ปูเป็น หรือนี่คือ ตัวตาย ตัวแทน พี่เห็นนู๋วันแรกประมาณปลายเดือนตุลาคมปีที่แล้ว รปภ.ที่ตึกชี้ให้ดูว่ามีลูกแมวหลงแม่มา หมากำลังจะกัด รปภ. บอกว่าแม่มันอยู่บนหลังคารถ เห็นร้องเรียกอยู่ (เป็นทาวเฮ้าท์ อยู่ตรงข้ามอพาตเม้นท์) พี่ก้อเลยไปอุ้มนู๋ ปีนโต๊ะเอานู๋ขึ้นไปไว้บนหลังคารถ แล้วนู๋ก้อตกลงมา ลงถังน้ำ ตัวเปียกไปหมด พี่เลยวานเจ้าของบ้าน เอานู๋ไปไว้ตรงระเบียง เด๋วแม่คงมาคาบไปเอง (เจ้าของบ้านก้อใจดี ปีนหลังคาให้) แล้วพี่ก้อขึ้นไปที่ห้อง มองจากชั้น 8 เห็นแมวอีกตัว มาคาบนู๋ที่คอ แต่ทำไมนู๋ถึงร้องเสียงดัง “เมี๊ยววว” แล้วเงียบไปเลย แมวใหญ่คาบนู๋มาไกลอีกกว่าเมตร นู๋ยังนอนนิ่ง พี่คิดว่านู๋ตกลงซอกหลังคาแล้วขึ้นไม่ได้ (เพราะมืดมาก) จะให้เจ้าของบ้าน ไปดูให้ ก้อเกรงใจ (อะไรกันนักหนา ตอนนั้นสี่ทุ่ม) พี่เลยเฝ้านู๋ทั้งคืน พอ 6 โมงเช้า พี่ก้อรีบลงไปดู เห็นนู๋นอนนิ่ง แสดงว่าโดนแมวตัวนั้นขย่ำคอ คงตายแล้ว พี่ยืนเฝ้านู๋ รอเจ้าของบ้านเอานู๋ลงมา เพื่อเอาไปฝัง แต่สักพัก พี่เห็นนู๋อ้าปากร้อง “แง๊ว แง๊ว” ด้วยเสียงแผ่วเบา (แต่พี่ได้ยิน) พี่ภาวนา ให้นู๋รอด รอเจ้าของบ้านเปิดบ้านที ประมาณอีกครึ่ง ชม. เจ้าของบ้านออกมา เลยให้เขาขึ้นไปเอานู๋ลงมา แล้วรีบพาไปคลีนิค แต่นี่แค่ 7 โมงเช้า คลีนิคเปิด 9 โมง นู๋จะรอดถึงมือหมอมั๊ยนะ 9 โมงปุ๊บ พี่รีบพาไปคลีนิก หมอบอกไม่แน่ใจจะรอดรึป่าว เพราะนู๋อาการโคม่า แถมตากน้ำค้างทั้งคืน (คืนนั้นอากาศเย็นมาก) พี่เอานู๋กลับมาห้อง เอานู๋มานอนข้างๆ หมอน คอยป้อนน้ำ ป้อนนม แล้วเอาสำลีชุบน้ำอุ่น เช็ดท้อง เช็ดก้น เพื่อให้นู๋ฉี่ และให้ลำไส้ทำงาน พี่หาแพมเพิร์สมารองก้นนู๋ไว้ เพื่อนู๋ปวดฉี่ จะได้ฉี่สะดวก สองสามวันแรก นู๋ตัวร้อนจี๋ ถัดมาสองสามวันหลังนู๋ถึงลืมตา (พี่ดีใจมากๆ) แล้วก้อไปโพสต์ในห้องจตุจักร ถามว่านู๋จะลุกได้มั๊ย นู๋จะเดินได้มั๊ย พี่ๆ เขาบอกว่า เดินได้แต่ไม่ 100% จนนู๋เริ่มลุกได้ แต่ลุกแล้วก้อล้ม อยู่อย่างนั้นอีกหลายวัน พอนู๋เริ่มทรงตัวได้ พี่หาทรายมาให้นู๋ถ่ายเป็นที่ นู๋ฉลาดสอนแค่สองครั้ง นู๋ก้อเข้ากระบะเองได้ (แต่เป็นถาด เพราะนู๋คงกระโดดเข้ากระบะไม่ได้) นู๋ถ่ายไป บางครั้งนู๋ทรงตัวไม่อยู่ก้อล้ม เปื้อนตัวก้อเอาไปล้าง พอนู๋เริ่มเดินได้คล่องขึ้น แต่ความคล่องคือ ขาซ้ายหน้างอเข้าหาตัว ขาขวายืดตรง อืม แปลกดี นู๋มาพิการขาซ้ายหน้าเหมือนพี่ ที่ผ่าตัดแขนซ้าย แล้วใช้งานไม่ 100% พี่เริ่มให้อาหารเปียก เพราะคาดว่านู๋น่าจะเกือบสองเดือน แล้วก้อเอาอาหารเม็ดให้กิน แต่ทำไมติดคอ น้ำลายฟูมปาก ปากเขียวไปหมด พี่รีบพานู๋ไปหาหมอ หมอบอกว่าระบบประสาทการกลืนเสีย หมอไม่ได้บอกว่าจะดีขึ้นมั๊ย แม้แต่อาหารเปียกก้อติดคอ พี่ต้องบดให้ละเอียดเป็นโจ๊ก ผสมน้ำ เอาเยลลี่ออกให้หมด ถ้าหากติดคอ พี่ก้อต้องทำให้นู๋อ้วกออกมา แล้วบดให้ละเอียดจนกว่านู๋จะกลืนได้ จนต้นเดือนธันวาคม พี่ต้องเข้า รพ. เพราะปอดรั่ว วันนั้นหมอให้ admid ด่วน พี่บอกว่า ขอกลับห้องก่อน เพราะนู๋รออยู่ ยังไม่ได้กินอาหารเลย หมอบอกว่า ห่วงชีวิตตัวเองหรือห่วงแมว เพราะตอนนั้นพี่หายใจด้วยปอดข้างเดียว หากช็อคอาจตายได้ กว่าพี่จะก้าวได้แต่ละก้าว ช่างทรมาน เพราะหายใจไม่เต็ม เหนื่อยเหมือนคนวิ่งมาซัก 10 กม. แต่พี่เลือกที่จะกลับมาห้องก่อน เพื่อหาอาหารให้นู๋ แล้วค่ำๆ พี่มด (น้องสาว) ถึงมา (ตอนนั้นเจาะปอดรูแรกไปแล้ว) พี่มดเอานู๋กลับไปโคราช และพี่ก้อบอกวิธีการให้อาหาร แต่นู๋ก้อชอบไปกินอาหารเม็ดของพี่นาร์เนีย พี่สิงห์ พี่เสือ บางทีอาหารคาคอ ก้อไม่มีใครใส่ใจ พี่กลับไปพักฟื้นบ้าน พี่ต้องปั่นอาหารให้นู๋กิน แยกอาหารตัวอื่นไว้ต่างหาก แต่พี่ก้อต้องกลับมาหาหมอที่กรุงเทพฯ อีก ไม่ได้เอานู๋มาด้วย เพราะคิดว่าอยู่บ้าน นู๋มีเพื่อนๆ พี่กลับไปอีกครั้งต้นเดือนกุมภาฯ นู๋ผอมจัง อาหารติดคอนู๋มาสองวัน แต่ไม่มีใครพานู๋ไปหาหมอเลย พี่กลับไปถึงบ้านสองทุ่ม ต้องรีบพานู๋ไปหาหมอ แต่ก้อแค่ทำให้นู๋อ้วกออกมาเท่านั้น ทุกครั้งที่อาหารติดคอ พี่มักจะพูดกับนู๋เสมอ ว่าทำไมไม่ตายๆ ไปซะ อยู่ทรมานตัวเองป่าวๆ หรือถ้าหากพี่ไม่นั่งมองนู๋ตลอดคืนแรกที่เจอ พี่ก้อไม่ต้องรับรู้ว่านู๋จะรอดหรือไม่รอด นู๋มองหน้าด้วยสายตาที่จะบอกว่า ทรมาน อยากกินแต่กินไม่ได้ พี่พานู๋ไปหา รพ.สัตว์ที่ใหญ่ที่สุดในโคราช หมอ x-ray ปอด กลืนแป้ง เพื่อดูระบบทางเดินอาหาร ผลคือ หลอดอาหารช่วงคอโตเป็นถุงขนาดใหญ่แล้วก้อตีบ เวลานู๋กลืนอาหารเร็วๆ มันจะไหลไปกองที่หลอดอาหาร แล้วไหลผ่านช่วงตีบไม่ทัน ทำให้ติดคอ และหลอดอาหารที่มันใหญ่ ก้อไปเบียดหลอดลม ทำให้นู๋หายใจไม่สะดวก และพบว่า ปอดของนู๋มีเศษอาหารคาปอด เนื่องจากสำลักมาเป็นระยะเวลานาน และปอดก้อไม่แข็งแรงด้วย พี่เป็นปอดรั่ว นู๋ก้อยังมาปอดไม่แข็งแรงเหมือนพี่อีกแล้ว หมอบอกว่าทำอะไรไม่ได้ (หมอฝึกหัด) นอกจากกินอาหารเหลวไปตลอดชีวิต โอเคไม่เป็นไร เหลวก้อเหลว ตลอดชีวิต ก้อตลอดชีวิต ใครไม่เลี้ยงพี่เลี้ยงเอง เอากลับกรุงเทพฯ ก้อได้ แต่แม่บอกว่า พี่ยังไม่แข็งแรง เด๋วเลี้ยงให้เอง ต้องเอาอาหารมาปั่นอย่างละเอียดเป็นน้ำ แล้วตามด้วยนม นู๋ชอบกินนมมาก และกินเก่งมากด้วย หลังจากนั้นแม่โทรมาบอกว่า นู๋อ้วนกว่าเดิมเยอะเลย พี่กลับไปเมื่อเดือนที่แล้ว อ้วนจิงด้วย แต่อาหารก้อยังติดบ้าง จนเมื่อวันจันทร์ที่แล้ว พี่มดโทรมาบอกว่า อาหารติดคอ พาไปหาหมอ ได้พบหมอใหญ่ หมอบอกว่า ต้องเอานู๋มาผ่าตัดเปลี่ยนหลอดอาหารเทียม เนื่องจาก หลอดอาหารสร้างผังผืดปิดทางเดินอาหาร พี่ให้พี่มด ขับรถมา รพ.สัตว์ ม.เกษตรเช้าวันอังคารเลย ซึ่งคืนวันจันทร์พี่ไปเขาคิชฌกูช กลับมาถึงเที่ยงวันอังคาร รีบไปหานู๋ที่ รพ. นู๋ผอมลงไปอีกแล้ว ก่อนมา นู๋ต้องฉีดสารอาหารทางเส้นเลือด เพราะนู๋กินอะไรไม่ได้นอกจากนม มา รพ. ต้องโดนเจาะเลือด ให้น้ำเกลือ หมอบอกว่า ไม่มีการผ่าตัดแบบที่หมอทางโคราชบอก นอกจากทำบอลลูนขยายหลอดอาหาร พี่รู้ว่ามันทรมาน เพราะพี่เคยขยายหลอดอาหารมาก่อน กว่าจะกินได้อย่างทุกวันนี้ ขยายทุกเดือนเป็นเวลา 2 ปี ซึ่งก่อนที่จะขยาย นู๋ต้องส่องกล้องเพื่อดูระบบทางเดินอาหาร หมอบอกว่า ได้ส่องกล่องวันศุกร์ จะเอานู๋กลับมาก่อนหรือจะให้ค้างที่ รพ. แต่พี่คิดว่า อยู่ รพ. นู๋ยังได้น้ำเกลือ พี่เลยให้นู๋ค้างที่ รพ. คืนวันอังคาร ก่อนกลับ พี่ยังมองตานู๋ ว่าเด๋วนู๋ก้อหายนะ อดทนอีกนิด บ่ายวันพุธ มีเบอร์แปลกโทรมา “ปูเป็นเสียชีวิตแล้วค่ะ เนื่องจากตอนวางยาสลบ เขาก้อหยุดหายใจ แต่หัวใจยังเต้นอยู่ พยายามขยายแล้ว แต่ปอดเขาไม่ตอบสนอง” พี่ไปรับศพนู๋ที่ รพ. นู๋เหมือนแมวที่นอนหลับธรรมดา ตัวยังอุ่นๆ พี่ลูบตัวนู๋ช้าๆ น้ำตาก้อไหลเป็นทาง “ปูเป็น นู๋ไปสบายแล้วนะ นู๋ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว” หมอบอกว่า หากทำบอลลูน แล้วไม่ได้ผล ก้อต้องผ่าตัดให้อาหารทางหน้าท้อง ที่เห็นหลอดอาหารช่วงคอโตกว่าปกติ เพราะอาหารไปกักไว้ เมื่ออาหารไม่ไหลผ่านลงไป ทำให้หลอดอาหารขยายใหญ่ขึ้นบริเวณลำคอ (เออหนอ...ถ้ามันขยายตรงนั้นได้ ทำไมมันไม่ขยายช่วงรอยตีบ) พี่ได้แต่คิดว่า ทำไม ทำไม ทำไม หากเอานู๋มารักษาที่ รพ. สัตว์ ม.เกษตรแต่แรก นู๋คงมีอาการดีขึ้นตั้งแต่แรก หากพี่เอานู๋มาเลี้ยงเอง ไม่เอานู๋ไปไว้ที่บ้าน เพราะไม่มีใครใส่ใจนู๋เท่าที่ควร พี่เป็นคนเก็บนู๋มา พี่ก้อควรดูแลนู๋ด้วยตัวเอง แต่มันก้อสายเกินไปแล้ว พี่พานู๋ไปวัดบางบัว แถว ม.ศรีปทุม เพื่อเผาศพนู๋ พี่มดบอกว่า หมาแมวตัวอื่น แค่ฝัง แต่นู๋แค่แมวเก็บมาเลี้ยง ทำไมต้องทำขนาดนี้ พี่ไม่รู้? ขนาดพี่วีนัสแมวเปอร์เซียตัวแรกที่ซื้อมา พี่ก้อแค่ฝัง (ร้องไห้เป็นเดือน) พี่ก้อรักสัตว์เลี้ยงทุกตัว แต่อาจเป็นเพราะนู๋ช่วยตัวเองไม่ได้ตั้งแต่ต้น ทำให้เกิดความผูกพันจากการดูแลเป็นพิเศษ เผาเสร็จ พี่เอานู๋ไปลอยอังคารที่แม่น้ำเจ้าพระยา ส่งนู๋ให้นู๋ไปเกิดในภพภูมิที่ดี ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร ก้อขอให้นู๋มีสุขภาพที่สมบูรณ์แข็งแรง ได้กินอิ่ม นอนหลับ พี่ช่วยนู๋เต็มที่แล้วจิงๆ   Create Date : 05 เมษายน 2554 20 comments Last Update : 5 เมษายน 2554 17:50:16 น. Counter : 1228 Pageviews. Share Tweet

ไปสู่สุคติ นะเจ้าหนูปูเป็น อ่านแล้วจะร้องให้เลยค่ะ คุณเหมียวเป็นยังงัยบ้างคะ ขอให้สู้ๆต่อไปเช่นกันนะคะ เอาใจช่วยเสมอ   โดย: เราอุ้มนะ 5 เมษายน 2554 5:32:33 น.

เป็นกำลังใจให้ค่ะ อ่่านแล้วเศร้าจัง ขอให้น้องปูเป็น สู่สุขคตินะลูกนะ   โดย: ปล.คิดถึงเสมอ IP: 58.8.119.206 5 เมษายน 2554 8:27:11 น.

....ไปวิ่งเล่นบนสวรรค์ ไม่ต้องทรมานแล้วนะจ๊ะปูเป็น นู๋ได้รับความรักเต็มที่เลยในช่วงที่มีชีวิต นู๋คงมีความสุขมากๆเลยน๊า.. :)   โดย: Code_Riiku 5 เมษายน 2554 9:21:56 น.

เฮ้อ.. นะ ความรักเป็นสิ่งดี ที่บ้านเลี้ยงไว้ตัวนึง เค้าเป็นสัตว์ที่น่ารัก นิสัยดี ...เป็นสุขนะนู๋   โดย: Keyfai IP: 203.113.120.182 5 เมษายน 2554 9:48:21 น.

กว่าจะทำใจได้ คงอีกซักพัก ยังคิดอยู่ว่า มาเขียนลงบล็อกแบบนี้ จะทำให้ลืมยากรึป่าว พิมพ์ไปก้อร้องไห้ไป กลับมาอ่าน ก้อยังร้องไห้   โดย: ผู้หญิงราศีพิจิก 5 เมษายน 2554 12:05:19 น.

สู้ๆัคับ   โดย: nemo IP: 124.120.123.44 9 เมษายน 2554 20:12:59 น.

เศร้ามากเลยค่ะอ่านแล้วร้องไห้เลย คงต้องดูแลละมุดกับพุดซาให้มากขึ้น หากเกิดเรื่องแบบนี้คงรับไม่ไหวเหมือนกันค่ะ กลัวเสียใจ   โดย: เหมียวสองศรี (kataki3030 ) 23 เมษายน 2554 16:56:53 น.

ปูเป็นหมดกรรมแล้ว อย่างน้อยก่อนจากไปเขาก็มีบุญที่มีคนรักและเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี ขอให้กุศลผลบุญนี้ น้อมนำให้คุณสุขกายสุขใจตลอดไปนะคะ แอบเป็นกำลังใจให้คุณเสมอ   โดย: พินรา IP: 110.169.209.185 26 เมษายน 2554 8:55:57 น.

ตอนนี้ ทำใจได้แล้วล่ะค่ะ แต่เวลาดูรูปเก่าๆ ก้อน้ำตาไหล ช่วงนี้เริ่มฉายรังสีมาได้ 7 ครั้ง แต่ยังไม่มีเวลา up block เลย ไม่ค่อยสบายใจด้วย เพราะมีแต่คนทักว่าจะตายปีนี้หลายคนล่ะ จากกำลังใจดีๆ เริ่มท้อเหมือนกันแฮะ....   โดย: ผู้หญิงราศีพิจิก 27 เมษายน 2554 19:38:02 น.

เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ พลอยเคยเข้ามาอ่านบล็อคคุณเหมียวก่อนหน้านี้ค่ะ ตอนนั้นยังเข้ามาถามคุณเหมียวเรื่องวิกผม (ตอนนั้นตัวพลอยเตรียมให้เคมีบำบัดรักษามะเร็งต่อมน้ำเหลืองค่ะ) ตอนนี้คุณหมอบอกว่าหายแล้ว แต่ก็ยังต้องคอยเฝ้าติดตามค่ะ วันนั้นได้กำลังใจจากคุณเหมียวไป วันนี้หอบเอากำลังใจกลับมาให้นะคะ อะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่ต้องไปกลัวนะคะ ทำใจให้สบาย มีคนบอกว่าถ้าเราไม่กลัวตายมันก็ไม่ตายค่ะ.......   โดย: พลอย IP: 125.25.80.159 3 พฤษภาคม 2554 13:22:38 น.

แวะเอากำลังใจมาฝากค่ะ อย่าคิดมากนะคะ   โดย: kzybear (Kzybear ) 10 พฤษภาคม 2554 10:28:06 น.

หายจากบล็อคไปเป็นเดือน เพราะเน็ตโดนตัด 555 เ่ล่นมือถือมันบ่มันส์เด้อ...ได้แต่ update FB ไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้ก้อฉายรังสีอยู่จ้า...เด๋ววันไหนขยันๆ จะมา update blog แบบรวบยอดเลยทีเดียวเน๊อะ.. คิดถึงเพื่อนใน pantip มากกกกกกกกก ขออภัยหลายคน ที่หลังไมค์แล้วตอบช้านะคะ   โดย: แมวเหมียว (ผู้หญิงราศีพิจิก ) 18 พฤษภาคม 2554 19:09:40 น.

คุณแมวเหมียว พอดีได้คุยกับคนแถวบ้านค่ะ เค้าแนะนำให้ทานน้ำใบพลูคาว ไม่ทราบเคยได้ยินไหม แต่คนแถวบ้านเป็นแบบระยะที่คุณหมอบอกว่าให้กลับไปรออยู่ที่บ้านไม่ต้องรักษาแล้ว (เป็นมากแล้ว) แกก้อกลับมากินน้ำใบพลูคาว ปรากฎว่าอยู่มาจนถึงทุกวันนี้อย่างแข็งแรงด้วยนะคะ ตอนนี้เราก็หายแล้วค่ะ เหลือแค่ตรวจเลือดทุก3เดือน ถ้าแบบเป็นน้ำสกัดอาจจะมีราคาค่อนข้างสูงถ้าเราต้องกินต่อเนื่องไปเรื่อยๆ แนะนำให้หาต้นมาปลูกแล้วกินใบสดๆ เป็นแบบทานผัก ก็ได้นะคะ คุยกับเพื่อน เห็นเค้าบอกว่าคุณแม่เค้าก็เป็นแล้วทานใบพลูคาว เป็นแบบผักสด ทานกับลาบหรือน้ำตกก็ได้ค่ะ ทุกวันนี้หายแล้วค่ะ ลองดูนะคะ เอาใจช่วยค่ะ ขอให้หายเร็วๆนะคะ   โดย: มน.โฟม IP: 58.137.145.116 21 พฤษภาคม 2554 8:46:02 น.

โดย: Es (time3957 ) 18 มิถุนายน 2554 1:36:16 น.

เป็นไงบ้างครับสุขภาพกาย รักษาสุขภาพนะครับ   โดย: Es (time3957 ) 28 มิถุนายน 2554 19:43:36 น.

อ่านบล็อกนี้แล้ว.....มั่นใจว่าสุขภาพเจ้าของบล็อกต้องดีขึ้นแน่ๆ ฝ่าวิกฤตมาได้อย่างน่าชื่นชม ดีใจด้วยนะคะ สำหรับสำหรับเรื่องน้องแมวเหมียว อ่านแล้วเศร้า บรรยายเก่งค่ะ เห็นภาพพจน์ชัดเจน ขอให้สุขภาพแข็งแรงปราศจากโรคภัยไข้เจ็บนะคะ   โดย: nathanon 25 สิงหาคม 2554 7:12:29 น.

แวะมาทักทายนะคะคุณเหมียวเหมียว คิดถึงค่ะ   โดย: จีด้า IP: 110.169.180.255 28 สิงหาคม 2554 0:00:15 น.

ปูเป็นน่าสงสารจังเลย..อาการเหมือนน้องน้ำตาลแมวที่บ้านเลยค่ะ..อยู่ดีๆ ก็กินข้าวไม่ได้ กินอะไรก็สำลอกออกหมด จนต้องพาไปหาหมอ กลืนแป้ง เอ็กซเรย์ หมอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร จนต้องผ่าตัดลำใส้ ... นอนโรงพยาบาลตั้งหลายวัน พอกลับบ้าน กินอาหารได้...แต่ต้องเป็นอาหารเหลวอย่างเดียว..ก็ยังดีที่มันกินได้..พอเวลาผ่านไปเป็นเดือน เริ่มกินไม่ได้อีกละ..สำลอกตลอด..จนสุดท้าย..น้องน้ำตาลก็ไปอยู่ในที่..ที่ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป...   โดย: Nami&Robin 6 กันยายน 2554 10:59:55 น.

สวัสดีค่ะคุณเหมียวเหมียว ที่บ้านน้ำท่วมไหมคะ แวะมาทักทายค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ คิดถึงค่ะ   โดย: จีด้า IP: 124.121.69.190 13 ตุลาคม 2554 21:31:52 น.

ขอบคุณค่ะสำหรับเพื่อนๆ ที่ยังไม่ลืม แต่ชีวิตเศร้าเหลือเกิน   โดย: ผู้หญิงราศีพิจิก 19 ตุลาคม 2554 22:26:44 น.