นายมองเห็นแต่ตัวเอง แล้วนายเคยมองเห็นคนอื่นบ้างไหมคำข้างบนเป็นคำพูดหนึ่งในหนังเรื่อง เด็กหอ ซึ่งเป็นเรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่โดนทางบ้านส่งไปอยู่โรงเรียนประจำกลางคันโดยไม่รู้ตัวความเหงา โดดเดี่ยว การโดนแกล้งและการไม่มีเพื่อน จนกระทั่งได้เพื่อนใหม่เป็นเพื่อนซี้ และเพื่อนตายจากการโปรโมทของหนังทำให้คิดว่า น่าจะเป็นแนวสยองขวัญของเด็กที่กินนอนโรงเรียนประจำแต่กลับไม่ใช่หนังเรื่องนี้เป็นหนังdramaแนวcoming of age(แนวแบบเรื่อง stand by me)แต่เป็นcoming of age ที่แสดงการพัฒนาของตัวละครที่จะก้าวย่างไปสู่อีกขั้นแต่เรื่องเด็กหอนี้มีผีเป็นเรี่องราวดำเนินไปด้วยกันซึ่งสำหรับผมหรือคนที่เคยเรียนโรงเรียนประจำมาก่อนจะเข้าใจและอินกับบรรยากาศเรื่องราวโดยง่าย...โดยส่วนตัวแล้วผมชอบมากนะครับหนังเรื่องนี้ แต่ไม่ถึงกับที่สุดผู้กำกับย้ง หนึ่งในหกคนของหนังดังแฟนฉันหยิบเอาประสพการณ์ตรงของตนเองสมัยเรียนโรงเรียนประจำมาผูกเป็นโครงเรื่องขึ้นมาครึ่งแรกของหนังปูพื้นด้วยความน่ากลัว สงสัย เงียบเหงา เล่นกับจินตนาการของคนดูแต่พอมาเฉลยครึ่งหลังแล้ว ทำให้คนดูเป็นฝ่ายคาดเดาเรื่องต่างต่างได้ไม่ต้องคอยลุ้นหาคำตอบอีก...แต่อย่างว่ามันเหมือนมีอะไรขาดขาดเกินเกินกับวางบุคคลิก ชาตรี(แน็ค แฟนฉัน) ที่เป็นตัวเอกเป็นคนที่ดูเก็บกดและซึมเศร้า คิดอะไรตลอดเวลากับ วิเชียร ที่เป็นผีที่ดูมีความสุขกับการใช้ชีวิตประจำวันร่วมกับเด็กนักเรียนคนอื่นอื่น(ยกเว้นเวลาหกโมงเย็นเท่านั้น ที่เขาต้องกลับไปตาย) นั่นเป็นบทบาทสิ่งตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิงแต่เหมือนกันในความที่ไม่มีตัวตนในโลกนี้ของเพื่อนทั้งสองคนมีส่วนร่วมบางอย่างสังเกตุ ชาตรีดูเพื่อนเล่นกันที่ริมสนามบาสด้วยความเศร้าแต่วิเชียรดูด้วยมีความสุข กระดิกเท้าไปดูไป...โดยรวมแล้วเป็นหนังดี แต่ยังไม่ดีถึงที่สุดองค์ประกอบศิลป์ลำดับภาพยังไม่สวยเท่าที่ควรโรงเรียนตอนแรกควรจะอ้างว้าง หดหู่ มากกว่านี้(ถึงแม้จะมีการไล่โทนสีทึมทึมจากต้นเรื่อง แล้วค่อยสว่างขึ้นเรื่อยเรื่อย)ี้ี้บรรยากาศโรงเรียนประจำช่วงไม่มีคนน่าจะมีเด็กที่ไม่ได้กลับบ้าน กับโรงเรียนเงียบเงียบผมดูแล้วว่ามันยังไม่ถึงนะครับ...และอยากเห็นบทพี่แหม่มแรงกว่านี้บทครูปราณีกับวิเชียรยังขาดมิติ ความสัมพันธ์ที่จะก่อให้เกิดอารมณ์ร่วมซึ่งหนังบอกเราว่าในสายตาเด็กเป็นครูประหลาดและน่ากลัว ไม่ปกติถ้าสามารถหักมุมมาเปลี่ยนเป็นอีกคนตอนจบหลังจากชาตรีได้บอกความลับให้น่าจะดีกว่าไม่น้อย(ตอนนี้จังหวะหนังจงใจมากไป ให้เป็นหรือต้องเป็น เพื่อที่จับคนดู แต่ยังเอาไม่อยู่ เลยดูได้ไม่ดีเท่าที่ควร)...ถึงยังไงดูจบออกจากโรงแล้ว ทำให้มีความรู้สึกดีดีค้างคาใจคิดถึงเพื่อนที่สมัยเรียนอยู่หอด้วยกันก่อสารพัดวีรกรรมกับครู กับโรงเรียน(หายหัวไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้)กูคิดถึงพวกมึงว่ะ...แนะนำนะครับ เป็นหนังดีเรื่องนึงของปีนี้ ถ้าใครไปดูแล้วเข้ามาคุยกันนะครับ...สุดท้ายนี้เหมือนกับคำโปรยหน้าหนังไว้เพื่อนตาย หาไม่ยากอย่างที่คิด ไม่ยากจริงๆด้วยครับ
.. ก็งงๆว่าทำไมผู้กำกับแฟนฉันไปทำหนังผี .. ฉีกแนวไปรึเปล่า .. และด้วยความที่คิดว่าหนังผี .. แฟนเลยไม่ยอมดูด้วยกันเลย 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
