ขอหมอ(น)คนนั้น..ที่ฉันฝันยาม...

คืนก่อนนั่งดูหนังน้ำดีที่มี Robin Williams แสดงนำ... ‘Patch Adams’ ก็เพิ่งจะเคยดูนี่แหละ ใครจะว่าเชยก็คงต้องน้อมรับแต่โดยดี...มิมีเคือง

หากพูดถึง Robin Williams ด้วยคาแรกเตอร์ของเค้า การันตีได้เลยว่าตัวละครตัวนั้นต้องเป็นคนใสซื่อ แสนดี จริงใจไปซะทุกที ทั้งๆ ที่เราก็ไม่รู้หรอกว่าตัวจริงเค้าจะดีจริงรึป่าว (เอ่อ...ละจะไปแสล่นทราบทำมั้ยอ่ะเนี่ย ^^’)

นั่งดูจนจบเรื่องถึงได้รู้ว่า ‘Patch Adams’ สร้างจากชีวิตจริงของคุณหมอ Patch Adams เมื่อครั้งยังเป็นนักศึกษาแพทย์... หากใครเคยเห็นบุคลิกของแกตัวเป็นๆ ก็คงกระจ่างว่าเหตุไฉนจึงต้องยกบทนี้ให้ Robin Williams เท่านั้น

จากเนื้อหาของหนัง...หากจะพูดว่านักศึกษาแพทย์คนนี้เป็นอัจฉริยะก็คงไม่มีใครกล้าปฏิเสธ เพราะเค้าใช้เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันไปกับการคลุกคลีกับคนป่วยในโรง’บาลและพูดคุยกับพยาบาล แต่กลับได้คะแนนสอบในอันดับต้นๆ เสมอ จนเพื่อนหัวกะทิบางคนที่ขยันเรียนแทบตายแต่กลับได้คะแนนไม่ต่างกันอดหมั่นไส้ไม่ได้...รวมไปถึงผู้บริหารบางคนก็ไม่พอใจกับพฤติกรรมของเขาเช่นกัน เพราะการมีปฏิสัมพันธ์กับคนไข้นั้นถือเป็นข้อห้ามสำหรับนักศึกษาแพทย์ที่ยังไม่ขึ้นปีสาม...เห็นว่าเป็นข้อห้ามสากลซะด้วย

ฉากนึงที่ฉันชอบมาก...คนไข้คนหนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียง ซักพักกลุ่มนักศึกษาแพทย์ซึ่งนำทีมโดยอาจารย์หมอก็กรูกันเข้ามารายล้อมรอบเตียงเธอ หยังกะแมลงวันตอมอึ... แล้วก็เริ่มถกกันถึงอาการของเธอ...เสียงดัง หวี่ หวี่ ..อ่ะคงมีแมลงหวี่ปะปนมา...เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นก็เริ่มหน้าเสีย (ใจก็คงเสียตาม)...แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งเล็ดลอดมาจากทางด้านหลังของฝูงแมลง เอ้ย! นักศึกษา “เธอชื่ออะไร?” Patch ถาม อาจารย์หมอชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยก่อนอ่านชื่อของเธอจากรายงานการแพทย์....Patch จึงทักเธอว่า “สวัสดีคุณยายเนียม (นามสมมติ)” เธอยิ้มแล้วยื่นแหวนให้ เอ้ย! ตอบสวัสดี...............................

ที่ชอบฉากนี้เพราะมันเป็นภาพที่คุ้นตามั่กมากกกก ทุกครั้งเมื่อฉันมีเหตุให้ต้องย่างกรายไปโรง’บาล...... ก็รู้อ่ะนะว่าเป็นกระบวนการเรียนรู้ของนักเรียน แต่บางครั้งมันสร้างความรำคาญให้กับคนไข้ และทำให้บรรยากาศที่เจ็บป่วยที่เศร้าที่เครียดอยู่แล้วทวีคูณขึ้นไปอีก

‘หมอ’ มีนิยามว่าอย่างไร? คงเป็นจุดใหญ่ใจความที่หนังเรื่องนี้อยากสื่อสาร... หาก ‘หมอ’ คือ ผู้ทำหน้าที่รักษาคนไข้ทางกายภาพเท่านั้น นั่นยังไม่ครอบคลุมคำนิยามที่อยู่ในใจของ Patch เพราะเค้ามีความเชื่อแบบสุดๆ ว่า หมอนั้นนอกจากจะช่วยให้คนไข้หายป่วยทางร่างกายแล้ว หมอยังมีหน้าที่ช่วยให้คนไข้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นด้วยในระหว่างเข้ารับการรักษา ดังนั้นสิ่งที่เขาเพียรพยามทำมาตลอดระยะเวลาที่เรียนอยู่ คือ การแอบเข้าไปในโรง’บาลเพื่อสร้างร้อยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับคนไข้ขั้นโคม่าหรือเจ็บป่วยด้วยโรคร้ายๆ ... ให้พวกเค้ามีความหวัง หรือลืมความทุกข์ไปแม้เพียงชั่วขณะ

เมื่อเขาถูกผู้บริหารห้ามให้ทำเช่นนี้ในโรง’บาลอีก...จึงเป็นจุดเริ่มต้นให้เขาและเพื่อนอีกสองคน รวมถึงคนที่รู้จักคุ้นเคยในโรง’บาล ช่วยกันดัดแปลงบ้านเก่าๆ เป็นสถานรักษาคนป่วย (ดูๆ ไปคล้ายสถานีอนามัย) ให้กับคนด้อยโอกาส...และนี่เองที่เป็นเหตุให้เขาเกือบถูกตัดสิทธิ์ไม่ให้เรียนหมอต่อ...เกือบไปแล้ว เกือบไม่ได้เป็นหมออย่างที่เขาใฝ่ฝัน

แต่สิ่งที่ช่วยให้เขาได้เรียนต่อจนจบนั่นก็คือ...สิ่งที่เขาได้ทำมาตลอดชีวิตการเป็นนักเรียนแพทย์...รายงานผลการรักษาที่ยืนยันได้ว่าวิธีของเขาได้ผล และพยานบุคคลซึ่งล้วนเป็นคนไข้ที่เขาเคยสร้างเสียงหัวเราะและกำลังใจ

หากจะพูดว่า... สิ่งที่ช่วยเขา คือ “ทำในสิ่งที่เชื่อ และเชื่อในสิ่งที่ทำ” ก็คงไม่ผิด (อ่ะๆ มะช่ายบั่งไฟพญานาคฉบับอินเตอร์นะคร้าบบบพี่น้อง...)

หนังเรื่องนี้เรียกรอยยิ้มฉันได้ในหลายตอน...และเรียกน้ำตาในหลายซีน

อยากให้บนโลกใบนี้มีหมอที่นึกถึงจิตใจของคนไข้แบบนี้เยอะๆ...ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรอกนะว่าคนไข้จะหายหรือทุเลาจากโรคภัยก็ต้องอาศัยหมอที่รักษาเก่ง (ไม่มั่วรักษาตามอาการ อย่างที่ฉันเคยเจอบ่อยๆ T_T)...ในความคิดของฉัน คนที่เรียนหมอได้และจบหมอนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าต้องมีไอคิวไม่ธรรมดาซะยิ่งกว่าไชยา มิตรชัย...แต่สิ่งที่อยากให้คนที่เรียกตัวเองว่า ‘หมอ’ มีติดตัวไว้อย่าให้ขาด คือ ‘อีคิว’ ...หากนักเรียนแพทย์เอาแต่ท่องตำราและมองเห็นเพียงระบบกลไกการทำงานของร่างกายคนไข้เท่านั้น...นั่นคงไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นการทำงานกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘คน’

ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยสร้างสุขทางใจให้กับคนไข้... แล้วอย่าลืมสร้างสุขให้ตัวเองด้วยนะคะ

ปอลิง: ยายเนียม เอ้ย! คนไข้ฝากมาบอกด้วยค่ะว่า...แค่ได้เห็นหน้าคุณหมอรูปหล่อก็มีฟามสุขแล้วคร่าาาาา...เอิ๊กๆๆๆ

Create Date : 06 มกราคม 2552		3 comments
Last Update : 6 มกราคม 2552 16:40:04 น.
Counter : 551 Pageviews.
Share Tweet