บทบันทึกของหัวใจ...ที่กำลังใช้หมดไปกับเวลา

บ่อยครั้ง...ที่ฉันไม่รู้จะอธิบายความทุกข์ของตัวเองยังดี  ฉันมีความสุขดี  หรือว่าไม่มีอะไรดีเลยในชีวิตฉัน  ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน  ฉันพยายามที่จะมองหาความรักความเข้าใจอยู่ตลอดเวลา ฉันเป็นเด็กขาดความอบอุ่น ใช่!!!!   ฉันเป็นเด็กมีปัญหา  ใช่!!!! (แต่ไม่ยักกะใช่ปัญหาที่ขายได้อย่างโฟว์ - มด แฮะ) เมื่อมีความรัก เมื่อมีคนรัก และเมื่อต้องอยู่กับความรัก  ฉันเริ่มจะสงสัยว่า  ฉันเป็นสุขดีอยู่หรือเปล่า  หรือว่า..ฉันเป็นทุกข์ซะมากกว่า  ฉันพยายามที่จะใช้เวลา  เวลา  เวลา  และเวลา

แต่ก็ดูเหมือนว่า  ความพยายามของเวลากับการรอคอยของฉัน  มันจะไม่ทันใจสักเท่าไหร่  ฉันรัก เขารัก เรารัก?  หรือว่าเราสองคนต่างรักตัวเอง  มีหลายสิ่ง หลายอย่าง หลายเรื่อง หลายราว ที่ฉันไม่ดีพอ และไม่อาจจะเปลี่ยนไปสู่คำว่าดีได้  และนี่คือเรื่องสำคัญสำหรับเขา  และส่วนฉันเอง  ก็มีหลายสิ่ง หลายอย่าง หลายปัญหา  เช่นกัน  ที่เขาเองก็ไม่ดีพอสำหรับที่ฉันต้องการ  แต่ฉัน  ไม่เคยเลยแม้สักนิด  ที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งที่เขาเป็น  สิ่งที่เขาทำ และสิ่งที่เขาคิด  ฉันยินยอมรับฟัง จำใจรับทราบ  แต่ฉันก็ไม่เคยมองว่าคืือ  ปัญหา  และไม่เคยพยายามเปลี่ยนเขา 

แต่ไม่เข้าใจเหมือนกัน  ว่าทำไม  การที่ฉันเป็นฉัน  เป็นมาตั้งแต่เกิด  เป็นคนแบบนี้  ที่แม้ว่าจะไม่ดีมากมาย   แต่ก็ไม่ได้หมายว่า  คนทั้งสังคมรังเกียจ  และทุกอย่างที่เป็นฉันมันก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร  ไม่ทำให้ใครต้องเสียใจ   สิ่งเดียวที่ต้องการจากใครคนนั้น  เพียงสิ่งเดียว  "ความเข้าใจ"  เธอไม่ต้องรักฉันมากนักก็ได้  เพียงแต่ขอให้เธอเข้าใจในสื่งที่ฉันทำบ้าง  จะได้มั๊ย? 

 ฉันเคยผ่านอดีตที่เลวร้ายและแสนเจ็บปวด  มีบาดแผลมาไม่รู็้กี่ร้อยกี่พันแผลในหัวใจ  และกระทั่งตอนนี้  แม้จะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตามที  มันก็ยังไม่หาย  ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่เสมอ  ราวกับว่ามันจะหายไปพร้อมๆกับฉันในวันที่ฉันไม่หายใจแล้วอย่างนั้นล่ะ  คำพูดเพียงเล็ดน้อย  การกระทำเพียงเล็กน้อย  ที่เธออาจมองผ่าน  และบอกว่ามันไม่เป็นไร  ไม่เห็นสำคัญอะไร  ทำไมถึงต้องน้ำตาไหลอยู่ตลอดเวลา

อดีตของครอบครัวที่เคยอบอุ่น  อบอุ่นมาก  และมากที่สุด  ครอบครัวที่ฉันรัก  วันนี้  ฉันทำได้เพียงคิดถึงบรรยากาศเหล่านั้น คิดถึงรอยยิ้ม  เสียงหัวเราะ  ความรักความเข้าใจที่เคยได้รับจากครอบครัว  ที่ครั้งนึงฉันเคยสัมผัสมัน  ฉันไม่อยากจะเอ่ยอ่างเพื่อใช้เป็นเหตุผล  ว่าทำไม  สภาพจิตใจฉันถึงได้อ่อนแอ  และทำไม  ฉันถึงอ่อนไหวง่ายดายนัก  จากอดีตที่แสนหวานในวันวาน เมื่อยังเยาว์วัย  เป็นเหมือนมีดกรีดลงไปกลางใจทุกที ทุกที และทุกที  ที่จะต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่คล้ายคลึง คำพูดที่ใกล้เคียง  การกระทำที่คุ้นตา  คำว่าเจ็บปวด  อาจจะน้อยไป หรืออาจไม่มีคำใดมาใช้อธิบายหัวใจฉันได้เหมาะสมกระมัง  ฉันเคยต่อต้านคำพูดที่ว่า "ไม่มาลองเป็นฉัน ไม่มีวันเข้าใจได้หรอก" แต่วันนี้ฉันเชื่อเมื่อต้องเจอกับตัวเอง พบกับตัวเอง  และเจ็บด้วยตััวเอง ปลอบใจตัวเอง  รักษาตัวเอง  และผ่านพ้นมันมาด้วยตัวเอง ฉันจึงไม่ได้เข้มแข็ง  แต่เป็นการเสแสร้ง  เพื่อให้ยังสามารถหายใจร่วมกับผู้คนบนโลกนี้ได้  โดยที่ไม่ถูกมองว่าแตกต่างจากพวกเขา

 ฉันไม่โกรธเธอหรอก  หากเธอจะไม่เข้าใจ  กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเป็น และไม่คาดหวังว่าสักวันมันอาจจะเกิดขึ้น ฉันเปลี่ยนเป็นคนที่มั่นใจ คนที่เข้มแข็ง คนที่กล้าหาญ คนที่ไม่หวาดกลัวกับสิ่งใดๆ คนที่ดูแลตัวเองได้เป็นอย่างดี คนที่เข้าใจชีวิต คนๆนั้น "ฉันไม่อาจเป็นให้เธอได้" เพราะฉันเป็นแบบนั้นไม่ได้จริงๆ หากข้ออ้างในอดีต จะไม่มีน้ำหนักให้เธอเข้าใจและเชื่อในความเป็นฉัน  ว่าฉันใช้เป็นข้ออ้าง  ฉันเจ็บปวดกับอดีตเสมอมา ตลอดมา เรื่อยมาทั้งชีวิต และไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปหรือเปล่า

ฉันไม่ได้เรียกร้องหรือต้องการ  ให้เธอมาปกปองดูแล  คนอ่อนแออย่างฉัน  และฉันเองก็ไม่ต้องการเช่นกัน  เพราะเธออาจมองว่าเป็นภาระ  เธออาจเห็นฉันเป็นตัวปัญหาก็อาจใช่  เพราะฉันเองก็ไม่อาจจะเชื่อมั่น  หรือเชื่อใจเธอได้  ครั้งนึง  ฉันโดนความรักหักหลัง  และทอดทิ้งกันไปอย่างเลือดเย็น  ผู้ชายคนนั้น  ที่ฉันรัก เคารพ ศรัทธา เชิดชู บูชา ห่วงใย คนเดียวในโลกที่ฉันตายแทนได้  นั่นคือคนที่ฉันเชื่อใจ วางใจ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันมั่นใจว่าเขาคนนั้นจะต้องอยู่เคียงข้างฉันเสมอ และเข้าใจฉันเสมอ แต่ทว่า  ก็แตกต่างอะไร  เมื่อความเชื่อใจมันได้หมดลงและหมดไป พร้อมๆกับการจากไป  การกลับหลังเดินจากไป  การทอดทิ้งคนที่เชื่อใจเขามากที่สุดในชีวิต  ทอดทิ้งคนที่ตายแทนเขาได้  และไม่เคยแม้แต่จะเหลียวหลังกลับมามองดู  ว่าเป็นหรือตาย

 บางครั้ง   เคยคิดว่า  ถ้าไม่มีลมหายใจซะแล้วล่ะ  เขาคนนั้นจะเสียน้ำตาให้เรารึเปล่า   แต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้   แม้กระทั่งตอนนี้ที่ยังหายใจอยู่   เขาก็ยังไม่เคยจะสนใจ  และใส่ใจเลยแม้แต่นิด  ฉันเสื่อมศรัทธากับการใช้ชีวิต  บางครั้งก็เหนื่อยเกินไปที่จะใช้ชีวิต  บางครั้งก็ใช้ชีวิตเหมืินคนที่ตายไปแล้ว  สิ่งเดียวที่ยังคงหลงเหลือ  และหล่อเลี้ยงชีวิตฉันเอาไว้  ก็มีเพียงแค่ลมหายใจ  ที่ผ่านไปใในแต่ละวัน  ความรู้สึก? ไม่เหลืออะไรให้รู้สึก  ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวด  ไม่ว่าจะเป็นความเสียใจ  การสูญเสีย  และรอยน้ำตา  การร้องไห้  เปรียบเสมือนเพื่อนร่วมเดินทาง  สุขก็ร้องไห้  ทุกข์ก็ร้องไห้  จะมีอะไรเข้าใจเราได้ดีไปกว่าน้ำตา

 ลมหายใจที่ยังเหลือ  เหมือนจะต่อเติมไว้  เพื่อเศษซากของครอบครัวที่ยังเหลืออยู่  ผู้รอดชีวิตจากภัยพิบัติครั้งนั้น  ครอบครัวที่มีบาดแผลร่วมกันอย่างเท่าเทียม  ครอบครัวที่ปวดร้าวเสมอมา  แม้ฉันมองรอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคน แม่ พี่สาว พี่ชาย พี่เขย หลานๆ รวมถึงตัวฉันเอง  ที่แม้เราจะมีรอยยิ้มปรากฏอยู่แต่ทุกๆคนในครอบครัวของเรา  ต่างก็รู้ดี  เข้าใจดี  ว่าแววตาของแต่ละคนนั้น  เจ็บปวดเพียงใด  และไม่สามารถที่จะบรรเทาความเจ็บปวดลงได้เลยแม้แต่น้อย คงจะต้องอยู่ร่วมกันอย่างนี้  จนกระทั่งสูญสิ้นไปตามกัน

 ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า  ทำไมจึงต้องยึดติดกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว ทำไมจึงต้องฝังตัวเองไว้กับความทรงจำที่แสนดี  ที่ไม่มีวันจะกลับมาได้อีก  หรือว่าอดีต  เป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตฉันเอาไว้  อย่างนั้นหรือไรกัน

เจ็บปวดมากไหม...หัวใจ
กับความเป็นไป...ในวันก่อน
เหมือนละคร...ฉายซ้ำย้ำตอน
ชีวิตเหมือนบทละคร...ยอกย้อนกร่อนใจ

ฉันทำผิดอะไร....ให้มากมายนัก
จึงขับไสไล่ผลัก...ไม่รักไม่เลยใช่ไหม
ต้องการเปลี่ยนฉัน..ในวันนี้ให้เป็นเช่นใคร
ฉันจมอยู่กับเงาใจ....เธอจะให้ฉันทำอย่างไร

ฉันเองก็เจ็บ...ที่ต้องเก็บเอาไว้...ให้มันแย่
ร้อยล้านบาดแผล....และไม่มีวัน...อันสดใส
อยากจะยิ้มเริงร่า...โดยใบหน้า...ไม่ล้าใจ
ฉันผิดหรือไร...ที่ยังฝังใจ...กับความทรงจำ

ไม่ได้อยากทำ...ให้เธอต้องช้ำ...รำคาญซะมาก
มันพูดลำบาก....ยากนักจะเอ่ย...เผยเป็นถ้อยคำ
แลมองดูฉัน....มองดูด้วยใจ....ในการกระทำ
รู้บ้างว่าช้ำ....กับทุกถ้อยคำ...ที่เธอย้ำให้ปวดใจ

ก็ต้องการ...จะสวยหวาน...อย่างต้องการให้เป็น
ก็อยากจะเป็นเช่น...คนที่เธออยากเห็น...เป็นแบบไหน
แค่อยากให้เธอเข้าใจ...ลองมองฉัน...ฉันใช่มั๊ย
คือฉันใช่ไหม...หรือเธอมองหาใคร...ในแววตา

ฉันมีหัวใจ..แต่มันไร้...ซึ่งรู้สึก
ชีวิตมันบาดลึก...ลึกเกินกว่า
จะใช้แค่เวลา..มาเยียวยา
หรือคำหวานวาจา....มันก็น้อยค่าไป

ฉันขอให้เธอเข้าใจ...ในฉันคนนี้....ที่มองเห็น
สิ่งต่างๆที่ฉันเป็น...เป็นฉัน...ใช่คนไหน
ใจฉันมันเจ็บ..เก็บแต่ความปวด...รวดร้าวนานไป
อย่าบังคับผลักไส....หัวใจ...ให้ช้ำเติม

Create Date : 14 ตุลาคม 2552		2 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2552 12:10:47 น.
Counter : 275 Pageviews.
Share Tweet