O เหมันตะกาล .. O
จระเข้หางยาว (ทางสักวา) - อ.ชัยภัค ภัทรจินดา
O แล้วเล่าสายลมเอยรำเพยแผ่ว เช่นดั่งแววตาเจ้าคอยเฝ้าเหลียว วับวามนัยซ่อนเร้นดั่งเส้นเกลียว นั้น-ค่อยเหนี่ยวอีกใจสั่นไหวรับ ! O หอมลมร่ำแผ่วผ่าน, อีกหวานหอม- ราวจักคอยแวดล้อมอยู่พร้อมสรรพ อีกหวานนั้นราวจะปริ่มทุกพริ้มพรับ ฤา-เพื่อตรึงภาพประทับแนบกับใจ ? O ดอกแดดทอ-ลออพร่างที่กลางฟ้า เมื่อแววตาคู่นั้น .. คล้ายสั่นไหว เสียงนกแว่วซ้ำซ้ำ, ความร่ำไร- ก็อบอวลความนัยกลางใจคน O ความอ้อยอิ่ง .. อิดออดเหมือนพลอดพร่ำ- กับแววตารื่นล้ำอยู่ซ้ำหน นัยแฝงเร้นโผนผก .. ราว-วกวน- เข้าหว่านล้อมลวกลนทุกหนทาง O กลางลมรื่นแผ่วโรยอยู่โดยรอบ ตาแอบลอบชายชม้อยเหมือนคอยขวาง จริตรูป .. บีบเค้นไม่เว้นวาง ฤา-บุญสร้างวางภพให้สบกัน ? O ก็ชั่วลมป่ายริ้วเกลี่ยผิวแก้ม งามก็แต้มรูปละม่อมลงล้อมขวัญ ชั่วแววตาซ่อนนัย-สั่นไหว, พลัน- ความไหวสั่นก็ระรัว .. อีกขั้วใจ O จักมีความหมายใดที่ในหล้า เช่นรูปองค์ตรงหน้า ฤาหาได้ ? จะกี่รื่นลมพลิ้ว .. แล่นริ้วไป รื่นกว่าใด .. ฤาเท่า-รื่นเช้านี้ O หอมโกสุม-ภุมรินย่อมบินว่อน แววออดอ้อนลอบชม้าย .. ก็ชายถี่ ราวหวานหอมกุสุมา .. แทนวาที- ฝากลมวีวาดสายรำบายความ O ดูเอาเถิด .. อกใจผู้ไขว่คว้า ต้องแววตาหลบสะเทิ้น .. ก็เกินข้าม โลกแวดล้อมเลือนวูบ เพียงรูปนาม- นั้นคุกคามคะนึงอยู่แต่ผู้เดียว O แววอ่อนหวานอ่อนโยนก็โชนฉาย กับชม้ายชม้อยตอบทุกลอบเหลียว รูปธรรมผุดพร่าง .. ล้วนร่างเพรียว ตรึง-ยึดเหนี่ยวใจอยู่ ไม่รู้เลือน O และจากนั้นความคะนึงทุกกึ่งยาม ล้วนรูปนาม, ความหมายที่ป่ายเปื้อน- แนบอกใจอาวรณ์-เฝ้าย้อนเตือน หอมหวานที่สุดเคลื่อนให้เลือนลับ O แล้วเล่า .. สายลมร่ำแห่งค่ำนี้ กล่อมราตรีเงียบหงอยให้คอยสดับ สัญญาแห่งนามรูป .. ก็วูบวับ เผยองค์ขึ้นสำทับการรับรอง O ไร้สีสันโกสุม, ปีกภุมริน- ย่อมร้างถิ่นรื่นฉม .. เหลือลมล่อง- พลิ้วสายผ่านแล้วเล่าเหมือนเฝ้ามอง- การครอบครองครวญคะนึงของหนึ่งใจ O แล้วเล่าสายลมเอย .. รำเพยผ่าน ทั้งความหอมความหวาน .. ฤาต้านไหว อีกแววตาสั่นสะทกเล่า .. อกใคร- จักสั่นไหว .. ด้วยสะเทิ้นจนเกินรั้ง O ดอกแดดทอ-ลออพร่าง .. จืดจางแล้ว เหลือเพียงแววตาชม้อย .. ที่คอยสั่ง ให้อาวรณ์หวานล้ำเร่งกำลัง- เพรียกรูปนามหลอมหลั่งสุมทั้งทรวง !
Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2560 |
|
7 comments |
Last Update : 2 กรกฎาคม 2566 10:40:46 น. |
Counter : 4280 Pageviews. |
|
|
|
บนฟ้า..เลื่อนดวงลอยให้พลอยพิศ
โอภาสทิศ..พร่างพราวทั้งหาวหน
บนโลก..เลื่อนความนัยสู่ใจคน
อาวรณ์พ้นคำเอ่ย..จักเคยมี