อะไรคือความเสียใจ...และอะไรคือความเข้าใจ...และเหตุผลอะไรที่เราควรใช้หายใจต่อ

ว่ากันว่า  ชีวิตคนเรานั้นมันช่างสั้นนัก  แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกว่า  มันช่างยาวนานซะจริงๆ  มันเป็นความแปลกอย่างหนึ่งของมนุษย์  "เพราะไม่มีใครพอใจในสิ่งที่ตนเองมีเลย" ไม่ว่าจะเป็นคนอ้วนก็อยากจะผอม  ส่วนคนที่ผอมก็อยากดูมีน้ำมีนวล  คนผมหยิกอยากผมตรง  คนผมตรงอยากผมหยิก  คนรวยอยากจน  คนจนอยากรวย  คนเรา!!!! นี่แหล่ะมั้งที่เค้าใช้ว่า  "ความแตกต่างระหว่างบุคคล"  เพราะในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ไม่แตกต่าง ทว่าแม้จะคล้ายคลึง  แต่ก็ยังทำได้แค่คล้าย  ไม่ใช่สำเนาถูกต้องแต่ประการใด

 ดังนั้น  ในสังคมทุกวันนี้  จึงเกิดปัญหาจากความแตกต่างอยู่อย่างไม่หยุดไม่หย่อน  ไม่ยอมพักเหนื่อย  ไม่ยอมพักร้อน  ไม่ยอมละกิเลส  อยู่ๆในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต  ก็รู้สึกเหนื่อย  เหนื่อยอย่างมากมาย  อย่างบอกไม่ถูก  รู้สึกเหนื่อยแม้กระทั่งที่จะหายใจ  แต่ฉันก็ยังหาเหตุผลอะไรมาอธิบายได้ว่า  ถ้าฉันจะหยุดหายใจ  ฉันจะหยุดไปเพราะอะไร  เพราะฉะนั้นแม้จะรู้สึกเหนื่อยหน่าย  แต่ก็ยังต้องใช้ชีวิตต่อไป  

ในแต่ละวันที่ตื่นขึ้นมาตอนเช้า  หลายคนอาจจะรู้สึกขอบคุณฟ้า ขอบคุณสวรรค์  ที่ทำให้พวกเค้าเหล่านั้นยังมีลมหายใจอยู่  แต่สำหรับฉัน  ฉันรู้ราวกับว่า  สวรรค์ก็ช่างใจร้าย  สงสัยบาปกรรมที่ตามติดมาจะมากมายก่ายกอง  จนต้องอยู่ไปนานๆเพื่อละลายกรรมเก่า  ทุกวันที่ตื่นมาพร้อมๆกับการถอดถอนใจ  ทำไมถึงได้รู้สึกราวกับว่าไม่มีคุณค่า คุณประโยชน์ต่อใคร ต่อผู้ใดเลย เหมือนฉันใช้ชีวิตไปวันๆ  อย่างมีจุดมุ่งหมาย  และจากความคาดหวังของสังคมและคนรอบข้าง นี่ล่ะมั้งที่เค้าว่า อยู่ได้เพราะความหวังขนานแท้ 

ฉันเสียใจเช่นกัน  ที่บางครั้ง  อาจจะทำให้ความคาดหวังของใครต่อใครต้องพังครืนลงไป  อาจจะเกิดจากความตั้งใจบ้าง  ไม่ตั้งใจบ้าง  แต่ฉันเองก้ไม่ใช่คนดี  แค่คนๆๆนึง คนธรรมดาที่พยายามจะดี  และเมื่อเกิดความพลาดพลั้งขึ้นมันก็อาจจะต้องทำใจนั่นเอง  ฉันใช้ชีวิตอยู่บนความหมาดระแวงและความปวดร้าว  มันเป็นความทุกข์ทรมานใจที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นสิ่งเลวร้ายในชีวิตที่ไม่อยากพบเจอ แต่ต้องเจอ  และอยู่กับมันให้ได้  ถึงตอนนี้ที่ใครหลายคนอาจจะผิดหวังและไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ  ฉันก็พุดได้เพียงว่า  ฉันเสียใจ

ฉันเรียนรู้มาว่า เมื่อลูกล้มลง พ่อแม่จะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างเสมอ  เมื่อลูกพลาดพลั้ง  พ่อแม่จะเป็นผู้ที่คอยฉุดมือขึ้นมาเสมอ เมื่อลูกเสียใจ พ่อแม่จะเป็นดั่งน้ำทิพย์ชะโลมใจให้คลายเจ็บช้ำ  คำพูดที่ดีที่สุดจากผู้คนในโลกที่สรรเสริญเยินยอเรานั้น เมื่อเทียบกับคำดุด่าของพ่อแม่  ยังไม่สามารถเทียบกันได้เลยแม้แต่นิด  นี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้มา

 แต่สำหรับฉัน  อาจจะคลาดเคลื่อนไปจากที่กล่าวมาสักเล็กน้อย  ฉันจึงมักจะน้อยใจในโชคชะตาฟ้าลิขิตอยู่เสมอ  ที่ฉันได้รับในสิ่งที่ตรงกันข้ามนั้น  เมื่อฉันล้มฉันต้องยืนขึ้นด้วยตัวเอง  เมื่อฉันร้องไห้ฉันต้องกอดตัวเองแล้วปลอบใจตัวฉันเอง  เมื่อฉันพลาดพลั้งฉันต้องแก้ไขและใช้วิธีช่วยเหลือตัวเอง  เมื่อฉันเจ็บปวดฉันต้องเยียวยาตัวเอง แต่ทว่าหนึ่งกำลังใจคือแม่ผู้ประเสริฐ  แต่ทว่าแม่ก้อ่อนล้าเกินกว่าที่ฉันจะนำปัญหาทุกปัญหาไปให้ท่านรับรู้  ธรรมชาติของผู้เป็นแม่  เมื่อลูกทุกข์แม่จะทุกข์ที่สุด  นั่นคือเหตุผลที่ฉันต้องผ่านพ้นทุกอย่างไปด้วยตัวเอง  อย่างน้อย  แม่ที่ฉันรักและรักฉันมากที่สุดก็จะได้ห่วงใยฉันน้อยลง  และเป็นทุกข์น้อยลง

 สิ่งเดียวในชีวิต  ที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ  เมื่อธรรมชาติของความเป็นแม่ของมนุษย์ประเสริฐยิ่งนัก  แต่ทว่าทำไมกลับตรงกันข้ามกับมนุษย์อีกเพศ  ในสถานะภาพและบทบาทความเป็นลูก  ฉันทำสิ่งต่างๆมากมาย  เพื่อให้บุพการีภาคภูมิใจและเป็นที่สรรเสริญของสังคม  กับบทบาทพ่อแม่ที่เลี้ยงดูลูกหน้าตาขี้เหร่ๆคนนี้ได้เป็นอย่างดี  ฉันใช้ชีวิตหมดไปกับการเรียน  เรียน  และเรียน แม้จะไม่ได้มีผลการเรียนดีเลิศเทียบเท่าใคร  แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่ทำให้ใครผิดหวังกับสิ่งที่ฉันทำ  แต่ทว่าในวันนี้  ฉันกลับค้นพบว่า  ใครคนหนึ่งซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิด  กลับยินดีที่จะพบเจอแต่ความสำเร็จ และไม่ยินยอมที่จะรับรู้ความล้มเหลวของลูกคนนี้  และยังพร้อมที่จะซ้ำเติมความรู้สึก  ให้รับรู้ความเจ็บปวด  หรือว่า  นี่จะเป็นวิธีการสอน  และอบรมโดยประสบการณ์ตรงก็เป็นได้  ใครคนหนึ่งซึ่งครั้งนึงเคยดูแล และเข้าใจ มาวันนี้ฉันกลับสัมผัสได้เพียงความว่างเปล่า  ราวกลับว่าเป็นสายลมอันหนาวเหน็บ ที่แทรกซึมเข้าไปในทุกอณูของชีวิต  สายตาที่ห่างเหิน  คำพูดที่ห่างไกล  ใจฉันสัมผัสได้แค่เพียงความว่างเปล่า  ในสายตาชายวัยกลางคนๆหนึ่งซึ่งฉันรักแทบตายแทนได้  ได้กลายเป็นคนอื่น  และเป็นใครที่ฉันไม่เคยรู้จัก ฉันก็อยากจะถามโชคชะตาเช่นกัน  ว่าฉันทำผิดขนาดไหนกันในชาติภพที่ผ่านมา ความสุขความอบอุ่นในครอบครัวที่เคยมี  ถึงได้แหลกสลายไปไม่เหลือแม้เศษผงให้ปลิวเข้าตาได้เลย  ฉันยิ้มบางๆให้กับสมาชิกครอบครัวที่ยังหลงเหลือ  แค่นี้ก็อุ่นใจ  แม้จะขาดหายไป แต่ก็แค่เพียงส่วนเล็กน้อย  นี่คือสิ่งที่เราทั้งหมดเข้าใจตรงกัน

เมื่ออดีตที่เลวร้าย  ฉันเจอมาอย่างสาหัส  กับความร้ายกาจของสุภาพบุรุษ  กับความไร้ความรับผิดชอบของหัวหน้าครอบครัว  และกับการกลายเป็นเด็กคนหนึ่งที่ไร้ที่พึ่งพิง  และกับความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย  ฉันกลายเป็นคนอารมณ์ร้ายและเยือกเย็น  เพราะอะไรก็ไม่แน่ใจ  แต่ฉันคนเก่าในวันวานคือคนที่เป็นที่รักของเพื่อน  เพราะความอารมณ์ดี  ยิ้มง่าย  และมีพร้อมในทุกส่วนของชีวิต คนๆนั้นได้ตายจากฉันไปนานเสียแล้ว และไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะมัวแต่คร่ำครวญถึงอดีตที่ไม่สามารถกลับมาได้อีก  และถึงแม้กลับมาได้  ก็ต้องเดินทางมาถึงปัจจุบันอยู่เช่นเดิม  อาจจะมีความแตกต่างกันไม่มาก  เพราะนี่คือชะตาที่ถูกกำหนดไว้

ความรู้สึกนึกคิด  ต่างไป  ความรักก็ต่างไป  ความรักของฉันแตกต่างจากคนอื่นบ้างมั๊ย?  ฉันถามตัวเอง  และก็ตอบอย่างไม่ครุ่นคิดว่า "ต่าง" เพราะฉันกลัวที่จะพบเจอความรัก  ฉันถูกความรักและความเชื่อใจหักหลังมาแล้ว  สาหัสมาแล้ว  และวันนี้ก็ไม่แม้แต่จะลุเลาเบาบางลงไป  เมื่อมีความรัก  ฉันจึงไม่ทราบว่าจะเผื่อใจไว้เจ็บปวดได้อย่างไร  ฉันหวาดกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย  แต่ในขณะที่ก็โหยหาความรัก ความเข้าใจ และเติมเต็มส่วนที่ไม่เคยได้รับ ส่วนที่ขาดหายไป บางทีก็นึกหวั่นอยู่ว่า  ใครคนนั้นจะรับภาระหนักหนาที่ได้ไหวรึเปล่า  ฉันกลัวที่จะสูญเสีย  เพราะนั่นหมายถึงชีวิตฉันจบสิ้นไปทันใด หลงเหลือไว้แต่ร่างกายที่ยังต้องดำเนินไปตามบทบาทของมนุษย์โลก  และฉันก็รอคอยเสมอว่า  มันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่  เพราะกลัวความรักที่จะต้องสูญเสียฉันจึงไม่ปฏิเสธที่จะรักใครสักคน  เพราะเมื่อเป็นไปตามที่หวั่นกลัวจริงๆในสักวัน  ฉันอาจไม่พุดได้ว่า  ฉันพร้อมจะรับมัน  แต่เมื่อเจอฉันก็ต้องผ่านไปให้ได้อย่างมีชีวิต  และไม่ทำให้ครอบครัวที่อบอุ่นของฉันต้องเสียใจ

ฉันคิดเสมอ  วาดฝันเสมอกับอนาคตที่แสนสดใส อดีตแม้ไม่มีค่าพอให้จำแต่อย่างน้อย  เมื่อนึกขึ้นได้  ฉันก็รู้สึกชื่นชมครอบครัวของฉันเสมอที่ผ่านพ้นมันมาได้ และไม่ลืมว่าผ่านพ้นมันมาได้อย่างไร ใครบางคนแม้จะเดินออกจากชีวิตเราไปแล้ว  พร้อมกับการละทิ้งภาระความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของตนเองในครอบครัวไปนานแล้ว  แต่เขาก็ยังมีพระคุณเสมอ และเป็นที่รักของพวกเราเสมอ ถ้าไม่มองสิ่งที่ชั่วร้าย ส่วนที่ดีก็มีมากเกินกว่าจะอธิบายได้หมด  คนที่ทิ้งไปจากไปแล้วก็ปล่อยให้ผ่านๆไป  และลืมๆซะบ้าง  มีความสุขกับปัจจุบัน  และทำฝันให้เป็นจริงในอนาคต  เตือนตัวเองเสมอว่า "ต้องมีความสุข" เพราะฉันมองว่า การมีความสุขมันดูยากซะเหลือเกิน  เพราะเรามองหาแต่สิ่งที่มันเกินตัวอยู่ตลอดเวลา  บางทีก็เข้าใจไปว่า  ความสุขคือทรัพย์สินเงินทองที่กองท่วมหัว  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า  มันเป็นจริง  และเป็นองค์ประกอบของความสุข  เพราะจะได้มันมาก็ต่อเมื่อเราได้กระทำในสิ่งที่สมควรได้รับสิ่งตอบแทนและใช้ไปกับการให้รางวัลชีวิตเป็นครั้งคราว

ฉันไม่ต้องการเป็นคนที่รวยที่สุดในโลก  แค่อยากยิ้มได้ในทุกๆวัน และอยากมีชีวิตอยู่ในทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมา  ฉันไม่คาดหวังให้ใครๆต่อใครเป็นอย่างที่ฉันต้องการ  แต่ฉันอยากเห็นทุกๆคนที่ฉันรักมีความสุขอยู่เสมอ  ฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมาหมดไปกับการเปลืองน้ำตาอย่างมหาศาล จนบางทีมุมมปากที่เปื้อนยิ้ม  ก็อาจจะน้อยใจอยู่บ้างว่า  เมื่อไหร่จะได้ยิ้มซะที  ฉันเสียน้ำตาไปกับเรื่องเดิมๆไม่เคยเปลี่ยน เป็นนางเอกเจ้าน้ำตา แต่ฉันก้ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นปมด้อย  การร้องไห้ทำให้ฉันได้แสดงออกถึงความเจ็บปวด และบรรเทาความหนักของความรู้สึก และนึกขอบคุณน้ำตา ที่พอได้สูญเสียมันเมื่อไหร่ ก็เป็นอันต้องเป็นผู้บริโภคที่ดีต่อระบบเศรษฐกิจร่ำไป เพราะเป็นสินค้าจำเป็นทุกรายการ ไม่ว่าจะเป็นกระดาษทิชชู่  น้ำแข็งปะคบตา และค่าโทรศัพท์ที่โทรหาใครต่อใครตามแต่จะนึกได้  เป็นต้น  เพราะชีวิตคือการใช้จ่าย  เราจึงต้องจ่ายความสุขในชีวิตให้กับความทุกข์อยู่เป็นระยะๆ  เหมือนต้องจ่ายส่วยเป็นช่วงๆ  เพราะเป็นแบบนี้ฉันถึงยังมีชีวิตอยู่  เพราะเรียนรู้ที่จะอยู่  และต้องอยู่  ไม่ว่าฝนจะตกแดดจะออก  ฟ้าจะร้อง  ทรัพย์จะจาง ก็ช่างมันปะไร

นึกขอบคุณมรสุมชีวิตที่พัดผ่านไปแล้ว  เพราะซากปรักหักพังที่หลงเหลือ  เปรียบเสมือนสัจธรรมชีวิตที่แสดงให้เห็น  ทำให้ตาสว่างไม่อยู่ในโลกความฝันอย่างแต่ก่อน  คิดอะไรๆกว้างขึ้น  และเข้มแข็งมากขึ้น  แต่ผลกระทบของสงครามที่ยังเหลืออยู่นั้น  คือความอ่อนไหว  ที่แก้ไขไม่ได้เลย  แต่ชีวิตก็ต้องเดินต่อไปไม่หยุด พร้อมๆกับความคาดหวังที่มีอยู่ตลอดเวลา และแม้จะเจออะไรก็ตามต้องก้าวต่อไป  อย่าหยุด อาจสะดุด  อาจล้ม  อาจเซบ้าง แต่ก็แค่อุปสรรค  ฉันอาจทำได้ไม่ดีอย่างที่พูด  และไม่ดีได้ดั่งที่ตั้งใจ  แต่ก็หวังว่าจะเป็นให้ได้  เพื่อครอบครัวที่อบอุ่นของฉันที่ยังเจ็บปวด และรอคอยความหวังเช่นกันที่จะผ่านพ้นจากวันวานไปได้อย่างเด็ดขาด  เราทุกคนต่างเป็นกำลังใจให้กันเสมอ

 "เมื่อชะตา...นำพาทุกข์...มาปลุกปลอบ

  เมื่อคำตอบ....ที่ค้นหา...ไม่มาถึง

  การจากไป...เริ่มต้นใหม่...ในวันนึง

  มัวรำพึง....คะนึงใย...ไม่ได้การ

ผ่านไปแล้ว....แก้วก็ร้าว...ดาวก็ลับ

  ใจแตกยับ...ดับความฝัน...อันหวามหวาน

  หนักเอาการ...ทรมานพอดู...ไม่รู้กี่กาล

  แต่ต้องก้าวผ่าน...วันวานแสนห่วย...อย่าช่วยใจจำ

วันนี้ที่อยู่...รับรู้แค่นั้น...มันได้ผ่านพ้น

  ทำใจอดทน...อย่าจนปัญหา...อย่าคิดตอกย้ำ

  ใช่มีเพียงเรา...ชีวิตเพียงเถ้า....เผาไปตามกรรม

  ใจที่บอบช้ำ...อย่าซ้ำเติมใจ...ให้ยิ่งซมซาน

วันวานที่เศร้า...เพราะเขาคนหนึ่ง..คิดถึงก็เหนื่อย

  ชีวิตเอื่อยๆ...เรื่อยๆแบบนั้น...มันหอมหวาน

  เราต้องหายใจ...และใช้เวลา...ก้าวหน้าอีกนาน

  วันที่ต้องการ...มองผ่านแววตา...ค้นหาทางไกล

Create Date : 16 ตุลาคม 2552		4 comments
Last Update : 16 ตุลาคม 2552 11:52:12 น.
Counter : 2101 Pageviews.
Share Tweet