--[ผมทำอะไรผิด มาไม่พอใจผมเรื่องอะไร ผมงงนะครับ T_T]--

สวัสดีเพื่อน ๆ ชาวห้องก้นครัวทุกท่านครับ
นาน ๆ จะแวะเวียนมาห้องนี้ซักทีนึง ก็มีเรื่องมาเล่าให้ฟังกับการหาของกิน
แน่นอนครับ เรื่องดี ๆ ผมคงไม่มาเขียนให้เมื่อย
(แปลกนะคนเรา เรื่องดี ๆ ไม่ค่อยชอบบอกคนอื่นกัน แต่เรื่องไม่ดีทีไร พลังมาทุกที)

รอให้คนเค้าถามดีกว่า ว่าร้านไหนดี ร้านไหนแจ่ม ไม่ถามกุก็ไม่บอก ปล่อยให้มันเป็นร้านที่หายากต่อไป
หรือไม่ก็เจ๊งเพราะไม่มีคนไปกิน เนื่องจากคนกินแล้วชอบ ไม่ยอมไปบอกต่อ T_T

จริง ๆ ก็มีแหล่ะครับ ร้านดี ๆ ตอนแรกก็กะว่าจะมารีวิวให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันบ้าง
แต่พอเจอเมนูของร้านนั้นเข้าไป ก็คิดได้ว่า คงไม่ต้องบอกแล้วล่ะ

เนื่องจากในเมนูร้านนั้น มันเขียนว่า

"เนื่องจากมีเพื่อน ๆ จากเวปไซต์พันทิป ดอท คอม มาอุดหนุน แล้วไปรีวิวในห้องก้นครัว หลังจากนั้นคนก็มาเยอะขึ้น
จนเราต้องขยายสาขา เนื่องจากมีเท่าไหร่ก็ไม่พอให้บริการ"

ให้ทายว่าร้านนั้นคือร้านอะไร ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก


เอาล่ะครับ คิดไปก็ปวดหัว ของรางวัลก็ไม่มีให้ งั้นผมเฉลยแล้วกัน

"โคขุนโพยางคำ ซอยนวลจันทร์ 21 ครับ!!!"

ไปเพราะเห็นคุณโน้ส อุดมแกแซว เลยอยากลองบ้างว่ามันแจ่มขนาดไหน
ลองแล้ว โดนแล้ว ขอยืนยันว่า แจ่มจริง โดยเฉพาะเมนู ที่มีราคา 200 บาท
กัดฟันสั่งเลยนะเนี่ย สั่งไปแล้วก็คลำเงินในกระเป๋า แล้วอุทานออกมาว่า ไม่น่าเลยกุ T_T
แต่พอไอ้จานนี้มาเสริฟ กัดเข้าไปคำแรก ก็เปลี่ยนคำอุทานทันที

"อร่อยขนาดนี้ เดี๋ยวเดินไปกดเงินมาสั่งอีกชุด เงินหาเมื่อไหร่ก็หาได้โว้ย!!!"

พูดไปก็เท่านั้น เพราะเงินในบัญชี ต่อให้กดแบบปิดบัญชี ก็ไม่พอสั่งอีกชุดอยู่แล้ว T_T


เอ่อ ผมจะมาบ่นเรื่องไม่ดีของร้านอาหารให้ฟังไม่ใช่เหรอเนี่ย
แล้วผมเล่าอะไรอยู่ สเต็กโพนยางคำ มันเกี่ยวกับ แม็คโดนัลล์ตรงไหน??

นั่นน่ะสิ ไม่เกี่ยวกันเลย

เอาล่ะครับ เข้าเรื่องดีกว่า ^_^

เมื่อวานนี้ครับ ผมมีภาระการงานต้องสะสางที่ออฟฟิต ซึ่งทำให้ผมต้องกลับบ้านค่อนข้างดึก
แล้วที่ทำงานผมมันอยู่ในห้างสรรพสินค้า ซึ่งพอ 2 ทุ่มครึ่ง ร้านรวงต่าง ๆ ก็เริ่มทะยอยปิดกันหมดแล้ว

ไอ้กระผมก็ทำงานเพลิน จนลืมว่า ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่หว่า T_T

พอท้องร้องว่า "หาอะไรกินซะทีเหอะ น้ำย่อยมันจะกัดกระเพาะเอ็งทะลุอยู่แล้วนะโว้ย"

ผมก็เลยต้องเดินไปหาอะไรกินที่ชั้นล่าง โดยไม่ดูเวลา ปรากฎว่า ลงมาร้านปิดหมดแล้ว
ไม่รู้จะรีบปิดหนีไปไหน ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย!!!

ไอ้ครั้นจะเดินออกนอกห้างไปหาอะไรกิน ก็ดูจะโลโซเกินไปหน่อย
ชนชั้นสูงเยี่ยงผม จะให้ไปนั่งกินอาหารริมถนนมันก็คงดูไม่เหมาะ
ชนชั้นสูงอย่างเรา ฟู้ดคอร์ทปิดหมดแล้ว (ชนชั้นสูงบ้านเมิงมานั่งกินฟู้ดคอร์ทเหรอวะ)
จะทำยังไงดี

เดินไปเดินมา โอว เจอแล้ว อาหารที่เหมาะกับชนชั้นเช่นผม!!!!

แมคโคแนล แมคโดนัล แมคโดแน่ว (แม่มต้องถูกซักตัวล่ะวะ)

ไม่ได้กินมานานแล้ว ไหน ๆ ก็ไม่มีอะไรจะกิน เอาไอ้นี่ก็ได้
เดินเข้าไปในร้าน ก็แน่ล่ะครับ บุคคลระดับผม ก็ต้องมีพนักงานเอ่ยปากต้อนรับ

"แมคโดนัล สวัสดีค่ะ / ครับ"

เดินเข้าไป พร้อมรำพึงในใจ "เป็นไงล่ะ เจอชนชั้นสูงเข้าไป"
คิดบ้าบออยู่คนเดียว ทั้งที่เค้าก็เอ่ยปากต้อนรับทุกคนนั่นแหล่ะ ยามเดินเข้ามาตรวจ ยังเอ่ยปากต้อนรับเลย T_T

นั่นแหล่ะครับ ผมเลยต้องกินแมคแทน

เรื่องมันเกิดตรงที่ (เรื่องเพิ่งเกิด!!!! เขียนมาจะ 2 หน้่ากระดาษอยู่แล้วไอ้บ้า!!)
ผมลืมใส่แว่นตาลงมาด้วย แล้วสายตาผมค่อนข้างที่จะสั้น สั๊น สั้น!!!
มองอะไรไม่ค่อยจะเห็น ยิ่งตัวหนังสือตัวเล็ก ๆ ล่ะ เรียบร้อย ต้องเพ่งกันจนจะเห็นเลขเลยทีเดียว

เราก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่า ไอ้แก่นี่ สายตามันไม่ดี ผมเลยอาศัยมองเมนูที่เป็นคัตเอ้าท์ ติดอยู่ด้านบน
เพราะตัวหนังสือมันใหญ่ดี พอเดาได้แม้จะมองไม่เห็น จริง ๆ ผมกินอยู่อย่างเดียวแหล่ะครับ
คือ ดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ จะสั่งเลยก็ได้ แต่ติดที่ว่า ผมจำชื่อเรียกมันไม่ได้นี่สิ

ที่ดูคือ พยายามดูว่า มันเรียกว่าอะไร ไอ้ที่ผมกินน่ะ

ระหว่างที่กำลังหาอยู่นั้น พนักงานสาวที่มีหน้าที่รับออร์เดอร์ตรงเค้าเตอร์ด้านหน้า
คงเข้าใจว่าผมกำลังเลือกอาหารที่จะสั่ง เลยหวังดี บอกว่า พี่ ๆ ดูเมนูตรงนี้ก็ได้

ที่เค้าบอกคือ เมนูที่วางอยู่หน้าเค้าเตอร์

นรกยิ่งกว่าคัทเอ้าท์ซะอีก เพราะตัวกระจึ๋งเดียว เอาล่ะสิ เพ่งมันเข้าไป

พนักงานหญิงคนเดิม คงเริ่มรำคาญ ว่าทำไมมันเลือกนานจัง ไม่สั่งซะที อาหารก็มีอยู่แค่นั้น
นี่ร้านขายแฮมเบอร์เกอร์ ไม่ได้ขายติ่มซำ ที่จะได้มีให้เลือกเยอะ ๆ (อันนี้ผมเขียนเอง)

เธอเริ่มกดดันผมทันที

"รับอะไรดีคะ"

"เอ่อ........แป๊ปครับน้อง"

ผมมองเห็นนะครับ สายตาไม่ได้สั้นขนาดจะมองอะไรไม่เห็น เพียงแต่ต้องค่อย ๆ ดูกันนิดนึง
โชคดีที่ไม่มีคนมาต่อคิว เพราะถ้ามีคนมาต่อ คนต่อผมคงเกลียดผมพิลึก T_T


"..........."

"..........."

"..........."

"รับชุดไหนดีคะ"

"เอ่อ เอาดับเบิ้ลชีทเบอร์เกอร์ครับน้อง"

"เพิ่ม 10 บาท รับเป็นแป๊ปซี่แก้วใหญ่ไหมคะ"

"เอ่อ เอาแค่เบอร์เกอร์ครับ"

ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าน้องเค้าไม่พอใจ เพราะสัมผัสได้ถึงรังสีอำมะหิตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวน้องเค้า
มันแผดเผาผมซะจนแทบจะเปลี่ยนใจสั่งเป็นชุด!!!

แต่คงไม่หรอก คนอะไรจะไม่พอใจแค่ไม่ยอมสั่งเป็นชุดแค่นี้ T_T

น้องรับออร์เดอร์เสร็จ ก็คิดเงินของเธอไป ผมก็ยืนรอตรงนั้นต่อไป

ความคิดส่วนตัวก็คือ เดี๋ยวก็คงได้ เพราะเมื่อก่อนตอนผมยังละอ่อน
เคยซื้อแม็ค แล้วเค้าให้กดปุ่มนับเวลา จะได้ของภายใน 30 วินาที
ไม่รู้สมัยไหนนะ รู้แต่ว่ามันผ่านมานาน น๊าน นานนนนน

เอาน่ะ พวกนี้เค้าถือเป็นมาตรฐาน คงได้ไวจนไม่ต้องให้กดกันแล้วละมั้ง

ผมเลยยืนรอต่อไป

เวลาผ่านไป ผมก็ยังยืนรออยู่ตรงนั้น

จนมีพนักงานชายคนหนึ่ง เดินผ่านมาแล้วเห็นผมยืนรออยู่ เลยถามว่าผมสั่งอะไร สั่งไปหรือยัง
ผมบอกว่า สั่งแล้ว เค้าหันไปถามน้องผู้หญิงคนเดิม ว่า "ของพี่เค้าได้หรือยัง"

(ทำยังกะสั่งยาบ้า ของได้หรือยัง T_T)

"ต้องรอ 2 นาทีค่ะ"


อ้าว อีเควิ่ก!!!!!

รอ 2 นาที แต่ปล่อยให้ตูยืนหัวโด่เป็นศาลพระภูมิอยู่ได้ นี่โชคดีนะที่ไม่มีใครมาต่อคิว
ถ้ามีคนต่อ เค้าคงด่าผมในใจไปเรียบร้อย โทษฐานมายืนเกะกะขวางทางอยู่ได้ T_T

"เชิญนั่งรอก่อนครับ" พนักงานชายท่านนั้นบอกผม

ด้วยความโมโห ผมเลยไปนั่งโมโหต่อที่บาร์ด้านหน้าเค้าเตอร์ แล้วก็โมโหต่อไป
ไม่รู้โมโหไปทำไม เป็นการโมโหที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี T_T

ด้วยความที่ไม่มีอะไรทำระหว่างรอ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ถ่ายรูปได้มาดูว่ามีใครโทรมาหาชนชั้นสูงเช่นผมบ้าง
แต่สงสัยผมจะสูงเกินไป เลยไม่มีใครโทรมาหาเลย (แล้วจะบอกทำไมเนี่ยไอ้บ้า)

เวลาผ่านไป


ผ่านไป


และ ผ่านไป


รู้สึกได้ว่ามันนานเกิน 2 นาทีมาอักโขแล้ว ทำไมยังไม่ได้ เลยหันไปดูที่เค้าเตอร์
ผมเห็นถุงอาหารถุงหนึ่ง วางอยู่ตรงหน้าน้องผู้หญิงคนนั้น ลูกค้าก็ยังไม่มี (ขายดีจริง ๆ)

ถุงใคร???

คงไม่ใช่ถุงผมหรอกมั้ง (ผมคิดในใจ)

ระหว่างนั้นเอง พนักงานชายท่านเดิมก็เดินออกมาอีกครั้ง ท่าทางพนักงานคนนี้คงเป็นผู้จัดการแน่ ๆ
เพราะใส่เสื้อไม่เหมือนคนอื่น!

พนักงานคนนั้น เห็นถุงที่วางอยู่ เลยถามว่า ถุงนี้ของใคร??


ผมภาวนาให้ มันไม่ใช่ถุงของผม เพราะเท่านี้ ผมก็รู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว ขอให้มันเป็นถุงของคนอื่นเถอะ
แต่คำภาวนาของผมไม่เป็นผล เมื่อน้องผู้หญิงที่เค้าเตอร์ตอบกลับและชี้มาที่ผม

"ของคนนั้น"


เยี่ยมครับน้อง เยี่ยมมาก บริการสุดยอด ไม่เป็นไรน้อง วางมันไว้ตรงนั้นก็ได้
วางไว้ซักพัก เดี๋ยวขามันคงงอกออกมา แล้วเดินมาหาผมเองแหล่ะ!!!

พนักงานชายคนนั้น เดินเอาถุงมาให้ พร้อมเอ่ยขอโทษ
ที่เค้าเอ่ยขอโทษผม คงเป็นเพราะว่า เห็นหน้าผมแล้วกลัวว่า ผมจะยกเก้าอี้ที่นั่ง แล้วเดินไปฟาดกบาลน้องเค้าเตอร์ก็เป็นได้!!
หรือไม่ก็กลัวว่าผมจะสติแตก หลุดไปกัดคนรอบข้างเข้าซักคน เลยรีบขอโทษ


เมื่อได้ยินคำขอโทษ และ แสดงความรับผิดชอบ อาการของผมก็ดีขึ้น

เอาน่ะ เค้าคงไม่ได้ตั้งใจ คงไม่มีคนมาเสริฟล่ะมั้ง
คิดเข้าข้างตัวเองไปงั้นแหล่ะ พนักงานเดินกันเต็มร้าน ที่ถูพื้นก็ถูกันอยู่นั่น

รับถุงมา แล้วเดินออกจากร้าน


แต่ก็ต้องสังหรณ์ใจ ว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆ
ผมจึงเปิดถุงดู แล้วก็จริง ๆ ด้วย


"ไม่มีซอส!!!"


ในใจคิด กินแห้ง ๆ ก็ได้มั้ง แต่คิดดูแล้ว มันคงไม่เวิร์ค รถชาดมันคงแห้ง ๆ ยังไงพิกล
เลยเดินย้อนกลับไปขออีกรอบ พยายามมองหาพนักงานชายคนเดิมแต่ไม่เจอ

ชะรอย ชะตาผมคงถูกลิขิตมาให้โดนอีน้องผู้หญิงโขกสับ
ผมเลยต้องเดินไปหาน้องผู้หญิงที่เค้าเตอร์คนเดิม ตอนนั้นมีลูกค้าอยู่คนนึง

ผมจึงยืนรอให้ลูกค้าคนนั้นเสร็จก่อน

เมื่อเสร็จแล้ว ผมจึงเข้าไปเสียบ!!! ทันที!!!!



"น้องครับ ขอซอสหน่อยครับ"


พนักงานหญิงคนเดิม หันมามองหน้าผม แล้วส่ายหัว พร้อมหยิบซอสให้ผม 1 ซอง!!
เช๊ดดดดดดด ส่ายหัวทำไม มีอะไรเกาะหัวเหรอ ทำไมต้องส่ายหัวให้ด้วย
แค่ตูขอซอสแค่นี้ มันทำให้ประเทศชาติล่มจมเลยเหรอ T_T

ปกติ ผมกินซอสอย่างนี้ 2 ซอง ต่อ 1 แฮมเบอร์เกอร์

แต่ดูจากอาการน้องเค้าแล้ว ขืนผมสั่งอีกซอง ผมคงโดนน้องเค้ายกที่คิดเงินทุ่มหัวผมแหง ๆ
ผมเลยเดินจากมาด้วยความมัวหมอง และรำพึงรำพันในใจอยู่คนเดียว

ผมทำอะไรผิด โกรธเกลียดอะไรผม ผมไม่เข้าใจ

ใจอยากจะโวยวายเหมือนกัน แต่คิดแล้วโวยไปแล้วได้อะไร ได้ความเกลียดชังเพิ่มมากขึ้นงั้นหรือ
คนอื่นเค้าจะมองผมยังไง หน้าตาผมก็ดูไม่น่าไว้ใจอยู่แล้ว คงหาคนเข้าข้างผมยาก

สิ่งที่ทำได้ก็คือ ทำใจ แล้วเดินจากมา

ชีวิตนี้ทำไมเจอแต่เรื่องเช่นนี้เสมอ ๆ

ไม่ว่าจะไปกินที่ร้านไหนก็ตามแต่ ตัวผมจะมีสภาพเหมือนอากาศธาตุที่ใครก็มองไม่เห็น และมองผ่าน
สั่งก่อน ได้ทีหลัง ถามว่าได้หรือยัง ก็บอกว่า สั่งอะไร
สั่งอย่างนึง ได้อีกอย่างนึง บอกไม่ใช่ก็ไม่พอใจเราอีก
นั่งไปเหอะ ไม่มีคนมารับออร์เดอร์ เดินผ่านไปผ่านมาทำเป็นมองไม่เห็น
ไปร้านอาหาร ก็ยืนเป็นหัวหลักหัวตอ ไม่มีใครมาพาไปที่โต๊ะ
พอเดินเข้าไปเอง ไม่ง้อก็ได้ ก็บอกว่า ใครพามานั่งตรงนี้โซนนี้ปิดแล้ว T_T

ไม่เข้าใจเหมือนกัน

ทำบุญจนไม่รู้จะทำยังไง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น แต่ก็ไม่เห็นดีขึ้น
จนเริ่มคิดได้แล้วว่า สิ่งที่ทำได้คือ

"ทำใจ แล้วยอมรับมันเหอะ"


สิ่งที่ผมเล่าหากใครไม่เชื่อ ผมแนะนำว่า มาลองกันได้ ใครที่มาแล้วได้รับบริการที่ดีน่าประทับใจ
ผมก็ดีใจด้วย แต่ถ้าใครเจออย่างผม ก็ถือว่า มาลองของก็แล้วกันครับ


MC อิมพีเรียลเวิร์ล ชั้น 1 ครับ


สมันน้อย เบอร์ 14

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 29 พฤศจิกายน 2553 14:22:38 น. Counter : 948 Pageviews.		8 comments
Share Tweet