|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
จากกระทู้สุดฮอตของเฉลิมไทยเมื่อปี 2545
แอบเซฟเก็บเอาไว้ ไม่ว่าวันไหนที่เปิดออกมาอ่าน ได้มีน้ำตาซึม ทุกที อ่านดูสิคะ แล้วจะรู้ว่าทำไม (ขออนุญาต คัดลอกมาเฉพาะที่เกี่ยวกับ พ่อและแม่นะคะ) .อีกหน่อยเราก็คงจะรู้เองว่าใครคือคนสุดท้ายที่จะอยู่้ข้างเรา..
"เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก ว่าแต่อนาคตแกล่ะ ฉันยังเป็นห่วงอนาคตของแกนะ" พ่อผมครับ
" ไม่เห็นเป็นไรเลย ขนาดแม่ท้องหนูมาตั้ง 9 เดือน แม่ยังรอได้เลย"
"คนเราหน่ะต้องมืออ่อน แต่อย่าตีนอ่อน นะลูก..." พูดนิ่มๆมากเลยครับ สั้นๆกินใจ จำจนวันตาย..
" ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น... จำไว้ว่าหนูยังมีพ่อกับแม่อยู่เสมอนะลูก พ่อกับแม่พร้อมจะช่วยและให้อภัยเสมอ ทุกปัญหามีทางแก้... หนูอย่าคิดสั้นทำร้ายตัวเอง เพราะแม่คงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดหนูหรือน้องไปซักคน "
พ่อบอกลองเรามีลูกแล้วเราจะรู้ว่าอยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด
แม่เคยพูดตอนที่เรามีปัญหาหนักๆว่า "ถึงยังไง หนูก็เป็นลูกแม่นะ หนูยังมีแม่อีกทั้งคน"
"พ่อกับแม่เกิดมาก็เพิ่งเคยเป็นพ่อแม่คนหนแรก....ไม่เคยมีใครบอกใครสอนพ่อนี่ว่าต้องเลี้ยงลูกยังไงถึงจะถูก....ถ้าวันนี้พ่อทำอะไรผิดไป...ลูกยกโทษให้พ่อได้ไหม"
"แม่เลี้ยงหนูมาตั้ง20 กว่าปี ไม่เคยเห็นหนูร้องให้หนักแบบนี้เลย เจ็บมากไหมหนู ทรมานมากใช่ไหม ถ้าไปเป็นของคนอื่นแล้วมันทุกข์มาก ก็กลับมาเป็นลูกสาวแม่เหมือนเดิมนะลูก" แค่นั้นล่ะ
แม่พูดตอนที่พ่อเสียไปแล้วบอกว่า "ถ้าลูกอยากทำอะไรก็ทำนะลูก ไม่ต้องห่วงแม่ อย่าเอาแม่มาถ่วงลูกเลยนะ"
ก่อนที่ผมเดินทางมาเรียนต่อที่ออสเตรเลีย ผมพูดกับคุณพ่อคุณแม่ว่า "ทำไมต้องให้ผมไปเรียนต่อต่างประเทศด้วย ไม่เห็นจำเป็นเลย คุณพ่อคุณแม่น่าจะเก็บเงินไว้ไปใช้ส่วนตัว เหนื่อยกันมามากแล้ว "
คุณพ่อคุณแม่ตอบผมว่า "พ่่อกับแม่มีลูกคนเดียว ก็อยากให้ลูกเรียนได้สูงเท่าที่ลูกจะทำได้ พ่อกับแม่ก็อายุมากแล้ว จะเอาเงินไปใช้อะไรอีก แต่ลูกยังเด็ก ยังมีทางที่ต้องเดินไปอีกมาก สิ่งที่พ่อกับแม่ทำให้ก็เพื่อให้ลูกมีอนาคตที่ดี ดูแลตัวเองได้ เอากระดาษจากเมืองนอกมาฝากพ่อกับแม่ให้ได้นะลูก แค่นี้พ่อกับแม่ก็ดีใจแล้ว "
ผมร้องไห้ออกมาแบบที่ไม่รู้ตัว ไม่สามารถหยุดได้ ในใจคิดว่า " ผมจะทำให้ได้อย่างที่พ่อกับแม่หวังครับ ต้องทำให้ได้ ไม่ว่ามันจะยากสักแค่ไหน "
อดทนน่ะแม่รู้ว่ามันต้องขมขื่น แต่ผลของมันหวานชื่นนะลูก - - ยังไม่ลืมเลยค่ะแม่ - -
เป็นคำพูดของ "พ่อ" ผู้ชายคนเดียวในโลก ที่ผมยอมก้มหัวให้ โดยไม่คำนึงถึงคำว่า ผิด หรือ ถูก
มันเกิดขึ้น ในเดือน มีนาคม 2543 ... เป็นเวลากว่า 6 เดือน ที่ผมนั่งนิ่ง ๆ ไม่พูดไม่จากลับใคร ไม่สุงสิงกับใคร ... สาเหตุก็เกิดจากความล้มเหลวในการดำเนินชีวิต หลาย ๆ ด้าน เช่น หน้าที่การงาน , ชีวิตส่วนตัว และความรัก .... จากคนที่สนุกสนาน ร่าเริง บ้าบอ กลายเป็นคนเงียบเชียบ เก็บตัว ใคร ๆ ก็คิดว่าผมเพี้ยนไปแระ
พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงม๊ากกกกกกกกกก พยายามเอาใจ ดูแลอย่างใกล้ชิด แต่ผมก็ไม่ดีขึ้น เพราะตอนนั้น หัวใจมันอ่อนล้า เกิดกว่าที่จะลุกขึ้นสู้ ... เคยคิดฆ่าตัวตายหลาย ๆ ครั้ง
วันนึง ขณะที่ผมนั่งเก็บตัวอ่านหนังสือ เรื่อย ๆ เปื่อย ๆ อยู่ในห้องนอน ... พ่อก็เดินเข้ามาในห้องผม ผมก็แปลกใจเพราะปกติ พ่อผมจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ดุ ไม่ว่าด้วยวาจา ผมกับพ่อไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันเท่าไหร่ ... ตั้งแต่เกิดมา ผมจำความได้ว่า ผมเคยถูกพ่อตีไม่เกิน 2 ครั้ง ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นเด็ก โครตตตตตตตต ดื้อ !!! โครตตตตตตตตต รั้น !!
พ่อเดินเข้ามา ข้าง ๆ เตียงผม ที่ผมนอนอ่านหนังสืออยู่ แล้วเอื้อมมือ ลูบหัวผมแล้วพูดว่า "เมื่อไหร่ จะเป็น ทูน คนเดิมซักที เอ็งทำอย่างนี้ รู้มั๊ยว่า "พ่อเสียใจ" อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไปสิ ทูน ลูกพ่อที่พ่อรู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้นะ"
แล้วผมก็เห็นน้ำตาของพ่อไหลพราก ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง กอดพ่อ พูดเป็นอยู่คำเดียวว่า "หนูขอโทษ" ผ่านไป 2 ปีกว่า ๆ ... เมื่อวันที่ 10 กันยายน ที่ผ่านมา ผมขับรถไปซื้อสาโท งาน สุราแช่ไทย ที่ศูนย์สิริกิต์ กับพ่อสองคน ... พ่อผมก็พูดว่า "ดีใจนะ พ่อสบายใจมาก ที่เห็นเอ็ง เป็นผู้เป็นคน เอางานเอาการอีกครั้ง พ่อหมดห่วงแล้ว" .... ผมก็ยิ้ม ไปถึงงานก็เดินชิม สาโท กันจนเมาปลิ้นทั้งพ่อและลูกเลยหล่ะ ... 55555
ถ้าผมมีครอบครัว ผมจะเป็น "พ่อ" ทีดี ให้ได้อย่างที่ "พ่อของผม" เป็น ...
Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2548 |
|
15 comments |
Last Update : 25 กุมภาพันธ์ 2548 11:45:37 น. |
Counter : 1902 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: bingbong 15 กรกฎาคม 2549 16:57:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: บอย IP: 210.246.145.133 8 พฤษภาคม 2550 15:57:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: title IP: 125.24.208.244 8 ธันวาคม 2551 14:18:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: อยากรวยมาทางนี้ ! บาคาร่าออนไลน์ IP: 125.26.137.164 2 กุมภาพันธ์ 2553 14:58:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: Orchidflower IP: 112.142.6.242 18 กุมภาพันธ์ 2553 12:58:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: forever IP: 119.31.126.141 20 กุมภาพันธ์ 2553 12:18:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: อีฟ IP: 192.168.0.117, 203.144.144.165 2 มีนาคม 2553 11:51:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Mariomab IP: 190.2.133.230 14 มิถุนายน 2564 6:24:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: BennieRar IP: 190.2.130.167 13 พฤศจิกายน 2564 0:56:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: Louisunalo IP: 89.38.97.125 11 ธันวาคม 2564 19:06:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: DJCharlesSyday IP: 92.119.179.84 8 กุมภาพันธ์ 2565 14:50:56 น. |
|
|
|
| |
โดย: Richardsaisa IP: 213.159.38.90 15 พฤษภาคม 2565 9:01:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: MatthewhulsE IP: 45.132.194.17 2 ธันวาคม 2566 3:10:29 น. |
|
|
|
| |
|
|
วาเลนไทน์ 14 กุมภาพันธ์ 2545
ผมออกจากบ้านตั้งแต่เช้า 05.30
เพื่อไปที่รับดอกไม้ที่สั่งไว้ให้คนที่ผมแอบชอบอยู่
และยื่นดอกไม้ให้ในเช้าวันนั้น ผมได้รับการ์ดใบหนึ่งกลับมา
บอกว่าเค้าเห็นเราเป็น"เพื่อน" และคงไม่ได้เป็นอะไรมากกว่านั้น
มันเป็นคำปฏิเสธที่เรียบๆแต่เจ็บ...
วันนั้นทั้งวันผมไม่มีความสุขเลย จนผมจะขึ้นนอน ประมาณ 23.00
เปิดประตูห้องนอนเข้าไปตามปกติ ผมก็เห็นตระกร้าหวาย
ข้างในเป็นหมอนหัวใจสีแดง ใส่ห่อผ้าไว้อย่างดี
และมีกระดาษสีชมพูตัดเป็นรูปหัวใจเล็กๆเขียนว่า "พ่อกับแม่
รักลูกเหนืออื่นใด" ... ผมพูดไม่ออกเลยครับ
ยืนอึ้งอยู่ตรงนั้นนานมาก
ลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นไปหมด
แล้วน้ำตาก็มาจากไหนก็ไม่รู้ ...