--[ส่งลูกให้กูบ้างอะไรบ้างเหอะ!!]--

สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวบาสเกตบอลทุกท่านครับ
ก็มีเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ของผมมาเล่าให้ฟังกันอีกแล้ว แฮ่ ๆ

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมแวะเวียนเข้าไปใน ม.ธรรมศาสตร์รังสิตครับ
ก็แนะนำเพื่อน ๆ ที่นิยมหญ้าอ่อนเลยครับช่วงนี้
เข้าไปแล้วไม่ค่อยอยากจะออกมาซักเท่าไหร่ เพราะหนู ๆ ปี 1 เข้าใหม่เดินกันเต๊มมมไปหมด
ใส ๆ กิ๊ง ๆ วิ๊ง ๆ ขาว ๆ ละลานตาไปหมด คือ ช่วงนี้ ม.ธรรมศาสตร์ สามารถปิดไฟทั้งมหาลัยได้เลย
อาศัยแสงสว่าง ๆ วาบ ๆ จากหนู ๆ พวกนี้แทน สว่างจริง ๆ ตาแทบบอด!!


เอ่อ............. เข้าเรื่องดีกว่าครับ
(แต่แนะนำจริง ๆ นะ ถ้าใครว่าง ๆ เหงา ๆ ลองแวะเข้าไปได้ ผมว่าเข้าไปนั่งเฉย ๆ ซักวันนึงไม่ต้องทำอะไรก็คุ้มครับ
แต่สำหรับผู้สูงอายุ แนะนำให้ไปพร้อมกับรถพยาบาล เพราะหัวใจอาจจะวายตายกันง่าย ๆ T_T)

ผมไปทำธุระที่นั่น ระหว่างนั้นก็เห็นสนามบาสที่อยู่ด้านนอกโรงยิม มีคนเล่นอยู่กลุ่มหนึ่ง
พอทำธุระเสร็จก็เลยหอบหิ้วรองเท้า เดินย้อนกลับมาที่สนาม

กว่าจะเดินมาถึงก็เหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกัน จริง ๆ ผมเดินมาถึงแล้ว ผมจะเดินกลับไปเลยก็ได้นะ
เพราะได้เหงื่อแล้ว ได้ออกกำลังกายแล้ว (ไม่เคยคิดเลยว่าการเดินระยะประมาณ 1 กิโลเมตร มันจะเหนื่อยขนาดนี้ )


เดินไปที่สนาม มีคนเล่นบาสประมาณล้านแปด เยอะจริง ๆ ตอนขาไปยังไม่เห็นเยอะขนาดนี้เลย
แป๊ปเดียว ชั่วเคี้ยวหมากแหลก ไม่รู้งอกมาจากไหนกันเยอะแยะ (มารู้ที่หลังว่าส่วนมาเป็นเด็กปี 1 ไม่มีอะไรทำกันเลยมาเล่นบาส)

ด้วยความที่เป็นคนหน้าใหม่ของที่นั่น (แต่หน้าเก่ามากจากสภาพหน้าตัวเอง)
เลยเลียบ ๆ เคียง ๆ ไปถามน้องคนหนึ่งที่ดูท่าทางแล้วต้องมาเล่นบ่อยแน่ ๆ ว่า คนนอกเล่นได้ไหมครับ
น้องคนนั้นหันมามองหน้าแล้วบอก "เล่นได้ครับ ถ้ามีคนครบทีม"

ด้วยสมองอันน้อยนิดของผม ทำให้ผมยืนคิดอยู่ชั่วครู่ กับคำว่า มีคนครบทีม
มันแปลได้หลายความหมายนะ คือ

1 ถ้าเมิงมากันไม่ครบทีม ก็กลับบ้านไปเหอะ หรือ
2 ถ้าทีมไหนคนขาดพี่ก็ลงไปเล่นได้ล่ะครับ

ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาเล่นบาสมาทั้งชีวิต ไปมาหมดทั้งเหนือทั้งใต้
ก็ประมวลผลได้ว่าน่าจะเป็นข้อ 2 มากกว่า คงไม่มีสนามไหนที่ต้องยกขโยงไปกันให้ครบคนถึงจะเล่นได้หรอก
ผมเลยเปลี่ยนรองเท้า ยืนเก้ ๆ กัง ๆ รอให้มีทีมใดทีมหนึ่งขาดแล้วจะได้ลงไปเสียบ

การรอของผมเป็นผล เมื่อทีมที่แพ้ออกไป แล้วทีมใหม่เข้า ผมก็เดินลงไปเลยประมาณว่ามาใหม่
ปรากฎว่า ดันมีผมคนเดียวที่ลงไปในสนามน่าแปลกใจว่าทำไมมีแต่ผม เพราะคนที่เพิ่งมาที่หลังผมก็มีแต่ไม่ยอมลงมา T_T

ตีได้ 2 ความหมายเหมือนกันคือ

1. รังเกียจ ลงเล่นทีมเดียวกับไอ้แก่นี่ ก็มีแต่แพ้ กุไม่ลงดีกว่ารอทีมเทพ ๆ กับ
2. รอเพื่อน อยากเล่นกับเพื่อนมากกว่า จะได้เข้าขา

ผมคิดว่าน่าจะเป็นข้อ 2 นะ ข้อ 1 มันทำร้ายจิตใจผมเกินไป


ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่แป๊ปเดียว เจ้าถิ่นข้าง ๆ สนามก็เหมือนจะเห็นใจใช้อำนาจของตัวเองเรียกคนที่ยังไม่ได้เล่นให้ลงมา
ปรากฎว่า เป็นเด็กน้อย 3 คนที่ท่าทางจะเป็นเพื่อนกันซะด้วย (ทีม 4 คนเล่นครึ่งสนามครับ)

เอาล่ะ ครบ 4 คนแล้ว ก็เล่นได้

เชื่อไหมครับ เกมส์ 11 แต้ม จบเกมส์ ผมได้รับลูกส่งจากน้องทั้ง 3 แค่ 1 ลูกถ้วน!!!
อ่านไม่ผิดครับ หนึ่ง ลูก ถ้วน !!!

ตอนแรกก็เข้าใจ น้องเค้าคงไม่คุ้นหน้าผมมั้ง คุ้นหน้าเพื่อนกันมากกว่า เลยส่งให้แต่เพื่อน
หรือไม่ก็มั่นใจในฝีมือเพื่อนมากกว่าไอ้แก่นี่ เลยส่งให้เพื่อนดีกว่า

ปรากฎว่า เล่นไม่เป็นกันทั้งทีม ยิงทิ้งยิงขว้างมาก ในขณะที่ทีมคู่ต่อสู้เล่นเป็นกันทั้งทีม
นรกกำลังจะมาเยือนแล้วได้น้องเอ๋ย จากประสบการณ์ที่ผ่านมาโดนยำแน่ ๆ เอ็ง

เอาล่ะ ไม่เป็นไร ในเมื่อไม่ส่งให้จะด้วยเหตุผลใดก็แล้วแต่ ไหน ๆ ผมก็ลงไปแล้วจะไปยืนเป็นหัวหลักหัวตอก็คงจะกระไรอยู่
ผมเลยรวบรวมเรี่ยวแรงที่พอจะมีอยู่บ้าง เข้าไปรีบาวน์ รีบาวน์ได้ก็โยนออกมาให้น้องร่วมทีม

พวกมั๊น ก็ยิงทิ้งยิงขว้าง บอกรอก่อนก็ยิงใส่ บอกรอเดี๋ยวขอลุงตั้งหลักก่อน ก็ซัด 3
ผมก็โดดเป็นกุ้งเลยสิทีนี้ แย่งได้บ้างไม่ได้บ้างตามสภาพร่างกาย
เวลาผ่านไป ๆ ก็คิดว่าน่าจะสมควรแก่เวลาแล้ว น้อง ๆ คงจะเห็นประโยชน์ของผมบ้างแล้ว
ก็ถ่างออกมา เพราะกลัวว่าที่น้องเค้าไม่จ่ายในตอนแรก เพราะน้องเค้าไม่กล้าจ่ายเพราะมีคนปิด

ผมก็ถ่างออกมา ถ่างออกมา ถ่างออกมา คือถ้าสนามบาสมันกว้างเท่าสนามบอล
ผมก็คงยืนอยู่ริมเส้นแล้ว น้องเค้ามีหันมามองด้วยนะ ผมก็ส่งสายตาไปบอก จ่ายลุงเห๊อะ จ่ายลุงหน่อย ลุงทำได้นะ

แต่เหมือนน้องเค้าจะมองสายตาผมไม่ออก เพราะเค้าหันไปหาเพื่อนแล้วก็จ่ายให้เพื่อนเหมือนเดิม

บัดซบ

ด้วยความโมโหที่เหมือนอากาศธาตุในสนามบาส เลยใช้วิธี รีบาวน์เอง ทำแต้มเองซะเลย
ไม่สนทีมล่ะ พวกเอ็งยังไงลุงไม่สนแล้ว ลุงขอเล่นบ้าง

จากโดนนำ 10-2 คะแนน ผมทำแต้มตีตื้นมาได้เป็น 10-8 คะแนน เอ่อ ไม่ได้ทำรวดเดียวนะครับ
มีทีมตรงข้ามยิงพลาดบ้าง ลูกตกใส่มือบ้าง รีบาวน์เองได้บ้าง ก็ใช้เวลาเหมือนกัน ไม่ใช่ทำรวดเดียว อันนั้นมันเก่งเว่อร์แล้วครับ T_T
จนทีมตรงข้ามบอกประกบลุงไว้ ลุงเล่นได้ (เออ กุเล่นได้แต่กุไม่ได้เล่นเลยว๊อย ฮือออ)

ฝั่งตรงข้ามต้องการอีกแค่ 1 ลูก ส่วนทีมผม ต้องการ 3 คะแนน คือต้องยิง 3
แน่นอน น้อง ๆ เหล่านั้นก็ส่งกันเอง แล้วก็ยิงกันเองตามระเบียบ คือผมเหนื่อยแล้ว หมดแรงจะแย่งแล้วเหมือนกัน
ใช้พลังทั้งหมดไปกับ 6 แต้มนั้นแล้ว ทุลักทุเลสุด ๆ สภาพเหมือนคนกำลังจะตายมากกว่าคนที่มาออกกำลังกาย
คือ พอใจแล้ว ได้เล่นแล้วแหล่ะครับ หลังจากนี้ไปพวกเอ็งจะทำยังไงก็เรื่องของเอ็งแล้ว

ทีมผมได้ส่งลูก ผมก็ลองดูซิว่าน้องเค้าจะส่งให้ผมหรือเปล่า เพราะผมได้แสดงศักยภาพให้เห็นแล้วว่าลุงทำได้

ออกมายืนเรียกบอลเหมือนซากุระงิเลยครับ พร้อมส่งกระแสจิต "ส่งมา ส่งมา ส่งมา"

น้องคงตีความหมายผิดเหมือนเดิม คงได้ยินว่า "ส่งไป ส่งไป ส่งไป"

แล้วมันก็ส่งไปจริง ๆ ส่งไปให้มือยิงของทีม คือ ยิงทิ้งยิงขว้าง เป็นดาวยิงสูงสุด แต่ไม่ลงเลย!!!
(เออ จะว่าไป ไอ้ 2 คะแนนแรกนี่ก็ได้มาจากน้องคนนี้นะ แต่หลังจากนั้นก็หายไปเลย)

มือยิงประจำทีมก็ซัดสามตามระเบียบเหมือนกัน ผมรู้ล่ะว่ามันไม่ลงแน่ แต่หมดแรงจะเข้าไปต่อกรกับหนุ่ม ๆ แล้ว
โดดกันสูงชิบเป๋ง ผมต้องเค้นพลังทั้งตัวกว่าจะแย่งรีบาวน์ได้ซักลูก ก็เลยยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน เพราะถึงขยับก็ไม่ทันดาวยิงของทีมอยู่ดี

จบเกมส์ทีมผมแพ้ 12-8 คะแนน ผมเดินหงอยออกจากสนาม
รู้ซึ้งถึงหัวอกคนที่ลงไปเล่นแล้วไม่ค่อยได้ลูก มีหลาย ๆ ครั้งที่ผมไปเล่นหรือไปดูเค้าเล่น
แล้วมีคนมาบ่นว่า ไม่ค่อยได้ลูกเลย ไม่มีคนจ่ายให้เลย ผมก็ได้แต่ปลอบใจไปว่า

"เค้าไม่เห็นมั้ง" "โดนประกบอยู่หรือเปล่า" "เล่นไม่ได้หรือเปล่า"

คือไม่เคยโดนเองไงครับ เลยปลอบไปอย่างนั้น
จนกระทั่งมาโดนเองกับตัว ก็เลยพอจะเข้าใจว่ามันรู้สึกยังไง

รู้สึก โดดเดี่ยว เคว้งคว้าง เปล่าเปลี่ยว เป็นเป้าสายตาคนริมสนามว่า เมิงลงไปทำม๊ายยย เค้าไม่ส่งให้

แต่เหมือนสวรรค์จะเห็นในแววความมุ่งมั่นของผมครับ
เพราะหลังจากที่แพ้แล้ว ทีมต่อไปที่ลงเล่น เค้าขาด 1 ตัวเหมือนกัน
แล้วเค้าก็เรียกผมครับ ทั้งที่มีคนที่ยังไม่ได้เล่นรออยู่ริมสนามด้วย
นั่นแสดงว่าเค้าเห็นซึ่งศักยภาพที่มีในตัวผมแน่ ๆ วะ 5555555 ให้มันรู้ซะมั่งว่าไผเป็นไผ!!!

ลงไปก็ได้ลูกเลยครับ 55555

แต่พอเล่นไปเล่นไป ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมไอ้ทีมแรกมันไม่ยอมส่งให้ผมเลย
เพราะว่า ทีมใหม่ของผมนี่เปรียบเสมือนทีมดันดารา คือส่งให้ผมแล้วก็ยุให้ผมทำแต้มตลอดเลยเหมือนกัน

"แหวกเลยพี่"

"ยิงเลยพี่"

"ซัดเลยพี่"

แล้วทุกคำสั่งก็ได้รับแต่คำว่า

"โทดที ยิงว่าว"

"โทดที เลี้ยงไม่ผ่าน"

"โทดที แรงหมดแล้วววววววว"




คือสภาพผมไม่ต่างอะไรกับตอนเล่นทีมแรกเลย สภาพคล้าย ๆ กัน แต่แตกต่างกันตรงการได้ลูก

แต่ผลลัพธ์เหมือนกัน คือ "ไร้ประโยชน์กับทีม มีก็เหมือนไม่มี มีก็ดี ไม่มีดีกว่า อะไรประมาณนี้อ่ะ" T_T


บัดซบจริง ๆ


แหม แต่ถึงอย่างนั้น ทีมผมก็ชนะนะ เป็นแช้มป์ด้วย (แต่คนอื่นทำแต้มหมดเลย ผมหมดประโยชน์ไปตั้งแต่เกมส์แรกแล้ว T_T)
จนในที่สุด ก็วนมาถึงทีมน้อง ๆ ที่ผมร่วมทีมด้วยในตอนแรก ซึ่งตอนนี้เค้ามีคนครบแล้ว

"จะยิงให้ยับเลยคอยดูสิพวกเอ็ง"

นี่คือความคิดในหัวผมตอนนั้น กะแก้แค้นให้สมใจอยาก

ผลปรากฎว่า ทีมผม




แพ้!!!! T_T



เนื่องจาก ไอ้เจ้าดาวยิงสูงสุดที่ตอนเล่นกับผมมันชู๊ตลงไปลูกเดียว มันดันเข้าฝัก
กลับกลายเป็น มันชู๊ตลงทุกลูก ชู๊ตพลาดไปลูกเดียวแทน T_T

เสมอ 8 - 8 ทีมน้องได้ลูก
ส่งลูกให้ดาวยิงสูงสุด ยิง 3 คะแนนแบบเอียง ๆ

ส่วบ!!!!

เสียงหวาน บาดใจคนแก่จริง ๆ ไอ้น้องเวร ทีเล่นทีมเดียวกะตูล่ะยิงทิ้งยิงขว้าง
แต่พอมาแข่งกะตูเอ็งยิงเอา ๆ ไม่เปิดโอกาสให้แก้มือเลย T_T


ลำเอียงชัด ๆ


ก็ประมาณนี้แหล่ะครับ ยังไงก็ขอบคุณน้อง ๆ ทุกคนในสนามวันนั้นด้วยครับ
เป็นการเล่นกันที่สนุกมาก ไว้ว่าง ๆ จะแวะไปขอเล่นด้วยอีกนะคร้าบบบบบ



สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 14 มิถุนายน 2554 Last Update : 14 มิถุนายน 2554 17:18:59 น. Counter : 1086 Pageviews.		11 comments
Share Tweet