ต้องฤทธิ์รัก........อุมาริการ์

โปรยปก

ในที่สุด...ชาวซอยทองคำสิบเอ็ดก็มีเพื่อนบ้านคนใหม่ย้ายมาอยู่ด้วย
แต่เธอมาพร้อมข่าวฆาตกรโรคจิตมือสับออกอาละวาดในชุมชน !
ทุกคนเลยสงสัยว่าหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในเรือนหอร้างเป็นใครกันแน่
ปอบหยิบ...แม่มด...หรือฆาตกรโรคจิตนักหั่นศพ !

ต้องรักเป็นหญิงสาวธรรมดาที่อาชีพไม่ธรรมดา เลยมีลูกนัยน์ตา แขน ขา
ไปถึงหัวปลอมโชกเลือด เป็นของแต่งบ้าน และเรื่องนี้คงไม่ใช่ปัญหา ถ้าเธออยู่คนเดียว
แต่จู่ๆ ต้องรักก็มีพันฤทธิ์ ชายหนุ่มผู้ลึกลับมาเป็นเพื่อนร่วมบ้านอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เขามาพร้อมกับแผงอกหนั่นแน่นและซิกซ์แพ็กละลายใจที่ทำให้ใจเธอละลาย
แต่พฤติกรรมของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวสงสัยว่าเขาเป็นใครกันแน่
นักข่าว (ที่จะทำชีวิตเธอพัง) หรือ...ไอ้โรคจิต (ที่รอสับเธอเป็นท่อนๆ)

ต้องรักควรจะทำอย่างไรกับพันฤทธิ์ดี
๑.เล่นงานเขาจนสลบ แล้วจับมาเป็นแบบหล่อหุ่นอย่างที่ฝันไว้เป็นอย่างแรก
๒.เป็นแฟนกันก่อน เรื่องอื่นช่างมัน เพราะเธอ “ต้องฤทธิ์รัก” เข้าให้แล้ว
๓.ตามล่าหาความจริงของเขาให้ได้
๔.ถูกทุกข้อ



หลังอ่าน ( มี Spoil )

เป็นนิยายต่อเนื่อง ( อีกแล้ว ) แต่นักเขียนก็สร้างพล็อตได้แปลก และสนุกดีค่ะ ...
หนุ่มล่ำ ซิกซ์แพ็ก กับฆาตกรโรคจิต และหญิงสาวชุดดำ ในฉากบ้านผีสิงช่างเป็นส่วนผสมที่ไม่น่าจะเข้ากันได้ แต่ก็เนียนเข้ากันดี

ชอบอาชีพของนางเอกนะคะ ดูแปลกกว่านิยายเรื่องอื่น ๆ ดี ( คิดว่าคนเขียนเอาบ้านเป็นตัวตั้ง แล้วหาอาชีพตัวละครใส่...ก็ตอบโจทย์ได้ถูกต้องลงตัวดีค่ะ )
และด้วยวิชาชีพของนางเอก  การที่เธอจะหลงใหล กล้ามเนื้อสวย ๆ นี่เลยไม่แปลกใจ  และคนเขียนก็ไม่ได้เล่นเกินงามค่ะ

แม้จะมีฆาตกรโรคจิต มีการสืบสวน(ของพระเอก)  แต่โทนของเรื่องจขบ.ว่ามันเป็นโรแมนติกคอมเมดี้ ( อาจเติมรัญจวนใจ ...อย่างที่นักเขียนเค้าแจงไว้ด้วยก็ได้ )ซะมากกว่า
ในความเป็นคอมเมดี้ก็ขอบอกว่า โอเคค่ะขำได้อยู่แม้จะไม่มากแต่ก็ไม่แป๊กแบบ บ้านตุ๊กตา (เล่มแรก)

แต่เพราะความเป็นนิยายซี่รี่ย์ จึงต้องมีตัวละครเก่าโผล่มาให้เห็น  และต้องสร้างตัวละครใหม่เป็นเหยื่อไว้  ในส่วนนี้จขบ.อ่านแล้วให้ความรู้สึกมากว่าเป็นส่วนเกิน  จนอดนึกไม่ได้ว่า ตุ๊กตา  นายยักษ์ และอาม่า เป็นคนนิสัยสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านไปด้วยหรือนี่ ( ถ้าจำเป็นต้องใส่เพื่อตอบโจทย์การเป็นนิยายชุด ...มันจะมีวิธีสร้างฉากและเหตุการณ์ให้เนียนกว่านี้ได้ไหมนะ แทนที่จะแกล้งเป็นพาหมามาเดินเล่นแล้วลูกบอลหลุดเข้าไป.....เอาขนมมาให้และแนะนำตัวยังจะเข้าท่าซะกว่า  เฮ้อ ) 
แม่สาวกลอยใจก็อีก ( เป็นตัวละครที่ จขบ. ไม่ชอบใจมาตั้งแต่เล่มแรก  เล่มนี้ยังอุตส่าห์ เบียดตัวเองมาเข้าฉากจนได้ ) แต่การคงไว้ของโชติ  โอเคนะคะไม่มีที่ติ และเนียนไปกับความเป็นโชติในบ้านตุ๊กตา

สำหรับตัวละครใหม่ พ่อหนุ่มลึกลับ ในบ้านที่สร้างไม่เสร็จ....น่าสนใจและเหตุการณ์ก็ให้ด้วย  ดังนั้นจุดนี้ผ่านค่ะ

ประเด็นความรักของพระนางดูไม่ค่อย คลิ๊กเท่าไรว่า....เออ เค้่ารักกันเพราะอะไร........นางเอกน่ะต้องใจเพราะหุ่นล่ำ ๆ แต่มันกลายเป็นความรักในทันทีได้เลยหรือ   แล้วสำหรับพระเอกรักนางเอกตรงไหนนะ ทั้ง ๆ ที่มีความระแวงอยู่เป็นเบื้องต้นเมื่อแรกรู้จักกัน ( พอหายระแวงก็รักทันที  ? )

แต่ภาพรวมของนิยายเรื่องนี้เล่าเรื่องได้สนุกค่ะ  น่าติดตามตลอด (จขบ.พยายามมองข้ามตัวละครเก่าที่เข้ามาสร้างความรำคาญไปซะ ) มีฉากขำชวนให้อมยิ้ม  เพื่อนนางเอกก็น่ารักดี
จังหวะการจับผูกปม คลายปมก็โอเคนะคะ ลงตัว  แถมเฉลยตัวฆาตกรได้หลอนดีด้วย (อ่านแล้วเหวอแทนคนกินเลย ) ที่มาที่ไปหลาย ๆ จุดมีเหตุมีผลรองรับได้ ( ยกเว้นเรื่องพระนางรักกันง่ายไปหน่อย ) ฉากจบส่งท้ายแม้จะดูเกินไปนิด  แต่ก็โอเคค่ะ พอจะขำได้


สรุปว่า จขบ. ชอบเรื่องนี้มากว่า บ้านตุ๊กตาค่ะ 




---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ปล.  ในเล่มนี้ จขบ. สะดุดกับคำ Doughnut ภาษาไทย  ในเรื่องสะกดไว้ว่า  โดนัต
คือถ้าจะเทียบตามหลักการทับศัพท์  ก็น่าจะถูกต้องนะคะว่าใช้ ต สำหรับตัวสะกด t

แต่ บ้านเรา ใช้การสะกด ว่า โดนัท  มานานแล้วด้วยเจ้าของสินค้า ใช้คำนี้มาแต่แรกเริ่มขายในเมืองไทย  และคำนี้เป็นคีย์ ของเรื่องด้วย จึงพบตลอด  คนอ่านก็สะดุดตลอดเช่นกัน

แล้วในหลักการเขียนทับศัพท์ นั้น มีข้อนึงนะคะที่ว่าไว้ว่า  คำที่ใช้กันมานานแล้ว อนุโลมให้ใช้ต่อไปตามนั้น ( แม้จะไม่สอดคล้องกับหลักการที่ตั้งไว้ภายหลัง เช่น ช็อกโกแลต )

จุดนี้ก็แล้วแต่จะพิจารณากันนะคะ

Create Date : 22 ธันวาคม 2556 Last Update : 22 ธันวาคม 2556 10:26:05 น. Counter : 4472 Pageviews.		17 comments
Share Tweet