สิ่งแวดล้อมแบบแมว ๆ

เคยลองนึกดูไหม ว่าความทรงจำของเราเองนั้น เริ่มต้นขึ้นที่ตรงไหน และอายุเท่าไหร่
เพื่อนบางคน เล่าให้ฟังว่า จำได้ขนาดว่ากำลังนอนกินนมแม่เมื่อยังเป็นทารกเลย ..จำได้ขนาดนั้น

เด็กที่บ้านบอกเรา ว่าเขาจำได้ว่าบรรยากาศในท้องแม่เป็นยังไง อันนี้เราเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่ง เพราะเขาอาจจะฟังจากที่เราเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ถึงช่วงชีวิตแรกคลอดของเขาก็เป็นได้ เด็กบางคนก็ช่างมีจินตนาการเยอะ


สำหรับเรา ความทรงจำแรกที่นึกย้อนไปได้ เกิดขึ้นเมื่อวันที่เราไปโรงเรียนอนุบาลวันแรก
จำได้ถึงว่ากำลังใส่กระโปรง ที่ขอบเอวมีกระดุมเอาไว้กลัดสายโยงสองข้าง แบบชุดนักเรียนอนุบาล สีน้ำเงินใส ที่เรียกว่า cobalt blue แต่ความทรงจำช่วงนั้นจะไม่ต่อเนื่อง จำได้เป็นช่วง ๆ

สิ่งหนึ่ง ที่ไม่ค่อยรู้ตัว ว่ามันอยู่ในชีวิตประจำวันเรามาตั้งแต่ไหนแต่ไร ก็คือบรรดาแมว ๆ นี่แหละ รู้ว่าบ้านเรา มีแมวเป็นสัตว์เลี้ยงประจำบ้านมาโดยตลอด นอกเหนือไปจากสมาชิกสัตว์ประเภทอื่น ๆ เช่น หมา ปลา
กระต่าย กระรอก หรือกระทั่งไก่..

ไม่ได้นึกว่าสมัยก่อน เราจะชอบสัตว์เลี้ยงมากมาย นอกจากว่า เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย จนมาเจอรูปนี้




แมวในรูปเป็นแมวรุ่นแรก ๆ ที่จำได้ เรียกง่าย ๆ ว่าแมวตัวเล็ก เพราะตอนนั้นมีสองตัว ชื่อตัวใหญ่ กับตัวเล็ก ..เจ้าตัวใหญ่ จำได้ว่าเป็นแมวสีดำ-ขาว หน้าโม่ง ตัวใหญ่ ล่ำสัน ออกจะนิสัยนักเลงหน่อย ๆ ในขณะที่ตัวเล็กเป็นแมวสีขาว เรียบร้อยน่ารัก

ตอนเด็ก ๆ แมวที่มี ยังเป็นแมวส่วนรวมของคนทั้งบ้าน ไม่มีใครเป็นเจ้าของโดยเฉพาะ ยกเว้นแต่เขาจะเลือกจับจองใครเป็นเจ้าของเอง

แต่ที่บ้านก็มีแมวไม่เคยขาด หมดรุ่นนี้ เดี๋ยวก็มีรุ่นใหม่มา จำไม่ได้ว่าแต่ละตัวมาได้อย่างไร  

จำได้แน่ ๆ ก็ตอนที่เราย้ายบ้านครั้งที่สาม ตอนนั้นโตแล้ว มีเพื่อนของพี่สาวเป็นชาวอเมริกัน ยกครอบครัวมาทำงานเมืองไทย พอจะกลับ ก็ต้องยกสัตว์เลี้ยงที่มีให้เพื่อน ในคร้งนั้น มีแมวไทยวิเชียรมาศ ตาสีฟ้า..สวย ชื่อ สีฟ้า  กับหมาพันธุ์เทอร์เรียร์สำน้ำตาลขนรุงรัง ซนสุด ๆ อีกหนึ่งตัว  มาพร้อมกับนกขุนทองช่างพูด (สำเนียงอเมริกันจ๋า) ชื่อ โจ  รวมเป็นสามชนิด

แมว"สีฟ้า" หรือที่จะตอบเสียงเรียกชื่อแบบสำเนียงฝาหรั่งเท่านั้นว่า "ซีฟ่า" ถ้าไปเรียก.."สีฟ้า.." เป็นสำเนียงไทย จะไม่ขานเลยเชียว  

นกขุนทองพูดเก่งมาก โต้ตอบเป็นภาษาอังกฤษได้อย่างชัดแจ๋ว และคล่องปรื๋อ อยู่กับบ้านเรามาสักพัก ก็ทำเสียงเลียนเสียงออดประตูบ้านได้เหมือนเป๊ะ  จนมีหลายคนโดนหลอก ลุกไปเปิดประตูไปแล้วไม่เห็นใคร

ที่แสบไปกว่านั้น คือ นายโจเลียนเสียงแม่เราที่มักจะร้องถาม เวลามีคนมากดออดประตูเล็กเสมอ ๆ ว่า ใคร..  ได้เหมือนมาก จนมีคนมากดกริ่งจริง ๆ แล้วมีเสียงจากในบ้านถามว่า "ใคร..ใคร.." แล้วรายงานตัวอยูข้างนอกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครมาเปิดสักที

จนเราไปเรียนหนังสือที่ไกลจากบ้านมาก ห่างเหินจากบรรดาสัตว์เลี้ยงไปพักใหญ่ 

ที่ที่เราไปเรียน นับว่าอยู่ชายแดนกรุงเทพ เดินทางไปกลับประจำวันได้ด้วยรถไฟ วันละสองเที่ยว หรือจะขึ้นรถเมลหวานเย็นก็ได้  แต่เราเลือกที่เช่าบ้านอยู่แถว ๆ คณะฯ กับเพื่อนสาว ๆ อีกสองสามคน

เราใช้พาหนะเป็นจักรยาน ขี่ไป ๆ มา ๆ ระหว่างคณะกับบ้าน 

ในช่วงเวลานั้น เรามีสัตว์เลี้ยงแปลก ๆ หลายอย่าง ที่ได้มาโดยไม่ตั้งใจ และตั้งใจอยากเลี้ยง เช่น นกฮูก ที่ไปเจอโดนยิงหล่นอยู่ในป่ากล้วย เก็บมาเลี้ยงจนหายแล้วก็ปล่อยไป 

เคยเลี้ยงเหยี่ยวนกเขา สวยน่ารัก แต่ก็ไม่รอด ด้วยความไม่มีประสพการณ์ สงสารมันจริง ๆ กะจะปล่อยอยู่แล้วเชียว มาชิงน้อยใจตายไปก่อน

เหยี่ยวแดงก็เคยเลี้ยง แต่ก็ปล่อยไป เพราะกลังประวัติศาสตร์ซ้ำรอยก้บเจ้า"เบน" เหยี่ยวนกเขาตัวนั้น

เคยเลี้ยงนกคุ่มหนึ่งฝูง  เลี้ยงไก่ต๊อกด้วย เพราะขนหางมันสวยดี มีลายจุด ๆ

ที่เด็ดสุด คงจะเป็นแมวดาว หรือเรียกว่าเสือปลาตัวเล็ก ๆ (ตอนได้มามันเล็ก ๆ น่ะ) น่ารัก และดุมาก ตัวแรกเลี้ยงแล้วไม่ยอมเชื่อง เอาไปคืนคนขาย  เพื่อที่ได้ตัวใหม่มาอีก แต่ก็ไม่ค่อยอยากเลี้ยงแล้ว กะจะเอาไปคืน ใส่กล่องกระดาษผูกเชือกฟางไว้ 

ปรากฏว่ามีคนมือบอน ไปเปิดกล่องดู ทำให้เจ้าแมวดาว หรือเสือปลาตัวน้อย ๆ นั้นหลุดหายเข้าไปในสวนของชาวบ้านแถวนั้น  แล้วเราก็ไม่เคยเจอมันอีกเลย

สมัยหนึ่ง มีข่าวลือ ว่ามีเสือดำหลุดมาจากไหน อยู่แถวมักกะสัน ได้ยินแล้วยังอดคิดไม่ได้ ว่าจะเป็นเจ้าตัวนั้นของเราหรือเปล่าหนอ..

หลังจากนั้นก็ตั้งใจว่าจะไม่เลี้ยงอะไรอีก เพราะงานเรียนก็เยอะ กิจกรรมที่ต้องไป(เที่ยว) ก็แยะ  

ระหว่างนั้นก็เก็บแมว ๆ ประปราย ส่งกลับมาให้ทางบ้านเลี้ยงเป็นระยะ 

จนเรียนจบ ทำงานได้หลายปี มีเพื่อนคนหนึ่ง ซื้อลูกแมววิเชียรมาศตัวจิ๋ว ตาสีฟ้าสวย มาให้เราเป็นของขวัญวันเกิด (ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงนะ)  เราซึ่งพักอยู่คอนโดขนาดสองห้องนอน และต้องไปทำงานทุกวัน ๆ  มีแมวเป็นของตัวเองแล้วหนึ่งตัว

ตอนเอามาแรก ๆ อายุแค่เดือน-สองเดือน เลี้ยงกันเหมือนลูกเล็กเลย เลี้ยงไปเลี้ยงมาเป็นแมววัยรุ่น ซนสุด ๆ วิ่งเล่นในบ้าน และเป็นตัวทำลายคอลเลคชั่นของเครื่องแก้วที่เราชอบเป็นที่สุด

เป็นแมวคุณหนู เอาแต่ใจมาก เพราะคงเป็นคนเดียว หนึ่งเดียวในบ้าน เวลาจะไปหาหมอ ฉีดวัคซีน ต้องจับใส่รถขับไปไว้ที่ทำงานด้วย กลางวันพาออกมาหาหมอ  แล้วอยู่ในออฟฟิศด้วยจนเย็น เลิกงาน กลับบ้านด้วยกัน  โชคดี ที่มีเจ้านายใจดี ไม่ว่าอะไรกับลูกน้องที่มีสัตว์เลี้ยงพกมาเป็นระยะ ๆ

นายคนนี้ ชื่อนายวินเซ้นต์ ได้ชื่อมาจากซีรีส์ที่ตอนนั้นกำลังฮิต ชื่ออัศวินหน้าสิงห์ นางเอกคือลินดา แฮมิลตัน  เข้าใจว่าตอนนั้นเราคิดว่าหน้ามันเหมือนพระเอกหน้าสิงห์..

อยู่มาวันหนึ่ง กำลังจะขึ้นลิฟท์ไปบนห้อง เจอลูกแมวตัวเล็ก สีอ่อน ๆ นั่งอยู่ท่ามกลางฝูงหมาเร่ร่อนแถว ๆ นั้น ดูกล้าหาญ และไม่กลัวอะไรเลย  

ตอนนั้น คิดว่า นายวินเซ้นต์ช่างกินยาก เลือกอาหาร แล้วทำให้เรามีอาหารแมวเหลือ น่าจะเอามาแบ่งให้แมวเล็กตัวนี้กินดีกว่า  แต่อีกใจหนึ่ง ก็กลัวว่า ถ้าเอาลงมาให้ข้างล่าง แล้วคงจะโดนบรรดาหมา ๆ แถวนั้นแย่งกินแน่นอน

เลยตัดสินใจ ว่าจับลูกแมวตัวนั้นขึ้นไปให้อาหารบนห้องดีกว่า  แล้วค่อยเอาลงมาปล่อยคืน

....

นับตั้งแต่นั้นมา แมวตัวนั้น ไม่เคยได้ลงไปอยู่ข้างล่างอีกเลย..

นายวินเซ้นต์ ก็กลายเป็นแมวมีเพื่อนหนึ่งตัวด้วยประการฉะนี้

แมวตัวใหม่ ชื่อว่า อาลี มาจากชื่อเต็มว่า มูฮัมหมัด อาลี นักมวยคนดัง  เพราะหุ่นเธอล่ำสัน และดูไม่กลัวเกรงอะไรเลย  

เราเพิ่งมาค้นพบ ว่าเจ้าอาลีตัวนี้ เป็นแมวแบบ คูล ๆ  ประสาทช้า เลยพาลทำให้ไม่ค่อยรู้จักกลัวอะไรเท่าไหร่  ดูเป็นแมวกล้าหาญไป

มิน่า บางครั้ง เขาถึงว่า ความกล้าหาญ กับความเขลา ก็เป็นเรื่องที่มีเส้นคั่นที่บาง..นิดเดียวเอง

นั่นเป็นจุดเริ่มต้น ของการมีแมวเป็นส่วนตัวอย่างแท้จริง สำหรับเรา..

แมวทั้งสองตัวอยู่กับเรานานมาก..

ได้เป็นนายแบบถ่ายรูปพร้อมเจ้าของก็หลายเซ็ทอยู่นะ เขาหล่อกันมาก

วินเซ้นต์ เป็นแมวหน้าตาหล่อ นิสัยเอาแต่ใจ คนที่ไม่รู้จักสนิทสนม จะเล่นด้วย เพระชอบเล่น แต่ห้ามมาทำอะไรขัดใจเป็นอันขาด  

มีความจำดี ขนาดคนแกล้งตีก้น เดินผ่านไปมาตั้งหลายชั่วโมง ยังจำเอาไว้แก้แค้นทีหลัง โดยการกระโดดกัดเมื่อคนคนนั้นลืมไปแล้ว  และไม่ทันระวังตัว

แต่เขาก็น่ารักมาก ๆ เป็นเพื่อนเวลาเหงา คอยเราอยู่บ้าน ดีใจทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้าบ้าน  อยู่เป็นเพื่อนตอนต้องทำงานดึก ๆ 

บางทีเขาก็มาชวนให้ไปนอนได้แล้ว..ง่วงแล้ว 

ถ้าใครเคยเลี้ยงแมวพันธุ์นี้ จะรู้ว่าเขามีนิสัยแบบนี้เอง ช่างพูด เพราะจัดว่าเป็นแมวพวก Vocalese และมีความหยิ่งในนิสัย  ไม่ยอมลงให้คนที่เขาคิดว่าไม่ใช่นาย

ถ้าใครคิดจะเอาวิธีเลี้ยงหมา แบบปราบให้ราบคาบ มาใช้กับแมว  คงจะต้องตีกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยแหละ  แมวไม่เหมือนกับหมา ตรงที่เขามีความคิดเป็นของตัวเองสูงกว่า มีความเป็นอิสระสูง แต่ไม่ได้แปลว่า เลี้ยงแมวแล้วจะต้องปล่อยให้เขาท่องเที่ยวพเนจรไปตามอำเภอใจนะคะ  นั่นเป็นการเลี้ยงที่ไม่ถูกต้องเท่าไหร่ค่ะ

มีอิสระ แต่ก็ต้องมีขอบเขต มีกฎระเบียบของการอยู่ร่วมกัน ในหลังคาบ้านเดียวกัน เหมือนสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง ที่ต้องมาอยู่ร่วมกันนั่นเองค่ะ

เรื่องแมว ๆ ในบันทึกของเรา คงมีอีกหลายตอน ถ้าไม่ขี้เกียจเขียน คงจะมาบันทึกไว้ต่ออีก  หวังว่าคงไม่เบื่อกันไปซะก่อนนะคะ

ขอให้มีความสุขกับการอยู่กับสิ่งที่คุณรัก  และสิ่งนั้นรักคุณตอบด้วย

ขอบคุณสำหรับทุก ๆ ท่านที่ใช้เวลาด้วยกัน ณ ที่นี้ค่ะ

Create Date : 15 กันยายน 2555
Last Update : 15 กันยายน 2555 21:34:27 น.		34 comments
Counter : 2564 Pageviews.
Share Tweet