wait

บางที ผมก็หวังว่าจะได้ ‘สิ่งนั้น’ จากนาย แต่เมื่อรู้สึกตัวความเศร้าก็ผุดขึ้นมา เพราะ ‘สำนึก’ มันคอยเตือนตัวเองว่าเป็นได้แค่…เพื่อนรัก…
…12 ปีที่แล้ว...
“มานั่งร้องไห้ทำไมตรงนี้ หกล้มเหรอ เจ็บตรงไหน”เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ตาแจ๋วถามผมด้วยความเป็นห่วง ในเย็นวันที่ทุกๆคนทิ้งผมไปอย่างไม่มีวันกลับมา
“…อึก...อึก…ฮือฮือ”
“โอ๋ๆ เจ็บตรงไหนเหรอ มา..เดี๋ยวคาเมะเป่าให้น้า”
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
…...มันเริ่มมาจากวันนั้นสินะ ที่ผมได้รับความอบอุ่นจากเพื่อนตัวเล็กๆ…จากเพื่อน..ก็กลายเป็นเพื่อนรัก…ที่ไหนมีผม ก็ต้องมีคาเมะ..ในเวลานั้น ผมไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง….
“นี่ๆยามะ เมื่อวานตอนที่นายกลับไปแล้วอ่ะ รุ่นพี่จินเค้ามาสารภาพรักกับชั้นอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย”คาเมะกระซิบกับผมด้วยดวงตาเป็นประกาย…นั่นสิเนอะ ใครจะไม่ดีใจหล่ะ ก็รุ่นพี่จินเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคขนาดที่ว่านักเรียนแถวนี้เป็นแฟนคลับรุ่นพี่จินกันหมด
“เหรอ” ผมตอบกลับไปสั้นๆ ไม่กล้าถามต่อว่าคาเมะตอบว่าอะไร ตอนนั้นผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกไม่พอใจที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันได้...ถ้าตอนนั้นผมรู้สึกตัว บางทีเรื่องนี้อาจจะไม่ได้เป็นแบบนี้ก็ได้
“ยามะอ่ะ เย็นชาจัง ไม่ดีใจเหรอ ชั้นตกลงคบกับพี่เค้าแล้ว เพื่อนรักของยามะคุงเป็นแฟนของไอดอลของโรงเรียนเชียวน้า”ร่างบางยิ้ม พร้อมกับสายตาที่เหม่อมองไปไกล
“เอ่อ…ดีใจสิ ยินดีด้วยนะ”ผมฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ข้างในมันเจ็บเหลือเกิน ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่เข้าใจนะ
“งั้นวันนี้เรากลับกับพี่จินนะ แต่เราสัญญาว่าถึงแม้เราจะมีพี่จิน เราก็ยังจะเป็นเพื่อนรักกับยามะคุงตลอดไป...”ผมฝืนยิ้มอีกครั้ง เอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มของคาเมะ ในใจของผมตอนนั้นไม่ได้รู้สึกเลยว่า... คนที่ผิดสัญญา...ไม่สามารถจะเป็นเพื่อนรักกับคาเมะ....จะเป็นผมเอง….
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เย็นวันนั้น ฝนตกหนัก ผมนึกขึ้นได้ว่าคาเมะไม่ได้เอาร่มมา ผมจึงไปหาคาเมะที่ห้องชมรม ภาพวันนั้นยังติดตาของผมจนถึงทุกวันนี้ ภาพที่รุ่นพี่จินจูบคาเมะ จูบที่ทำให้ผมเจ็บร้าวไปหมด เหมือนกับว่ามันไม่ใช่ความจริง…อยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน วันนั้นผมเปียกโชกกลับไปบ้าน ไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตาที่พากันไหลออกมากันแน่ ที่ทำให้ผมหนาวได้ถึงขนาดนี้…ทำไมผมไม่รู้ตัวนะ ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน จนกระทั่งเสียเค้าไป คาเมะจะรังเกียจผมแค่ไหนถ้ารู้ว่าเพื่อนรักที่เค้าไว้ใจรู้สึกอย่างไร
…..ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่กล้าสบตากับคาเมะ ทุกๆครั้งที่เห็นคาเมะอยู่กับพี่จิน เวลาที่คาเมะพูดถึงพี่จิน ผมเจ็บจนบางครั้งอยากจะเดินหนีไปให้ไกลๆ จะได้ไม่ต้องรับรู้ แต่คาเมะก็ยังคอยเป็นห่วงผมอยู่เสมอ หลายๆครั้งที่ผมจงใจพูดทำร้ายความรู้สึกของเค้า แต่ทุกครั้งคาเมะก็จะทำเป็นไม่ได้ยิน…
“ยามะ วันนี้กลับบ้านด้วยกันนะ”อย่ายิ้มอย่างนั้นสิคาเมะ นายรู้ไหมว่ามันทำให้รู้สึกยังไง
“…….นายกลับกับพี่จินเถอะ ฉันกลับเองได้…….”
“วันนี้พี่จินไม่ว่างอ่ะ กลับด้วยกันนะ เราไม่ได้กลับด้วยกันตั้งนานแล้วนี่นา จำได้ไหมตอนเด็กๆ”
“พอที!!! ตอนนี้เราก็โตๆกันแล้ว ยังจะทำตัวเป็นเด็กอีกเหรอ น่ารำคาญ!!!” ผมตวาดเสียงดัง ทำไมต้องพูดแบบนี้ด้วยคาเมะ ในเมื่อนายตอนนี้ไม่ได้เหมือนเด็กชายคนนั้นแล้ว ยังจะมาพูดถึงมันอีกทำไม
“อึก..ก…น.นาย…อึก…รำคาญ…เหรอ”มือเล็กๆรีบป้ายน้ำตา…อย่ามองผมด้วยดวงตาตัดเพ้ออย่างนั้นสิ
“………”ผมเดินจากมา ทั้งๆที่เป็นห่วงคาเมะเหลือเกิน ป่านนี้จะเจ็บแค่ไหนนะ ในเมื่อผมเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่คาเมะมี ผมทำอย่างนี้ดีแล้วใช่ไหม ให้คาเมะอยู่กับคนที่รักเค้า ผมเป็นแค่ส่วนเกิน ยามะคุง อย่าทำให้คาเมะต้องเป็นห่วง ยอมเสียใจคนเดียวดีกว่า อย่าหันกลับไปมองนะ อย่าใจอ่อน ซักวันคาเมะต้องเข้าใจนายแน่ๆ…..
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

“คาเมะจัง คาเมะ...”
“ อ่ะ.. มีอะไรเหรอครับพี่จิน”ผมเบือนหน้าไปมองพี่จิน ทำไมนะ ทั้งๆที่ผมอยู่กับพี่จิน ผู้ชายในฝันของสาวๆทั้งโรงเรียน ทั้งๆที่ผมบอกตัวเองว่าคนนี้แหละคือคนที่ผมชอบ ทำไมผมยังคิดถึงแต่เรื่องของยามะด้วยหล่ะ
“ทำไมพักนี้ดูคาเมะดูเหม่อๆอ่ะ อยู่กับพี่จินเบื่อเหรอครับ”
“ปะ เปล่าครับ พี่จินอ่ะอย่าพูดอย่างงี้สิ ผมไม่ชอบอ่ะ ..เอ่อ พี่จินฮะ วันนี้ผมกลับกลับยามะคุงนะ พักนี้ไม่ได้กลับด้วยกันเลย”
“อืมม ได้สิ ว่าแต่ว่ามีปัญหาอะไรกันรึเปล่า ดูเหมือนยามะคุงจะหลบหน้า เราสองคนยังไงไม่รู้”
“ไม่ใช่หรอกฮะ พี่จินอย่าคิดมากเลย งั้นผมไปนะครับ”ไม่หรอก พี่จินไม่ได้พูดผิด ยามะหลบหน้าผม จริงๆ แล้วหลายๆครั้งที่ยามะเอ่ยปากไล่ผม แต่ผมก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งๆที่ในใจของผมรู้สึกมากกว่าที่แสดงออกไป ไม่เข้าใจตัวเองเลย ตอนที่พี่จินว่าผม ทำไมผมถึงไม่เสียใจเท่ากับตอนที่ยามะทำท่าเฉยชา วันนี้ผมก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่เจ็บปวดอีกวันสินะ...
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
“พอที!!! ตอนนี้เราก็โตๆกันแล้ว ยังจะทำตัวเป็นเด็กอีกเหรอ น่ารำคาญ!!!”เสียงตวาดจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรัก ยังดังก้องอยู่ในหัวของผม ยามะเดินจากผมไปโดยที่ไม่ได้เหลียวมองมาเลย นายไม่ใช่เด็กขี้แยคนนั้นแล้วสินะ นายไม่ต้องการชั้นแล้วใช่ไหม ถึงแม้ชั้นจะร้องไห้ให้ตายอยู่ตรงนี้นายก็ไม่แคร์ใช่ไหม ทำไม ทำไมมันเจ็บขนาดนี้...........
“ฟื้นแล้วเหรอ เอ้า ดื่มน้ำซะ”พี่จินพูดพลางยื่นแก้วน้ำมาให้ ผมเหลียวมองไปรอบๆ นี่มันบ้านพี่จินนี่นา
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฮะ”
“ก็คาเมะลืมหนังสือไว้ที่พี่ พี่ก็เลยไปรอที่หน้าบ้านคาเมะจัง เราไม่กลับมาซักที พี่ก็เลยออกตามหาหน่ะ เจอเราฟุบอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน ก็เลยพามาที่บ้านพี่อ่ะ ว่าแต่ว่าเราเป็นอะไรเหรอ ทำไมตาบวมอย่างนั้น”พี่จินพูดพลางลูบหัวของผมเบาๆ คำถามของพี่จินทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น น้ำตามันไหลออกมาจากไหนไม่รู้
“ฮือออ ฮือ ...พี่จิน ผมมัน..อึก...น่า...อึก...รำคาญ....อึก....ใช่ไหมฮะ..ฮือออ ฮืออ”เจ็บ เจ็บเหลือเกิน
“คาเมะ!!! เกิดอะไรขึ้น อย่าร้องไห้สิ”
“ฮืออ ฮืออ”ผมเล่าไป ร้องไห้ไป จนเผลอหลับคาเสื้องที่เปียกชุ่มของพี่จิน
...................................................
แสงแดดยามเช้า ส่องเข้ามาทำให้ผมตกใจตื่น เห็นพี่จินนั่งทำหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
“คาเมะจัง....พี่ขอพูดอะไรบางอย่าง คาเมะอย่าเพิ่งขัดนะ ขอพี่พูดให้จบก่อน คาเมะคงไม่รู้ว่าพี่รู้สึกมาซักพักแล้ว ว่าคนที่ได้หัวใจของคาเมะจังไม่ใช่พี่ แต่พี่ก็ยังฝืน จนทำให้คาเมะกับคนๆนั้นต้องเจ็บ พี่ขอโทษนะ อย่าหลอกหัวใจตัวเองเลย ถ้าเมื่อวานคนที่พูดว่ารำคาญ ไม่ใช่ยามะคุง แต่เป็นพี่ คาเมะคงไม่เสียใจเท่านี้ ต่อจากนี้เราเป็นพี่น้องกันดีกว่านะ พี่อยากเห็นน้องของพี่มีความสุข ไม่อยากเห็นน้ำตาอีกแล้ว คิดให้ดีๆนะ ว่าใครเป็นคนที่คาเมะจังต้องการมาตลอด คนๆนั้นคงไม่ใช่พี่.....พี่ไปหล่ะนะ”พี่จินพูดพร้อมกับเดินออกไป...นั่นสิทำไมผมถึงได้โง่แบบนี้นะ ทำไมถึงเพิ่งรู้ตัวตอนที่ทุกอย่างเกือบจะเสียคนๆนั้นไป
“พี่จิน...ขอบคุณนะ”ผมพูดพร้อมกับมองแผ่นหลังของผู้ชายคนที่ผมได้ทำร้ายเค้าไปเพราะความโง่ของตัวเอง
.....ปัง.....
“คาเมะ มันทำอะไรนาย ชั้นจะฆ่ามัน”ผมมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“เดี๋ยว ยามะ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิด”ผมจับมือยามะคุงไว้ ไม่ให้วิ่งออกไปตามหาพี่จิน
“นี่..นาย...นายเต็มใจงั้นเหรอ”ยามะคุงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่ใช่ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ แล้วก็จะไม่มีวันมีด้วย ชั้นเลิกกับพี่จินแล้ว”ผมพูดไปยิ้มไป ดูสีหน้าสับสนของคนตรงหน้าแล้วมันอยากแกล้งจริงๆ ผมคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองใช่ไหม ท่าทางแบบนั้น มันแปลว่าหึงได้อย่างเดียวนี่นา แสดงว่ายามะก็รักผมเหมือนกันสิเนี่ย หิหิ อย่างงี้แกล้งอีกหน่อยดีกว่า
“ว่าแต่ว่า ยามะเถอะ เมื่อวานนายบอกว่ารำคาญชั้นไม่ใช่เหรอ แล้วมาที่นี่ทำไม”
“เอ่อ...ก..ก็ พี่จินโทรไปบอกว่านายอยู่ที่บ้าน ก็เลยนึกว่านาย...เอ่อ ถูก...เอ่อ...”ผมมองหน้าเรื่อของคนตรงหน้า โธ่ ทำไมเราโง่อย่างงี้นะ มองข้ามคนๆนี้ไปได้ยังไงเนี่ย
“ถูกอะไร ข่มขืนงั้นเหรอ...ไม่หรอก เพราะว่าเราบอกกับพี่จินไปแล้วว่า เป็นได้แค่พี่น้องเท่านั้น เพราะว่าหัวใจของคนที่ชื่อคาซึยะหน่ะ ยกให้ผู้ชายที่ชื่อ โทโมฮิสะไปตั้งแต่ 12 ปีที่แล้ว แล้วหล่ะ”ผมพูดยิ้มๆ มองยามะที่กำลังอ้าปากค้าง
“ว่าแต่ว่า หัวใจของผู้ชายที่ชื่อโทโมฮิสะ อยู่ที่ไหนน้า”……………
ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา คำพูดเมื่อกี้ที่ได้ยิน ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม คาเมะบอกว่าหัวใจของเค้าอยู่ที่ผม
“ยามะบ้า ทำอะไรก็ไม่รู้”คาเมะพูดหลังจากที่โดนผมคว้าตัวเข้ามาจูบ....จูบที่ผมได้แค่เพียงฝัน
“ที่นี้รู้รึยังว่าหัวใจของยามะอยู่ที่ไหน”ผมพูดกับคนในอ้อมแขน
.....ในที่สุด จากเพื่อนรัก ก็กลายมาเป็นคนรักจนได้.......

*หลังจากนั้นเป็นไงต่อเหรอ คาเมะก็มักเอาแต่ใจมากขึ้นกว่าเดิม แกล้งผมมากกว่าเดิม แต่เราก็หวานกันมากกว่าเดิมด้วย แต่ที่แย่คือ ผมรู้สึกหึงคาเมะกับทุกๆคนเลยหน่ะสิ โดยเฉพาะกับพี่จิน เหนื่อย แต่ก็รัก หุหุ
END
+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

fic เรื่องแรก สั้นมาก เป็นไงมั่งอ่ะคะ ยังไงก็ช่วยบอกข้อเสียด้วยนะคะ จะได้นำมาปรับปรุง ขอบคุณค่ะ

Create Date : 12 พฤษภาคม 2549		6 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2549 17:18:04 น.
Counter : 528 Pageviews.
Share Tweet