ถนนสายนี้ มีตะพาบ 175 ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
ถนนสายนี้ มีตะพาบ 175 ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
1 ชีวิตของคนเรา เป็นไปไม่ได้ที่จะมีความสุขตลอดไป โดยปราศจากทุกข์ แต่ในใจขอภาวนาตลอดไม่อยาจะเจอเรื่องร้ายๆ แบบที่ตั้งรับมือไม่ทัน กระทั่งคำว่า "ช็อค" จนร้องไห้ไม่ออก น้ำตาไม่มี นอนไม่หลับทั้งคืน แต่พอเช้ามากลับสมองใสปิ๊ง มีสติดีทุกอย่าง มันเป็นอย่างนี้นี่เอง วันทั้งวันไม่รู้สึกหิว
แต่พอได้คุยกับใครสักคน น้ำตาก็ร่วงพรู แสดงว่าความกดดันของเราได้ถูกระบายออกมาแล้วสินะ การมีชีวิตอยู่ในต่างแดน โดยปราศจากคนที่เราอยากจะระบายด้วยภาษาแม่มันรู้สึกอึดอัดและเก็บกดอย่างนี้นี่เอง
เมื่อรู้สึกผ่อนคลาย กลับมาถึงบ้าน กินข้าวแม้จะไม่รู้สึกว่าหิว แต่กลัวร่างจะล้ม ชีวิตคนเราต้องสู้ต่อไป ความทุกข์ใจมันจะผ่านไปได้ แม้จะทำใจไม่ได้ก็ตาม
เมื่อรู้จักตัวเอง กลับมาถึงบ้าน หาการ์ตูนดู โชคดีจังที่ได้มีโอกาสดูโฉมงามฯ ที่เพิ่งเข้าฉาย (แต่เราได้ดูฟรีๆ ) จากนั้นก็ข่มตาหลับ .... เมื่อความกดดันมันถูกขจัดออกไป ร่างกายก็ต้องการพักผ่อน หลับไป 18 ชั่วโมง เต็มอิ่ม
แต่ใจยังกังวล หวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้นเร็วๆ นี้ ...... ข้าพเจ้าสวดมนต์ไม่ไหวแล้ว
นี่คงเป็นกรรมของคนอยู่ไกลบ้าน ที่ยังห่วงคนที่บ้านที่ไทย
"ฉันจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว" แม้เมื่อก่อนจะเคยคิด แต่เมื่อมันเกิด เราก็ต้องพยายามหาทางรับมืออกับมันให้ได้ แต่..... ก็ยังหาทางออกไม่เจอ
จะทำยังไงดี
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี.....
Create Date : 26 มีนาคม 2560 |
Last Update : 26 มีนาคม 2560 0:53:29 น. |
|
4 comments
|
Counter : 1206 Pageviews. |
|
|
อยากกลับไปอยู่บ้้าน แต่ก็ทำไม่ได้
เพราะเรายังต้องทำงาน อันนี้ผมเข้าใจเลยครับ ยิ่งเราอยู่คน
เดียวในห้อง ไม่สบาย ลุกไม่ไหว ต้องพยุงตัวไปหา ยา หาน้ำ
ดื่ม...
พอหายแล้ว ไปออกกำลังกายให้เหงื่อออก เจอเพื่อนใหม่ก็ดีขึ้น
ทำให้เกิดความมั่นใจ..ครับ