การรอคอยของอีกาน้อย

อีกาน้อยร่อนลงเกาะบนยอดเสาโทรศัพท์ สายตาของมันทอดมองพื้นดินสกปรกที่เบื้องล่าง พื้นดินที่มีมนุษย์รวมตัวกันอยู่เป็นชุมชนที่เรียกว่าเมือง เมืองที่รวบรวมเข้าด้วยกันจนเรียกว่าประเทศ และประเทศที่เกาะกลุ่มกันเป็นโลกทั้งใบ

โลกที่เป็นทรงกลม แต่มีรอยแตกร้าวอยู่ทุกหนทุกแห่ง

อีกาน้อยมารอคอยที่เสาโทรศัพท์ต้นนี้เป็นระยะเวลาเท่าไหร่มันก็จำไม่ได้ ใครๆ ก็เรียกมันว่าอีกา โดยไม่สนใจว่ามันจะเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย อีกาน้อยจำได้แต่เพียงว่า นกสีขาวตัวหนึ่งได้สัญญากับมันว่า อีกไม่นานมันจะทำให้ขนสีดำของอีกาน้อยกลายเป็นสีขาว ขอเพียงอีกาน้อยบินมารอมันที่เสาโทรศัพท์ต้นนี้ทุกวัน จนถึงวันที่ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเมื่อไหร่ นกสีขาวตัวนั้นจะกลับมาพร้อมวิธีเปลี่ยนสีขน

อีกาน้อยทำตาม มันมารอนกสีขาวที่นี่ไม่เคยขาด

อีกาน้อยอยากเป็นอย่างนกสีขาวตัวนั้น มีปีกสีขาวบริสุทธิ์ที่แสนสวยงาม พวกมันเจอกันโดยบังเอิญที่เสาโทรศัพท์ต้นนี้ นกสีขาวเป็นนกต่างถิ่น บินมาพักเหนื่อยที่นี่เพียงชั่วคราวและจะเดินทางต่อไป บทสนทนาสั้นๆ ของพวกมันคราวนั้น นำมาซึ่งคำสัญญาแห่งการรอคอยครั้งนี้

การรอคอยคือช่วงเวลาที่ทรมานไม่ว่ากับมนุษย์หรือสัตว์ แต่อีกาน้อยก็อดทนต่อความทรมานนั้นด้วยความยินดี มันเฝ้านึกภาพฝันในวันที่ตัวเองสามารถสลัดขนสีดำทิ้งไปหมดกายและกลับกลายเป็นนกตัวใหม่ที่ไปที่ไหนก็มีคนยกย่องชื่นชม ไม่เหมือนเป็นอีกาที่มีแต่คนรังเกียจและขยะแขยง ขนาดในไร่หรือตามท้องนาก็ยังมีหุ่นฟางโง่ๆ ตั้งไว้สำหรับขับไล่พวกมัน

อีกาน้อยขบคิดด้วยความน้อยใจ เหตุไฉนทำไมตัวเองถึงต้องเกิดมาเป็นอีกา? ทำไมมนุษย์ถึงยกย่องแต่นกสีขาวให้เป็นตัวแทนแห่งสันติภาพ? ทำไมอีกาอย่างพวกมันกลับถูกเปรียบเปรยให้เป็นตัวแทนของความแค้น? อีกาน้อยสงสัยนักว่ามนุษย์เอาอะไรมาตัดสิน หรือเห็นว่าพวกมันสีขนดำ – ลักษณะน่ากลัวเกินไป จึงไม่เหมาะกับการเป็นตัวแทนฝ่ายดี?

ใครจะรู้ สันติภาพที่แท้จริงอาจไม่ได้มีอยู่แค่ในสีขาวก็ได้

แม้จะคิดและเชื่อเช่นนั้น แต่อีกาน้อยก็ยังคงเกลียดสีดำ เกลียดทุกอย่างที่เป็นตัวของมันเอง มันจึงรอคอยที่จะได้สลัดขนสีดำอัปลักษณ์ทิ้งไปเพื่อแทนที่ใหม่ด้วยขนสีขาวงามบริสุทธิ์ อีกาน้อยมั่นใจว่าวันที่ขนทั่วตัวของมันเป็นสีขาว วันนั้นคงจะเป็นวันที่มันกางปีกโผบินด้วยความภาคภูมิใจและทระนงตนมากที่สุดในชีวิต

อีกาน้อยคิดเช่นนั้นอยู่ทุกวี่วัน

แต่วันเวลาก็ผ่านไป

การรอคอยที่เนิ่นนานของมันเหมือนจะไม่มีจุดสิ้นสุด ทุกวันที่มันร่อนลงเกาะบนยอดเสาโทรศัพท์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม มันรออยู่ที่เสาไฟฟ้าต้นนั้น จากอีกาน้อย กลายเป็นอีกาหนุ่ม เมืองที่อยู่ใต้เงาเสาโทรศัพท์ปลูกอาคารและปล่องควันจากโรงงานละลานตา ท้องฟ้าที่เคยมีสีคราม ถูกควันพิษย้อมจนเกือบกลายเป็นสีเทา

นกสีขาวไม่เคยกลับมา

นกสีขาวโกหกและปล่อยให้อีกาน้อยฝันลมๆ แล้งๆ มาตลอด

แต่มันจะเป็นเช่นนั้นจริงหรือ?

อีกาน้อยลองนึกทบทวนคำพูดของนกสีขาว นกสีขาวบอกว่ามันจะกลับมาหาอีกาน้อยในวันที่พระอาทิตย์ขึ้นยังทิศตะวันตก นั่นหมายความว่าอะไร? พระอาทิตย์ยังไงก็ต้องขึ้นที่ทิศตะวันออกอยู่แล้ว...หรือว่านกสีขาวพยายามตอบคำถามของอีกาน้อยในตอนนั้นอย่างถนอมน้ำใจนะ...

รอให้พระอาทิตย์ขึ้นยังทิศตะวันตก เราจะกลับมาพร้อมวิธีเปลี่ยนสีขนให้เจ้า

มันก็หมายความว่า

ไม่มีวิธีใดที่จะเปลี่ยนสีขนของเจ้าได้หรอก เกลอเอ๋ย

อีกาน้อยเข้าใจแล้ว จะอย่างไร มันก็ต้องยอมรับตัวเองให้ได้สินะ

อีกาน้อยก้มหน้า มองเงาสะท้อนของตัวเองบนกระจกของตึกด้านข้างเสาโทรศัพท์ อีกาหนุ่มขนสีดำมันวับน่าเกรงขามจ้องตอบกลับมา

ดูไปก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดสักหน่อย

อีกาน้อยเงยหน้ามองท้องฟ้า ถึงเวลาออกบิน – ออกเดินทาง – ออกไปใช่ชีวิตอย่างอีกาจริงๆ แล้วใช่ไหม?

อีกาน้อยบอกตัวเองว่าจะไม่สนใจอีกต่อไปว่าคนอื่นจะมองหรือแสดงท่าทีรังเกียจขนสีดำของมันอย่างไร เพราะสำหรับมันในตอนนี้ แม้ภายนอกมันอาจจะคล้ายปิศาจ แต่จิตใจภายในเป็นคนละเรื่องกัน มันสามารถเป็นอะไรก็ได้หากหัวใจของมันเชื่อมั่นและศรัทธาเช่นนั้น

ในที่สุดการรอคอยของอีกาน้อยก็สิ้นสุดลงในวันเสาร์ตอนเที่ยงๆ

มันสยายปีกและกระพือพัดพาตัวเองบินสูงไปบนฟ้า

พร้อมกับใครบางคนกดเอนเตอร์เพื่อขึ้นย่อหน้าใหม่

Create Date : 15 มิถุนายน 2556 Last Update : 15 มิถุนายน 2556 12:02:26 น. Counter : 1152 Pageviews.		2 comments
Share Tweet