destiny-1 นักเรียนใหม่ <BGSOUND src=" //202.142.220.137/wma/20/3938.wma"> “สวย” เสียงทุ้มนุ่มจากริมฝีปากของชายหนุ่มผิวคล้ำ แต่หน้าสวยอย่างบอกไม่ถูก พึมพำกับตัวเอง “ใครเหรอ น้องมิกกี้เหรอ”ชายหนุ่มผิวขาว หน้าตาดูสะอาด เบือนหน้ามาถาม “ไม่ใช่” ก็ไม่มีใครนี่นา เจ้าโทโมะมันพูดถึงใครนะ ก็มีแต่เด็กใหม่ที่หน้าตาธรรมดาๆอีกคนนึง กับน้องมิกกี้ หรือว่ามันจะหมายถึงน้องอีกคนนะ ชายหนุ่มอีกคนคิดคนเดียวเงียบๆ “แล้วนั่นนายจะไปไหนหน่ะ โทโมะ” “นายช่วยบอกอาจารย์แล้วกันว่าฉันไม่สบาย ขอบใจนะเรียว แล้วฉันจะเลี้ยงข้าวนายแล้วกัน” .................... “สวัสดีครับ คาซึยะ คาเมนาชิ ครับ” ชายหนุ่มร่างบางแต่ใส่แว่นหนาเตอะ พูดเบาๆ “สวัสดี เรียกผมว่าอาจารย์ยูแล้วกัน ตั้งแต่นี้ไปคุณอยู่ห้อง 1-A นะ มีอะไรสงสัยก็ถามมิกกี้แล้วกัน เค้าเป็นหัวหน้าห้องหน่ะ เอาล่ะ ตามผมมาเลย..” “ครับ” เสียงเบาๆกับท่าทางตื่นกลัวนั้นทำให้อาจารย์ยูสงสัยเหลือเกินว่า..การย้ายโรงเรียนกลางเทอมสำหรับ เด็กม.ปลายแล้วมันยากมากนักหรือไง.. ..... “มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ ถามฉันได้นะ ว่าแต่ว่าเรียกคาเมนาชิคุงมันยาวจัง ฉันเรียกว่า..คาเมะคุง..ได้ไหม?” ชายหนุ่มผมสีทองที่มีรอยยิ้มสว่างไสวราวกับพระอาทิตย์เบือนหน้ามาถาม “ครับ” คาเมะคุงเอ่ยเสียงเบา “โรงเรียนนี้มีประวัติยาวนานมากคิดว่านายคงไม่สนใจหรอกเนอะ เอาคร่าวๆ..ที่นี่เป็นโรงเรียนชายล้วน คัดแต่พวกรวยปานกลางถึงรวยมาก ถ้าเดินไปตามทางเดินจะเห็นคู่รักอยู่มากมาย แต่นายไม่ต้องตกใจเพราะที่นี่ถือคติรวยเจอรวย ถึงแม้จะเป็นเพศเดียวกันก็ยังดีกว่ารวยเจอจน.. แล้วส่วนใหญ่เมื่อจบจากโรงเรียนนี้ไปแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะกลับเป็นคนปกติไปเอง เอ๊ะ..แต่ว่าอาจารย์บอกว่านายย้ายมาจากอเมริกาคงเห็นเป็นเรื่องธรรมดาสินะ..” “เอ่อ..ก็ไม่เชิงครับ” “นี่ ไม่ต้องพูดสุภาพกับฉันก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันนะ ฉันขอร้องอะไรนายอย่างได้ไหมเรียกฉันว่า..มิกกี้ ต่อไปได้ไหม ถึงแม้ว่านายจะได้ยินคนอื่นเรียกฉันว่ายังไง นายก็ช่วยเรียกฉันเหมือนเดิมนะ” “ครับ” “ไม่พูดคำอื่นเลยเหรอ อีกอย่างนึงที่ฉันอยากจะเตือนนายไว้ ในโรงเรียนนี้มีคนสองคนที่ไม่ควรมีปัญหาด้วยอย่างเด็ดขาด คือ รุ่นพี่เรียว ประธานนักเรียนโรงเรียนนี้ กับรุ่นพี่ยามะพี เพื่อนสนิท..คนที่ชอบเดินด้วยกันนั่นแหละ ว่าแต่ว่านายขนของเข้าหอรึยัง” “....” “อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ ว่านักเรียนที่นี่ต้องอยู่หอพักทุกคน มันเกี่ยวกับการรักษาความปลอดภัยหน่ะ” “อะไรนะ!!” คาเมะตะโกนเสียงดังผิดกับบุคลิกแรกเริ่ม “เอ่อ ขอโทษครับ ผมตกใจไปหน่อย”ร่างบางพูดอย่างอายๆ “ฮ่ะๆๆ ไม่เป็นไร เมื่อกี้ดูเป็นตัวนายมากกว่า คาเมะคุงที่เอาแต่ครับๆๆซะอีก” มิกกี้ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับคิดว่าคาเมะคุงคนไหนที่เป็นตัวจริงกันแน่นะ “ผมขอตัวไปโทรศัพท์ถึงผู้ปกครองก่อนนะครับ” “อืม ถ้ามีปัญหาอะไรก็ไปคุยกับอาจารย์ยูนะ” มิกกี้พูดยิ้มๆ พร้อมกับเดินจากไป เกือบไปแล้ว..คาเมะคิดอย่างหวาดเสียว ว่าแต่ว่านี่มันอะไรกันที่นี่เป็นโรงเรียนประจำงั้นเหรอ..ไม่ตลกเลยนะ คาเมะคิด พร้อมกับเดินไปที่สวนหลังโรงเรียนแล้วหยิบมือถือกดเบอร์อย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล ฉันเองนะขอฉันพูดกับพ่อหน่อย..” “พ่อฮะ ทำไมพ่อไม่บอกผมว่าที่นี่เป็นโรงเรียนประจำ ....ผมจะย้าย.....” คาเมะพูดอย่างโกรธๆ “ใจเย็นๆ คาซึยะ ที่นี่เหมาะสมกับแกแล้ว.. จะได้ดัดนิสัยไปในตัว อีกอย่างอย่าคิดว่าจะหวังพึ่งปู่ของแกได้นะ เพราะฉันสั่งให้ที่บ้านใหญ่ขนของของแกออกมาหมดแล้ว แล้วเงินในบัตรเครดิตฉันจำกัดวงเงินไว้เรียบร้อย คงไม่คิดอะไรโง่ๆอย่างเช่น..หนีกลับมาหรอกนะ ฮะๆๆ” “ไอ้พ่อบ้า” คาเมะตะโกนอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับขว้างโทรศัพท์ลงพื้น “ใครหน่ะ กล้ามากเลยนะที่มารบกวนเวลานอนของฉัน” เสียงงัวเงียของผู้ชายคนที่เพิ่งลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้าพูดอย่างโกรธๆ “......” คาเมะหันหน้าไปมองอย่างตกใจ “นี่..นายเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม ถึงไม่รู้ว่าเวลาพักกลางวันห้ามคนอื่นเข้ามาในสวนของฉัน” “เอ่อ..ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่ามีกฎอย่างงี้ด้วย” คาเมะพูดพร้อมกับคว้าแว่นตาขึ้นมาสวมอย่างรวดเร็ว “ถึงยังไงนายก็ไม่มีสิทธิ์อ้างว่าไม่รู้ กฎหมายก็คือกฎหมายไม่สามารถหลุดรอดไปได้เพราะแค่คำว่าไม่รู้หรอกนะ นายคิดจะรับผิดชอบการผิดกฎครั้งนี้ยังไง” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆ “เอ่อ..งั้นคุณจะลงโทษผมยังไงก็ได้แต่ผมขอร้องอย่าบอกเรื่องที่ผมพูดเมื่อกี้ให้ใครรู้ได้ไหมครับ” คาเมะพูดเสียงเบา “งั้นบทลงโทษของนายคือ ทุกๆพักกลางวันนายต้องมาที่นี่พร้อมกับข้าวกล่องของฉันกับของนาย แล้วอย่าบอกเรื่องนี้ให้ใครรู้แลกกับการที่ฉันปิดเรื่องของนาย” “เอ่อ แต่ว่าที่นี่เป็นโรงเรียนประจำ ผมคงทำข้าวกล่องไม่ได้” “นั่นไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวฉันจะสั่งให้นายย้ายเข้าตึกวายุ ที่นั่นนายจะมีห้องครัวส่วนตัว นายชื่ออะไร” “คาซึยะ คาเมนาชิ ครับ” “ฉัน โทโมฮิเสะ ยามาชิตะ แล้วเจอกันคืนนี้” ยามะพีพูดพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งความสงสัยไว้ให้คนที่อยู่เบื้องหลัง... ......... “มิกกี้ ตึกวายุอยู่ที่ไหนเหรอ” “มีอะไรเหรอ” มิกกี้เบือนหน้ามาถามอย่างสงสัย “คือว่าฉันคงไปตอแยกับคนที่ไม่ควรยุ่งที่สุดซะแล้ว” “นายเจอรุ่นพี่เรียวกับรุ่นพี่โทโมะแล้วเหรอ” มิกกี้ถามอย่างตกใจ “ไม่ใช่แค่เจอ ยังไปรบกวนเวลานอนของรุ่นพี่โทโมะอีก ฉันเลยโดนลงโทษให้ย้ายเข้าไปอยู่ที่ตึกวายุ” คาเมะพูดอย่างหนักใจ “เป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้บอกนายเรื่องสวนต้องห้าม เดี๋ยวฉันจะไปพูดกับรุ่นพี่ให้...ไปกันเถอะ...” มิกกี้พูดพลางจูงมือคาเมะมุ่งตรงไปยังห้องประธานนักเรียน ก๊อก ก๊อก ก๊อก.. “ใคร” เรียวพูดอย่างอารมณ์เสีย ใครนะกล้ามารบกวนเวลาทำงานอันแสนมีค่าของฉัน “ผมมิกกี้ครับ ผมมีเรื่องเกี่ยวกับนักเรียนใหม่มาปรึกษาครับ” มิกกี้พูดพร้อมกับผลักประตูเข้าไป “มีอะไร รีบๆพูดมาไวท์โรท” เรียวพูดอย่างติดตลก “คือว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา ซึ่งผมเป็นหัวหน้าห้องต้องแนะนำโรงเรียน แต่ผมไม่ได้บอกเรื่องสวนต้องห้ามทำให้คาเมะคุงเข้าไปรบกวนเวลานอนของรุ่นพี่โทโมะ เค้าเลยถูกลงโทษทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของเค้า ผมอยากจะให้รุ่นพี่ช่วยยกเลิกการลงโทษนั้นครับ..” “อืม เรื่องใหญ่ซะด้วย” เรียวทำท่าคิด เมื่อกี้เพิ่งได้รับโทรศัพท์จากเจ้าโทโมะว่าไม่ให้มีการยกเลิกเรื่องนี้เด็ดขาด สงสัยจะเกี่ยวกับนักเรียนใหม่นี่แหละ “นี่ คาเมะคุงใช่ไหม ฉันคงช่วยอะไรนายไม่ได้เพราะนี่เป็นเรื่องร้ายแรง ถ้ามีคนแหกกฎแล้วไม่ถูกลงโทษ ต่อไปก็จะไม่มีใครกลัว นายเข้าใจใช่ไหม” เรียวพูดอย่างวางอำนาจ “แต่รุ่นพี่ครับ มันเป็นความผิดของผมนะครับ” มิกกี้พูดอย่างมีอารมณ์ “ถึงนายจะเป็นไวท์โรท แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์มาขึ้นเสียงกับฉันนะ ถ้านายว่าเป็นความผิดของนาย..นายก็รับโทษเหมือนกับเพื่อนของนายเลยสิ” เรียวพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “รุ่นพี่คิดว่าผมกลัวตึกวายุเหรอครับ....ได้..ถ้ารุ่นพี่ต้องการอย่างนั้น” มิกกี้พูดพร้อมน้ำตาคลอเบ้า “โอเค งั้นตั้งแต่วันนี้คาเมะคุงกับมิกกี้คุงจะย้ายเข้าไปอยู่ที่ตึกวายุ หมดเรื่องแล้วก็กรุณาออกไปจากห้องนี้ด้วย แล้วจำไว้ว่าอย่าเข้ามาก่อนได้รับอนุญาต” .......... “มิกกี้ เดินช้าๆหน่อย” คาเมะพูดพร้อมกับค่อยๆดึงมือออกจากมือของมิกกี้ “ขอโทษนะ ที่ฉันช่วยอะไรนายไม่ได้” มิกกี้พูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา “ไม่เป็นไร ฉันสิต้องขอโทษที่ต้องทำให้นายมาติดร่างแห” “เอ่อ ว่าแต่ว่าทำไมรุ่นพี่เรียวถึงเรียกนายว่าไวท์โรท แล้วการย้ายไปอยู่ตึกวายุมันเลวร้ายมากเลยเหรอ นายถึงต้องร้องไห้” คาเมะถามอย่างเกรงใจ “ความจริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายมากหรอก เพียงแค่ตึกนั้นมีคนสองคนอยู่คือรุ่นพี่เรียวกับรุ่นพี่โทโมะเท่านั้นไม่มีใครเคยเข้าไปที่นั่น ที่ฉันร้องไห้หน่ะ เพราะฉันเจ็บใจที่รุ่นพี่เรียวไม่มีเหตุผล ส่วนเรื่องไวท์โรทมันเป็นตำแหน่งหน่ะ ทุกๆปีจะมีการโหวตตำแหน่งไวท์โรท เรดโรทและบลูโรท คนที่ได้จะมีอภิสิทธิ์พิเศษหน่ะ แต่ฉันขอบอกนายก่อนเลยนะว่าฉันไม่เต็มใจจะรับตำแหน่งนี้เพราะฉะนั้นเรียกฉันว่ามิกกี้ ไม่ใช่ไวท์โรทอะไรนั่น” “อืม ได้สิ อีกอย่างที่ฉันสงสัย การย้ายหอมันเป็นเรื่องใหญ่ไม่ใช่เหรอทำไมประธานนักเรียนถึงมีสิทธิ์ตัดสินใจ ไม่ใช่อาจารย์หล่ะ” “คือที่โรงเรียนนี้เค้าใช้ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องหน่ะ อาจารย์จะไม่มายุ่งเรื่องการลงโทษของนักเรียน อีกอย่างรุ่นพี่เรียวเป็นทายาทของผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนหน่ะ อาจารย์เลยยกอำนาจในการตัดสินใจให้รุ่นพี่เค้า” “งั้นก็ช่างมันเถอะ มิกกี้คุงปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเราไปเข้าเรียนกันเถอะ เช็ดน้ำตาซะ” คาเมะคุงพูดอย่างร่าเริง “อืม” ................................. คาเมะจัง(ที่รักรินเอง 555)   Create Date : 08 มีนาคม 2549 3 comments Last Update : 9 มีนาคม 2549 0:24:41 น. Counter : 502 Pageviews. Share Tweet

แต่งเองเป็นครั้งแรกเลย คิดว่าไงมั่งอ่ะ ร๊ากกกก คาเมะจังที่ซู้ดดดดด อิอิ *ปิดเทอม เบื่อจัง อยากเปิดเทอมเร็วๆจางงงงง แง้ๆ   โดย: sinein_nop (sinein_nop ) 8 มีนาคม 2549 22:39:11 น.

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ริน ชอบคาเมะตั้งแต่เมื่อไหรอ่า   โดย: น้องแพร IP: 58.8.199.119 8 มีนาคม 2549 23:20:22 น.

อ่ะนะ.... ยังหางานอยู่อะ ถ้าหาไม่ได้พรุ่งนี้จะกลับก่อนแระ แล้วตอนกลับจากค่ายสควค วันที่ 23 ค่อยหาอีกที แดดร้อนอ่ะ เดินไปเดินมา เตะฝุ่น เหงื่อนโชกเยย มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเฮะ   โดย: หนาม IP: 202.28.27.5 9 มีนาคม 2549 15:34:15 น.