Bloggang.com : N'SinE : กลม เกวียน กรรม เกวียน ๓

กลม เกวียน กรรม เกวียน ๓

ล้อเกวียนจากไปแล้ว...ทิ้งความเงียบอันอึมครึมไว้เบื้องหลัง
เหล่าวงกรรมได้แต่นอนนิ่งอยู่บนพื้น...คิดคำนึงถึงคำพูดของล้อเกวียน...
เนิ่นนาน....

ในที่สุดวงกลมวงกรรมสาววงที่เถียงกับล้อเกวียนก็พูดขึ้น
“โอ๊ย...พอเถอะๆ...เลิกหมกมุ่นกับเรื่องที่คุณล้อหัวโบราณนั่นพูดซะที....มีอย่างที่ไหน...
ให้พยายามทำอะไรเพื่อคนที่ไม่แม้แต่จะมาใยดีพวกเรางั้นหรือ...ตลกน่า...เราต้องทำเพื่อตัวเราเองสิ!!!”
“อืม...ก็จริงของเธอ...”
วงกรรมอีกวงพูด

“งั้นมาเถอะ...ไปเที่ยวกันดีกว่า...ไปอวดโฉมสวยๆเท่ๆของพวกเราให้โลกเห็น...
เมื่อกี้ฉันได้ยินมาจากในโรงเรียนว่า
โลกนี้มีสถานที่ตั้งมากมายที่พวกเราไม่เคยไปนะ
บนภูเขาที่มีต้นไม้ดอกไม้สวยงามไง...พวกเธอไม่อยากไปหรือ...
มหาสมุทรที่กว้างใหญ่อีกล่ะ...น่าไปเที่ยวออก...ไปกันเถอะน่า”

วงกรรมสาวพยายามกระตุ้นเพื่อนๆ ซึ่งก็ดูเหมือนจะได้ผล แต่ว่า...
“แล้วเราจะไปกันได้อย่างไรเล่า...เราไม่กมอีกแล้ว...เรากิ้งไม่ได้แล้ว...
เราจะเดินทางกันได้อย่างไร
วงกรรมอีกวงท้วงอย่างเศร้าสร้อย....”
“.....”

ไม่มีวงกรรมวงใดตอบได้...
พวกเขาจึงได้แต่นอนนิ่ง....ความยินดีกับรูปโฉมใหม่นั้นเหือดหายไปจนหมดแล้ว...

การมีรูปโฉมงดงาม...จะหาประโยชน์อะไรได้กันเล่า.. ในเมื่อไม่มีผู้ใดชื่นชม...

.......
เวลาผ่านไป
ดวงอาทิตย์ขึ้นและตก...
เหล่าวงกรรมได้แต่นอนนิ่ง...

ไม่อาจจะไปไหน...

ไม่อาจจะทำอะไรได้....

ไร้ค่า.....

.........
จนในที่สุดวงกรรมวงหนึ่งก็ลุกขึ้นมา แล้วร้องประกาศเสียงดัง
“พอกันที...ฉันไม่อยากเป็นวงกรรมอีกแล้ว....ฉันอยากจะกลับเป็นวงกมเหมือนเดิม...
จะไม่สวยก็ไม่เป็นไร...จะไม่มี ล ลิงก็ช่าง...นั่นคือสิ่งที่ฉันเกิดมาเป็นนี่นา...ฉันจะกลับเป็นวงกมแล้วกิ้งกลับบ้าน!!
....และอย่างน้อย...ที่นั่น...เด็กน้อยก็อาจจะจำฉันได้...”

ในตอนท้าย..เสียงของวงกรรมแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

เมื่อวงกรรมวงอื่นๆได้ยินอย่างนั้น..ต่างก็รู้สึกเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งแล้วลุกขึ้นมาประกาศบ้าง
“ฉันด้วย...ฉันก็จะกลับเป็นวงกม...แล้วกิ้งกลับบ้าน”
“ฉันด้วย”
“ฉันด้วยๆๆ”

ดังนั้น พวกเขาพากันปลด ร เรือ ออกจากตัว ส่งคืนให้กับคุณโรงเรียนที่รับคืนไปอย่างประหลาดใจ
“พวกเธอเอามาคืนทำไมกันล่ะ...ไม่ชอบ ร เรือ ที่ฉันให้แล้วหรือ?”
“ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกครับ...แต่มันไม่เหมาะกับพวกเรา..
มันทำให้เราไม่ใช่เราอีกต่อไป...ขอบคุณที่มีน้ำใจช่วยเหลือนะครับ..

แต่พวกเรารับไว้ไม่ได้และก็ตัดสินใจจะกลับบ้านกันแล้ว...ลาก่อนนะครับ”
วงกมวงหนึ่งพูดอย่างมาดมั่น

แล้วเหล่าขบวนวงกมก็ออกเดินทาง...แน่นอน...โดยการ"กิ้ง"

กิ้ง...

กิ้ง.......

กิ้ง...........

สะดุด!!!

กิ้ง...

กิ้ง.......

กิ้ง...........

กิ้ง..............

สะดุด!!!

กิ้ง...

กิ้ง.......

กิ้ง...........

กิ้ง..............

กิ้ง...................

กิ้ง.........................

และ....กิ้ง.....

เหล่าวงกมกิ้งตัวไปเรื่อยๆ...ไม่หยุดพัก...ไม่แวะเที่ยว...
นั่นเพราะจุดมุ่งหมายเดียวในใจของพวกเขา...
คือบ้าน....
กลับบ้าน...
ต้องกลับบ้าน...
กลับไปหาเด็กน้อย...
พวกเขาคิดเพียงเท่านี้..ไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด...
ลืมไปแม้กระทั่งจะสังเกตว่า..พวกเขา...ไม่ได้สะดุดอีกต่อไปแล้ว...

มีต่อ-->

Create Date : 16 มีนาคม 2550

Last Update : 4 ตุลาคม 2550 3:55:43 น.

0 comments

Counter : 344 Pageviews.