มาฟังเพลงค่ะ

แวะมาทักทายค่า

เพลงสนุกค่ะ

kokoroni kimi ga irukara~~~
เพราะว่าเธออยู่ในหัวใจ~~~ลันลา~~~

...

ซื้อหมี่มาเส้น
โดราฝุโต๊ะ อาซาฮี โอ๊ะ กุดาซัย

ตอนยังไม่ได้อ่านภาษายุ่นแล้วงงเลย
แล้ว ซื้อหมี่มาเส้นเนี่ย คืออย่างแรง

..รอเที่ยวด้วยจ้า แต่ตอนนี้ตามไปดูของเก่าก่อนแร่ะ

แวะมาขอชิมก่อนได้เปล่าน้องมิตร

สวัสดีค่ะ คุณ ณมิตร

พี่ไม่สบาย ขอหยิบยกจดหมายที่เขียนคุยกับคอลัมนิสต์คนหนึ่งมาให้อ่านเล่น
ขอบคุณที่ส่ง สคส มาให้ในบล็อก

ยาวหน่อยนะคะ

คุยกับคุณ ญามิลา-จ.ม.ล.
“จากปีใหม่ที่อุทัยธานี’48 จวบ ปีใหม่ที่อุทัยธานีปี’49 ”
สวัสดีค่ะ คุณญามิลา
เมื่อ 31 ธันวาคม 2547 ดิฉันเขียนจดหมายคุยกับคุณญามิลาจำได้ว่า สนุกสนานเพลิดเพลินราวกับนำเที่ยว ของ ท.ท.ท. อย่างไร อย่างนั้น
- ถึงอุทัยไม่ต้องอุทธรณ์
ค่ำแล้วก็นอนไม่ต้องไปไหน
ถ้าหากแม้นได้ดำน้ำสามผุด
ก็ยังไม่หลุดไปจากอุทัยฯ
ปีนี้ดิฉัน – สามี – ลูก ก็ไปอุทัยธานีกันอีก ความรู้สึกอารมณ์ ของสามี – ลูก เป็นอย่างไร??? ไม่อาจทราบได้ลึกซึ้งแต่เขาก็ทำท่าว่าสนุกสนานมากๆ จะเพื่อให้แม่-หมายถึงดิฉันเอง มีความสุขมากๆ ก็อาจเป็นได้..........
ดิฉันป่วยค่ะ ป่วยทางกาย – กายหยาบ,ร่างกายแต่จิตวิญญาณสมบูรณ์ปรกติดี แถมรู้สึกว่าดีขึ้นกว่าตอนที่เราไม่ป่วยเสียด้วยซ้ำ
อาการป่วยของดิฉัน มีอาการนำมาตั้งแต่ประมาณกลางเดือนธันวาคม 2548 นี้ ปวดในช่องหูซ้ายมาก ๆ ปวดตึงเส้นประสาทบริเวณหนังศีรษะซีกซ้ายทั้งซีก หวีผมไม่ได้เลย ใบหูราวกับมีไม้หนีบผ้ามาหนีบเอาไว้ หนีบแล้วปล่อย หนีบแล้วปล่อย ด้วยความที่เราเป็นหมอเอง เราก็รู้แล้วว่าต้องผิดปรกติ เริ่มบ่นกับเพื่อนๆ ไม่นิ่งนอนใจ แต่ความที่ปรกติเป็นคนพูดมากอยู่แล้ว มีกิจกรรมกับเค้า- เพื่อนๆ มาก เพื่อนหลายๆ คนก็แซวว่า ให้พูดน้อยหน่อยทำงานน้อยลงหน่อย เดี๋ยวก็หายเอง จนกระทั่งปวดต้องใช้ยานอนหลับกดอาการปวด เต้นลีลาศก็ปวด จึงเริ่มทำการตรวจวินิจฉัย....เล่าเสียยาว เอาเป็นว่า ดิฉันป่วยเป็นไวรัสลงปมประสาทใหญ่ที่ควบคุมกล้ามเนื้อ, ความรู้สึก ซีกหน้าข้างซ้ายคล้าย ๆ กลุ่มงูสวัด นั่นเอง ปัญหาเกิดที่ว่าดิฉันทำงานใช้สายตาเป็นหลัก-งานวิจัยวินิจฉัยชิ้นเนื้อด้วยกล้องจุลทรรศน์ จึงต้องพักงาน ผลตามมาจากไวรัสตัวนี้ คือ ลักษณะทางกายภาพ :- มีปากเบี้ยว หนังตาซ้ายปิดไม่ได้ ยักคิ้วหลิ่วตา กับลูกก็ไม่ได้ อาการกว่าจะหายถ้าเป็นแบบตำราตรงไปตรงมา ตามอายุวัยกลางคนอย่างดิฉันก็น่าจะ 2-3 สัปดาห์ แต่ของดิฉันมีอาการไม่ตรงกับตำราเท่าไรนัก เพราะอาจจะปมประสาทใหญ่กว่า ไวรัสเก่งกว่าเจ้าของปมประสาทหรือ....อะไรก็แล้วแต่ ก็เลยขี้เกียจไปคาดหวังว่าจะหายภายในเวลาเท่าไรกันแน่ ที่แน่ๆ เจ็บตัวแทบแย่เพราะหัวหน้า เพื่อนๆ ด้วย รวมทั้งตัวเราเองด้วย กลัวโรคร้ายกว่านี้ จึงถูกตรวจร่างกายละเอียดแทบทุกระบบ จนน่วม ก่อนจะได้รับการรักษา....ซึ่งดิฉันคิดว่าเป็นโชคดีของเราหลายประการ
1. โชคดีที่รู้ว่า เป็นโรคอะไร เมื่อได้กินยา อาการปวดก็ดีขึ้น
2. โชคดีที่ได้รู้ว่า มีคนรัก,ห่วงและหวังดีกับเรามากแค่ไหน
3. โชคดีที่ได้ไปอุทัยธานีอีกครั้ง – สามีรู้ว่าชอบธรรมชาติ,สงบ ๆ เค้าก็เลยพาไปทั้งที่ตัวเค้าเป็นคนชอบแสงสีมาก ๆ แบบกรุงเทพฯ
4. โชคดีที่ได้เขียนจดหมายคุยกับคุณญามิลาอีก ครบรอบปีพอดี
5. โชคดีสุดท้ายคงได้มีเวลาพักงานไม่คร่ำเคร่งกับงานประจำ จึงเอาหนังสือหลายต่อหลายเล่มมานั่งอ่าน..อ่าน..และอ่าน ตราบเท่าที่สายตาพอทนไหว
มาสะดุด สะกิดใจมาก ๆ ก็คือหนังสือเกี่ยวกับการทำสมาธิ ดึงจิตออกมาจากกายหยาบเสียบ้าง พักใจเราเสียบ้าง หวนคืนกลับที่จุดกำเนิดของจิต (น่าจะหมายถึง จิตวิญญาณนะ – ในความเข้าใจของดิฉัน) หวนคืนสู่ธรรมชาติ กายคือที่พักที่อยู่อาศัยของจิตวิญญาณเรา กายเป็นเหมือนเครื่องมือ(Tool) ให้เราเดินหยิบกินอาหาร ทำงานหาเลี้ยงปากท้องของเรา แต่จิตวิญญาณของเราเปรียบเสมือนนายของกาย??? ดิฉันยังไม่เข้าใจดีนักแต่ก็พอเลา ๆ ว่า เราน่าจะให้เวลาพักกับจิตของเรา นั่งทำความเข้าใจปล่อยให้จิตว่างๆ ล่องใจของเราตามสบาย ๆ เฉพาะตัวของเรา-หมายถึงเฉพาะจิตวิญญาณของเราคนเดียว เพราะแม้แต่ลูกของเรา เราก็ยังไม่สามารถล่วงรู้จิตเค้าได้เลย (ดิฉันชอบพูดแหย่ลูกเล่นเสมอว่าเลือดเนื้อของเค้ามาจากส่วนหนึ่งของดิฉัน เพราะฉะนั้นดิฉันจึงรู้ความคิดของเค้า...ก็โธ่ ส่วนใหญ่ก็เวลาอยากได้ขนม,ของเล่น เราเป็นแม่ แค่มองตาก็รู้แล้ว) บางครั้งลูกก็เลยนึกว่าแม่เป็นผู้วิเศษจริง ๆ ลูกชาย 7 ปี เต็มเท่านั้นเองค่ะ ยังหลอกล่อได้
กล่าวโดยสรุป ดิฉันอยาก,ปรารถนาให้ใครก็ตามที่ได้พบประสบการณ์อย่างดิฉัน เวลาปวดปมประสาทใหญ่ ๆ มันปวดทรมานมาก และไม่มีอาการออกมาให้เห็น ในตอนแรกจะดูคล้ายโรคมารยามาก (สามีก็ยังคิดว่าดิฉันเป็นโรคมารยา-เค้าไม่ได้อยู่ในวงการแพทย์) และเมื่อกำลังอยู่ในช่วงการดำเนินของโรคก็ยังทรมานพอสมควร หน้าตาบิดเบี้ยวเปลี่ยนไป เคี้ยวข้าวกลืนข้าวกลืนน้ำลำบากมาก น้ำลายไหลแหมะ ๆ ต้องคอยซับ หนังตาปิดไม่ลง ตาแห้งต้องหยอดน้ำตาเทียมและปิดเทปให้หนังตาพัก กินยากดภูมิตัวเองเพื่อลดอาการบวมอักเสบของปมประสาท เพราะฉะนั้นต้องระวังตัวอย่าให้ติดเชื้ออื่นๆ ซ้ำเติม... แค่นี้ก็ขอให้พยายามอดทนให้ได้ ถ้าคุณคิดมาก ๆ เหมือนที่ดิฉันคิดมาก ๆ มาก่อนในวันแรก ๆ ที่มีอาการ ก็จะมีอย่างอื่นอีกจิปาถะ เช่นนอนไม่หลับ ปวดท้องจากโรคกระเพาะ (เครียดลงกระเพาะอาหาร) ท้องผูก เพราะกินผักไม่ค่อยได้ ฯลฯ เอาเวลามานั่งพักใจ – จิตวิญญาณดีกว่า ต้องลองและต้องทำด้วยตัวเอง เหมือนฝึกหัดว่ายน้ำหรือขี่จักรยานยังไงยังงั้นเลยค่ะ เมื่อฝึกได้ ตัวก็สบาย กายก็สบายใจก็เบา จิตกระจ่างใส ใส ใส ใส แวววาว .... อ้อลืมบอกไปนิดหนึ่งซึ่งสำคัญมาก ๆ คือ ถ้ามีพี่เลี้ยงด้วยจะดีมาก ๆ เหมือนเด็ก ๆ มีคุณครูกวดวิชาให้ ดิฉันลืมไม่ใช่ลืมตั้งใจจะเป็นไฮไล้ท์ ว่า ดิฉันกำลังนั่งคิดนึกตรึกตรองและเฝ้ามองโรคของเรา กายของเรา ใจของเรา ว่าจะไปตามธรรมชาติของมันอย่างไร ด้วยใจสบาย ๆ ได้อย่างนี้ อานิสงส์ส่วนหนึ่งก็เพราะมีมิตรที่ดี ซึ่งชื่อว่า “คุณองุ่น” เป็นเพื่อนที่พัฒนามาจากการที่เธอเป็นคนไข้ของดิฉันมาก่อน....เห็นไหมล่ะคะ คราวนี้ใครกันแน่เป็นหมอ ใครกันแน่เป็นคนไข้
คิดถึงคุณญามิลาค่ะ ผลบุญของคุณญามิลาที่มีต่อนักอ่าน,ต่อหมา 2 ตัวที่แสนจะรูปหล่อล่ำบึ้ก (เพศชายทั้งคู่หรือเปล่า?) และต่อภรรยา ครอบครัว เพื่อนสนิทมิตรสหาย จะเป็นภูมิคุ้มกันให้ คุณญามิลา มีแต่ความสุข สมหวัง ดังที่เรา ๆ ทั้งหลายปรารถนาค่ะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ

พระคุ้มครอง

พราวแพรวดั่งดวงแก้ว แวววิสุทธิ์ บริสุทธิ์พระคุ้มครอง พรน้ำหนึ่ง
ขอน้ำใจไมตรีแสนสุดซึ้ง ธรรมะถึงตัวคน ชนทั่วไป
ปัญหาสารพัน พัดผ่านมา เสมือนว่า มารผจญ รับให้ไหว
ปีใหม่ครบวาระ จะมีชัย หรรษาตลอดไปทุกคืนวัน
อายุมั่น ขวัญยืน เถิด...ทุกท่าน ทุกวันวาร ปรารถนา พาสุขสันต์
โชคลาภ เกียรติยศ ใช่รางวัล ของขวัญล้ำค่า ปราศจากโรคภัย
พราวแพรวดั่งดวงแก้ว แวววิสุทธิ์ บริสุทธิ์พระคุ้มครอง พรสดใส
ใจผ่องแผ้ว กายผุดผาด ล้วนผ่องใส ตลอดปี ตลอดไป ทุกท่านเทอญ




กลอนมอบแด่คุณณมิตร
เป็น ส.ค.ส. ปีใหม่ค่ะ
ด้วยความปรารถนาดี

ขอโทษ ที่ยังไม่ทันจัดหน้าให้อ่านง่าย ๆ

แล้วคุยมาใหม่ค่ะ

แบบที่ ณมิตร คิด น้าก็คิดไม่เป็นค่ะ

เชื่อแล้วว่าติด blog จริง ๆ

ร้านけんちゃん ที่ไหนฮะพี่มิต...เห็นน้ำสีๆแล้วเปรี้ยวปาก!!

ปล. อ่านไปโยกไป เพลงมันส์กระจาย!

ขอให้คุณภูสุภา หายเร็วๆ นะครับ ผมว่าผลเกิดแต่เหตุ แต่เหตุนะสิไม่รู้ว่าเกิดขึ้นแต่ชาติปางไหน ยังไงก็สู้ต่อไปนะครับ (มารไม่มี บารมีไม่เกิดครับ) ผมเชื่อเรื่องใจเป็นนาย กายเป็นบ่าวครับ เพราะบางครั้ง ถึงแม้เวลาเราเจ็บปวดทางร่างกาย หากแต่จิตจดจ่อกับสิ่งใดแล้ว (บางครั้งนะครับ) ความเจ็บปวดนั้นก็หายวับดับไปชั่วคราวได้ครับ (เคยมีประสบการณ์มาครับ) ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือเปล่า ผมอยากแนะนำให้ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับเจ้ากรรมนายเวรให้มากๆ ครับ คุณภูสุภา เคยสงสัยไหมครับว่า เวลาเราไม่สบายทำไมคนอื่นๆ ถึงไม่เป็นอย่างเราบ้าง ทั้งที่บางคนอยู่บ้านหลังเดียวกัน อากาศที่หายใจเข้า-สภาพแวดล้อม-อาหารการกิน ก็เหมือนกัน นั่นอาจเป็นเพราะเรามีบางสิ่งที่อาจต่างกันและเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็น หรืออาจเป็นการกระทำบางอย่างที่ผู้อื่นไม่ได้กระทำอย่างเราในแต่ชาติก่อนว่าไหมครับ ร่างกายเปรียบเสมือนบ้าน มีไว้เพื่อเป็นที่อยู่ของจิตเท่านั้น ถ้าบ้านไหนมีสภาพที่เก่าหรือพุพัง หาไปกระทบกับจิตที่ไม่หวั่นไหวต่อสิ่งแวดล้อมรอบข้างไม่ ตอนนี้ผมคิดว่าคุณภูสุภามีจิตที่มีพลังมากแล้วครับ รอแต่บ้านหรือร่างกายที่ต้องซ่อมแซมเล็กน้อยเท่านั้นครับ คุณภูสุภายังโชคดีกว่าคนอีกหลายๆ คนนะครับ เพราะอย่างน้อยคุณภูสุภาก็เกิดมาพร้อมสติปัญญาที่สมบูรณ์ (นั่นอาจเกิดจากการปฏิบัติในแต่ชาติก่อนด้วยครับ+ชาตินี้ด้วย) มีครอบครัวที่อบอุ่นพร้อมหน้า มีกำลังใจและจิตใจที่ดี ที่สำคัญได้เกิดอยู่ในประเทศไทย อันมีศาสนาพุทธและวิธีปฏิบัติที่เปรียบเสมือนยาวิเศษ และที่สำคัญได้เกิดอยู่ในรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวครับ นอกจากนี้ยังมีเพื่อนและน้องที่ดีที่ชื่อมิตร (เหมือนผมเลย) ครับ ท้ายนี้อยากบอกว่าเป็นกำลังใจให้นะครับ และหวังว่าวันหน้าคงมีโอกาสแลกเปลี่ยนทัศนะกันบ้างนะครับ ขออภัยหากคำพูดไม่ค่อยสละสลวยและตอบยาวไปหน่อย (อยากตอบให้ยาวกว่านี้อีกนะเนี้ย..ล้อเล่นคร๊าบบบบบบบบ) ลาที มิใช่ลาก่อน อะไรเอ่ยอยู่ใกล้ๆ แต่ไกลสุดตา

น้องมิต เพลงเพราะดีค่ะ...

และขอเป็นกำลังใจให้คุณภูสุภา หายป่วยเร็วๆ นะคะ กำลังใจคือยาวิเศษค่ะ สู้สู้ บางทีธรรมชาติก็ช่วยได้ดีกว่าสิ่งที่ประดิษฐ์ขึ้นใหม่นะคะ

ส่วนคุณต๊อกน่าจะเขียนหนังสือตอบได้แล้วนะคะ อีกมุมมองของชีวิตที่คนอาจมองข้าม

พี่มิตรคับ....ผมว่าเพลงของฉ่ำฉ่ำเพราะกว่านะคับ

อิอิ.....^^!

แวะมาฟังเพลงครับ