3..เศษสตางค์ สิ่งมหัศจรรย์ของนู๋ญ่า...
..ช่วงนี้ขออัพบล็อกแบบนี้ไปก่อนนะคะ..แล้วจะเอา diy มาลงให้เร็วที่สุดค่ะ..
แล้วพรุ่งนี้..จะเอาตังค์ที่ไหนไปโรงเรียนนี่..
..ช่วงเวลาที่ยากลำบากในวัยเด็ก ที่จำได้ติดอยู่ในใจ ..คงเป็นช่วงอายุ13ปี..วันหนึ่งตื่นมาตอนเช้า ได้ยินเสียงน้องร้อง ในบ้าน ไม่มีใครอยู่เลย..แม่หายไปไหน ทำไมทิ้งน้องไว้แบบนี้.. เหลือบไปเห็นโน๊ต ข้อความสั้นๆว่า.. "ดูแลน้องให้แม่ด้วย แม่ไปตามพ่อมัน(พ่อของน้อง) จะรีบกลับมา ไม่มีเงินใช้ ก็โทรไปหาพ่อหนู" อ่านแล้วก็ไม่มีอะไรมาก ก็แต่งตัวจะไปเรียน แล้วก็อุ้มน้องไปฝากป้ารับเลี้ยงเด็กแถวบ้าน
..กลับมาจากโรงเรียน ไปรับน้อง หลังจากที่อาบน้ำพาน้องเข้านอนเสร็จ ก็ไปเปิดกล่องเก็บเงินของตัวเอง..แต่..เงินหายไปหมดเลย..แม่เอาเงินไปหมดเลย.. ..พรุ่งนี้จะเอาเงินที่ไหนไปโรงเรียนดีนี่?.. นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ในห้องนอน คิด คิด แลัวคิด.. "กรุ๊ก"ได้ยินเสียงเหมือนของหล่น.. เลยออกไปดู ปรากฎว่า น้องยังไม่หลับ มานั่งเล่นออมสินกุ๊งกิ๊งอยู่ตรงนี้เอง.. ..ออมสิน..ตอนนั้นในหัวสมองเหมือนมีเสียง"ปิ๊ง"ดังสนั่น เลยหยิบเอากระปุกหมูน้อย เปิดก้นและเทเศษเหรียญออกมา นับ นับ นับ แล้วเอาอย่างอื่นให้น้องเล่นแทน.. นับแล้วไม่น่าเชื่อ มีเงินทั้งหมด3พันกว่าบาท โอ้รอดตายแล้วจ้า.. ตลอดอาทิตย์นั้น เลยมีเงินไปโรงเรียน และจ่ายค่ารับเลี้ยงเด็กวันละ150บาทได้.. ต้องขอบคุณ ออมสินหมูน้อยใบนั้นมากๆ เศษสตางค์ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเห็นค่าอะไร โยนทิ้งเรี่ยราด..กลับมีค่ามากๆกับเด็กหญิง2ชีวิตในครั้งนั้น.. 7วันผ่านไป..แม่ก็ไม่กลับมา..วันสุดท้ายที่ต้องไปเรียน ต้องไปทำกิจกรรมนอกสถานที่ ปิดเทอมแล้ว.. นั่งรถป.อ.มาต่อรถเมล์ที่สนามหลวง รู้ตัวอีกที.. ก็ไม่มีเศษสตางค์เหลือพอจะกลับบ้านซะแล้ว.. ถ้ามีคุณพ่อ คุณแม่ รออยู่ที่บ้านเหมือนคนอื่นๆ คงจะนั่งแท๊กซี่กลับไปเอาเงินที่บ้านได้.. ..แต่ฉันไม่โชคดีขนาดนั้นนี่นา..เฮ้อ..(ถอนใจ)
ฉันเลยนั่งที่ม้านั่งแถวสนามหลวง อยู่จนจะ2ทุ่ม เพราะคิดไม่ออกจริงๆว่าจะกลับบ้านยังไง.. "ป่านนี้น้องคงรอแย่แล้ว"จะยืมลุงหมอดูข้างๆ เขาก็ไม่ให้หรอก..และเราจะไม่ทำอย่างนั้น ได้แต่นั่งก้มหน้า..อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เพราะมันชาชินเสียแล้ว.. พอก้มหน้าลงไปที่พื้น..เราเห็นเหรียญบาท1บาท เลยรีบหยิบขึ้นมา ในขณะนั้น สมองอันน้อยนิดก็คิดได้อีกครั้ง ฉันจึงออกเดินรอบสนามหลวง ก้มดูตามพื้น เจอ เหรียญ1บาท 50สต.25สต.เก็บรวบรวมได้ 12บาท ฉันดีใจมาก ไม่รีรอ รีบขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ไปรับน้องทันที..และเช้าอีกวัน ฉันก็ใช้เงินที่เหลือ โทรศัพท์หาคุณพ่อ... และท่านก็รีบมารับฉันทันที ฉันกับน้อง ก็เลยได้กลับบ้าน และคุณแม่ก็ไม่เคยกลับมาบ้านอีกเลย เราต้องขายบ้านทิ้ง เอาเงินมาใช้หนี้การพนัน ให้คุณแม่จนหมด แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก.. ฉันว่า สิ่งที่พบเจอมา มันทำให้ฉันเรียนรู้ คุณค่าของทุกสิ่งในชีวิต แม้แต่ของที่เล็กน้อย.. หมูออมสิน และเศษเหรียญที่คนทำตกตามรายทาง เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของฉัน ที่นำพาให้ฉัน ได้กลับบ้าน เพื่อได้กลับมาหาคนที่ฉันรักได้อีกครั้ง ..ขอบคุณคนเบื้องบน ที่ทำให้เด็กหญิงตัวเล็กๆ ได้มีโอกาสมีชีวิตและเติบโตมาบนโลกจนถึงทุกวันนี้.. โลกอันเบี้ยวๆของฉัน..
Create Date : 16 กรกฎาคม 2550 |
Last Update : 8 ตุลาคม 2550 0:13:49 น. |
|
131 comments
|
Counter : 676 Pageviews. |
|
|
ฝันดีค่ะ...