ลาออกจากชีวิตมนุษย์เงินเดือน มาเปิดร้านของตัวเอง ด้วยเงินเดือน เดือนสุดท้าย

สวัสดีครับ ตอนนี้ผมเปิดร้านขายเสื้อผ้ามาได้ 1 ปี แล้ว แค่อยากมาเล่าให้ฟัง ว่า 1  ปีที่ผ่านมา ผมทำอะไรไปบ้าง เผื่อเป็นแรงบันดาลใจ ให้คนที่อยากมีร้านเป็นของตัวเองนะครับ

      ผมเป็นคนนึง ที่มีความใฝ่ฝัน ที่อยากจะมี ร้านเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง มีแบรนด์ เป็นของตัวเอง พยายาม จะเปิดร้านเล็ก ๆ หลายครั้งกับเพื่อน แต่ ล้มเหลวทุกที ผมไม่ว่างบ้าง เพื่อนไม่ว่างบ้าง เนื่องจากต่างคนต่างมีงานประจำเป็นของตัวเอง

อ้อ  ผมลืมบอกไปว่า ผมจบคณะวิศวกรรมศาสตร์ เกียรตินิยมอันดับ 1 เหรียญทอง จาก มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง งั้นเริ่มเล่าตั้งแต่ เพิ่งจบมาเลยแล้วกันนะครับ
ผมจบมายังไม่ได้ทันทำเรื่องจบเสร็จ ก็ได้งานทำทันที เป็นงานด้านเขียนโปรแกรม ซึ่งเป็นงานที่ตรงสายกับผมมาก ผมเรียนมาทางด้านนี้โดยตรง เงินเดือนที่ทำตอนจบมาใหม่ ๆ ได้ประมาณ 18,XXX บาท ผมทำงานมาเกือบ 1 ปี เงินเดือนผมขึ้นมาเป็น 21,XXX บาท ก็ถือว่าขึ้นไวนะ แต่ตลอดเวลาที่ผม ทำงานอยู่ ผมคิดเสมอว่า อยากเปิดร้านเสื้อผ้า เล็ก ๆ เป็นของตัวเอง เป็นงาน อดิเรก พยายาม หาแนวร่วม ชวนเพื่อนมาทำ เพราะผมคนเดียว ไมม่มีเงินทุนแน่ ๆ  หลังจากที่ผมทำงานมาได้ประมาน ปีกว่า ๆ ผมก็ตัดสินใจลาออก ด้วยเหตุผลที่ผมคิดว่า งานที่ผมทำอยู่ ไม่เหมาะกับผม จริง ๆ แล้ว ผมเป็นคนที่แต่งตัวในระดับ 1 ไม่ได้จัดอะไรมาก แต่ก็ถือว่าชอบแต่งตัว แต่ 1 ปี ที่ผ่านมา ผมว่า ผมอยู่แต่หน้าคอม นั่งเขียนโค๊ดทั้งวันทั้งคืน มันเริ่มไม่ใช่ผมละ เลยตัดสินใจออกมาเพื่อเปิดร้าน แต่ประเด็นคือ ไม่มีเงิน

ตอนลาออกมาโดนด่ากระจาย ทุกคนถามเหมือนกัน คำถามเดิม ๆ ว่า ลาออกทำไม ทำงานประจำก็ดีอยู่แล้ว บลา ๆ ๆ เยอะมากกกก เบื่อตอบคำถามมาก

ระหว่างรอเวลาถึงสิ้นเดือนที่เราจะต้องออกจากบริษัท ผมก็หาร้าน ทำเล ที่คิดว่า มันโอเคกับผม คือ ไม่ต้องเก็บร้านเยอะ ใกล้บ้าน ผมเลยได้มาเปิดที่เอเชียทีค เพราะใกล้บ้านสุดละ ปล.บ้านผมอยู่ฝั่งธนฯ



ผมมีเงินก้อนสุดท้ายคือเงินเดือน 21,XXX บาท ตอนนี้เครียดมาก จะเอาเงินจากไหนมาเปิดร้าน ไม่บ้านี่ทำไม่ได้จริง ๆ นะ ลาออกมาลอยคอตัวเอง แต่ให้กลับไปทำงานก็ไม่เอาแล้ว ก็เลยเริ่มจากหยิบยืม จากคนที่รู้จักที่จะพอช่วยเราได้ รวม ๆ ได้ประมา 5 หมื่น รวมของผมไปก็ 7 หมื่น ถือเป็นทุนเปิดร้านที่โคตรน้อยอ่ะ
ตอนนั้นผมเช่าช่วงร้านต่อจากพี่อีกคนนึงที่ผมติดต่อไว้ในราคา 15,000 ตอนไปคุย จะจ่ายเงิน ขอต่อ พี่เขาเหลือ 12,000 บาท

ผมต้องเอาเงิน จ่ายค่ามัดจำ 2 เดือน และ ล่วงหน้า 1 เดือน รวม 36,000 บาท

เท่ากับผมเหลือเงิน 70,000 - 36,000 = 34,000

ผมโชคดีมา ที่ร้านเดิมเค้าปูพื้นไว้ให้ดี และมีชั้นมาให้ สีผนังก้เป็นสีขาวพื้น ๆ สะอาดตา ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเลย ลดตั้นทุนในการตกแต่งร้านไป

ผมซื้อมาขายไป ช่วงแรก ๆ ช่วงนี้ผมใช้เงินแบบประหยัดมากกกกก เพราะไม่เคยค้าขาย ไม่รู้จะต้องเก็บเงินแบ่งยังไง อะไรยังไง
พอขายได้ก็เอาเงินไปซื้อของมาเพิ่ม ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ  

ซื้อชองมาขายเพิ่มบ้างซื้อของมาตกแต่งบ้าง เงินเหลือก็ทำแต่ร้าน ปรับร้านไปเรือย ๆ ผมเป็นคนชอบทำ เปลี่ยนดน่นเปลี่ยนนี่



ผมทยอยใช้หนี้ที่ยืมมา จนหมดในเวลาไม่กี่เดือน หลังจากนั้นก็ชิล ละ แต่อย่างเหนื่อยอ่ะ  

ผมเป็นคนเพื่อนเยอะ พอเพื่อน ๆ รู้ว่าเปิดร้านอยู่ที่นี่ ก็มาหากันเกือบทุกวัน มีสังสรรค์ในร้านบ้าง (ถีงร้านจะเล็ก ๆ ก้เถอะ ) แต่ก็เฮฮาไปขายไป
ช่วงนั้นขายสนุกมาก (ปีที่แล้ว) ส่วนใหญ่ที่นี่มีแต่ลุกค้าต่างชาติทั้งนั้นเลย คุยกันสนุกดี ฝึกภาษาด้วย

ผมซื้อมาขายไปจนมีเงินอยู่จำนวนหนึ่งเลย อยากทำเสื้อผ้าที่เป็น แบรนด์ของตัวเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มหาช่างที่ไหน ก็เริ่มจากคนที่รู้จักกันก่อน แนะนำบ้าง ผมหาในอินเทอร์เน็ตบ้าง จนได้ช่างที่ตัดเย็บ ผมก็จ้างเขาตัดเย็บมาตลอด แต่เขาก็จะเกี่ยงงานผม เพราะงานผมน้อย เพราะไม่ได้ทำเยอะเป็นพัน ๆ ตัว ทำที ก็แค่ ร้อยกว่าตัว คละแบบอีกต่างหาก บางงาน ดองไว้ครึ่งปีกว่าจะเสร็จ แต่ก็อดทนเอา เราทุนน้อย

เสื้อผ้าก็แนวใส่ทำงานใส่เล่นอ่ะครับ เน้นเอาผมชอบ ใส่ได้ ก็น่าจะมีคนชอบ 555 ลอง ๆ ตลาดไปเรื่อย ๆ



ผมใส่บ้าง เพื่อนใส่บ้าง น้องใส่บ้าง ขายกะพี่กะน้อง กะเพื่อนเนี้ยก่อน ช่วย ๆ กันรีวิว แต่ก็สนุกดี นะครับ




เวลาผมไปบ้านช่าง ก็ชอบถามเขา เวลาเขาเยบ แบบโน่นแบบนี้ มันเลยเป็นแรงบันดาลใจให้ผม ซื้อจักรตัวแรก ตัวเล้ก ๆ ซื้อในห้าง ตัวไม่กี่พันบาท
ซื้อมาโดยใช้ไม่เป็นด้วยซ้ำ ซื้อมาตั้งไว้เฉย ๆ  ลองไปซื้อผ้า มาเย็บเล่น ๆ
ค่อย ๆ ฝึก ค่อย ๆ ลองใช้





ที่เก็บได้ก้ทำเองนะ

แรก ๆ ลองเย็บกระเป๋าผ้า ง่อยมาก ออกมาแบบ ไม่สวยเลย ฝึกเย็บ ไปแจกคนโน้นทีคนนี้ที ยังไม่ได้เอามาขาย
พอเริ่มจับทางได้แล้วก็เริ่มเยบมาขายหน้าร้าน ขายได้ด้วย ก็หัดเย็บมาเรื่อย ๆ จากใส่ซับในไม่เป็น ก็เริ่มฝึกจาก Youtube เนี้ยแหละครับ
ฝึกใส่ซิบ แซกรักดุม ฯลฯ

ตอนนี้เย็บกระเป๋ามาขายได้หลายแบบเลย





แต่ถ้าให้ให้เย็บเสื้อผ้า ผมต้องฝึกอีกเยอะ

ลูกค้าส่วนใหญ่ ก็เป็นต่างชาติ น่ารักดีนะ เขาไปรีวิวให้เอง แล้วมีกลับบมาซื้ออีกก็มีนะ บางคนก็แนะนำเพื่อนมาซื้อร้านเราถ้ามาเที่ยวที่เอเชียทีค





1 ปีที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่ผมรู้สึกเบื่อ ผมสนุกกับร้านผมมาก ผมไม่ได้สนับสนุนให้ทุกคนลาออกมาเปิดร้านนะ เพราะมันเหนื่อยมาก การเป็นเจ้านายตัวเองมันไม่ได้ง่ายเลย แต่ผมอยากลงมาทำแบบจริงจังดู พอลงตัวแล้วผมอาจจะกลับไปหางานประจำทำ แต่อาจจะเกี่ยวกับเสื้อผ้า แฟชั่น

ผมว่า กว่าจะมาถึงตอนนี้ได้มันต้องใช้ทั้ง  พรสวรรค์    พรแสวง   แล้วก็ โอกาส
โอกาสนี่สำคัญมา ผมว่ามันมาเมื่อไร อยากให้คุณรีบคว้าเอาไว้เลย
ตอนนี้ผมก็ถือว่าผมยังไม่ประสบความสำเร็จนะ แต่ทำได้ถึงเท่านี้ก็ภูมิใจแล้ว

Create Date : 26 มิถุนายน 2557		2 comments
Last Update : 26 มิถุนายน 2557 17:58:13 น.
Counter : 2321 Pageviews.
Share Tweet