ลิขิตรัก ลวงใจ...ตอนที่ 5
![]() |
|
ตอนที่ 5
งานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาจากต่างประเทศของคิมหันต์ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่โรงแรมพิมายโรสอินทร์ งานนี้คุณรังสรรค์ทุ้มไม่อั้น เพราะมีหัวเรือใหญ่อย่างเหมันต์คอยหนุนหลัง...ภายในงานประดับประดาไปด้วยแสงไฟที่ส่องสว่างไปทั่วบริเวณลานจัดงานด้านข้างของโรงแรม โดยมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางของงานอีกที
มีวงดนตรีวงใหญ่มาสร้างความบันเทิงให้ดุคึกคักส่งผลให้บริเวณริมสระแห่งนั้นอบอวลไปด้วยความสุขสมจากเสียงเพลง
แขกส่วนใหญ่เป็นแขกผู้ใหญ่ของคุณรังสรรค์แทบทั้งสิ้น และอีกส่วนหนึ่งก็เป็นพนักงานของบริษัทและหมู่ผองเพื่อนของคิมหันต์และเหมันต์ที่ต่างถูกเชิญมากันแทบทุกคน
คุณรังสรรค์ คุณกันทิมา และคิมหันต์ยืนต้อนรับแขกอยู่หน้างานด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ในเวลานั้นคุณพิมายเจ้าของโรงแรมก็ได้เดินมาถึงพร้อมกับบุตรสาวใบหน้าแฉล่ม อวดสัดส่วนวาบหวิวต่อตาล่อใจใครต่อใคร
สวัสดีคะคุณพี่รังสรรค์ คุณพี่กันทิมา หลานคิมหันต์...แหมคนเยอะจังนะคะ
คุณพิมายเอ่ยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนจะหันมาแนะนำบุตรสาวให้กับทุกคนรู้จัก
...นี่ไงคะหนูพิมมี่หลานสาวของคุณพี่ ลูกจ๊ะไหว้คุณลุงคุณป้าและพี่คิมหันต์เสียสิจ๊ะ
สวัสดีคะ คุณลุงคุณป้า...เอ่อพี่คิมหันต์ใช่ไหมคะ
หญิงสาวในชุดเซ็กซี่ปรายตามองชายหนุ่มอย่างมีความหมาย
ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ
ชายหนุ่มตอบแบบขอไปทีตามมารยาท
แหมสวยจังนะคะหนูพิมมี่หลานป้า เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ก็น่ารักแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นจะสวยเหมือนพิมาย กี่ปีแล้วนี่ที่ป้าไม่ได้เจอหนู
คุณกันทิมาเอ่ยชมพิมาลาขณะที่หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างเก๋ไก๋ก่อนจะตอบ
เกือบสิบปีแล้วคะคุณป้า ตอนนั้นพิมมี่ไปอยู่เมืองนอกกับคุณพี่ นี่ก็เพิ่งกลับมาเหมือนกันคะ
พูดจบพิมาลาก็หันมามองคิมหันต์ที่ยืนนิ่งอยู่ โดยที่ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัวหญิงสาวก็รีบโผเข้าไปคล้องแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนม โดยไม่สนสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสามที่ยืนอยู่จนคุณพิมายต้องปรามเบาๆ
พิมมี่! อย่าทำอย่างนั้นสิลูก เกรงใจคุณลุงคุณป้าบ้างสิ
โดยนิสัยที่อยู่เมืองนอกมานับสิบปีจึงทำให้นิสัยของพิมาลากลายเป็นสาวสมัยใหม่ที่ไม่ยอมรับอารยะธรรมจากบ้านเกิดเข้าไปสู่จิตใจ...ความเป็นหญิงสาวผู้อ่อนไหว มีมารยาท มันหมดไปจากหัวใจของเธอแล้วบัดนี้พิมาลากลับกลายเป็นอีกคนที่ใจกล้าหน้าด้านโดยไม่เกรงกลัวผู้ใด
ดังนั้นเธอจึงยืนอยู่ได้โดยไม่สนใจคำตำหนิของมารดาแถมเธอยังกระชับแขนของเขาเอาไว้แน่นก่อนจะชวนให้เขาเดินจากไป
พี่คิมหันต์คะพาพิมมี่เข้าไปข้างในเถอะคะ...พิมมี่เมื่อย
ชายหนุ่มหันมาสบตากับบิดาและมารดาเป็นเชิงปรึกษาต่อเมื่อทั้งสองพยักหน้าเป็นการอนุญาตชายหนุ่มจึงจำใจพาหญิงสาวเดินเข้าไป
ทางด้านคุณพิมายได้หันมามองคุณรังสรรค์และคุณกันทิมาด้วยใบหน้าแหย รู้สึกอับอายเต็มทีกับการกระทำของบุตรสาว เธอจึงเอ่ยขอโทษ
น้องต้องขอโทษแทนลูกพิมมี่ด้วยนะคะที่เสียมารยาท
ไม่เป็นไรหรอกยายพิมาย เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้แหล่ะปล่อยเขาไปเถอะ...ไปเราเข้าไปข้างในกันเถอะคงถึงเวลาแล้ว
คุณรังสรรค์เปิดยิ้มอย่างมีเมตตาก่อนจะพาทุกคนเดินเข้าไปภายในงาน
******
หลังจากนั้นไม่นานเหมันต์ก็เดินเข้ามาในงานพร้อมกับรังสิยาและเจนจิรา ทั้งสองสาวอยู่ในชุดราตรีสีขาวสะอาดตา ดูสวยในแบบเรียบๆ และอ่อนหวาน
โดยเฉพาะเจนจิราถึงเธอจะเรียนจบจากต่างประเทศแต่เธอก็ยังไม่ลืมความเป็นไทย...การรักนวลสงวนตัวถึงคำที่คุณจันทราพร่ำสอนอยู่เป็นประจำ...
จะดีหรือคะคุณเหมันต์ เจนนี่และยัยสิเป็นคนอื่นพวกเขาจะว่าเอานะคะ
หญิงสาวยังลังเลและหยุดยืนอยู่ตรงนั้น
ไม่หรอกครับคุณเจนจิรา...คุณมาในฐานะแขกของผมใครจะว่าอะไรละครับ
ชายหนุ่มช่วยเสริมความมั่นใจให้กับหญิงสาว
แน่นะยะ...ถ้าเกิดฉันและยัยเจนนี่ต้องอายฉันเอานายตายแน่...
เป็นรังสิยาที่ขู่ชายหนุ่มไม่ยอมหยุด ขณะที่ชายหนุ่มเปิดยิ้มด้วยสายตากรุ่มกริ่ม
แน่นะ... รังสิยาถามย้ำอย่างไม่แน่ใจ
แน่สิครับ...ไปกันเถอะงานจะเริ่มแล้ว
พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปจับแขนของรังสิยาทำท่าจะลากไปแต่หญิงสาวกับตีผัวะไปที่ต้นแขนของเขาอย่างแรง
นี่แนะ...คนฉวยโอกาส
เมื่อเจอคำขู่ของเธอ เหมันต์จำเป็นจะต้องปล่อยในทันทีก่อนจะเจอกับสายตาที่เขียวปัดของหญิงสาวที่มองมา
เข้าไปเถอะครับ...
ชายหนุ่มผายมือเชื้อเชิญอย่างสุภาพและให้หญิงสาวเดินนำเข้าไปก่อน จากนั้นเขาจึงเดินตามเข้าไป
******
ทุกอย่างยังดำเนินไปอย่างปกติ ในเวลานั้นเสียงเพลงก็ยุติลง ทุกคนที่ยืนพูดคุยกันอยู่รอบๆ สระต่างสนใจและหันไปมองตรงจุดที่เป็นที่ตั้งของเวทีเมื่อพิธีกรหนุ่มก้าวเดินขึ้นเวที
ในเวลานี้ขอเชิญคุณรังสรรค์ขึ้นมาพูดเกี่ยวกับจุดประสงค์ของงานในครั้งนี้ด้วยครับ
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับการก้าวเดินขึ้นไปของประมุขของบ้านสินทราปณาวุธ
...ผมดีใจนะครับที่งานในวันนี้เกิดขึ้นมาได้ ผมรอวันนี้มานานหลายปี วันที่จะได้พบลูกสุดที่รักอีกครั้ง...งานครั้งนี้คงไม่เกิดขึ้นถ้าไม่มีเขา ผมขอเชิญลูกชายคนโตของผมขึ้นมาพูดอะไรสักหน่อยครับ
คุณรังสรรค์เชื้อเชิญคิมหันต์ขณะชายหนุ่มก้าวเท้าขึ้นเวทีไปอย่างองอาจ ให้แขกในงานต่างจ้องไปที่ชายหนุ่มเป็นจุดเดียว
...ขอบคุณทุกๆ คนในวันนี้มากนะครับ ผมขอขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกดำเนินการจัดขึ้นโดยคุณพ่อและน้องชายของผมและสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือเจ้าของสถานที่แห่งนี้คุณน้าพิมายครับ...ผมขอให้ทุกคนปรบมือเป็นการขอบพระคุณบุคคลทั้งสามด้วยครับ
เมื่อเสียงของชายหนุ่มที่เอ่ยผ่านไมค์จบลงเสียงปรบมือจึงดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง
...ความรู้สึกของผมในตอนนี้ไม่ต่างกับคุณพ่อและคนในครอบครัวของผมทุกคน ผมก็รอวันนี้มานานมากเช่นกัน วันที่จะได้กลับบ้านเกิดอันเป็นที่รักสักที...มันคงถึงเวลาแล้วครับที่ผมจะกลับมาตักตวงสิ่งที่ขาดไปจากชีวิตให้กลับมาอีกครั้ง
เสียงพูดประโยคท้ายมันเป็นความรู้สึกจากส่วนลึกที่ยากจะหักห้ามไหว ดังนั้นมันจึงพรั่งพรูออกมา...ชายหนุ่มปรายสายตาที่คมกล้ากวาดไปทั่วงานก่อนที่จะหยุดอยู่ที่ร่างของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวที่ยืนอยู่
ในเวลานั้นสายตาที่แข็งกร้าวของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไป...ก่อเกิดอาการชนิดหนึ่งปั่นป่วนขึ้นมาภายในจิตใจ...บัดนี้หัวใจของเขาถูกแบ่งเป็นสองคือเกลียดและรักในเวลาเดียวกัน
...ในเวลานี้บุคคลหนึ่งในงาน เธอก็เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเช่นเดียวกับผม และเธอก็ยังไม่มีโอกาสจัดงานเช่นนี้ เมื่อไม่ให้สิ้นเปลืองในด้านต่างๆ อีก ในโอกาสนี้ผมจึงขอเชิญเธอขึ้นมาบนเวทีเพื่อพูดอะไรสักนิดด้วยนะครับ
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับอาการสงสัยของแขกว่าในความหมายของชายหนุ่มคือใคร...
ในเวลานั้นคุณรังสรรค์ก็เข้ามากระซิบถามอย่างสงสัยเช่นกัน
ใคร...คิมหันต์
เดี๋ยวคุณพ่อก็รู้เองครับ...
พูดจบชายหนุ่มจึงพูดผ่านไมค์อีกครั้ง
ขอเชิญคุณเจนจิราขึ้นมาบนเวทีด้วยครับ
เมื่อถูกเรียกชื่อและเจาะจงเช่นนั้นเจนจิราก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัว เธอเหลียวมองโดยรอบอย่างขลาดๆ พร้อมกับอาการอายต่อสายตาที่จับจ้องมองเธอเป็นจุดเดียว...ในเวลานั้นเธออยากจะแทรกแผ่นดินหนีเป็นที่สุด
ไปสิครับคุณเจนจิรา...
เมื่อเห็นเธอยังลังเลเหมันต์จึงช่วยเสริมกำลังใจให้กับเธอ
ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ขึ้นไปพูดเกี่ยวกับความรู้สึกต่างๆ ของคุณเท่านั้นเหมือนอย่างที่พี่คิมพูดไปยังไงครับ
ใช่เจนนี่...ขึ้นไปเถอะ หรือเธออยากจะอายไปมากกว่านี้ฮึ
รังสิยาช่วยเสริมอีกคนด้วยท่าทางยิ้มแย้ม แต่ในเวลานั้นเจนจิรากลับรู้สึกว่าชายหนุ่มแกล้งให้เธออายมากกว่าจึงไม่ยอมออกไปสักที
ไปเถอะครับคุณเจนจิราไม่มีอะไรหรอกครับ...เดี๋ยวผมกับคุณสิจะเดินไปส่งคุฯเอง
เมื่อได้ยินเหมันต์พูดเช่นนั้นและเขาก็ยังขันอาสาจะไปส่งเจนจิราจึงตัดสินใจก้าวนำไปในที่สุด
เมื่อถึงทางขึ้นเวทีรังสิยาไม่วายให้กำลังใจเพื่อนสาวอีกครั้ง
สู้ๆ นะเจนนี่...
เจนจิราสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจก้าวขึ้นเวทีไป...ร่างหญิงสาวเดินเฉิดฉายไปยืนคู่กับชายหนุ่ม พร้อมกับส่งปูหนีบไปที่ลำแขนอันแข็งแกร่งของเขาเต็มแรง
นี่แนะ...คิดจะแกล้งฉันหรือยังไง
น้ำเสียงของเธอเขียวปัด แต่ก็พยายามแสดงสีหน้าให้เป็นปกติ
...ด้านล่างของเวทีพิมาลายืนจ้องมองทั้งสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยไฟริษยา
เชอะ...เห็นพิมมี่เป็นใครถึงไม่เอ่ยชวน ทั้งๆ ที่พิมมี่ก็กลับมาเหมือนกัน...พี่คิมหันต์นะพี่คิมหันต์
สาวนักเรียนนอกสะบัดตัวอย่างขัดใจ ใบหน้าสวยงองุ้มด้วยอารมณ์โกรธที่เพิ่มจนเต็มพิกัด...เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ถูกชะตากับเจนจิราตั้งแต่แรกเห็น
******
บนเวทีเจนจิรารับไมค์มาจากคิมหันต์อย่างเสียไม่ได้ หญิงสาวยืนสูดหายใจเพื่อเรียกสมาธิอยู่นานจนชายหนุ่มสะกิดบอก
...คุณพูดได้แล้ว ดูแขกรอฟังนานแล้วนะครับ
เออ...เดี๋ยวน่า
หญิงสาวเอ่ยอย่างขัดใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยผ่านไมค์
...ขอขอบคุณทุกท่านนะคะที่ให้ดิฉันมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้...ดิฉันดีใจมากๆ คะที่ได้กลับมาบ้านเกิดอีกครั้ง ความรู้สึกในตอนนี้ไม่ต่างจากคุณคิมหันต์สักน้อยนิด ดิฉันดีใจมากคะที่ทุกท่านเปิดโอกาสได้มาเปิดใจพูดในวันนี้...ขอขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณคุณคิมหันต์และคุณลงรังสรรค์ที่ให้ดิฉันได้มาพูดบนนี้
พูดจบเธอก็ส่งไมค์ให้กับพิธีกรก่อนจะก้าวลงจากเวทีพร้อมกับคุณรังสรรค์และคิมหันต์
...ระหว่างที่ก้าวลงจากเวทีทั้งสองหนุ่มสาวได้เดินคู่กันลงมา คิมหันต์มิวายเอ่ยคำเย้าหญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
คงตื่นเต้นมากสิครับที่ได้ไปยืนอยู่ตรงนั้นกับผม...
นานวันเมื่อได้ใกล้ชิดกับหญิงสาวหัวใจของชายหนุ่มกลับอ่อนไหวและอยากอยู่กับเธอเช่นนี้ตลอดไป
ใครว่า...
เจนจิรายังถือทิฐิด้วยความโกรธ
ฉันรู้สึกขยะแขยงมากกว่า เซอร์ไพร์ส ครั้งนี้ของคุณทำให้ฉันขยาดไปนาน...
หญิงสาวหันกลับมาด้วยดวงตาเขียวปัด ขณะที่ชายหนุ่มกลับฉายแววชนิดหนึ่งออกมา
อย่าเพิ่งขยาดสิครับ...ผมยังมีสิ่งที่คุณนึกไม่ถึงมาเซอร์ไพร์สคุณอีกมาก...
แต่ก่อนที่เขาจะพูดไปมากกว่านี้รังสิยาก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดี
เจนนี่เธอสวยจังในคืนนี้...เมื่อกี้ตอนอยู่บนเวทีฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าที่ยืนคู่กับคุณคิมหันต์จะเป็นเธอ
เธอก็เว่อร์ไปรังสิยา...ฉันถูกสถานการณ์บังคับต่างหาก
บังคับยังไงครับ...
คิมหันต์ยื่นหน้าเข้ามาด้วยท่าทียิ้มแย้ม
ก็บังคับโดยที่ฉันไม่อยากจะทำนะสิ...คนอาไร้ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวกันให้เตรียมพร้อมสักนิด
เจนจิราเอ่ยเสียงเหยียดในที่สุด
ทำไมจะต้องให้บอกด้วยครับ หรือคุณชอบถึงได้พูดแบบนั้น คิมหันต์ยืดอกบอกด้วยน้ำเสียงแกมเยาะ
และก่อนที่สงครามรารมระหว่างเจนจิราและคิมหันต์จะเกิดขึ้นไปมากกว่านี้พิมาลาก็ได้ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียงร้องแว้ดๆ ของเธอที่ดังมาก่อนหน้า
พี่คิมหันต์คะ พิมมี่ว่าเราไปเต้นรำกันเถอะคะ...พี่คิมหันต์เต้นคู่กับพิมมี่นะคะ
คุณเธอก้าวเข้ามาพร้อมกับคล้องแขนชายหนุ่มเอาไว้ถือสิทธิ์เป็นเจ้าของ
เออ...
เมื่อเจอหน้าของเธอชายหนุ่มก็น้ำท่วมปาก สาวนักเรียนนอกจึงกระชับวงแขนเขาเป็นการย้ำ
นะคะพี่คิมหันต์...เต้นรำกับพิมมี่สักเพลงสองเพลงนะคะ
เมื่อสถานการณ์บังคับคิมหันต์จึงหาทางแก้ไขโดยการใช้เจนจิราเป็นโล่
เอ่อน้องพิมมี่ครับคือพี่ได้นัดกับคุณเจนจิราไว้แล้วครับ...ไปเถอะครับเพลงเริ่มแล้ว
เมื่อได้ยินว่าเป็นเธอ เจนจิราก็ถึงกับใบหน้าเผือด นึกต่อว่าเขาอยู่ในใจ..
ทำไมจะต้องเป็นเธอด้วย คนอื่นมีตั้งเยอะทำไมเขาไม่เลือก
นึกได้แค่นั้นเจนจิราก็ไม่อาจจะทำอะไรได้อีกต่อไปเมื่อข้อมือของเธอถูกคิมหันต์กระชากออกไปในทันที
ทางด้านพิมาลากลับฉายแววตาชนิดหนึ่งออกมาอย่างขัดใจ...ในใจของเธอให้คำตอบว่าเธอเกลียดผู้หญิงคนนี้มากที่สุด...หล่อนสะบัดตัวไปมาอย่างขัดใจก่อนจะไปหยุดสายตาอยู่ที่เป้าหมายใหม่ที่ยืนอยู่
พี่เหมันต์คะ ไปเต้นกับพิมมี่นะคะ...
แต่การร้องขอของเธอกลับถูกปฏิเสธอย่างสิ้นเยื่อใย
เออ...พี่ได้ชวนคุณรังสิยาเอ ไว้แล้วครับ...ไปเถอะครับคุณสิชายหนุ่มบอกปัดพร้อมกับคล้องแขนรังสิยาจากไป
อ๊าย...โง่...โง่ที่สุด ฉันยืนอยู่ตรงนี้ไม่สน กลับไปสนคนอื่น...
พิมาลากระทืบเท้าเร้าๆ อย่างขัดใจด้วงตาทั้งสองข้างเขียวปัด
คอยดูเถอะฉันจะไม่ยอมให้พวกแกแย่งพี่คิมหันต์และพี่เหมันต์ของฉันไปได้แน่ คอยดูพวกแกจะไม่มีวันมีความสุขได้นานหรอก
ทุกคนออกไปเต้นรำกันหมด พิมาลาที่ยืนอยู่คนเดียวเลยโมโหที่ไม่มีใครสนใจ...เธอมุ่งหน้าไปคว้าแก้วไวท์ที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่มก่อนจะโยกย้ายส่ายสะโพกมานั่งแปะลงที่ริมขอบสระห่างไกลออกมาอยู่เงียบๆ ในใจคิดวางแผนต่างๆ นาๆ เพื่อคิดแย่งชิงชายหนุ่มที่ตนหมายปองให้กลับมาให้ได้
.....โปรดอ่านต่อในตอนคฃต่อไป....
| Create Date : 08 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 8 กรกฎาคม 2553 11:45:17 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 604 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: sakeena IP: 124.120.198.239 วันที่: 8 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:47:18 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
พะเยา Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
ข้อตกลง
1. กรณีที่ผลงานชิ้นนี้เป็นผลงานที่แต่งโดยผู้ลงผลงานเอง ลิขสิทธิ์ของผลงานนี้จะเป็นของผู้ลงผลงานโดยตรง ห้ามมิให้คัดลอก ทำซ้ำ เผยแพร่ ก่อนได้รับอนุญาตจากผู้ลงผลงาน
2. กรณีที่ผลงานชิ้นนี้กระทำการคัดลอก ทำซ้ำ มาจากผลงานของบุคคลอื่นๆ ผู้ลงผลงานจะต้องทำการอ้างอิงอย่างเหมาะสม และต้องรับผิดชอบเรื่องการจัดการลิขสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียว
3. ผู้ใดพบเห็นการลงผลงานที่ละเมิดลิขสิทธิ์ โปรดแจ้งเจ้าของบล็อกทันที
|
|
|
|
|
|
|
|
|
