BlogGang.com : : =SILVER EYE= : เรื่องเล่าจาก “กรุงเทพฯ ย่าง”

เรื่องเล่าจาก “กรุงเทพฯ ย่าง”

เย็นวันนี้มีคนใจดีโทรมาบอกผมว่าจะขับรถมารับไปทานสเต็คที่ร้าน “กรุงเทพฯ ย่าง”

ในใจผมก็คิดว่า ไม่ได้กินสเต็คมานานละแถมจะมีคนเลี้ยงอีกด้วย หุ หุ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวแบบด่วนที่สุด เตรียมยาลดกรดไป 1 แผงกะจะกินให้พุงกางประมาณว่าชูชกเรียกพี่

ไม่เกิน 1 ชั่วโมงก็มีเสียงดัง ปี๊นๆ ปี๊นๆ ของแตรรถดังอยู่หน้าบ้าน มาถึงเร็วจริงวุ้ยยังไม่ทันจะฉีดน้ำหอมเลย แล้วไอ้หมาแถวบ้านนี่มันจะเห่าทำไมกันล่ะนี่ กะอีแค่จะมีคนมารับไปกินข้าวหน่อยเดียวก็ไม่ได้ ในใจผมก็คิดว่าเดี๋ยวกลับมาก่อนเหอะพ่อจะเอาไม้ไล่ฟาดเรียงตัวเลย เหอๆ

โชเฟอร์เปิดประตูรถลงมารับพร้อมกับถามว่ารอนานไหม ผมตอบไปว่า “ไม่นานหรอกครับ” แต่ในใจก็คิดว่าจะรีบมาทำไมกันรู้ไหมผมยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย เอ เมื่อกี้ผมฉีดสเปรย์ใต้วงแขนหรือยังเนี่ยหวังว่าคงไม่มีกลิ่นนะ

คนขับรถพาผมมาถึงร้านด้วยความไวปานวอก ก้นยังไม่ทันจะร้อนผมก็มาถึงหน้าร้าน “กรุงเทพฯ ย่าง” แล้ว เราไม่พูดพล่ามทำเพลงเดินเข้าร้านพร้อมกับหาที่นั่งเหมาะๆ ด้วยความที่เป็นคนกินเก่งกันทั้งคู่จึงสั่งชุด คอมบิเนชั่นเซ็ทคนละ 1 ชุด ซุป 2 ถ้วย น้ำอีก 2 แก้ว กินกันจนพุงแทบปลิ้น หลังจากนั้นก็คุยอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนหนุ่มขี้เหงา

เมื่อถึงเวลาเก็บเงินพนักงานเอาบิลค่าอาหารมาให้ ยอดทั้งหมดเป็นจำนวนเงิน 288 บาท คนใจดีที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็หยิบแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าหลุยส์ติงต๊องส่งให้พนักงาน สักพักพนักงานก็เดินกลับมาพร้อมกับเงินทอน ผู้มีอุปการะคุณของผมก็ทำท่าจะหยิบเงินทั้งหมดใส่กระเป๋า

แต่อ๊ะๆ เดี๋ยวก่อนเผอิญผมดันไปสังเกตเห็นแบงค์ 500 มี 1 ใบ แบงค์ 100 อีก 2 ใบ และเหรียญบาทอีก 2 เหรียญ หรือว่าผมตกเลขหว่า เงินมันหายไปไหน 10 บาท เลยให้พนักงานไปกดเครื่องคิดเลขใหม่ปรากฏว่าเงินทอนไม่ครบจริงๆ ด้วย พนักงานเลยรีบเอาเงินมาคืนให้อีกพร้อมกับขอโทษที่เกิดความผิดพลาดขึ้น

สมัยนี้เข้าใจว่ารายได้ของร้านอาหารคงไม่ดีเลยมีวิธีเพิ่มยอดขายด้วยวิธีนี้ จำนวนเงินที่ไม่มากนักต่อบิล แต่ถ้านำมารวมกันหลายๆ บิลก็คงได้เงินเป็นหลักร้อยต่อวันอยู่เหมือนกัน คนที่จ่ายเงินเลี้ยงผมเค้าคงไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่ผมรู้สึกว่าทุกวันนี้ผู้บริโภคอย่างเราถ้าไม่ละเอียดรอบคอบก็คงจะถูกเอาเปรียบจากร้านอาหารหัวหมอ

ระหว่างทางกลับบ้านความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวผม ไม่นานนักรถคันเดิมก็มาส่งผมถึงหน้าบ้าน ผมบอกขอบคุณเจ้ามือในวันนี้และสัญญาว่าวันหน้าเราจะไปทานอาหารอร่อยๆ กันอีกแต่คงไม่ใช่ร้านนี้

รถแล่นออกไปแล้วว่าแต่หมาตัวที่มันเห่าผมอยู่ไหนนะ ว่าจะเอาไม้ไล่ฟาดสักหน่อยดันหนีไปซะได้นกรู้จริงๆ

Create Date : 13 สิงหาคม 2549

Last Update : 13 สิงหาคม 2549 21:25:47 น.

8 comments

Counter : 762 Pageviews.

พี่ก็เจอ บ่อย อย่าไปยอม อย่างงี้ต้องทวง...

ขอบใจนะที่แวะไปเยี่ยมกัน

โดย: grippini (grippini

) วันที่: 13 สิงหาคม 2549 เวลา:21:12:31 น.

อืม
นั่นสินะ เวลาไปซื้อของเราก็มักจะไม่ได้ดูกัน

ชวนให้นึกถึงคดี พนักงานธนาคารที่ทำให้โปรแกรมตัดเศษสตางค์เข้าบัญชีของตัวเอง

รายนั้นนะ ได้ไปเยอะเลย

แต่...ก็เสียไปเยอะกว่า

โดย: Little Detective

วันที่: 13 สิงหาคม 2549 เวลา:21:37:22 น.