|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ความสุขอยู่กับเราไม่นาน
ความสุขอยู่กับเราไม่นาน จงเตรียมตัวและเตรียมใจเพื่อยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น และจงยิ้มรับกับสิ่งที่กำลังจะตามมาในอนาคต จงยิ้มและยิ้ม..... เดือนกันยายนคือเดือนที่เขียนบล็อคเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับชีวิตความรักและการดำเนินชีวิต หากมองย้อนไปมีเรืองราวเกิดขึ้นมากมาย แต่สุดท้ายเราก็พ่ายแพ้ต่อความรักอีกครั้ง.....
หลังจากที่ตาตี่ไล่เราออกมาจากบ้านเมื่อเดือนสิงหาคม 2553 ตาตี่ก็ติดต่อมาหาเราตลอด เราคุยโทรศัพท์กัน ส่งข้อความหากัน ในฐานะเพื่อนคนนึง จนวันนึงตาตี่ส่งข้อความมาบอกเราว่า วันวานที่เราเคยสุข เคยทุกข์ เคยหัวเราะ เคยร้องไห้ มันอยู่ในความทรงจำไม่เคยลืม ถ้าย้อนเวลาได้ ตาตี่จะทำตัวให้ดีๆ ขอโทษ คิดถึงทุกลมหายใจ รักษาสุขภาพด้วยครับ พร้อมกับอีกหลายต่อหลายข้อความที่ส่งมาหาเรา
เราใจแข็งอยู่ได้ไม่กี่เดือนนะ ตาตี่บอกว่าแม่ตาตี่มาอยู่ที่บ้านด้วย เค้าถามเวลาตาตี่ออกมาข้างนอกแล้วกลับบ้านดึกๆ ไปไหน ตาตี่บอกว่าก็ตอบเค้าไป ว่ามาหาตาโต
เดือนกุมภาพันธ์เกือบๆ กลางเดือน เราตกลงไปเที่ยวที่บ้านของตาตี่ตามคำชวนของตาตี่ ที่ชวนหลายต่อหลายรอบ ก็ว่าจะไปนอนค้างเสาร์ อาทิตย์ เราไปเย็นวันศุกร์ แต่ก็ไม่ได้กลับมานอนที่หออีกเลยนะ เหมือนการไปในวันนั้นเป็นการกลับไปอยู่บ้าน
เราตกลงกันว่า ไม่ให้ไปยุ่งกับ ต. อีก ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ใช่แค่กับ ต. รวมไปถึงผู้หญิงคนอื่นๆ ด้วย และเพื่อนผู้หญิงที่คบด้วย (ที่เราไม่ชอบ) ก็ให้เลือกคบด้วย เวลาผ่านไปไม่นานนะ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นไปตามเรื่อง เดินไปตามทางที่ควรจะเป็น และเราเองก็รับรู้ได้ว่าตาตี่มีคนคนเดียวและตัด ต. ออกไปจากชีวิตจริงๆ แล้วล่ะ
เราตกลงกันว่าเราจะมีลูกด้วยกัน และตอนนี้เราก็ตั้งครรภ์ได้ 4 เดือนกว่าๆ แล้ว อาทิตย์หน้าคุณหมอนัดให้ไปตรวจ อาจจะได้ทราบเพศของคุณลูกเสียที รู้สึกตื่นเต้นและก็ดีใจนะ
แต่ 2 วันมานี่ เรารู้สึกเหมือนว่าตาตี่ไม่ค่อยอยากจะอยู่บ้าน รู้สึกว่าช่วงนี้ตาตี่จะหงุดหงิดง่าย อารมณ์เสียง่ายและบ่อย เมื่อวันเสาร์ตอนเย็นไปทานเลี้ยงก็กลับเกือบ 5 ทุ่ม เรารอแล้วรออีก โทรไปหาตอน 4 ทุ่มครึ่ง ก็ตัดสายทิ้ง อีกประมาณ 20 นาที ต่อมาตาตี่ก็กลับมาถึงบ้าน พร้อมกับกลิ่นละมุดอันฉุน ตาตี่ไม่ได้หอมแก้มกู๊ดไนท์เรา ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ตื่นมาอีกทีก็เช้า สายๆ แล้วตาตี่โทรมาถามว่าจะไปเสื้อชุดคลุมท้องเลยหรือเปล่า ถ้าไปก็ไปวันนี้เพราะอาทิตย์หน้าวันเข้าพรรษาเผื่อมีงานเยอะ เราก็เลยบอกว่าก็ได้ ไปซื้อชุดคลุมท้องก็ไม่ได้ชุดนะ เพราะร้านปิด เลยได้ไปทานมื้อกลางวันกับเพื่อนแทน ล่ะก็พากันกลับบ้าน และถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ
กลับมาถึงบ้านตาตี่ก็ไปบ้านเพื่อนผู้หญิงที่ใกล้ๆ บ้าน หายไป 3 ชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ 2 ทุ่มกว่าแล้ว เราโทรไปหากะจะถามว่าหิวหรือเปล่า (เพราะตอนกลางวันทาน MK สุกี้กันไปเยอะมาก) แต่ตาตี่ก็ไม่ได้รับสาย กดตัดสายไป และอีกสักพักใหญ่ก็กลับมาถึงบ้าน เราถามว่าหิวมั้ย กินมาม่าต้มหรือเปล่า เดี๋ยวต้มให้ ตาตี่บอกว่าไม่กิน แล้วตาตี่ก็เดินไปเล่นเกมส์
สรุปค่ำคืนนี้ต่างคนต่างนอน และตาตี่ก็ไม่ได้หอมกู๊ดไนท์เราแต่อย่างใด เช้าวันนี้ วันจันทร์ที่ 11 กรกฎาคม พ.ศ. 2554 ตาตี่มาส่งขึ้นรถเพื่อไปทำงาน ปกติก่อนไปขึ้นรถเราจะหอมแก้มกัน แต่วันนี้ไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้น นอกจากความเงียบและเงียบ ตอนเช้าตาตี่ก็ไม่ได้โทรมาถามว่ามื้อเช้าทานไรไป ตอนกลางวันก็ไม่ได้โทรมาอีกเช่นกัน
เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไงๆ เย็นนี้ก็คงจะต้องถามแล้วล่ะ เพราะไม่ชอบความเงียบแบบนี้เลย มันทำให้คิดเกินเลยไปยกใหญ่ตามประสาคนเคยเจ็บครั้งแล้ว ครั้งเล่า แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม เราบอกกับตัวเองไว้แล้วว่า เราจะเลี้ยงลูกของเราให้ดีที่สุดเท่าที่แม่คนนี้จะทำได้
Create Date : 11 กรกฎาคม 2554 |
|
24 comments |
Last Update : 11 กรกฎาคม 2554 13:12:10 น. |
Counter : 830 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: ดั่งดอกไม้บาน IP: 203.149.10.213 11 กรกฎาคม 2554 13:57:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปันฝัน 11 กรกฎาคม 2554 16:42:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: panwat 11 กรกฎาคม 2554 19:59:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: บูตะคุง 13 กรกฎาคม 2554 3:28:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: Book (pimsararn ) 31 สิงหาคม 2554 10:26:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปันฝัน 1 กันยายน 2554 19:33:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: panwat 2 กันยายน 2554 12:32:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 11 กันยายน 2554 16:05:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 29 กันยายน 2554 18:22:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: nootikky 31 ตุลาคม 2554 21:08:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เราเองก็รู้นะว่าการที่การกำก้อนหินไว้ในกำมือของเราเอง มันจะเจ็บมือเรา แต่ทำบางครั้งมันยากที่จะแบมือ
หากคุณรักใครสักคนด้วยชีวิตที่คุณมีคุณนั้นจะยินดีอภัยให้เขา จะเลวร้ายสักเท่าใดก็จะเห็นว่ามันเบาเพราะรักที่คุณมีให้เขามันมากมาย ให้ไปแล้วหมดหัวใจเท่าชีวิตที่คุณมี...
|
|
|
|
|
|
|
ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ค่ะ