Bloggang.com : Second impact : "อ๊วก" สู่ทางสว่าง .........

"อ๊วก" สู่ทางสว่าง .........

เจ้าปุ้งถือว่าเป็นเด็กที่สมบูรณ์พอสมควร ตอนเกิดถึงแม้จะน้ำหนักไม่มากเท่าไหร่ แต่พอออกมาไม่นาน ก็โตอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าที่มีก็ต้องรีบให้ใส่ เพราะฉันเชื่อจากปากคำแม่ๆ ทั้งหลายว่า ต้องซื้อเผื่อลูกโต เสื้อผ้าอย่าซื้อเยอะเกินไป มันก็เป็นอย่างที่เขาเตือนมานั่นแหละ ตอนที่เจ้าปุ้งอายุได้ 9 เดือน เริ่มคลานเก่ง และยืนเกาะได้บ้าง ฉันก็เริ่มจะไว้ใจลูก โดยที่ปล่อยให้เล่นเองบ้าง บางทีก็มีรอดหูรอดตาไปเหมือนกัน เพราะวัยนี้เป็นวัยที่ชอบจับเอาของเข้าปาก ไม่เลือกว่าจะเป็นของเล่น หรือของไม่เล่นก็ตาม ฉันต้องคอยเก็บของตลอดเวลา ส่วนเจ้าปุ้งก็สามารถทำให้เลอะเทอะได้ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน

วันหนึ่ง ในขณะที่เจ้าปุ้งนอนกลางวันอย่างสนิทอยู่นั้น ฉันก็เริ่มจะเอนตัวลงนอนข้างๆ ลูก ฉันก็ได้ยินเสียงคล้ายๆ ลูกหาว อ้าปาก .... แล้วก็มีเสียง ... พรวดดดด..... มีน้ำนมทะลักออกจากปากลูก ......... ใช่แล้ว ลูกอาเจียนในขณะที่หลับอยู่ ฉันไม่เคยได้ยินว่า เด็กสามารถทำแบบนี้ได้ มันไม่ใช่สำลักนมแน่ๆ ฉันเลยจับลูกคว่ำลง แล้วก็ลูบหลัง สลับกับตบแผ่นหลังไปด้วย ลูกตกใจตื่น ร้องไห้หนักเลยทีนี้ ฉันเลยต้องใช้ความสามารถอีกรอบเพื่อให้ลูกหลับภายในไม่กี่นาที

ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่าๆ พอลูกตื่น ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ แล้วลูกก็อาเจียนอีก คราวนี้ของที่เพิ่งกินไปเมื่อครู่ ออกมาหมดเลย ฉันก็ยังไม่คิดอะไร เพราะลูกของฉันขึ้นชื่อว่า เป็นเด็กจอมอ้วกอยู่แล้ว ตอนเล็กๆ แหวะนมเก่งเหลือเกิน แต่หลังจากนั้นอีกไม่เท่าไหร่ ก็มีอาการเหมือนเดิมอีก เอาล่ะสิ ..... ฉันคิดว่ามันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่โทรไปหาหมอหรอกนะ คนแรกที่นึกได้ก็คือ พ่อเจ้าปุ้ง

ว่าแล้ว ฉันก็โทรไปหา แล้วบอกว่า ..."ลูกอ้วกพุ่งออกมาหมดไส้หมดพุงไปแล้วเนี่ย ท่าทางไม่ธรรมดาแล้วนะ ตั้ง 3 ครั้งเลย" .......
พ่อเจ้าปุ้งพูดตามสายมาว่า ......" งั้นเดี๋ยวจะกลับบ้านไปดูลูกนะ " ( เอ๊ะ เป็นหมอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฮ่าๆ ... ------> ตอนนั้นซีเรียสกันอยู่ น้ำตาจะร่วงเอาสิ แซวแบบนี้คงไม่ได้หรอก )
ระหว่างที่พ่อเจ้าปุ้งวางสาย แล้วบอกว่าจะกลับบ้าน จนกลับถึงบ้าน แค่ไม่กี่นาที เจ้าปุ้งเริ่มออกอาการ อาเจียนอีก 4 ครั้ง ทีนี้ล่ะ ฉันมั่นใจเลยว่า ลูกป่วยแน่ๆ แต่จะเป็นอะไรล่ะ นึกไม่ออกเลย เวลาที่ลูกมีอาการผิดปกติ ฉัน.. คนเป็นแม่ จะกระวนกระวายไปหมด ทำอะไรไม่ถูก ทั้งๆ ที่ปกติ จะเป็นคนที่มีสติดีกว่าพ่อเจ้าปุ้งเสียอีก เช่น ในภาวะปกติ ตอนที่ไปเที่ยวกัน แล้วพ่อเจ้าปุ้ง ทำกล้องถ่ายรูปที่เพิ่งซื้อมาใหม่ๆ ตกพื้น พ่อเจ้าปุ้งจะช็อค ได้แต่จ้องกล้องถ่ายรูปเฉยๆ ฉันเห็นแล้ว ต้องพูดตะคอกดังๆ ว่า " ก็เก็บสิ๊........ ( ขึ้นเสียงสูงๆ ไปด้วย )" นั่นแหละ พ่อเจ้าปุ้งถึงจะมีสติ ก้มลงเก็บ

แต่นี่อะไรกัน ฉันกลับทำอะไรไม่เป็นเลย เอาไงดีล่ะ จะโทรไปหาหมอประจำตัวลูก ก็คงต้องเจอคำถามซ้ำๆ อีกแน่เลย " ลูกคุณมีไข้เท่าไหร่" // "กินนมไปเท่าไหร่" // "ถ่ายเหลว หรือว่าเป็นก้อน " ฯลฯ แต่เอาเหอะ ยังไงก็ต้องโทร พ่อเจ้าปุ้งบอกว่า เอางี้ดีกว่า ดูนาฬิกาแล้ว เป็นเวลาสายๆ เมืองไทย จะลองโทรไปหาคุณปู่ดูก่อน ถ้าคุณปู่บอกว่า อาการซีเรียส จะได้เอาลูกเข้าฉุกเฉินไปเลย ฉันเลยยกหน้าที่นี้ให้กับพ่อเจ้าปุ้ง คุยกับคุณปู่เอาเองก็แล้วกัน มีอะไรก็ถามมาได้ สรุปแล้ว คุณปู่สันนิษฐานว่า เจ้าหลานหัวโล้นมีเชื้อโรคในกระเพาะอาหาร สาเหตุเนื่องมาจาก ความสกปรกทั้งหลายที่เอาเข้าปากไป เช่นพวกของเล่นทั้งหลาย รวมทั้งมือที่ไม่ค่อยได้ล้างให้สะอาดด้วย ( ถึงตอนนี้ ฉันอยากจะร้องไห้อีก เพราะความผิดอยู่ที่ฉันคนเดียวเต็มๆ เลย โฮ... ) วิธีรักษาก็คือ ห้ามให้กินอะไรทั้งนั้น ..... แม้แต่นม ..... ให้กินแต่น้ำเกลือแร่ของเด็กอย่างเดียว

ฉันล่ะสงสารเจ้าปุ้งจริงๆ นึกถึงเด็กเล็กๆ ที่หิวนม แล้วแม่ไม่ให้กินนมดูสิ พยายามจะดึงเสื้ออย่างสุดแรง ดีดดิ้นอย่างหิวโหย แต่ฉันต้องให้กินแต่น้ำเกลือแร่อย่างเดียว ตามที่คุณปู่บอก วันต่อมา ฉันแอบเอานมให้ลูกกินอีก เพราะรู้สึกว่า ลูกน่าจะหายแล้ว เท่านี้แหละ เจ้าปุ้งอาเจียนสวนออกมาทันที ในขณะที่ยังดูดนมอยู่ โอ๊ย อะไรกันนี่ ต้องให้ลูกอดอีกกี่วัน ถึงจะหายล่ะ ถ้าอยู่เมืองไทย ป่านนี้เจ้าปุ้งอาจจะได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มของจริงในโรงพยาบาลแล้วก็ได้นะ ฉันให้ลูกกินน้ำเกลือแร่เป็นเวลา 2 วันครึ่ง เลยตัดสินใจเอาเองว่า ลูกหายดีแล้ว และทดสอบเล็กๆ โดยให้กินซีเรียลก่อน ลูกคงกำลังเปรี้ยวปากอยู่เลยสิ เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ตามด้วยนมอีกนิด ผ่านไป 1 ชั่วโมง ไม่เป็นไร ไชโย๊............... ลูกหายแล้ว เย้ๆๆ ฉันดีใจสุดฤทธิ์ ความเหน็ดเหนื่อยจากการที่ดูแลลูกตลอดที่ผ่านมา หายสนิท ( แต่ตายังดำเป็นหมีแพนด้าอยู่นะ ฮา... )

จากเหตุการณ์นี้ผ่านไปหยกๆ ไม่กี่วัน ฉันเริ่มสังเกตุเห็นว่าเจ้าปุ้งชอบทำมือชี้ๆ ไปที่ตู้เย็น พอเปิดตู้เย็นให้เท่านั้นล่ะ เจ้าปุ้งก็ชี้ไปที่ขวดยาแล้วหยิบขึ้นมา ฉันต้องรีบแกะขวดยาออกจากมือแล้วเก็บที่เดิม แค่นี้เองนะ เจ้าปุ้งไม่พอใจ ทำตัวแอ่น ร้องลั่นเลย เป็นอยู่หลายครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า เจ้าปุ้งพยายามจะบอกอะไรกับฉัน แต่สื่อสารไม่เป็น ก็ได้แต่ชี้อย่างเดียว ประจวบเหมาะกับที่ฉันเห็นแม่เด็กที่ไปเรียนจิมฯ ด้วยกัน เธอพยายามสื่อสารภาษามือลูกกับลูก ถึงแม้ลูกจะไม่สนใจก็ตามเถอะ แต่ก็น่าสนใจ ฉันถึงกับลงทุนเดินตาม แล้วแอบฟังเลยล่ะ พอได้จังหวะ ฉันเลยหาเรื่องเข้าไปคุยด้วย เธอเลยแนะนำให้ฉันลองเข้าไปเรียนภาษามือเด็กกับเธอในคลาสดู แต่พอฉันเห็นราคาค่าเรียนแล้ว ฉันแทบจะวิ่งหนีเลย ฉันเลยเข้าไปในเว็ปไซท์ของเมืองที่ฉันอยู่ หาคลาสเดียวกัน ปรากฏว่ามีจริงๆ ด้วย ฉันโชคดี หาเจอ และค่าเรียนถูกกว่ากัน 10 เท่า ( จริงๆ ไม่ได้โม้เลย )

เอาล่ะ ทีนี้ความสนุกของกิจกรรมใหม่ในครอบครัวฉันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว 1...2....3....... Let's get busy!!!!