ลิขิตรัก ลวงใจ...ตอนที่ 1

ตอนที่...1 ที่สนามบินสุวรรณภูมิคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งชาวไทย ชาวต่างชาติ บ้างกำลังเตรียมตัวบินไปต่างประเทศ บ้างก็กำลังเดินทางลงจากเครื่อง และบ้างก็เป็นผู้คนที่มารอรับญาติที่กลับจากต่างประเทศ ท่ามกลางฝูงชนที่เดินลงจากเครื่องชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตา ทรงผมถูกจัดทรงด้วยเจลเพิ่มความสมาร์ทให้กับเขากลายเป็นจุดเด่นให้หลายคนต้องมองตาม ร่างสูงเดินแหวกฝูงชนมาตามช่องทางมุ่งมายังริมถนนตรงที่เป็นจุดรอรับ ในขณะเดียวกันสายตาของเขาก็สอดส่ายมองหารถที่จะพาเขาไปสู่ที่หมาย แล้วก็ตกใจเมื่อจู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนเดินเข้าไปกระแทกอะไรสักอย่าง ด้วยความที่เขาเดินไม่ทันระวังจึงทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับใครคนหนึ่งที่ร้องขึ้นด้วยอารมตกใจ “อุ้ย...” หญิงสาวในชุดสีชมพูสะอาดตาร้องได้แค่นั้นก็ได้ถลาล้มลงไปกับพื้น กระเป๋าที่ถืออยู่ตกเกลื่อน “ขอโทษครับ” ชายหนุ่มผิวเข้มหันมามองด้วยความตกใจแล้วก็ต้องตะลึงไปกับความน่ารักของหญิงสาวตรงหน้าโดยลืมที่จะเข้าไปช่วยเหลือ ใบหน้าสวยคมน่ารักเข้ากับจมูกที่เชิดนิดๆ บอกแววเอาเรื่องพร้อมกับริมฝีปากสีชมพูได้รูปก็ได้เม้มสนิทด้วยความขัดใจเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาเจอกับชายหนุ่มคนที่เดินเข้ามาชนเธอจนกระเด็นแล้วยังทำท่าเฉย โดยที่ไม่คิดจะเข้ามาช่วยพยุงเธอลุกขึ้นหรือเก็บของที่กระจายอยู่กับพื้น “ชีวิตนี้นายเคยเป็นสุภาพบุรุษกับเขามั้ยนี่” เจ้าหล่อนบ่นอุบอิบเมื่อลุกขึ้นยืนด้วยตัวเองได้สำเร็จ ขณะที่ชายหนุ่มยืนยิ้มอย่างกวนๆ พร้อมกับปัดฝุ่นที่เปรอะเปื้อนบนชุดสูทสีดำสนิท “ชนเค้าก็ช่วยเก็บหน่อยสิยะ ยืนบื้ออยู่ได้” หญิงสาวเริ่มโกรธจัดที่เห็นเขายังยืนนิ่งอยู่ “เอ่อ...ครับ” ชายหนุ่มเปิดยิ้มตอบเพียงสั้นๆ รีบยอบตัวลงช่วยหญิงสาวเก็บของในทันที...ใจสองใจตรงกันจึงทำให้ทั้งสองจงใจที่จะเก็บของชิ้นเดียวกัน มือของชายหนุ่มจับตรึงอยู่บนมือของหญิงสาว ในเวลานั้นตาสองตาก็ได้มองสบกันโดยอัตโนมัติ “นี่...” หญิงสาวมีสีหน้าเข้มจัด เกิดความปั่นป่วนภายในจิตใจขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คุณเธอรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ก่อนจะส่งค้อนวงโตให้กับเขาได้รับอย่างขัดใจ “...มายุ่งเรื่องของฉันทำไม” ไม่ให้ช่วยแถมยังต่อว่าเขาอีก ชายหนุ่มกลับเปิดยิ้มอีกครั้งจ้องนิ่งอยู่ที่ใบหน้าสวยน่ารักก่อนจะพูด “อ้าว...ผมไม่ช่วย...คุณก็ว่าผม ผมช่วย...คุณก็ว่าผมอีก คุณนี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” เขายื่นใบหน้าอันคมเข้มเข้าไปใกล้ๆ แล้วกระซิบบอก “เรื่องของฉัน...” คุณเธอสะบัดใบหน้าที่เข้มจัดไปทางอื่นก่อนจะรีบก้มตัวลงเก็บของอีกสองสามชิ้น เมื่อเก็บหมดแล้วเธอจึงรีบจูงกระเป๋าจากไปเพราะขี้เกียจเถียงกับชายคนนี้เต็มที เห็นใบหน้าที่ยียวนแล้วอยากจะตบสักฉาด...แต่ในเวลานั้นชายหนุ่มกลับรีบคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะเดินจากไป “นี่นายอะไรอีกยะ...ปล่อยนะ” หญิงสาวสะบัดแขนของตัวเองออกจากมือหนาของเขา “อ้าวคุณ ผมแค่จับแขนนิดหน่อยเอง ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัวไปได้” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ จ้องมองวงหน้าขาวเนียนของหญิงสาวที่เริ่มจะเข้มจัดขึ้นอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับดื้อที่จะยื่นมือไปคว้าแขนของเธอเอาไว้อีกครั้ง “ปล่อยนะ...ปล่อย อ้อไม่ปล่อยใช่ไหม” หญิงสาวแสดงสีหน้าชนิดหนึ่งออกมาก่อนจะป้องปากร้องให้คนที่ผ่านไปมารับรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะลวนลามเธอ “ช่วยด้วยคะ...ช่วยด้วยผู้ชายคนนี้มันเป็นพวกโรคจิต มันจะลวนลามดิฉันคะ ยามคะ...ใครก็ได้เรียกยามให้หน่อยคะ นายคนนี้มันจะลวนลามดิฉันคะ” เธอหันมามองชายหนุ่มอีกครั้งอย่างสะใจ ขณะที่ชายหนุ่มรีบปล่อยมือออกจากแขนของเธอในทันทีเมื่อเขาหันมองโดยรอบก็พบกับผู้คนที่จ้องมาทางเขาเป็นจุดเดียว “ไม่...ไม่มีอะไรครับ” เขากล่าวปฏิเสธ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวด้วยดวงตาเขียวปัด “ฝากไว้ก่อนเถอะ” “ได้...แต่ไม่รับฝากนานหรอกนะ” หญิงสาวเอ่ยเย้ยหยันเขาก่อนจะรีบเดินจากไป... “ยัยเดือดเอ้ย...” ชายหนุ่มเปิดยิ้มก่อนจะยกตุ๊กตาหมีสีขาวสะอาดตาที่เขาเพิ่งเก็บได้ตอนที่ช่วยคุณเธอเก็บของ...กะว่าจะเอาคืนให้แต่ยัยเดือดนั่นกลับเปิดฉากด่าเขาจนให้อายผู้คนโดยที่เขาไม่มีโอกาสได้พูดสักน้อยนิด “ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเดือด หวังว่าคงมีโอกาสเจอคราวหน้า” ชายหนุ่มอมยิ้ม ก้มลงมองสิ่งของในมือก็พลันนึกถึงใบหน้าสวยที่เข้มจัดด้วยความโกรธ *** “คุณพ่อคะ ไหนละคะรถของลุงดำ เจนนี่รอตั้งนานแล้วนะคะไม่เห็นมีสักดำสักขาวเลย” หญิงสาวตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์แบบไม่ยั้งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเต็มที เรื่องเมื่อครู่มันทำให้เธออารมณ์เดือดจนไม่อยากที่จะมองหน้าใครได้ติดสักคน... “นี่ลูกหงุดหงิดอะไร...” เสียงจากปลายสายถามถึงสาเหตุน้ำเสียงที่ดูขัดใจของบุตรสาว “เปล่าค่ะพ่อ...นั่นไงคะลุงดำ พ่อคะเท่านี้ก่อนนะคะเดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะคะ จุ๊บๆ คะพ่อ” หญิงสาวเอ็ดตะโรได้แค่นั้นก่อนจะกดวางสายแล้วรีบก้าวลงบนพื้นถนน แต่ในเวลานั้นเธอก็ต้องชะงักเมื่อรถแท็กซี่ป้ายเหลืองคันหนึ่งได้วิ่งฉิวตรงมาที่เธอพร้อมกับเสียงแตรดังสนั่น เจนจิรายืนนิ่งอยู่กลางถนนด้วยความตกใจทำอะไรไม่ถูก เมื่อระบบสั่งการของสมองไม่ยอมทำงาน “ระวังคุณ!” ร่างบางถูกกระชากกลับเข้ามายังริมฟุตบาทอีกครั้งด้วยอ้อมแขนของใครคนหนึ่ง ทำให้ทั้งสองล้มกลิ้งลงไปด้วยกัน วงแขนแข็งแกร่งกระชับหญิงสาวให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาจนแน่น ใบหน้าของหญิงสาวแนบชิดแผงอกหนาด้วยความตกใจ เธอซุกตัวนิ่งอยู่เช่นนั้นไม่อยากจะขยับไปไหน “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบบอกผ่านซอกหู เจนจิราเพิ่งรู้สึกตัวรู้สึกคุ้นต่อน้ำเสียงนั้นก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาขอบคุณ “ไม่เป็นไรค่ะ...ขอบ...” สายตายียวนที่สบตาเธออยู่ใกล้เพียงแค่ลมหายใจสัมผัส ทำเอาคำพูดขอบคุณ มีอันต้องกลืนหายไปในลำคอ “นี่นายอีกแล้วเหรอ...” เจนจิราร้องขึ้นอย่างขัดใจเมื่อเจอสายตาที่ยียวนของเขาที่มองมา “วันนี้มันเป็นวันอะไรนี่...ฉันเจอแต่เรื่องซวยๆ ทั้งนั้นเลย” “วันจันทร์ครับ...” ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ฉันไม่ได้ถาม...อย่ายุ่ง” หญิงสาวเอ็ดตะโรก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นเสีย “คุณหนูครับ...” ในเวลานั้นเสียงของลุงดำคนขับรถก็ได้ดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่ได้เดินเข้ามาช่วยพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้น “ขอบคุณนะคะลุง...” หญิงสาวหันมามองชายคนขับรถก่อนจะก้มลงเก็บกระเป๋าของตัวเอง “เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับคุณหนู” ชายชราถามหญิงสาวอย่างเป็นห่วงพร้อมกับสายตาที่สำรวจหารอยบุบสลายของนายสาว “ไม่เป็นอะไรหรอกคะ...เจนนี่ว่าเรารีบไปกันเถอะคะป่านนี้คุณพ่อคุณแม่คงรอนานแล้ว” หญิงสาวพูดพร้อมกับจะเดินนำไปในขณะที่ชายชรารีบเข้ามาช่วยถือกระเป๋าเอาไว้ “ใจคอคุณจะไม่ขอบคุณผมบ้างหรอครับ” คิมหันต์บอกยิ้มๆ พร้อมกับหันมองไปโดยรอบเป็นเชิงบอกให้หญิงสาวดูว่ามีพยานมองดูอยู่อีกหลายคน คิดสะใจอยู่ในทีที่ได้แกล้งเธออีกครั้ง...เรื่องเมื่อกี้เธอทำให้เขาต้องอายคราวนี้แหล่ะเป็นตาของเขาบ้าง “ขอบคุณ...” เจนจิราหันกลับมาบอกเสียงลอดไรฟัน ต่อให้เธอหน้าด้านขนาดไหนก็คงไม่ยอมเป็นเป้าสายตาแบบนี้นานหรอก เมื่อพูดจบเธอจึงรีบเดินจากไป เมื่อเธอเดินผ่านหน้าคิมหันต์ก็ไม่วายแก้แค้นคืนด้วยการเหยียบเท้าของเขาอย่างเต็มเปา สร้างความสะใจให้กับคุณเธอเป็นยิ่งนัก ส่วนคิมหันต์ได้แต่มองตามเธอไปได้แต่เก็บความแค้นครั้งนี้เอาไว้ในใจ “ฝากไว้ก่อนเถอะยัยเดือด...” *** เสียงนกจากบนต้นไม้ดังเจื้อยแจ้วจนฟังไม่ได้ศัพท์ว่าพวกมันกำลังเรียกร้องอะไรกัน สายลมพัดเอื่อยเฉื่อยเย็นสบาย หมู่แมกไม้น้อยใหญ่ต่างโบกสะบัดตามแรงลมที่พัดเข้ามา บริเวณโดยรอบกว้างขวางและเงียบสงบสมแล้วที่เป็นที่พักกายสถานที่สุดท้ายของมนุษย์ทุกผู้ทุกคนต่างฐานะต่างอาชีพ ชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินเข้ามาภายในบริเวณสุสานด้วยหัวใจที่วาบหวิวห่อเหี่ยว หัวใจที่อ้างว้างเต็มไปด้วยไฟแค้นที่รอวันจะสะสาง เขาเดินมาหยุดอยู่ที่กู่บรรจุอัฐิของใครคนหนึ่ง บนป้ายชื่อบอกชื่อนั้นว่า...มาวิน เจษฎาบดินทร์ฤทธิไกล ชายหนุ่มวางช่อดอกไม้ที่นำมาด้วยลงพร้อมกับก้มลงกราบที่พื้น “พ่อครับผมกลับมาแล้วครับ” เสียงของชายหนุ่มฟังดูราบเรียบ หากแฝงความหม่นหมอง ใบหน้าอันคมเข้มของเขาแนบลงกับพื้นอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบกับรูปใบเล็กหน้ากรุบรรจุอัฐิ “หลายปีแล้วมั้งครับที่ผมไม่ได้เข้ามาทำความสะอาดที่นี่...วันนี้ผมจะทำให้มันสะอาดเลยครับ” พูดจบเขาก็ยันตัวลุกขึ้นแล้วเก็บกวาดเอาใบไม่ที่อยู่โดยรอบออกไปให้หมด จนในพื้นที่นั้นสะอาดสะอ้านทันตาเห็น “นานแล้วนะครับที่ไม่มีใครมาเยี่ยมพ่อ ต่อแต่นี้ไปผมจะไม่ยอมให้พ่อเดียวดายอีกแล้วครับ” เขาล้มตัวลงกราบที่พื้นอีกครั้งก่อนจะเดินจากไปด้วยแววตาชนิดหนึ่ง และถ้าหากมีใครมาเห็นเขาในขณะนี้คงได้รู้สึกแขยงไปกับความหมายที่มีอยู่ในนั้น *** ที่บ้านไพศาลสุรวุท...หลังจากที่ลงจากรถแล้วเจนจิราจึงรีบวิ่งตรงดิ่งเข้ามาในบ้านด้วยหัวใจที่โหยหา บ้านหลังนี้คือบ้านที่เธอจากไปเมื่อหลายปีก่อนมันไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยสักน้อยนิด บ้านหลังนี้มันคือบ้านที่อบอุ่นสำหรับเธอ ทุกครั้งที่เธออยู่ในสภาวะที่สับสนเดียวดายเมื่อคิดถึงบ้าน เธอมักจะคิดถึงครอบครัวและบ้านหลังนี้ที่อบอุ่นบัดนั้นจิตใจของเธอจึงสงบสุขขึ้นมาได้ วิ่งเข้ามาภายในบ้านก็เห็นบิดาและมารดากำลังนั่งรอเธออยู่ดังนั้นเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดมารดาส่งมอบความอบอุ่น ความโหยหาที่เธอต้องการจากมารดาอยู่ตลอดเวลา “ใจคอจะกอดแม่คนเดียวเหรอเจนนี่ แล้วพ่อละ” คุณบัญชา ไพศาลสุรวุทเอ่ยถามบุตรสาวท่าทางน้อยใจ “คุณพ่อก็...เดี๋ยวก่อนสิคะเจนนี่ขอกอดคุณแม่ให้หายชื่นใจก่อน” หญิงสาวหันมาบอกบิดาด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ใบหน้างามยิ้มรับอย่างเก๋ไก๋ คุณบัญชาเปิดยิ้มเข้าใจตลอดมาหลายปีมานี้แม่ลูกคู่นี้ไม่เคยห่างกันมาก่อน ความคิดถึงในตัวบุตรสาวของภรรยามีมากแค่ไหนเขารู้ดี คุณจันทราบ่นกับเขาทุกวันตั้งแต่เจนจิราจากอ้อมกอดของเขาและภรรยาไป ต่อเมื่อบุตรสาวกลับมาภรรยาของเขาย่อมดีใจเป็นธรรมดา “ชื่นใจแม่จริงๆ” คุณจันทราหอมแก้มบุตรสาวฟอดใหญ่ให้หายคิดถึง ขณะที่เจนจิราเปิดยิ้มท่าทางดีใจ “แม่ก็...ไม่อายคุณพ่อหรือคะ” “จะอายไปทำไมลูก คนคิดถึงกันก็ต้องมีอย่างนี้บ้างสิ ลูกก็เหมือนกันใจร้ายไม่กลับมาหาแม่สักครั้ง ดูซิซูบผอมไปเยอะเลย” คุณจันทราส่งสายตาตรวจสอบไปทั่วร่างกายของบุตรสาวท่าทางเป็นห่วง “คุณแม่คะ ตอนเจนนี่ไปเจนนี่อ้วนเป็นหมูนะคะ กลับมาคราวนี้หนูมาในมาดของนางแบบคะไม่ใช่คุณหมูที่คุณพ่อว่า” เจนจิราบอกมารดาท่าทางขบขัน เพราะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ตอนยังเล็กๆ มารดาชอบให้เธอกินแต่ของที่มีประโยชน์จนเธอกลายเป็นหมูน้อยในสายตาของใครต่อใคร ต่อเมื่อไปอยู่ต่างประเทศชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนไป โดยที่เธอเปลี่ยนบุคลิกใหม่ รับประทานอาหารเฉพาะเวลาเท่านั้น และรักษาหุ่นจนกลายเป็นอีกคนจนทำให้ทั้งบิดาและมารดาตะลึงไปกับรูปร่างที่เปลี่ยนไปของเธอ “มะ มาหาพ่อได้แล้วยัยหมูน้อย” คุณบัญชาอ้าแขนรอรับบุตรสาวที่รีบโผเข้ามาสวมกอดบิดาอย่างแรง “หนูคะคุณพ่อ ตอนนี้เจนนี่ไม่ใช่หมูแล้ว” หญิงสาวหอมแก้มบิดาเป็นการใหญ่อารมณ์เดือดที่มีตอนลงจากเครื่องเหือดหายไปเสียหมด “หนูก็หนู...เอไม่ใช่เปลี่ยนบุคลิกอย่างเดียวนะใบหน้าของลูกยังสวยขึ้นด้วย สวยเหมือนแม่เมื่อตอนยังสาวเลย” คุณบัญชาไม่วายหยอดคำหวานให้ภรรยาต้องอายม้วนไปอีกคน “หนูก็ต้องสวยเหมือนแม่สิคะ จะให้สวยเหมือนใครอีก” “เออลูก...” คุณบัญชาเริ่มเปิดประเด็นเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ “เมื่อกี้ตอนที่โทรมาลูกหงุดหงิดอะไร นายดำไม่ไปรับตรงเวลาหรอ” เมื่อนึกมาถึงตอนนี้หญิงสาวจึงมีใบหน้าที่เข้มจัด...ใบหน้าของผู้ชายสายตายียวนผุดขึ้นมาในความคิด “ไม่มีอะไรหรอกคะคุณพ่อแค่มีเรื่องนิดหน่อยเองคะ” “มีเรื่อง...เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก” พอได้ยินว่าบุตรสาวมีเรื่องคุณจันทราจึงรีบดึงตัวของบุตรสาวมาสำรวจอีกทีด้วยความเป็นห่วง “ไม่หรอกคะ...แค่ไอ้พวกที่ไม่ดูตาม้าตาเรือเท่านั้น หนูสั่งสอนมันไปแล้วคะ” เจนจิรานึกถึงตอนที่เธอเหยียบเท้าชายคนนั้นจนอีกฝ่ายแสดงความเจ็บปวดออกมาทางใบหน้า “แน่นะลูก...” บิดาถามย้ำอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงไม่แพ้กัน เมื่อเห็นท่าทางมาดหมายของบุตรสาวที่ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมาเขาก็เบาใจ “ลูกมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ เดี๋ยวค่อยลงมาทานข้าวกับพ่อและแม่วันนี้พ่อหยุดงานที่บริษัทเพื่อรอลูกเลยนะ” “แหมพ่อก็...เป็นถึงประธานจะกลัวอะไรกันคะ งั้นหนูขึ้นบ้านไปอาบน้ำก่อนนะคะ ที่กรุงเทพฯนี่อากาศร้อนเหลือเกิน” หญิงสาวพูดจบก็โน้มใบหน้าเข้ามาจูบแก้มมารดาและบิดาคนละทีก่อนจะเดินลิ่วขึ้นบันไดมุ่งตรงสู่ห้องของเธอที่จากไปหลายปี ท่ามกลางสายตาของบิดาและมารดาที่มองตามด้วยความสุขใจและอิ่มเอมใจ *** ภายในห้องของเจนจิราหญิงสาวนอนราบลงบนพื้นเตียงอย่างสุขสมเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้จึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดต่อสายหาใครบางคน “สวัสดีคะ...” เสียงจากปลายสายหวานแว่วจนทำให้หญิงสาวเปิดยิ้มขึ้นมาได้ “คุณรังสิยาใช่ไหมคะ” เจนจิราแกล้งเย้าเพื่อนด้วยการดัดเสียง ขณะที่ปลายสายถามกลับมาด้วยคำถามอย่างแปลกใจ “ใช่คะ...ดิฉันรังสิยา รัตนมาลัยกุลคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ” “แหม...เล่นซะเต็มยศเลยนะ” หญิงสาวเปิดเสียงหัวเราะจนอีกฝ่ายจำได้ “ยัยเจนนี่...กลับมาแล้วหรือ” “ใช่จ้า...เพื่อนกลับมาแล้วไม่ไปรับมันน่าจะทำโทษโดยการให้ไปเลี้ยงข้าวดีไหมจ๊ะ” เจนจิราแกล้งเย้าเพื่อนสาวและทำเสียงเง้างอด “ฉันขอโทษจริงๆ พอดีวันนี้ฉันติดงาน เธอก็...คนเค้ามีงานทำนะยะจะให้โดดงานไปมีหวังโดนผู้จัดการไล่ฉันออกแน่” รังสิยาบอกเหตุผลของตัวเองให้กับเพื่อนสาวได้ทราบ ขณะที่เจนจิราเปิดยิ้มใส่โทรศัพท์อย่างน่ารัก “ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าเย็นนี้ไม่มารับฉันไปทานข้าวฉันโกรธเธอแน่” “ก็ได้เดี๋ยวเย็นๆ ฉันจะเข้าไปหานะ” รังสิยาตอบตกลงอย่างว่าง่าย “แน่นะ...” หญิงสาวถามย้ำอีกครั้ง “แน่สิยะ...คนอย่างรังสิยาเพื่อนอุตส่าห์หนีไปเรียนตั้งหลายปี กลับมาต้องเลี้ยงให้สาสม” “ยัยสิ...คำพูดของเธอแปลกๆ นะ อะไรนะสาสม หยั่งกับฉันไปทำให้เธอโกรธอะไรยังงั้นแหล่ะ” เจนจิราถามเพื่อนสาวด้วยสีหน้าแปลกใจ แต่ปลายสายกลับส่งเสียงหัวเราะกลับมา “ขอโทษ พอดีฉันดูละครมากไปนะ อย่าว่าฉันเลยนะยัยเจนนี่ รับรองว่าเย็นนี้ฉันไปรับเธอแน่” “ยัยนี่ทำท่าแปลกๆ” เจนจิราหน้ามุ่ยเมื่อโดนเพื่อนสาวแกล้งกลับอย่างที่เธอไม่ทันตั้งรับ “ว่าแต่เธอเพิ่งมาถึงเหรอยัยเจนนี่ ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูเพลียๆ” รังสิยาแสร้งเดาน้ำเสียงของเพื่อนสาว “เดี๋ยวนี้เธอเป็นหมอดูแล้วเหรอยัยสิ...ทายได้ถูกเผงเลย” เจนจิราเอ่ยถามด้วยความทึ่งในเพื่อนสาว นึกงงอยู่ในทีว่ารังสิยารู้ได้ยังไง “ใช่จ๊ะ...หมอดูระดับห้าดาวเลยนะยะ...เอ้ยไม่ใช่ฉันแค่ทายเล่นๆ เท่านั้น” เสียงจากปลายสายกลั้วหัวเราะกลับมา “งั้นเท่านี้ก่อนนะยัยสิ...เย็นนี้เจอกันนะ” เจนจิราเอ่ยบอกเพื่อนสาวก่อนจะวางสายลง...นำโทรศัพท์ไปวางไว้ที่หัวเตียงหญิงสาวก็แหงนมองเพดานอย่างสุขใจ “เฮ้อ...กลับบ้านซะทีนะยัยเจนนี่ กลับสู่รังหลังนี้ของเธอเสียที” หญิงสาวเปิดยิ้มอย่างมีความสุข...ตลอดมาที่อยู่ต่างประเทศเธอไม่เคยสุขใจเท่าอยู่ที่บ้านเลยสักนิด ...โปรดอ่านต่อในตอนต่อไป....   Create Date : 01 กรกฎาคม 2553 1 comments Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 12:54:33 น. Counter : 572 Pageviews. Share Tweet