[ ก า ร เ ดิ น ท า ง ค รั้ ง สำ คั ญ ข อ ง ชี วิ ต ] วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วดั่งยี่เกเปลี่ยนฉาก ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาฉีกปฏิทิน เผลอๆ ฉันก็เป็นแม่คนมาห้าเดือนกว่าแล้ว ชีวิตที่เปลี่ยนไปอย่างพลิกฝ่ามือ มิอาจพูดได้ว่าจากหลังเป็นหน้า หรือหน้าเป็นหลัง แต่ดูเหมือนว่าผู้กำกับชะตาชีวิตได้สั่งเปลี่ยนหนังเรื่องใหม่ให้ในบัดดล เดิม ฉัน สามารถจัดให้เข้าพวกไร้รากได้โดยไม่ประดักประเดิด หลังจบการศึกษาจากแดนใต้ ด้วยวิชาชีพที่ร่าเรียนมา จึงทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์ ในซอฟท์แวร์เฮ้าส์ระดับต้นๆ ของวงการหลักทัพย์ เงินเดือนจัดว่าสูง เพียงสองสามปีแรก ฉันพบว่านี่ไม่ใช่วิถีที่ฉันต้องการ (แต่ก็ยังทนมานับสิบปี) ในช่วงเวลาแห่งความสับสนและเหนื่อยล้า ฉันฝืนยิ้ม เรียกมันว่าห้วงยามของการแสวงหาบางอย่างมาเติมชีวิต ฉันลาออกจากการเป็นพนักงานบริษัทที่ทำมาสิบกว่าปี โดยให้เหตุผลแบบทำเท่ดันทุรังว่า - ต้องการลาออกจากระบบทุนนิยม ซึ่งฉันรู้ว่าไม่มีทางทำได้ หลังว่างงานอยู่เดือนกว่าๆ ฉันตัดสินใจไปอยู่เอาดาบหน้า ไปต่อโท kitchen hand ควบ waitress ที่เมืองเมล์เบิร์น ออสเตรเลีย ทุ่มทุนรูดบัตรเครดิตซื้อตั๋วปี กะว่าจะอยู่นานๆ กระทั่งนึกไปถึง green card ออสซี่ ผล - ฉันอยู่ไม่ถึงสามเดือนก็เผ่นกลับเมืองไทย ลั่นว่าจะไม่ขอกลับไปออสเตรเลียอีก (ฉันให้ชื่อบันทึกที่ยังเขียนไม่จบนั้นว่า Melbourne Bitter) กลับมาว่างงานอีกรอบ ตัดสินใจไปวิจัยฝุ่นที่อินเดีย ฉันแบกเป้ใบ กล้องตัว ดุ่มเดี่ยวไปเกือบทั่วชมพูทวีป เหงาๆ ก็จิบเบียร์ เขียนโปสการ์ด แวะร้านอินเตอร์เน็ต ส่งอีเมล์บ้าง ช่วงหนึ่งปีที่ว่างงานหลังกลับมาจากออสเตรเลีย ฉันไปอินเดียราว 3-4 ครั้ง บางครั้งอยู่นานสามเดือน บางครั้งเดือนเดียว ไม่มีกฏเกณฑ์ ขึ้นกับเงินและความเบื่อ นั่งรถบัส รถไฟ ไปเรื่อยๆ พักเมืองนั้นสามวัน เมืองถัดไปสี่วัน ถูกใจมากก็นานเป็นอาทิตย์ ในช่วงว่างงาน ฉันเขียนบันทึกการเดินทางในอินเดียไว้ ฉันเขียนเรื่องราวของผู้คนแห่งนากะแลนด์ ดินแดนที่โลกลืม ส่งไปที่นิตยสาร Travel Guide เกือบจะทันใด ฉันได้รับการติดต่อจากพี่อ้วน รอน แรมทาง บก.นิตยสารในขณะนั้น พี่อ้วนบอกว่า ไม่ตีพิมพ์เรื่องเพราะมันยาวเกินไป! (34 หน้า ขนาด A4) แต่ชวนฉันไปทำงานเป็นผู้ช่วยบรรณาธิการแทน เส้นทางชีวิตเปลี่ยนผันอีกครั้ง เมื่อพี่อ้วนผู้ใจกว้างและใจกล้า ยื่นโอกาสให้ กว้างที่จะบอกสอนทุกอย่างให้กับคนที่เริ่มต้นจากศูนย์ในวงการน้ำหมึก กล้าที่จะไว้วางใจคนที่ไม่เป็นงาน มาทำงาน แน่นอน ฉันคิดหนัก ด้วยตัวเลขที่เคยได้รับมากมันกว่าสองเท่าที่พี่อ้วนบอก โชคดี คนที่ฉันปรึกษาคือผู้ชายที่ฉันไว้ใจมากที่สุดรองจากพ่อ เขาว่า - ไม่มีอะไรต้องเสีย ถึงเคยได้มากแต่ตอนนี้เป็นศูนย์ แค่ลองทำดู ทำไม่ได้ก็แค่ถอย 3 ปีที่นิตยสาร Travel Guide ให้อะไรฉันมากมาย ได้เดินทาง อย่างที่ชอบ ได้เขียนหนังสือ อย่างที่ใช่ ได้เรียนรู้ ไม่เพียงเฉพาะในเรื่องของแวดวงหนังสือเท่านั้น ที่สำคัญ ฉันได้เรียนรู้ชีวิต ฉันพบว่านี่ล่ะ คือวิถีที่ต้องจริตฉันมากที่สุด แม้งานจะมากเกินกำลังจนต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ แต่ฉันก็รับมือไหว ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจจากเจ้าของหนังสือและพี่อ้วน ผู้เป็นบรรณธิการและครู ชีวิตฉันกำลังเดินไปบนทางที่ฉันเลือกไว้แล้ว ได้ทำในสิ่งที่รัก และรักในสิ่งที่ทำ อิสระ รับผิดชอบ เงินน้อย สุขเยอะ โดดเดี่ยว กระทั่ง การเดินทางมาถึงอย่างไม่คาดฝันของเด็กชายยินดี นั่นเองการเปลี่ยนแปลงในชีวิตจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นครั้งที่สำคัญที่สุด ฉันเคยนั่งอยู่บนสันเขา ในแถบหิมาลัยเพียงลำพัง มองดูทุ่งสันทรายอันกว้างใหญ่ของแม่น้ำสินธุ ที่สการ์ดุ ในประเทศปากีสถาน ความรู้สึกตอนนั้น อิ่ม คิดว่าหาคำตอบให้ตัวเองได้บ้างแล้ว ได้รู้ซึ้งถึงความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ และความจ้อยร่อยของตนเอง ...ซึ่งเทียบไม่ได้เลยกับวินาทีที่ฉันได้ยินเสียงร้องแรกของลูก ฉันเคยนั่งเครื่องร่อนโฉบไปบนยอดหางปลา (มัชฉาปูชเร) ที่เนปาล รายรอบตัวมีแต่อากาศ ตื่นเต้น หวาดเสียวที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ...ซึ่งเทียบไม่ได้แม้เพียงครึ่งของความตื่นเต้นในนาทีสุดท้ายแห่งการรอคอย ที่จะได้เจอหน้ามนุษย์ตัวจ้อยที่ใช้ลมหายใจเดียวกันมา 38 สัปดาห์ ในวันที่ฉันได้เห็นความงามของภูเขาในปากีสถาน เห็นความงามของโบสถ์ในรัสเซีย เห็นความงามของทะเลแอตแลนติก ฯลฯ ....ซึ่งในวันนี้ เทียบไม่ได้กับความงดงามของลูก บนเส้นทางที่พานพบ ผันผ่าน สถานที่แปลกตา ผู้คนแปลกหน้า อาหารไม่คุ้นลิ้น ฉันเดินทางเพื่ออะไร ฉันไม่เคยถามตัวเอง แต่เมื่อมาถึง ณ วันนี้ วันที่มีหนึ่งชีวิตน้อยๆ ให้คอยอุ้มชู ฉันพบว่านี่คือคำตอบของทุกคำถาม ปัจจุบัน ฉัน ได้เดินทางไปกับความเติบใหญ่ของลูก โดยที่ไม่ต้องแบกเป้ออกจากบ้านไปตะลอนที่ไหน ได้เรียนรู้ รัก ให้ เสียสละ แบ่งปัน อภัย อดทน อดกลั้น รอคอย รู้ซึ้งถึงศักยภาพของคนเป็นแม่ เรียนรู้ความเป็นมนุษย์ พื้นฐานอันเรียบง่าย สู่ความหมายอันลึกซึ้ง ซับซ้อน ทั้งหมดทั้งมวล เขาเดินทางมาเพื่อตอบในสิ่งที่ฉันไม่ได้ถามทั้งหมด นับจากนี้ไป ไม่ว่าฉันจะเดินทางโดยแบกเป้แล้วออกเดินหรือไม่ ไม่ว่าฉันจะเดินทางข้างนอก หรือข้างใน ฉันยังคงเดินทางไปพร้อมกับมนุษย์ตัวน้อยๆ -เด็กชายยินดี นับจากนี้และตลอดไป   Create Date : 09 มกราคม 2552 18 comments Last Update : 24 เมษายน 2552 5:57:05 น. Counter : 3772 Pageviews. Share Tweet

เห็นหน้าน้องยิ้มแฉ่งแล้ว.. โลกนี้ .. ไม่โดดเดี่ยวจริง ๆค่ะ ^^   โดย: ยูโด 9 มกราคม 2552 22:32:49 น.

อ่านแล้วอบอุ่นจัง   โดย: little nuch 10 มกราคม 2552 5:59:26 น.

ดีใจด้วยจริงๆเลยนะคะ ที่คุณพบคำตอบของทุกคำถาม --- ---   โดย: Animas 10 มกราคม 2552 17:09:50 น.

ซึ้งใจค่ะ ต่อไปการเดินทางคงมีสีสันเพิ่มขึ้นแน่นอนค่ะ   โดย: แม่กะหล่ำ (pingky ) 11 มกราคม 2552 21:21:33 น.

@คุณยูโด จริงแท้เลยค่ะ การมีมนุษย์ตัว (ไม่ค่อย) น้อยอยู่ในบ้าน นอกจากไม่โดดเดี่ยวแล้ว ยังไม่ว่างด้วย @คุณ little nuch ขอบคุณค่ะ ขอส่งผ่านความอบอุ่นสู่ครอบครัวน่ารักๆ ของคุณเช่นกัน @คุณ Animas เจอนักเดินทางตัวยงแล้วเรา :) ขอบคุณค่ะ @คุณแม่กะหล่ำ ค่ะ สีสันในการเดินทางกำลังทอสีทอแสงขึ้นทุกวัน ขอบคุณค่ะ   โดย: จันทร์เคียว 12 มกราคม 2552 15:17:45 น.

ขอให้ต่อแต่นี้ไปเป็นวันที่สดใส และมีความสุขกับเจ้าตัวน้อยผู้น่ารัก เป็นกำลังใจให้จากผู้เดินทางผ่านมา....   โดย: Megeroo 22 มกราคม 2552 10:42:26 น.

ยินดีกับคุณจันทร์เคียว ที่ได้เพื่อนร่วมทาง...น้องยินดีน่ารักมาก... เย้ๆ ในที่สุดก็ตามมาอ่านเรื่องราว ประสบการณ์ของนักเขียนที่ชื่นชอบและเป็นแรงบันดาลใจอยากจะแบกเป้ไปทั่วโลก.... เคยอ่านเรื่องราวการเดินทางของคุณจันทร์เคียวจากเวบทีเคที เวบคุณจันทร์เคียวเอง หนังสือ travel guide (บางฉบับ) แล้วก็การเดินทางไปอินเดีย (สิกขิม) ครั้งแรกลอกข้อมูลจากคุณจันทร์เคียวมาเยอะเลยค่ะ ขอบคุณที่มาเขียนเรื่องราวการเดินทางให้อ่านอีกในบล็อกแก๊งนะค่ะ มาแปะโป้งเป็นแฟนประจำค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 2 กุมภาพันธ์ 2552 17:17:47 น.

แวะมาอ่านเรื่องราวของอินเดียต่อค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 5 กุมภาพันธ์ 2552 18:16:59 น.

มีความสุขกับวันแห่งความรักนะค่ะ.. >   โดย: เหนือฟ้า พาไป 14 กุมภาพันธ์ 2552 21:20:43 น.

สวัสดีค่ะคุณเหนือฟ้า พาไป มัวแต่วุ่นวายกับการเลี้ยงลูก ไม่ได้เข้า blog เลย มือ blog มือใหม่ด้วย บางทีก็ลืมๆ ไปว่าเปิด blog ไว้ แห่ะๆ ขอบคุณมากๆ ค่ะที่แวะเข้ามาให้กำลังใจอยู่เนืองๆ   โดย: จันทร์เคียว 24 กุมภาพันธ์ 2552 11:02:28 น.

แวะมารออ่าน เรื่องราว ประสบการณ์เดินทาง แบบลุยเดี๋ยวอีกค่ะ ....   โดย: เหนือฟ้า พาไป 10 มีนาคม 2552 23:16:02 น.

หวัดดี วันจันทร์ ที่สดใส นะค่ะ...   โดย: เหนือฟ้า พาไป 23 มีนาคม 2552 9:01:43 น.

รออ่านเรื่องราวดีๆ อยู่นะค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 1 เมษายน 2552 19:11:44 น.

สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 13 เมษายน 2552 23:30:26 น.

ขอบคุณจริงๆ คุณเหนือฟ้าฯ ที่แวะเข้ามาให้สะกิดบล็อคอยู่เรื่อยๆ อายเหมือนกันค่ะ ไม่ได้อัพบล็อคเลย เอาล่ะ ตอนนี้ เวลาก็เริ่มลงตัวแล้ว จะพยามค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง-จริงๆ   โดย: จันทร์เคียว 24 เมษายน 2552 5:34:21 น.

จะรอเรื่องเล่าดีๆ จาก คุณจันทร์เคียวนะค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 18 พฤษภาคม 2552 10:17:05 น.

รออ่านอยู่นะค่ะ   โดย: เหนือฟ้า พาไป 4 มิถุนายน 2552 8:50:30 น.

เคยอ่านเรื่องราวการเดินทางของคุณจันทร์เคียวจากเว็บทีเคทีค่ะ เคยฝันอยากแบกเป้ไปเที่ยวเนปาลเหมือนคุณด้วยนะคะ แต่ตอนนี้ต้องพับโครงการแบกเป้ไว้ก่อนเพราะมีเจ้าตัวเล็กเช่นกันค่ะ   โดย: Nevari 11 มิถุนายน 2552 0:27:16 น.