เล่ห์ร้ายหัวใจลวง...ตอนที่ 10

	ตอนที่ 10 หลังเลิกงานคิมหันต์ได้โทร. นัดแนะให้เจนจิราออกไปเที่ยวกับเขา...เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทั้งสองหนุ่มสาวก็มาเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ร่างบางระหงในชุดสบายๆ สีหวานเดินแหวกผู้คนเข้ามาหลังจากที่เธอใช้สายตามองหาเขาไม่นานก็เจอเขายืนรออยู่ที่มุมหนึ่งของหน้าห้าง “รอนานหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียอ่อนโยน พร้อมกับสายตาขอโทษ “ไม่หรอกครับ ผมก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” คิมหันต์พูดเพื่อจะไม่ให้เธอรู้สึกผิด และเป็นกังวน “เราไปกันเถอะคะ...” เจนจิราเป็นคนเอ่ยบอกเขาพร้อมกับเดินนำหน้าเข้าไปในห้าง หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้เดินพากันเข้าไปซื้อของตามใจชอบ ส่วนมากสินค้าที่หญิงสาวซื้อจะเป็นพวกเสื้อผ้าแฟชั่น...เมื่อเห็นแล้วก็อดใจซื้อมาไหว ความสุขของสองหนุ่มสาวในการเลือกซื้อสินค้าจะยังคงดำเนินต่อไปถ้าหากไม่ถูกใครคนหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน เขาคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาบุคคลทั้งสองก่อนจะกระชากแขนของเจนจิราให้ออกห่างจากชายหนุ่ม “เจนนี่...” เมื่อดึงร่างของหญิงสาวให้ห่างออกมาแล้ว ชายคนนั้นก็ได้บันดาลโทสะปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของคิมหันต์ในทันทีโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัว ผัวะ...!! ใบหน้าคมของชายหนุ่มสะบัดตามแรงชก รู้สึกชาวาบขึ้นมาในทันทีตรงรอยหมัดที่วิ่งผ่าน ในเวลานั้นแววตาที่อ่อนโยนของเขากลับแปรเปลี่ยนไปในทันที เขาเงยหน้ามองชายหนุ่มแปลกหน้าจนอีกฝ่ายถึงกับคร้ามกลัวต่อแววตานั้น หากแต่เขาได้หันมาทางเจนจิราด้วนสายตาแข็งกร้าว “เจนนี่...เพราะไอ้คนนี้ใช่มั้ยที่ทำให้คุณเปลี่ยนไป” เพี๊ยะ! แทนคำตอบฝ่ามืออันเรียวบางของหญิงสาวก็ฟาดไปที่หน้าของเขาคนนั้นในทันที “คุณมันบ้าไปแล้วเจนภพ...กลับไปซะ เราไม่มีอะไรจะพูดกันอีกแล้ว คุณมันหมาบ้าชัดๆ” หญิงสาเดือดสุดๆ ที่เห็นอดีตของเธอสร้างเรื่องขึ้นแบบคนที่เห็นแก่ตัว “เจนนี่!” เจนภพเริ่มเสียงดังเมื่อเห็นหญิงสาวขึ้นเสียงใส่เขาโดยที่ไม่สนใจใยดี ทางด้านของหญิงสาวไม่ได้พูดอะไรมาก หญิงสาวได้วิ่งไปหาคิมหันต์ที่ยืนงงอยู่ด้วยความห่วงใย “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะคิมหันต์” มือบาง ค่อยๆ ลูบไปที่ใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นอะไรครับ...” ชายหนุ่มบอกปัด แต่ก็ยังไม่วางสายตาที่มองฝ่ายตรงข้ามอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ...เขามีสติพอที่จะไม่สร้างเรื่องบนที่สาธารณะแบบนี้ เจนภพรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาภายในใจเมื่อเขาได้เห็นภาพที่บาดตาบาดใจของคนทั้งสองที่ไม่เคยเกรงใจเขาที่ยืนอยู่เลยสักนิด เขาอยากจะเข้าไปตะบันหน้ามันผู้นั้นอีกสักครั้งเพื่อให้หายอารมณ์เดือด “คุณเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เจนนี่” “ฉันไม่เคยเปลี่ยนหรอกเจนภพ คุณต่างหากที่เห็นแก่ตัว คุณเป็นคนสร้างมันขึ้นมาก่อนจะมาโทษฉันได้ยังไง เจนภพคุณกับฉันต่อนี้ไปเราไม่ใช่คนที่รู้จักกันแล้ว คุณไปซะ ตัดใจจากฉันคนนี้เสียที...ไปเถอะคะคิมหันต์” เพื่อพูดในสิ่งที่ต้องการจบ เจนจิราก็ลากแขนของคิมหันต์ให้เดินจากไปในทันที เมื่อเดินผ่านผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นคิมหันต์ไม่วายจะส่งสายตาชนิดหนึ่งไปให้จนอีกฝ่ายนึกคร้ามกลัวอยู่ในที “เรื่องมันไม่จบแค่นี้หรอกเพื่อน” ***** ‘คราวนี้นายรู้แล้วใช่ไหมว่าความเจ็บปวดที่ได้รับแท้จริงมันเป็นยังไง นายเป็นคนทำกับเขาก่อนนี่เจนภพ’ ถึงแม้ทั้งสองจะเดินจากไปแล้วแต่เจนภพก็ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม นึกสะใจตัวเองที่ได้รับความเจ็บปวดอย่างสาสม ‘นายมันโง่เองที่ไปเลือกคนอื่น เพชรงามอยู่ในมือแท้ๆ นายยังทิ้งมันไป นายมันโง่...งี้เง่าอย่างที่เธอว่าจริงๆ’ ความเจ็บปวดที่บาดลึก เขาก็เพิ่งรู้มันในวันนี้ว่าจริงๆ แล้วมันเป้นอย่างไร เขาอยากจะร้องไห้ออกมาให้เสียงดังที่สุด แต่ทำไมนะ ทำไมมันถึงไม่มีน้ำตาออกมาสักน้อยนิด “เจ็บมากละสิคุณ” ในเวลานั้นได้มีเสียงของใครคนหนึ่งก็ได้ทำลายความคิดและความเจ็บปวดภายในใจของเขาลง ชายหนุ่มค่อยๆ ไล่สายตาที่อ่อนล้าไปทางต้นเสียงนั้น ก่อนจะพบกับร่างสูงเพรียวของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดที่เซ็กซี่เย้ายวนสายตาเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเยาะ “...คุณมาเกี่ยวอะไรกับผมด้วย” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว เขาหลบสายตาลงต่ำเพราะไม่อยากจะเห็นอาการยิ้มเยาะของอีกฝ่าย “มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไงถ้าหากผู้หญิงของคุณไม่มาแย่งแฟนของฉันก่อน” หญิงสาวตอบเสียงฉะฉาน เจนภพถึงกับตาโตขึ้นมาในทันที เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากหญิงสาว...เธอเป็นใคร ทำไมถึงพูดออกมาเช่นนั้น... “อย่าพูดกันตรงนี้เลยคะ มันคงไม่สะดวกนัก...มาซิค่ะตามฉันมาสิ” พูดจบหญิงสาวก็เดินเข้ามาจูงมือของเขาให้ตามหล่อนไปอีกทางหนึ่ง ทั้งสองมุ่งตรงไปที่ร้านอาหารของห้างฯ หญิงสาวเลือกตรงมุมสุดเป็นที่นั่งในการสนทนาในครั้งนี้ “ฉันชื่อพิมาลาคะ เรียกพิมมี่เฉยๆ ก็ได้” หญิงสาวแนะนำตัวด้วยจริตมารยาชนิดหนึ่ง “ผมชื่อเจนภพครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพิมมี่” เขาเรียกชื่อของเธอพร้อมกับส่งสายตากรุ่มกริ่มไปให้จนอีกฝ่ายหนาวสะท้านเกือบจะละลายไปกับสายตาคู่นั้น “ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันคะ” พูดจบพิมาลาก็ส่งสายตาที่เย้ายวนและเชิญชวนไปให้กับเขาเช่นกัน “คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผม เรื่องอะไรครับ” เขาถามด้วยเสียงสุภาพ พิมาลาเปิดยิ้มอย่างเก๋ไก๋แล้วบอก “อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ เรายังมีเวลาคุยกันตั้งเยอะแยะ รับรองว่าทันจะเป็นประโยชน์ต่อคุณอย่างแน่นอนเลยคะ ส่วนตอนนี้เรามาทานอาหารกันก่อนดีกว่า...” หญิงสาวหันไปสั่งอาหารและเครื่องดื่ม...จากนั้นทั้งสองก็จัดการกับอาหารและพูดคุยกันอย่างถูกคอและในที่สุดแผนการทั้งหมดก็ผุดขึ้นมาในเวลานั้น “ถ้าคุณอยากจะได้เธอกลับคืนมา คุณจะต้องช่วยฉันก่อน เมื่อถึงเวลานั้นมันจะเป็นผลดีสำหรับเราไม่ใช่เหรอคะ” หญิงสาวใส่จริตมารยาในการพูดพร้อมกับดวงตาคู่สวยที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา ชนิดที่จะไม่ยอมให้เขาคลาดเคลื่อนไปไหน “ช่วยยังไงครับ...” เจนภพถามพร้อมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ ขณะที่อีกฝ่ายค่อยโน้มหน้าเขามากระซิบบอก... **** ขณะเดินทางกลับบ้าน ภายในรถของคิมหันต์ ชายหนุ่มนั่งมาเงียบๆ ไม่พูดอะไร จนก่อเกิดความสงสัยให้กับเจนจิราเป็นอย่างมาก ใบหน้าสวยจ้องมองเขาอยู่เช่นนั้นก่อนจะเอ่ยถามเขาอย่างห่วงใยในที่สุด “เป็นอะไรหรือเปล่าคะคิมหันต์” น้ำเสียงของหญิงสาวดูอ่อนโยนจนชายหนุ่มรู้สึกได้ คิมหันต์ผินใบหน้าคมเข้มที่มีรอยหมัดปรากฏอยู่บนนั้นมาทางหญิงสาวช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ “ไม่หรอกครับ...” “เจนนี่ต้องขอโทษแทนเขาด้วยนะคะ ที่เขาทำกับคุณอย่างไม่มีเหตุผล” เจนจิราเอ่ยขอโทษแทนเจนภพ ถึงแม้เขาจะเป็นอดีตไปแล้วสำหรับเธอ แต่เธอก็ยินดีขอทาเพราะเหตุทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็เพราะเธอ คิมหันต์จ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาชนิดหนึ่ง แต่มันก็เป็นเพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้นเมื่อเขาสามารถที่จะเก็บมันลงได้อย่างรวดเร็ว เขาพารถเข้าจอดข้างทางก่อนจะหันมาทางหญิงสาวอีกครั้ง “เขาเป็นใครครับ” ชายหนุ่มพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติ “เขาหรือคะ...มันเป็นอดีตของเจนนี่คะ เจนนี่พยายามจะลืมเขาแล้วแต่เขาก็กลับมาให้เจนนี่เห็นอีก” เจนจิราเอ่ยถึงอดีตด้วยความข่มขื่น หัวใจยิ่งเจ็บแปลบเข้าไปอีกเมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ “เจนนี่...” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นพร้อมกบฝ่ามือหนาได้เอื้อมไปวางแปะลงบนหัวไหล่ของหญิงสาวเป็นการปลอบโยน “ผมขอโทษที่ทำให้คุณไม่สบายใจ ผมไม่น่าถามเรื่องนี้เลย” สายตาที่อ่อนโยนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ที่กำลังคลอไปด้วยน้ำตา “เจนนี่ต่างหากที่จะต้องขอโทษคุณ...เจ็บมากไหมคะ” นิ้วเรียวบางของหญิงสาวค่อยๆ ไล้ไปที่แก้มสากของชายหนุ่มอย่างนุ่มนวล ส่งผ่านความห่วงใยผ่านนิ้วมือที่ลูบไล้ปลอบโยน ภายในรถเงียบสนิทเพราะบัดนี้บุคคลทั้งสองต่างก็ใช้หัวใจในการสื่อสารกัน ความอบอุ่น ความโหยหาถูกส่งมอบให้แก่กันและกัน ในเวลานั้นใบหน้าคร้ามคมของชายหนุ่มก็ค่อยๆ โน้มลงมาหาหญิงสาว เขาประกบปากลงบนริมฝีปากสีสดและอวบอิ่มของหญิงสาวอย่างช้าๆ ส่งมอบความหอมหวานรัญจวนผ่านปลายลิ้นที่ซอกไซ้เข้าไปหาความอวบอิ่มในกระพุ้งปากของหญิงสาว เจนจิราหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้ออกมาแต่เพียงน้อยนิด ความซาบซ่านก่อเกิดขึ้นมาในทันทีที่มือหนาซอกซอนซุกซน หญิงสาวเปิดเปลือกตากว้างเมื่อรับรู้ถึงมืออุ่นที่กำลังจะกระทำอย่างใดอย่างหนึ่ง พลันนั้นก่อนสติที่หลงเหลือของเธอจะดับวูบไปด้วยไฟอามรมณ์ เจนจิราก็ได้ตัดใจผลักอกกว้างของเขาออกห่างเมื่อเธอไม่อยากจะให้มันเกินเลยไปมากกว่านี้ “พอเถอะคะ มันยังไม่ถึงเวลาสำหรับเรา” เสียงแผ่วดังขึ้น พร้อมกับสายตาที่เสียดายที่ช้อนขึ้นมองชาหนุ่ม ถึงแม้จะเสียดายมันขนาดไหน แต่เธอก็ให้มันเป็นไปมากกว่านี้ไปได้ “ผมขอโทษครับ...” คิมหันต์เอ่ยขอโทษ ก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนรถออกจากที่อีกครั้ง รถยุโรปคันงามจอดสนิทที่หน้าบ้านไพศาลสุรวุธ คิมหันต์จ้องมองตัวบ้านพร้อมกับจมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความคิด...ก่อเกิดความเสียใจและดีใจสลับกันจนยากที่จะทานทนได้ จนทำให้กิริยาทั้งหมดแสดงออกทางสายตา เมื่อเห็นเขานิ่งอีกครั้งเจนจิราจึงร้องเรียก “คิมหันต์คะ คิมหันต์” ชายหนุ่มมีท่าทีที่สะดุ้งนิดหนึ่งต่อเสียงเรียกนั้นก่อนจะหันมาทางหญิงสาว “ครับ...อะไรครับ” “คุณเป็นอะไรคะ เห็นนั่งนิ่งอยู่นานจัง” เจนจิราถามเขาอย่างห่วงใย ขณะที่คิมหันต์รู้ตัวก่อนจะรีบกลบเกลื่อนกิริยาทั้งหมดด้วยการเปิดยิ้มออกมา “ไม่ครับ...” เขากล่าวปฏิเสธพร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนมองไปทางหญิงสาว “เราลงไปกันเถอะคะ” หญิงสาวเอ่ยชวนเขาให้ลงไปจากรถ “ไม่หรอกครับ คุณลงไปเถอะ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว” “อย่าเพิ่งไปสิคะ เข้าไปในบ้านก่อน เจนนี่จะทายาให้...นะคะ” เจนจิราเอ่ยชวนเมื่อเห็นเขายังลังเล “นะคคิมหันต์...อย่าให้เจนนี่ได้รู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย คุณเข้าไปทายาในบ้านก่อนเถอะค่ะ” เมื่อโดนรบเร้าแถมเจนจิรายังหาเหตุผลมาอ้าง คิมหันต์จึงตอบตกลงในที่สุดและเปิดประตูตามหญิงสาวลงจากรถ ก้าวแรกที่ย่างเหยียบลงพื้นชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบตรงที่หัวใจ สายตาที่อ่อนโยนมองไล่ไปที่ตัวบ้านอย่างช้าๆ ถ้าหากใครมองเข้าไปที่ดวงตาของเขาในเวลานี้ก็จะเห็นหยาดน้ำตาที่เอ่อนองอยู่ในนั้น ความรู้สึกที่เขาเป็นอยู่นี้คล้ายดั่งว่าชายหนุ่มได้กลับสู่บ้านเกิดอีกครั้ง เพียงแต่การกลับมาในครั้งนี้มันต่างกัน...บัดนี้เขาคือแขกของบ้าน เจนจิราพาชายหนุ่มเข้ามานั่งในห้องรับแขกก่อนจะหันไปเรียกคนรับใช้เก่าแก่ของบ้านเพื่อนำน้ำมาต้อนรับแขก “ป้าเวียนคะ เจนนี่ขอน้ำสองที่คะ” มีเสียงตอบอันคุ้นหูดังขึ้นก่อนจะหายเงียบไป สักพักจึงได้เดินออกมาพร้อมกับน้ำดื่ม คิมหันต์แหงนมองอาณาบริเวณโดยรอบด้วยสายตาที่คุ้นเคย ก่อนที่เขาจะไปหยุดสายตาอยู่ที่หญิงชราคนหนึ่งวัยใกล้จะหกสิบที่เดินถือถาดแก้วน้ำเข้ามาในที่นั้น สายตาที่อ่อนโยนของชายหนุ่มมองหญิงชราคนนั้นตลอดจนนางเดินมาถึง “น้ำมาแล้วคะ” ถึงจะเป็นแขกที่ตนไม่รู้จัก แต่ป้าเวียนก็ยังเปิดยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่ม วูบหนึ่งนางรู้สึกคุ้นเคยต่อสายตาที่มองมา แต่นางก็หาคำตอบไม่ได้สักทีว่าสายตาคู่นั้นเป็นใคร เพราะมันนานมาแล้วที่นางจะจดจำได้ชัดเจน “นี่ป้าเวียนคะ แม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่” เจนจิราเอ่ยแนะนำชายหนุ่ม “ยินดีที่ได้รู้จักคะ...เอ่อ คุณอะไรคะ” หญิงชราเปิดยิ้มอย่างมีเมตตา ดวงตาสีน้ำข้าวของแม่บ้านเก่าแก่จ้องนิ่งอยู่ที่ใบหน้าของชายหนุ่ม “สวัสดีครับ...ผมชื่อคิมหันต์ครับ” คิมหันต์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม กิริยาทุกท่วงท่าของชายหนุ่มยิ่งตอกย้ำให้หญิงชราได้คิด “ป้าเวียนคะนี่คุณคิมหันต์ที่เจนนี่เคยเล่าให้ฟังว่าเขาได้ช่วยชีวิตคุณพ่อ คุณแม่และเจนนี่ในครั้งนั้น” “ป้าขอขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยคุณท่านเอาไว้” หญิงชราไม่วายจะยกมือขึ้นพนมไหว้ชายหนุ่ม “โอ๊ะ! อย่าครับ” ชายหนุ่มตกใจเมื่อเห็นผู้ที่แก่กว่ายกมือไหว้ เขาจึงรีบเข้าไปจับมือของป้าเวียนเอาไว้ก่อนจะพานางมานั่งที่โซฟา “อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ เดี๋ยวผมจะอายุสั้น” ชายหนุ่มเอ่ยปรามทีเล่นทีจริงพร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนจนแม่บ้านเก่าแก่ถึงกับรู้สึกร้อนวูบวาบต่อสายตาคู่นั้น ถึงแม้มันจะเป็นสายตาที่อ่อนโยนแต่มันกลับแฝงไว้ด้วยแววชนิดหนึ่งเอาไว้ เจนจิราเปิดยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นความสนิทสนมของบุคคลทั้งสอง ถึงแม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็ตาม “เจนนี่ดีใจคะที่คุณสนิทสนมกับป้าเวียนได้...ป้าเวียนเธอเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของเจนนี่เลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยบอกอย่างกันเอง ขณะที่ป้าเวียนได้แต่ยิ้มจางๆ “อย่าพูดเช่นนั้นเลยคะคุณหนู เดี๋ยวขี้กลากจะกินกบาลป้าไปเสียก่อนที่จะแก่ตาย” ป้าเวียนพูดอย่างคนที่ถ่อมตน ก่อนจะขอตัวกลับออกไป “ป้าทำงานค้างเอาไว้ คงต้องขอตัวไปก่อนนะคะคุณคิมหันต์ คุณหนู” พูดจบแม่บ้านวัยดึกก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปพร้อมกับคำถามที่ถามตัวเองอยู่ในใจที่ว่า...หล่อนเคยเห็นแววตาของผู้ชายคนนี้ที่ไหนกันนะ... “ป้าแกก็เป็นแบบนี้แหล่ะคะ อย่าถือสาแกเลย” เจนจิราพูดแก้ต่างให้กับแม่บ้านของตัวเอง “ไม่หรอกครับ...” คิมหันต์เปิดยิ้มอย่างอารมณ์ดี ในเวลานั้นเจนจิราก็เบาใจก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ “ตายแล้ว...ลืมไปเสียสนิทว่าจะทายาให้กับคุณ รอเดี๋ยวนะคะ” เธอลืมไปเสียสนิทเรื่องที่ชายหนุ่มถูกต่อย ก่อนจะขอตัวลุกไปเอายาแล้วกลับมาอีกครั้ง “มาคะ...เดี๋ยวเจนนี่ทายาให้ คุณยังเจ็บอยู่ใช่ไหมคะ” เธอถามพร้อมกับละเลงยาลงบนนิ้วก่อนจะป้ายลงบนแก้มขงเขาตรงจุดที่เป็นรอยแดงจากรอยหมัดของเจนภพ แล้วก็ค่อยๆ ไล้และนวดมันเบาๆ อย่างนุ่มนวล ...โปรดอ่านต่อในตอนต่อไปครับ...

Create Date : 19 กรกฎาคม 2553		1 comments
Last Update : 5 กันยายน 2555 20:37:38 น.
Counter : 472 Pageviews.
Share Tweet