Bloggang.com : ตาโตแก้มบุ๋มจัง : ความรัก ณ วันที่ 4 ส.ค. 53

ความรัก ณ วันที่ 4 ส.ค. 53

เมื่อวานอาบน้ำเสร็จ ตาตี่ก็กลับมาพอดี ตาตี่ไม่ได้หอบหมอนไปนอนหน้าทีวีนะ.... ดีใจจัง เราขอกู๊ดไนท์แต่ตาตี่เหมือนไม่ค่อยอยากจะให้เราหอมแก้มนะ แต่เราก็มึนๆ หอมไปนั่นแหละ ......มึนไปกอดทั้งๆ ที่ตาตี่ไม่อยากจะให้กอด ไม่อยากจะกอดเรา..... ได้กอด ได้หอม ได้นอนใกล้ๆ ก็พอแล้วนี่นา ถ้าวันนึงเค้าไม่อยู่อย่างน้อยช่วงเวลาอันสั้นนี้ก็ได้อยู่ใกล้ ได้ดูแล.....

ตาตี่นอนหันหลังให้เราตลอดคืน นอนห่างเราจนตาตี่จะตกเตียงอยู่แล้ว.... ตาตี่เราหมอนข้างมาวางคั่นไว้ตรงกลางระหว่างเรากับตาตี่.....

วันนี้เราตื่น 6 โมงเช้า ตื่นมาแต่ตาตี่ยังนอนอยู่ข้างๆ สงสัยไม่ได้ไปทำงานล่ะมั่ง เราไปปิดไฟและเปลี่ยนน้ำตี่จู่เอี่ย จากนั้นก็ไปอาบน้ำ ..... วันนี้ตาตี่มาส่งรอเพื่อนปกตินะ แต่ไม่ได้คุยกัน เราไม่ได้ขอจับมือ ไม่ได้ขอหอมแก้มเหมือนกันก่อนๆ ที่ผ่านมา ไม่อยากจะทำให้ตาตี่รำคาญมากไปกว่านี้น่ะ .....

ก็อยากจะให้ตาตี่เค้าได้ตัดสินใจและเลือกบ้าง เพราะวันวานเราเป็นคนเลือกที่จะออกไปจากบ้าน เลือกที่จะออกไปจากชีวิตของตาตี่ แต่เราก็รู้ว่าเราอยากมีตาตี่อยู่ใกล้ๆ อยากเดินคู่ไปด้วยกันกับตาตี่วันนี้เราก็เลยกลับมา เราอยากให้ตาตี่เป็นเหมือนเรานะ คือ สักวันอยากให้ตาตี่รู้สึกว่า อยากเดินคู่กันไปกับเรา อยากอยู่ใกล้ๆ เรา อยากใช้ชีวิตคู่กับเรา และรักเรา..... แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังแอบหวังนะ.....

ตอนนี้ต้องรออย่างเดียวว่า ณ วินาทีต่อๆ ไป จะมีอะไรเกิดขึ้น เราไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย ตาตี่บอกกับเราตั้งแต่วันจันทร์ที่ 2 ส.ค. แล้วว่า ถ้าเราไม่ออกไปจากบ้าน ตาตี่จะเป็นคนออกไปจากบ้านเอง ....

ทุกวันนี้สถานการณ์มันเลวร้ายมากๆ นะ สำหรับเราซึ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ที่เลือกจะมาใช้ชีวิตอยู่กับสามีที่บ้านสามี เรามาที่นี่เราไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง หวังจะมาเริ่มต้นและลงหลักปักฐานด้วยกัน หากวันนึงเราพลาดและเดินออกไปจากบ้านจากตาตี่ไป แต่เมื่อเราคิดได้เราอยากกลับมา ตาตี่รับเรากลับมา แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ตาตี่ไม่เหมือนเดิม .......... กลายเป็นตาตี่ที่ไม่อยากจะอยู่กับเราแล้ว กลายเป็นตาตี่เองที่ไม่รักเราแล้ว ...

ถามว่ายังรักตาตี่อยู่มั้ยเค้าทำกับเราขนาดนี้ ตอบได้เลยว่า "รัก" รักตาตี่ เราคิดว่าคนเราก็ต้องมีการคิดผิด การตัดสินใจผิด แต่หากเรารักใครสักคนมากๆ เราจะให้อภัยเค้าได้ทุกอย่างนะ เราคิดว่านะ......

ประมาณ 8 โมงกว่า เราส่ง sms ไปหาตาตี่ "ขอโทษที่ทำให้รำคาญ ขอตาโตคิดถึงเป็นห่วงเป็นกำลังใจและรักตาตี่นะครับ รัก"
ตาตี่ตอบกลับมา "เป็นห่วงตัวเองเถอะไม่ต้องมาเป็นห่วงคนอื่น ตั้งแต่อาทิตย์หน้าจะไม่รับส่งแล้วเสียเวลาทำงาน ไม่ได้มีเงินเดือนเยอะต้องทำงานมากๆ"

เราโทรกลับไปถามว่าไม่รับส่งแล้วเราจะมาทำงานยังไง ตาตี่ตอบมา "ก็นั่งรถโดยสารไง รถโดยสารก็มี ก็บอกแล้วไงว่าถ้าอยากอยู่บ้านก็อยู่ไป แต่ก็แยกกันอยู่ไง .... ทำไมชอบทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ทีตอนมึงไปทำไม่ไปบอกคนอื่นเค้า ไปเฉยๆ ทีตอนนี้ทำไมต้องให้มันเป็นเรื่องใหญ่ ทำไม... ทำไมต้องไปบอกคนนู้นคนนี้ จะโทรไปบอกเค้าทำไมกัน มึกนึกเหรอว่ากูจะเชื่อเค้า นึกเหรอวากูต้องทำตามที่เค้าบอก ก็บอกแล้วไงอยากได้อะไรในบ้านก็ยกเอาไป แต่รถยนต์จะเอาไว้ใช้ ไม่ให้... บ้านก็ไม่ให้ ถ้าอยากจะอยู่บ้านก็อยู่ไป กูจะไปเอง คนอยู่บ้านก็ผ่อนบ้านไปก็แล้วกัน เดี๋ยวผ่อนหมดจะโอนให้เองแหละ"

เมื่อไม่รักกันแล้ว ก็เลยไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ไม่จำเป็นต้องดูแล
เมื่อไม่มีค่าแล้ว ทุกอย่างก็คงดูด้อยค่าสำหรับเธอ
เมื่อโกรธ ทุกถ้อยคำ ทุกเรื่องราวที่เก็บไว้ในใจ ก็ถาโถมเข้าใส่ ไม่นึกถึงความรู้สึกของคนฟัง เพราะคงคิดว่าไม่จำเป็นต้องนึกถึง
เมื่อบอกเลิกเรา สิ่งที่เราทำได้ก็คงต้องยอมรับคำบอกเลิก

ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ตาตี่ขึ้นกู-มึงกับเรา ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4 แล้ว.... รู้สึกแย่มากๆ ไม่คิดว่าจะมีถ้อยคำรุนแรงมากมายขนาดนี้

รู้สึกมึนหัวมากๆ ตาพร่ามัว คิดอะไรไม่ออก สิ่งที่คิดตอนนี้คือ วันนี้จะกลับบ้านยังไงดีเรา ถ้าวันนี้กลับเข้าบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้จะออกมาทำงานยังไง แล้วเราจะยังทนอยู่ในบ้านต่อไปได้อีกมั้ย ความรู้สึกเราจะแย่มากไปกว่านี้หรือเปล่า ถ้าไม่รับส่งแล้วเราจะทำยังไง บ้านไกลจากที่ทำงาน ไปกลับลำบาก คงเป็นการบังคับเรากลายๆ ให้ย้ายออกมาจากบ้าน ประมาณว่าถ้าอยู่ไม่ได้เดี๋ยวก็คงย้ายออกไปเองแหละ .......

ทำยังไงดี ไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้วเรา ทำยังไงดีไม่มีที่ไปแล้วล่ะ เมื่อไม่รักกันแล้วก็ทำกันได้ขนาดนี้เลยหรือ.......

บ่ายแล้ว... ตาตี่เอ็มมาทัก "ขอโทษที่พูดไม่ดี ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ขอโทษที่ทำให้ความฝันของเราต้องพัง" พร้อมกับถามเราอีกว่า ตกลงตาโตจะไม่ย้ายออกไปจากบ้านใช่มั้ย เราก็เลยตอบกลับไปว่า อ้าวก็ตาตี่จะย้ายออกไปไม่ใช่เหรอ ตาตี่บอกว่าไม่ย้ายแล้ว ถ้าอยากจะอยู่บ้านก็อยู่ได้นะ แต่ตาตี่ไม่รับส่งแล้ว ออกไปทำงานเองก็แล้วกัน แล้วก็แยกห้องนอนกันเลยนะ ....... เราถามตาตี่ว่าถาม ต. หรือยังว่าเค้ารักตาตี่หรือเปล่า ตาตี่ตอบมาว่า จะให้ตอบเค้าตอบว่ารักตาตี่หรือไงล่ะก็ตาโตยังอยู่ในบ้านใครเค้าจะตอบออกมาล่ะ ........

เราเป็นเมียที่พ่อแม่และญาติพี่น้อง 2 ฝ่ายรู้ว่าคบกัน อยู่กินด้วยกันมา แต่ตอนนี้เธอซึ่งเป็นคนเข้ามาทำให้ครอบครัวของเราต้องพัง พอเราจับได้ว่าเธอ 2 คนแอบโทรหากัน สามีเราก็บอกเลิกกับเรา บอกเราว่าเราต่างคนต่างอยู่ จิตใจเธอทำด้วยอะไร เธอบอกกับใครๆ ว่าเธอไม่เอาหรอกสามีเรา แต่เธอส่งข้อความมาบอกรักสามีเรา ส่งข้อความมาบอกให้สามีเราโทรไปปลุกเธอด้วยตอนตี 5 เธอซื้อกับข้าวมาส่งให้สามีเรา แล้วก็โทรนัดกันออกไปเอากับข้าว เธอเองก็โทรหาสามีเราตลอดเช่นเดียวกัน แล้วตอนกลางวันเราไม่อยู่บ้านเรามาทำงานเธอ 2 คน ก็แอบไปหากัน จิตใจเธอทำด้วยอะไร เธอก็เคยเลิกกับสามีมาก่อนเธอนี่จะรู้ดีกว่าการที่สามีเราไปมีผู้หญิงคนอื่น หรือถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งมันเป็นยังไง แล้วเธอก็มาทำแบบนั้นกับเรา ...... เธอมีความคิดเพียงแค่นี้เองน่ะหรือ เราเชื่อนะว่าเวรกรรมมีจริง เธอ 2 คน แต่เธอ 2 คนจะได้รับมันหรือเปล่าน่ะเราไม่รู้ แต่เราเชื่อว่าสวรรค์มีตา เธอทั้ง 2 คน ทำไม่ดีกับเรา เราเชื่อว่าสวรรค์ท่านคงเห็นว่าเธอ 2 คน ทำอะไรกัน เธอทำให้ชีวิตของผู้หญิงคนนึงต้องพัง เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอก็เป็นแม่คนแล้ว เธอคิดได้เพียงแค่นี้หรือ

เหนื่อยเหลือเกินแล้วเรา สู้กับคนไม่มีความคิด ไม่รู้ว่าอะไรถูก ไม่รู้ว่าอะไรควรหรือมิควรทำ ไม่มีศีลธรรมจรรยา.......

วันนี้ทุกแย่มากๆ ของมากๆ ........

ติดรถเพื่อนกลับบ้าน ให้ตาตี่มารับที่ปั๊ม ปตท. ถึงปั๊มแล้วตาตี่อยู่รถคุยโทรศัพท์อยู่ เราก็ยืนรออยู่ด้านนอก ตาตี่ถามว่ากินข้าวมั้ย เสียงก็อ่อนโยนนะ เราก็ส่ายหัว ตาตี่ก็บอกว่ากินอะไรซะหน่อย กินโจ๊กก็ได้ ป๊ะไปกินข้าวกัน.....

ระหว่างที่ขับรถกลับบ้านตาตี่ก็ไม่ได้คุยอะไรกับเรา เปิดเพลงเสียงดังมากๆ เราหรี่เพลงลงแล้วพูดออกไปว่า เราขออยู่บ้านก่อนสัก 2-3 วันนะ ไว้ยืมเงินเพื่อนได้และหาหอได้เราจะย้ายออกไป แต่่ช่วง 2-3 วันนี้รบกวนรับส่งเราก่อน เราขออาศัยอยู่บ้านไปก่อนนะ ขอร้องล่ะ ........แต่ในใจก็คิดไปว่านี่ก็บ้านของเราเหมือนกันหาเงินมาสร้างด้วยกัน แล้วทำไมเป็นแบบนี้ไปได้นะ...

ตาตี่บอกว่าถ้ายังไม่มีเงินก็อยู่ไปก่อนก็ได้ เราก็เลยบอกว่าเราไม่มีเงินเติมน้ำมันรถให้ตาตี่หรอกนะ ตาตี่บอกว่าน้ำมันถังนึงก็วิ่งได้เป็นอาทิตย์ ....... ก็เงินเดือนเราไม่มีเหลือแล้วนี่นา ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เงินเดือนเราก็ใช้หนี้บัตรเครดิต เงินเดือนตาตี่ก็เอาไว้ใช้จ่ายเรื่องการกินและเติมน้ำมันรถ พอเราออกไปจากบ้านเราก็จ่ายค่าบัตรเครดิตน้อยลงเพื่อให้เหลือเงินไว้จ่ายค่าหอและค่ากินไปจนชนเดือน แต่พอตาีตี่รับเรากลับมาบ้านรับกลับมาอยู่ด้วยกัน ก็รูดบัตรเครดิตไปอีก นั่นหมายถึงว่า เงินที่จะต้องจ่ายค่าบัตรเดรดิตก็เพิ่มมากขึ้น ไม่ต้องถามเลย เงินเดือนเราก็หมด แล้ววันนี้ตาตี่อยากให้เราเดินออกไปจากบ้านเพราะตาตี่บอกเลิกเรา แล้วเคยคิดถึงความรู้สึกของเราบ้างหรือเปล่า ใช่สิ ตาตี่บอกว่าทำไมต้องนึกถึงล่ะ ไม่จำเป็นต้องนึกถึงเลย ก็ไม่รักกันแล้วนี่นา ทุกอย่างก็เลยเป็นแบบนี้ แล้วทำไมเราต้องเป็นคนออกไปในเมื่อตาตี่เป็นคนบอกเลิก ทำไมเลิกกันแล้วตาตี่ต้องเอาทุกอย่างไป บ้าน ที่ดิน รถ..... ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไมทำกับเราแบบนี้....

ถึงบ้าน กำลังถอยรถเข้าที่จอดรถ ตาตี่พูดขึ้นมา "แล้วมึงไม่ต้องโทรไปฟ้องใครๆ เค้าอีกนะ ถ้ามีคนโทรมาด่ากูอีกนะ ไม่ต้องมาอ้อนวอนกูเลย กูบอกได้เลยว่าเสื้อผ้ามึงโดนเผาอยู่หน้าบ้านแน่ ชื่อก็จะไม่มีในทะเบียนบ้าน วุ่นวายดีนัก" เราอึ้งมากๆ กับประโยคนี้ที่ได้ยิน ไม่เคยคิดว่าคนที่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมา 7 ปีกว่าจะสามารถพูดทำร้ายจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้ ก่อนลงจากรถเราพูดว่า "ขอร้องล่ะนะ ตั้งแต่อยู่กินด้วยกันมา 7 กว่าปี ตาโตไม่เคยพูดจาไม่ดีกับตาตี่นะ และก็คิดว่าตาตี่ก็คงรู้ว่าตาโตไม่ชอบคนพูดจาไม่ดี เพราะฉะนั้นอย่ามาใช้กูมึงกับตาโตอีก แค่ขอร้องจะทำหรือไม่ทำก็ได้นะ"

เราเดินเข้าบ้านพร้อมด้วยน้ำตาที่นองเต็มแก้ม เติมเครื่องดื่มในตู้เย็น อาบน้ำ เช็คอีเมล์ เสียงตาตี่ดังออกมาจากห้องนอน "ยังไม่นอนอีกเหรอครับ กลับออกมาจากออฟฟิศก็ดึกแล้ว ยังจะมานั่งทำงานที่บ้านอีก นอนได้แล้ว พักผ่อนมากๆ มานอนเถอะครับ มาเร็ว" เราปิดคอมพิวเตอร์ เดินไปล้างหม้อข้าวไว้ให้ตาตี่ เสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องนอน ตาตี่ก็นอนหันหลังให้เราเช่นเดิม

เราเริ่มต้นพูดขึ้นว่า ขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะ "ขอร้องล่ะเวลาที่คุยกันอย่าใช้อารมณ์คุยได้มั้ย ก็รู้นะว่าโมโหแต่ช่วยเห็นใจกันบ้าง ก็อยู่ทั้งรู้อยู่เต็มอกไม่ใช่หรือไงว่าตาตี่เองเป็นคนผิด บอกเลิกตาโต เพราะอยากตาโตจับไว้ว่ายังติดต่อกับ ต. อยู่ ยังโทรคุยกัน ส่งข้อความหากัน แต่ก็ยังอยากจะให้ตาโตเป็นคนเดินออกไปจากบ้าน โดยที่ไม่ยอมแบ่งอะไรให้เลย จะให้ก็แต่เพียงรถมอร์เตอร์ไซค์เท่านั้น แล้วบ้านที่หาเงินมาสร้างด้วยกันล่ะเงินที่ร่วมกันลงไปกับบ้านล่ะ แล้วไหนจะรถยนต์อีก ตาตี่บอกเลิกตาตี่เป็นคนผิดแล้วก็ยังอยากจะได้ทุกอย่างที่หามาด้วยกัน หัวใจทำด้วยอะไร ทำไมใจดำ ทำไมใจร้ายได้ถึงเพียงนี้ เห็นว่าตาโตไม่มีทางสู้ใช่มั้ย ตัดแขนตัดขาตาโตไม่รับส่งเดี๋ยวตาโตก็อยู่บ้านไม่ได้ แล้วก็ต้องออกไปจากบ้าน จากนั้นตาตี่ก็จะได้คบกับ ต. อย่างเปิดเผย จะบอกอะไรให้นะจริงๆ แล้วครั้งแรกตาโตก็จะออกไปจากบ้านแล้วล่ะเตรียมเก็บเสื้อผ้าแล้วจะออกไปแต่ตัวกับเสื้อผ้าเหมือนครั้งก่อนแต่ตาโตอยากจะลองใจตาตี่ดูแค่นั้นแหละว่าจะพูดถึงหรือนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่หามาด้วยกันที่สร้างมาด้วยกันหรือเปล่า และตาโตก็ได้รู้แล้วว่าคนเราเมื่อเลิกกันแล้วก็เป็นคนอื่นสำหรับกันและกัน ตาโตได้รู้ว่าทั้งๆ ที่ตาตี่เป็นคนผิดแต่ก็ยังอยากจะให้ตาโตเป็นคนเดินออกไปจากบ้าน ได้เห็นความเห็นแก่ตัว เอาไปเถอะอยากได้อะไรก็เอาไปเถอะ อยากได้บ้านก็เอาบ้านไป อยากได้รถยนต์ก็เอารถยนต์ไป เอาไปให้หมดทุกอย่างนั้นแหละเอาไปสร้างครอบครัวกับ ต. กันนะ ตาโตให้บ้านให้รถไปเป็นทุนไปเริ่มสร้างครอบครัวใหม่กันนะ แต่อย่าไปทำแบบที่ทำกับตาโตกับคนอื่นเค้านะเพราะคนอื่นคงไม่มีใครที่จะยอมแบบนี้ ตาโตรบกวนรับส่งตาโตก่อนนะสำหรับวันพรุ่งนี้กับวันศุกร์ แล้วภายในเสาร์-อาทิตย์จะพยายามหาหอให้ได้ ถ้าหาหอไม่ได้ก็จะไปขออยู่บ้านเพื่อนก่อน จะได้ไม่ต้องรบกวนตาตี่จะได้ไม่ต้องไล่ตาโตกันอีก"

ตาตี่ถามว่าพูดจบหรือยัง เราบอกว่าคงพอแค่นี้แหละรู้สึกว่าพูดไปเยอะเหลือเกินแล้ว จากนั้นตาตี่ก็หันหลังกลับไป เราก็ไม่สนใจ ต่างคนต่างนอนไปแล้วกันคืนนี้เราไม่ขอกู๊ดไนท์.... นิ่งกันไปได้สักพัก.... และตาตี่ก็หันกลับมาพูดว่า "ขอตาตี่กอดบ้างได้มั้ยครับ ขอโทษนะที่พูดไม่ดี ขอโทษที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ตอนนี้ก็อยู่บ้านไปก่อน หาหอได้แล้วค่อยว่ากันอีกที" เราตอบ "ไม่เป็นไร แต่ตาตี่ทำแบบนี้ตาโตกลัวว่าสักวันนึงตาโตอาจจะรักตาตี่น้อยลง หรือไม่ก็กลายเป็นความเกลียด เมื่อไม่รักกันแล้วก็ไม่ต้องทำกันรุนแรงถึงเพียงนี้หรอกนะ มันรุนแรงเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างตาโต" ตาตี่พูด "นอนได้แล้วครับ ดึกแล้ว"

ไม่ว่าจะอย่างไรเธอก็คงเป็นความรักของฉัน .... รักตาตี่ครับ...

Create Date : 04 สิงหาคม 2553

Last Update : 5 สิงหาคม 2553 10:23:40 น.

7 comments

Counter : 578 Pageviews.

สวัสดีจ้า ..

อ่านบทความที่เขียนแล้วเศร้าจังอะ

ทำมั้ยนะคนเราถึงได้เสียใจกับความรัก ทั้งๆๆที่เมื่อก่อนรักกันแทบตาย
แต่พอนานๆๆไปความรักกลับจืดจางลงได้อย่างรวดเร็ว
คนสองคนอยู่ด้วยกันมันเป็นเรื่องยากที่จะเข้าใจ
งัยก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณตาโต สู้ๆๆ นะจ้า

โดย: จอมแก่นแสนซน

วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:14:30:07 น.

ยังไม่ดีกันหรือครับ
เอาใจช่วยครับ

โดย: panwat

วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:18:31:50 น.

โดย: TREE AND LOVE

วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:19:13:59 น.

คุณเข้มแข็งมากเลยนะ

อยู่ท่ามกลางสถานะการที่ยากที่จะทำใจ

ขอให้ความสุขสงบกลับมาโดยไว

โดย: kanit2425

วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:19:41:50 น.

แย่จังเลยนะค่ะ ไม่รู้จะว่ายังงัย
แต่ก็ขอให้สู้ๆน่ะค่ะ
รู้ว่าการปล่อยมันยาก
แต่บางทีเมื่อปล่อยไปแล้วจะรู้ว่ามันไม่ยากเท่าที่คิด

โดย: fordear

วันที่: 4 สิงหาคม 2553 เวลา:20:30:16 น.

อ่านแล้วรู้สึกกลัวชีวิตครอบครัวเลยค่ะ

เฮ้อออออ

เปลี่ยนใจทันมั้ยเนี่ย

แวะมาทักทายค่ะ...

โดย: ในความอ่อนไหว

วันที่: 5 สิงหาคม 2553 เวลา:9:24:44 น.

ทำไมเวลาโมโห ต้องขึ้น กู ขึ้น มึง ด้วยนะ??
ใจร้ายจริงๆ เลย ไม่นึกถึงตอนที่รักกันบ้างเลยหรือไง??

...ไม่ว่าคุณตาโต จะตัดสินใจเลือกที่จะเจ็บสั้น โดยการตัดใจเดินออกมา
หรือเลือกที่จะปวดยาว โดยการทนอยู่ต่อไป
ก็ขอเป็นกำลังใจให้ในทุกๆ การตัดสินใจนะคะ

โดย: konmeechai

วันที่: 7 สิงหาคม 2553 เวลา:13:43:54 น.