เพราะนั่งอยู่ตรงนี้ (หน้าลิฟท์โรงอาหาร) 3 ชั่วโมง ยังไม่เห็นมีผู้หญิงคนไหนเป็นอย่างที่ผมว่าเลย
มีแต่นางฟ้า นางฟ้า และ นางฟ้า เดินมา 10 สวยไป 8 อีก 2 จัดเข้าขั้นเทพธิดา

ผิวงี้ เนียน ขาว ใส โดนแดดกันแก้มแดงแป๊ด!!!

รุ่นน้องผมตอบกลับมาว่า "ที่นี่เค้ามีกฎหมายห้าม เตี้ย ล่ำ ดำ สิว เข้าเรียนครับพี่ ถือว่าผิดกฎมหาลัย T_T"

มิน่าล่ะ ถึงไม่เห็นเลยซักกะคนเดียว!!

ถือเป็นการรอคอยที่มีความสุขที่สุดในชีวิต แม้จะเมื่อยก็ยอม ให้รอจนตายก็ยอมเหมือนกัน
ขอแค่มีนางฟ้า มีเทพธิดาเหล่านี้เดินผ่าน ก็พอแล้ว (ออกแนวมีความสุขแบบลำเค็ญแหะ T_T)


เมื่อเวลาแห่งความสุขผ่านไป เวลาแห่งการแอคชั่นก็ย้อนมาอีกรอบ ในรอบเย็น
ถ่ายกลางสนามฟุตบอลครับ ใครเคยไปก็คงจะนึกภาพออกว่า เมื่อเย็นย่ำ
สถานที่ตรงนั้นจะเป็นบริเวณที่คราคร่ำไปด้วยนิสิตที่เพิ่งออกมาจากห้องประชุม

ประมาณ ล้านกว่าคน แออัดกันถ่ายรูปอยู่ตรงนั้น

ข้อดีข้อเดียวที่ผมนึกออกก็คือ ผมไม่ต้องคิดแอคชั่นให้น้องเค้าเอง
แค่หันซ้ายไปดูกลุ่มข้าง ๆ ก็ได้มาแล้ว 1 แอคชั่น หันขวาก็ได้มาอีก 1 แอคชั่น

แต่ขอโทษครับ ผมถ่ายไม่ได้เลยซักแอคชั่น T_T

เนื่องจาก แอคชั่นเหล่านั้น ต้องอาศัยอุปกรณ์ที่ค่อนข้างจะเทพนิดนึง
แถมฝีมือยังต้องเลิศด้วย ถึงจะถ่ายแอคชั่นประมาณนั้น ในแสงที่มีอยู่น้อยนิดแค่นี้ได้

ก็เลยได้มาแบบ แอคชั่นในแนว เบลอ ๆ ออกแนวแอ๊บสแต็ก คือดูแล้วต้องคิดด้วยว่า
ตกลงนี่รูปกุ หรือ วิญญาณใครแถวนั้นกันแน่วะเนี่ย เบล๊อ เบลอ

ถ้าเป็นตากล้องจ้างมาก็คงโดนนินทาหรือด่าไปแล้วล่ะครับ แต่นี่ มาฟรี เลยด่าไม่ได้ 5555555555
และนี่คือข้อดีของการรับงานแบบฟรี ๆ รับแบบขำ ๆ สนุก ๆ กับเพื่อนฝูง
คือ แม้มันจะดูไม่ออก แต่มันก็ด่าเราไม่ได้เหมือนกัน (มันก็คงด่าเราในใจแหล่ะ แต่เราไม่ได้ยินนี่เน๊อะ)


ก็นั่นแหล่ะครับ กลับบ้านมาด้วยอาการแบบว่า เหมือนขาไม่ใช่ขาเรา
ล้มตัวลงนอนได้ก็หลับป๊อกไปเลย สุดยอดแห่งความเมื่อย และ เหนื่อยอ่อน

นี่ขนาดผมเป็นแค่ตากล้องนะยังบ่นขนาดนี้

แล้วตัวบัณฑิตเองจะเหนื่อยขนาดไหน เพราะนั่นต้องแอค ต้องรับปริญญาอีก

โอว เห็นแล้วเหนื่อยแทน

แต่ยังไง ก็แสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ของแม่โดมทุกท่านด้วยครับ พวกคุณทุกคน "สุดยอด"


ปล.ถึงแม้ว่า ผมจะบ่นโน่นบ่นนี่ แต่ความรู้สึกจริง ๆ แล้ว ถ้าถามผม ผมชอบนะงานรับปริญญาเนี่ย
มันเป็นงานที่รู้สึกมีความสุข และ เต็มไปด้วยคนสดใส รอยยิ้ม และ การปลดปล่อยดี
ถ้าถามว่า จะไปอีกไหม ก็คงไม่ปฎิเสธล่ะครับ สนุกดี เพื่อน ๆ ท่านใดสนใจนะครับ
ไม่คิดตังค์ครับ ถ่ายให้ฟรี ๆ แต่มีข้อแม้ว่า ต้องย้อนไปอ่านข้อเสียซะก่อนนะครับ

55555555























สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 15 สิงหาคม 2552 Last Update : 19 สิงหาคม 2552 14:24:31 น. Counter : 981 Pageviews.		13 comments
Share Tweet