ทริปกลับไทย ทำบุญ 100 วันของแม่

......ใช้เวลานานพอสมควร ที่จะหวลกลับไปดูรูปของแม่ได้อีกครั้งหลังจากที่แม่จากไป ทำไมหรือ....เพราะเห็นรูปแม่ครั้งใดต้องน้ำตาตกทุกครั้งไป วันนี้ครบ ปีกว่าแล้ว จึงได้เวลารื้อรูปทริปเมืองไทย ปี 2553 ขึ้นมาดูอีกครั้ง คราวนี้ทำใจได้แล้ว

เดือนมิ.ย. ปีที่แล้วกลับไปพยาบาลแม่ใช้เวลาที่แม่เหลืออยู่น้อย ทำให้ดีที่สุด กลับมาอเมริกาได้แค่ 2 เดือน แม่ก็จากพวกเราไป กลับบ้านไปอีกครั้งเมื่อวันทำบุญ 100 วัน

เราทำบุญกันที่ วัดปาวิไลยวัน (ถ้าเขียนผิดขออภัย) เพราะเป็นวัดที่เก็บอัฐิของครอบครัว วัดนี้เงียบๆ ได้ยินเสียงไก่แจ้ขันแล้วสงบดี

เราทำบุญกันง่ายๆ กับข้าวก็ทำแบบที่แม่เคยชอบ เราตื่นกันตั้งแต่เช้า วันนี้คณะเราทั้งหมดใส่เสื้อทีม Reader ที่เพื่อนกำนันเป็นเจ้าของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของเมือง Duluth, Minnesota, U.S.A. เพราะเพื่อนกำนันได้ลงรูปหมู่ เพื่อเป็น
เกรียติและที่ระลึกให้กับแม่ในหนังสือพิมพ์ พร้อมใจดีจัดส่งหนังสือทั้งหมด 25 เล่ม ส่งมาให้ที่เมืองไทย

ระหว่างทางไปวัด กำนันฝรั่งชอบไร่สัประรด เจ้าภาพกำนันไทย หัวหน้าหมู่บ้าน Sugar House ต้องจอดรถจัดให้ไป ในภาพกับพี่เขย เพื่อนคู่หู



ลงรูปสาวๆ เสียหน่อย จากซ้าย เหมียว ผู้ดูแลแม่ อยู่กันมาเกือบ 10 ปี อุ้มลูกของหลานชายประกอบฉาก ถัดมาหลานสาวจอมยียวนคู่แทะของฝรั่ง ลูกของพี่สาวลูกหมู และอีก 2 คน ลูกลิงของลูกหมูเอง



กำนันกับต้นห้องหน้ามัน



รูปหมู่ที่ยังไม่สมบูรณ์ ขาดคนถ่ายกับสามีคนถ่าย



ก่อนหน้าทำบุญ 100 วัน เราก็ไปชิลๆ กันที่ภูทับเบิก ใช้เวลาทั้งหมด 5 วัน กำนันฝรั่งตื่นตาตื่นใจกับทุ่งเขากระหล่ำปลี กำนันไทย ยกรถมอไซค์ใส่ท้ายรถไปให้คู่เขย ได้ขี่ขึ้นเขา ชื่นใจจัง

ดูสภาพการขนรถ จากใจถึงใจจริงๆ



ปลื้มกับภูเขาบนภูทับเบิก จริงๆ แล้วถ่ายรูปไว้เยอะมาก แต่ของจริงงามกว่าเป็นไหนๆ



รูปหมู่ชาวคณะ บนยอดมอหินขาว



เหม่อมองพระอาทิตย์ลาลับฟ้าที่มอหินขาว ประทับใจยิ่งนัก



พร้อมหน้าพร้อมตากัน ที่น้ำตกจังหวัดชัยภูมิ



ขากลับแวะเบี้ยใบ้รายทาง พักค้างคืนที่เขาค้อ แวะที่ค่ายทหาร ณ จุดชมวิว



หน้่าค่าย



คืนนี้เราค้างแรมกันที่ภูแก้ว หลังจากสอนประสบการณ์ให้เด็กๆ ได้พักเต้นท์ที่มอหินขาว แล้วต้องอพยพเต้นท์หนีฝนที่ตกกระหน่ำ เลยต้องปลอบใจเสียหน่อย หลังเช็คอิน เราก็ชิลๆ กับการดื่มไวน์ที่ระเบียงห้องพัก



รุ่งขึ้นแวะวัดอันสวยงามที่ประดับด้วยกระเบื้องต่างๆ ชอบมากเลยครับท่าน ขอนอนอ่านหนังสือหน่อย



ลุงกับหลานน้อยๆ ซะเมื่อไหร่



ขอกลับแล่นรถลงมาเรื่อยๆ ผ่านทุ่งข้าวที่ไหน ขอให้หยุดตลอด



ร้านกาแฟระหว่างทาง ต้องไต่ไป สูงอยู่เหมือนกัน



ทริปถัดไป ไปหัวหินกัน กับครอบครัวของพ่อของลูก ลูกลิงมากับแม่และลุงกำนัน ส่วนครอบครัวพ่อตามไปติดๆ

เมื่อถึงที่ เจ้าถิ่นพาขับรถไปไหว้พระที่เขาตะเกียบกัน หลังจากนั้นก็ไปตลาดกลางคืน เพราะขาดเสียไม่ได้ วันรุ่งขึ้นแวะเพลินวาน และพระราชวังไกลกังวล จากนั้นครอบครัวของพ่อต้องแยกกลับกรุงเทพฯ ก่อน เพราะต้องทำงาน ส่วนเรากับลูกลิง อยู่กันต่ออีก 1 คืน

ขับรถครั้งแรกในเมืองไทย หลังจากปฏิเสธมานาน เกร็งน่าดูเลย



สองครอบครัว รวมเป็นหนึ่งเดียว เพราะมีสายใจ พากันไหว้พระ เข้าแถวเคาะระฆังกัน



แม่ลูก ผูกพันธ์ ตัวไกลแต่ใจเราใกล้กันเสมอ



ไปเพลินวาน แวะชิมไปเสียหมด บางอย่างขอ 2 รอบ



ระหว่างนั่งรอชาวคณะ คนไทยใจดีเสมอ กลัวฝรั่งเหงา มาคุยเป็นเพื่อน



ต้องเปลี่ยนผ้าึึึคลุมเพราะกางเกงสั้นไป ระหว่างเดินชมวัง เกิดสนใจบ่อน้ำขึ้นมา



ก็จบทริปกันแบบสบายใจ เพราะเด็กๆ และแม่ของเด็กไม่ได้ไปหัวหินมานานมากแล้ว

กลับมาหนองมน เด็กๆ อ้อนให้ไปหัดขับรถกันทั้งหมด 5 สาวที่สนามพัทยา ก็ได้ประสบการณ์กันไป จากนั้นลุงก็ขับรถพาไปใกล้ๆ เขื่อน ที่มีฝายน้ำกั้น สนุกสนานกันมากมาย ขณะกำลังเล่นน้ำอยู่ เจ้าของบ้านละแวกนั้นขวักมือเรียก ปรากฏว่าเป็นคนรู้จักกัน เลยได้น้ำใจน้ำดื่ม พร้อมเดินชมรอบๆ บ้านๆ น่ารักมากมาย




แล้วเราก็ขึ้นเหนือไปเชียงใหม่กัน ลูกลิงไม่ได้มาด้วย เพราะโรงเรียนเปิดก่อน จำได้ว่าปีนั้นน้ำก็เยอะเหมือนกัน น้ำท่วมอยุธยา กำนันอยากนั่งรถไฟ เราสองคนเลยนั่งรถไฟตู้นอนกันมาก่อน ต้องลงที่อยุธยา ต่อรถบัสที่รถไฟจัดให้แล้วมาขึ้นรถไฟต่อที่ลพบุรี ถึงเชียงใหม่ค้างกัน 1 คืน ก่อนจับรถทัวร์ไปเจอกับพี่ๆ ที่เชียงราย

เมื่อมาถึงเชียงใหม่เราเช่ามอไซค์เที่ยวรอบๆ เมืองกัน

รูปแรกหนุ่มเหลือน้อยกางจ้อง ถัดมาแวะน้ำตกชื่นใจกับสายน้ำ สุดท้ายนั่งหน้ามืดเพราะตะวันใกล้ตกดิน



ถึงเชียงรายเราพักกันในเมือง 1 คืน ก่อนขึ้นเขาไปดอยแม่ฟ้าหลวง เราก็ต้องเปลี่ยนชุดกันอีก คราวนี้กำนันไม่งง รีบคว้าสวมก่อนเลย

ทริปนี้เป็นการรวมตัวอีกครั้งของคณะ สาว สาว สาว สามศรีพี่น้องที่ไม่ได้เที่ยวด้วยกันนานแล้ว ตกกลางคืนเป็นได้ตั้งวงรำพัด ไม่บอกก็รู้ว่าใครขาดทุน คนที่ได้กำไรคือพี่สะใภ้เหมือนเดิม



เหนือสุดในสยาม และวัดสวยท่ามกลางเขาสูง ระหว่างทางขากลับ



ภาุุพหวานๆ ของ 2 คู่ชู้ชื่น



คิดถึงและเป็นห่วงครอบครัว และพองเพื่อนทางเมืองไทย ภาวะน้ำท่วมอย่างนี้
ลำบากกันถ้วนทั่ว เรายังโชคดีมีพี่ๆ ทางบ้านช่วยกันพาหลานๆ อพยพจากน้ำ เมืองนนท์-กรุงเทพฯ-สู่หนองมน ขอขอบพระคุณจากใจ น้องคนไกลก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ห่วง ขอให้ทุกครอบครัวอยู่รอดปลอดภัย ไม่เสียหายมาก

จบกันแบบนี้ล่ะ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่เข้ามาทักทายและไม่ลืมกัน อากาศเริ่มหนาวแล้ว ลูกหมูคงได้มาสัญจรตามวงชีวิตเดิมๆ เสียที คิดถึงทุกคนเหมือนเดิมจ้ะ

Create Date : 30 ตุลาคม 2554 Last Update : 31 ตุลาคม 2554 2:11:53 น. Counter : 1167 Pageviews.		10 comments
Share Tweet