๑.สัมผัสเพียง "ลมล่อง" สนองโสตฯ
มิอาจโทษเวรกรรมกระทำหมอง
รสรักหวามไหวหวั่นท่ามครรลอง
หวังได้ครองเคียงรักงามตามยถา...

๒.เมื่อเพรงพรหมกำหนดจารจรดหมาย
หนึ่งหญิงชายร่ายเรียนต่างเพียรหา
สรรค์สร้างถ้อยจำหลักผ่านอักษรา
เนิ่นนานมาปลอบวางระหว่างกัน...

๓.จึงแทนถ้อยทั้งหมดเป็นบทกลอน
ส่งเว้าวอน...หมายถึงชายหนึ่งนั้น
คือเพียงแค่หนึ่งเดียวอยากเกี่ยวพัน
ตราบนิรันดร์....เคียงอยู่...มิรู้คลาย...

๔.อักษรศิลป์มิเคยสิ้นรอยกลิ่นหอม
ยังหล่อหลอมทุกพจน์ผ่านจดหมาย
ได้กรุ่นกลิ่นนานนับอย่ากลับกลาย
ตราบสุดท้าย...สายกาลล่วงผ่านไป....

๕.นัย "อนุสรณ์" ความภักดิ์แห่งรักขม
เปรียบเงื่อนปมร้าวรอนยามอ่อนไหว
อาจแปลกหน้าเหมือนอย่างผู้ห่างไกล
แต่กลับใกล้....แนบชิด...สนิทตรึง....

๖.เมื่อเพรงกาลผ่านผันถึงวันหน้า
ทรงคุณค่า...ในรู้สึกอย่างลึกซึ้ง
หัวใจหญิงมอบถวายแก่ชายหนึ่ง
ยามคำนึง...หอมกรุ่นรักอุ่นทรวง....

๗.แม้นว่ารักจักเคียงแต่เพียงฝัน
อยู่อย่างนั้น...เนิ่นนานจนผ่านล่วง
กอรปร่องรอยลำพังมิหวังทวง
สิ่งทั้งปวง...รับรู้แต่ผู้เดียว...