--[หมี เอ้ย ผีหลอกวิญญาณหลอน บรู๊วววววส์]--
คำเตือน : เด็กและสตรีมีครรภ์ก่อนอ่านควรพิจารณา เพราะน่ากลัวมั่กมั่ก!!!
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากล้างแผลที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้
(แน่ล่ะต้องไปล้างที่โรงบาลสิฟระ จะให้ไปล้างที่อ่าง อาบอบนวดหรือยังไง)
กลับมาถึงบ้านก็ได้รับข่าวร้ายข่าวหนึ่งจากปากแม่ของผมเอง
นั่นคือ คุณตาร้านซ่อมจักรยานข้างบ้านได้เสียชีวิตลงแล้ว!!!!
ข้างบ้านผมถัดไป 2 หลังเป็นร้านซ่อมจักรยานครับ มีตายายคู่หนึ่งเปิดกิจการอยู่
จริง ๆ แล้วตอนที่ผมไปนั่งคุยกับคุณตาคุณยายคู่นี้ แกบอกว่า เปิดแก้เหงาไปงั้นแหล่ะ
ดีกว่าอยู่เฉย ๆ บังเอิญว่าคุณตา แกเคยทำงานร้านจักรยานมาก่อน ตอนที่อยู่เมืองเหนือ
(เออ ลืมบอกไปว่า ทั้งคุณตา และ คุณยาย เป็นชาวเชียงรายครับ แกพูดภาษาเหนือใส่ตลอดเลย ส่วนผมก็ซัดภาษาภาคกลางใส่แกเหมือนกัน)
พอลูกเต้ามีฐานะมากขึ้น เลยไปรับมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน แกเลยไม่อยากอยู่เฉย ๆ
เปิดร้านซ่อมจักรยานซะเลย ผมได้ไปใช้บริการที่ร้านแกบ่อย ๆ ตอนที่ยังมีจักรยานอยู่
ส่วนคันใหม่นี่ยังไม่เคยเอาไปรับบริการที่ร้านแกเลย เพราะมันยังไม่เจ๊ง T_T
คุยกันบ่อยครับ กับคุณตาคนนี้ เจอกันทีไรก็คุยกันทุกที เป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก ๆ
พูดเพราะ และ ชอบตกปลามาก ๆ
นึกภาพตาแก่ ๆ คนนึง ปั่นจักรยานเสือภูเขารุ่นใหม่ล่าสุด ถือเบ็ดฝรั่งไปตกปลา T_T
ไม่เข้ากันเป็นอย่างยิ่ง ผมว่า ถ้าแกถือเบ็ดไทยไปตกคงจะเหมาะกว่านี้นะ
เอาน่ะ ทีนี้ พอเมื่อวานกลับบ้านมา ดันได้รับข่าวจากปากแม่ว่าแกเสียแล้ว
ยังมาซึ่งความตกใจให้ผมเป็นอย่างยิ่ง เพราะเมื่อตอนเช้า ผมไปซื้อปลาท่องโก๋
ผมยังคุยกับแกอยู่เลย เพราะเป็นลูกค้าปลาท่องโก๋เจ้าเดียวกัน เจอกันทุกเช้า!!!!
(ยกเว้ณวันที่ผมตื่นบ่ายนะ วันนั้นจะไม่เจอ T_T)
นั่นแหล่ะครับ พอรู้ว่าแกเสียแล้วจึงตกใจเป็นอย่างมาก อะไรจะไปเร็วขนาดนั้น
เห็นหน้ากันอยู่หลัด ๆ แท้ ๆ แกก็ดูแข็งแรงดี ไม่น่าเป็นอะไรได้
แต่เอาเหอะ คนถึงเวลา ยังไงก็ต้องตาย ไม่เหมือนผม ที่จวนแหล่มิจวนแหล่
แต่ก็ไม่ยอมตายซะที มีแต่แผลฝากตลอดศก ทั้งตัวนี่นับได้เกือบ 100 เข็มแล้วมั้งเนี่ย T_T
เอาล่ะครับ ทีนี้ผมเป็นคนที่ทำงานตอนกลางคืน นอนตอนกลางวัน
กว่าผมจะนอนก็ประมาณ 3 โมงเช้า ประมาณนั้น ตอนกลางคืนผมก็ทำงาน
ทุกวันก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วตอนนี้ผมย้ายเครื่องคอม ผมมาตั้งอยู่ข้างล่าง
เพื่อรับงานพิมพ์เอกสารดังที่ได้บอกไปแล้วนั่นแหล่ะครับ
หันหน้าออกหน้าบ้าน ตั้งติดกับหน้าต่าง ซึ่งผมจะมองเห็นบรรยากาศนอกบ้านได้เต็มตา
ใครผ่านไปผ่านมาผมก็จะเห็น!!!
เหตุเกิดตอนตี 3 พอดีเป๊ะ ๆ
หน้าบ้านมืดมิด ในบ้านผมก็มืดเหมือนกัน มีแต่แสงจากจอคอมพิวเตอร์เท่านั้นที่ส่องหน้าผมอยู่
ความเงียบ เข้าครอบงำ แม้แต่เสียงจิ้งจกซักตัวก็ไม่มี มีเพียงเสียงกรนจากลำคอ
ของคุณนายคะน้าที่นอนอยู่บนหัวผมนี่แหล่ะ T_T
ผมนั่งจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า งานของมิยาบิกับชายหนุ่มอีกเป็นฝูง!!
เอ่อ ไม่ใช่ล่ะครับ ว่าแต่ใครมีแบบไม่เซนเซอร์มั่งครับ ขอบริจาคหน่อย
เบื่อจ้องเพ่งแล้ว ใช้โปรแกรมลบเซนเซอร์แล้วก็ยังไม่ดีขึ้น
ง่ะ ผมพูดเรื่องอะไรเนี่ย พอ ๆ กลับเข้าเรื่อง
ท่ามกลางความเงียบ และ เสียงครางของมิยาบิ เอ่อ.... T_T
พลัน ผมก็ได้ยินเสียงปั่นจักรยาน แกร่กกกกกก แกร่กกกกกก
ซึ่ง จักรยานเสือภูเขาส่วนใหญ่ ที่เปลี่ยนเกียร์ได้จะมีเสียงอย่างนี้
แกร่กกกกกกกกก แกร่กกกกกกกกกกก แกร่กกกกกกกกก
ผมไม่ได้คิดอะไร เพราะยังจดจ่ออยู่กับมิยาบิ เอ้ย งานตรงหน้า
ซักพัก ก็มีมาอีก แกร่กกกกกกก แกร่กกกกกกกกก แกร่กกกกกกกกกก
คราวนี้ผมเริ่มเอ่ะใจว่าใครหนอ มาปั่นจักรยานผ่านหน้าบ้านตรูตอนตี 3!!!!!
พอเริ่มคิดเท่านั้นแหล่ะครับ ภาพคุณตาที่เสียชีวิตก็ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงทันที
ปั่นจักรยาน ตกปลา ยิ้มแย้มแจ่มใส และ เพิ่งเสียเมื่อเย็น T_T
ไม่น่ะ คงไม่ใช่หรอก อะไรจะหลอกกันเร็วปานนั้น แค่วันเดียวเอง
ผมพยายามสะบัดภาพคุณตาออกไปจากหัวผม หันมาสนใจมิยาบิแทน เอ่อ เอาเหอะ มิยาบิก็มิยาบิวะ!!!
แกร่กกกกกกกกกกก แกร่กกกกกกกกกกก แกร่กกกกกกกกกกก
เอาอีกแล้ว เสียงนี้อีกแล้ว ภาพที่สะบัดไปเมื่อซักครู่มันกลับมาอีกรอบ
เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อไอ้หมาระต้มยำมันดันหอนขึ้นมาเสียงโหยหวน
บรู๊ววววววววววววววววววส์
ร้อยวันพันปี ผมไม่เคยเห็นมันหอนเลย แต่ทำไมวันนี้มันหอนได้วะ
หมาบ้านนี้หอนเป็นด้วยหรือ แม้แต่เห่ายังไม่เคยเห็น
อีคะน้าตื่นทันที หางพอง ขู่ฟ่อ ๆ
มันขู่จนผมต้องหันหัวหลบ กลัวว่ามันจะเห็นหัวผมเป็นที่ลับเล็บของมัน
เคยเอาขาไปแหย่ ๆ มันตอนยังหลับ มันสะดุ้งข่วนเข้าให้ แหกไปอีกรอบ T_T
บรรยากาศผีหลอกของแท้ หมาหอน เสียงจักรยาน!!!!
ผมนั่งตัวแข็งทื่อ ขนลุกเกรียว นั่งเงียบ พลันผมก็ได้ยินเสียง
เอี๊ยดดดดด เอี๊ยดดดดดด เอี๊ยดดดดดดด
ประมาณว่า กลัวผมจะไม่รู้ว่า เสียง แกร่กกกก แกร่กกกก แกร่กกกกก นั่นมันเป็นเสียงจักรยาน
เลยส่งเสียง เอี๊ยดดดด เอี๊ยดดดดด เอี๊ยดดดดด มาให้ด้วย จะได้ไม่ต้องคิดมากว่ามันจักรยานแน่ ๆ
เอ่อ แค่เสียง แกร่ก ๆ ๆ นั่นก็รู้แล้วครับ ไม่ต้องส่งมาเยอะก็ได้
แค่นี้ก็หลอนจะตายฮ่านอยู่แล้ว
หมาเวรตัวเดิม หรือคนละตัวไม่รู้ มันก็หอนอีกรอบ!!! บรู๊วววววววววส์
คุณเอ๊ย แค่เสียงจักรยานผมบนหัวก็แทบจะชี้อยู่แล้ว นี่ยังมีเสียงหมาหอนอีก
ทำไมไม่เปิดประตูมาทักทายกันเลยละวะ จะได้ไม่ต้องคิดไปเอง
"ไม่เอาน่ะ ตา อย่าทำกันอย่างนี้ แค่ผมยังไม่ได้จ่ายค่าสูบลมจักรยาน 5 บาทแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องมาทวงกันเลย"
เอ่อ ผมติดเงินค่าสูบลมยางแกอยู่ 5 บาทเมื่อนานมาแล้วอ่ะครับ ยังไม่ได้ให้แกเลย T_T
เสียงทุกอย่างหยุดไปแล้ว ผมนั่งเงี่ยหูฟังอยู่อีกซักครู่ ก็ไม่มีเสียงอะไรตามมาอีก
คิดได้ดังนั้นแล้ว ผมควรหยุดงานตรงหน้า ปิดเครื่อง แล้วเพ่นขึ้นไปนอนบนห้องดีกว่า
หวังว่า แกคงไม่ไปปั่นอยู่บนหลังคาบ้านผมนะ
ระหว่างที่กำลังรอเครื่องชัดดาวน์อยู่นั่นเอง เสียงดังกล่าวก็กลับมาอีกครั้ง!!!!
แกร่กกกก แกร่กกกกก แกร่กกกกก เอี๊ยดดดด เอี๊ยดดดดดดด เอี๊ยดดดดด
แสร๊ดดดดดด ไม่ไหวแล้วว้อย อะไรกันนักหนา ผีเป็นผีสิวะ
จากความกลัวกลับกลายเป็นความกล้าอย่างบ้าเลือด
ผมเปิดไฟหน้าบ้าน กะว่า อย่างน้อย ผีมันคงไม่ปรากฎตัวออกมาเมื่อมีไฟแน่ ๆ
หรือไม่ก็ เห็นกันจะ ๆ ไปเลยว่ารูปร่างหน้าตาเป็นยังไง!!!
เสียงนั้นใกล้เข้ามา ๆ ๆ ๆ เรื่อย ๆ ผมเปิดประตูบ้านออกไปด้วยมืออันสั่นเทา
เดินไปด้วยความกล้า + ความกลัว ปนกันอยู่คนละครึ่ง ๆ ตรงไปที่ประตูรั้วบ้าน
เอามือจับขอบประตูรั้วไว้ กะว่า จะเรียกมาคุยกันซะหน่อย
ทำไมทำตัวอย่างนี้ เงินแค่ 5 บาทจะทวงอะไรกันนักหนา เดี๋ยวเช้าจะทำบุญไปให้!!!
มองไปต้นเสียง เจอแต่ความมืดมิด เพราะไฟหมู่บ้านผมไม่มี (คือมีแหล่ะครับ แต่เค้าปิด)
มีเพียงแสงไฟจากหน้าบ้านผมเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ทำให้ผมเห็นได้ไกลจากหน้าบ้านตัวเองเท่าไหร่นัก
เอี๊ยดดดดดดด เอี๊ยดดดดดดดดด เอี๊ยดดดดดดดดด
เอาวะ ตายเป็นตาย จะตายเพราะผีหลอกก็ให้มันรู้ไป
ไม่มีอะไรจะซวยไปกว่านี้อีกแล้ว ปั่นจักรยานไปสวนกับกองสังกะสียังทำมาแล้ว
จะโดนผีหลอกอีกรอบจะเป็นไรไป เอามันให้ครบ!!!!
ผมจ้องไปที่ความมืดนั้น และทันใดนั้น ผมก็เห็น เห็น เห็น
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต ผมไม่เคยเจออะไรน่ากลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
โอว อีซาร่า พระเจ้าจอรช์มันยอดมาก เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า
ผมรู้สึกได้ว่าหัวผมโตขึ้นอีก 3 เท่า เหมือนเอากระบุงมาไว้บนหัวยังไงยังงั้น!!!!
สิ่งที่ผมเห็นก็คือ
คุณลุงแก่ ๆ คนนึง กำลังปั่นจักรยานโผล่พ้นความมืดออกมาช้า ๆ
แกร่กกกก แกร่กกกกก แกร่กกกกกกกกก
ตัวแข็งไปแล้วครับตอนนั้น ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่จ้องมองไปที่จักรยานคันนั้นแบบไม่รู้ตัว
มันใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนมาจอดอยู่ตรงหน้าผม
คุณลุงคนนั้นหันมามองผมช้า ๆ แล้วเอ่ยปากถามผมช้า ๆ ว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เป็นอะไรหนุ่ม มีอะไรให้ช่วยไหม!!!!
เอ่อ....ยามหมู่บ้านปั่นจักรยานตรวจตรานี่เอง เวรกำ ที่แท้หลอนยามหมู่บ้าน!!!!
ผีหลอกกกกกกก
สมันน้อย เบอร์ 14
วันที่: 2 กันยายน 2550 เวลา:21:46:35 น.
เป็นเราเราก็หลอนอ่ะ ขนาดไม่มีคนรู้จักหรือคนใกล้ๆบ้านเสียชีวิต
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
