^-^ อยู่คนเดียวจนชิน หรือชินกับการต้องอยู่คนเดียว ^-^

วันนี้เป็นอีกวันหยุดหนึ่งของผม ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันดีกว่าวันทำงานรึป่าว เป็นวันหยุดที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน ในทุกๆสัปดาหืก็เป็นแบบนี้ แต่ส่วนใหญ่ผมเองจะเลือกไปเดินห้าง ไม่มีอะไรจะซื้อหรอกครับ แค่ไปเดินใช้เวลาในระหว่างวันให้มันหมดๆไป ไปเดินให้รู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวนะ ยังมีคนอีกมากมายเดินสวนกับผม แม้เราจะไม่รู้จักกันก็ตาม ตลกดีเหมือนกันนะครับ เวลาทำงานกบ่นว่าเบื่อ เหนื่อย แต่พอถึงวันหยุดเข้าจริงๆ ผมกลับคิดถึงที่ทำงานซะงั้น อย่างน้อยก็มีอะไรให้ทำ มีคนเรียกชื่อผม (ทำให้รู้ว่ายังมีคนที่ผมรู้จักผม) 555+

ผมเคยมานั่งคิดกับตัวเองว่า คนเราจะสามารถอยู่คนเดียวได้ไม๊ ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงไม่มีเพื่อนไม่มีใครเลยนะครับ หมายรวมแค่การไม่มีแฟน ช่วงปีแรกๆที่ผมเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย ผมสนุกกับการอยู่กับเพื่อน จนไม่ได้นึกถึงความสำคัญของการมีแฟน ผมมองว่าแฟนไม่ใช่สิ่งจำเป็นเลย อยู่กับเพื่อนไปวันๆก็สนุกดีแล้ว

พอเริ่มขึ้นปี 2 ปี 3 เพื่อนที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันก็เริ่มลดลงไปทีละคน สองคน ไม่ต้องบอกก็คงพอทราบได้ครับว่า มีแฟนไปแล้ว และก็ต้องไปไหนมาไหนกับแฟนนั่นเอง จะชวนไปไหนก็ไม่กล้า เกรงใจมันกะแฟน ก็ไม่ว่าเค้าครับ ยังเหลืออีกตั้งหลายคน

พอปี 4 เพื่อนที่ไปด้วยกันเหลือแค่คนสองคนเอง แต่ก็ยังดีเว๊ย ดีกว่าไปคนเดียว แต่ที่น่าใจหายก็คือ เดี๋ยวเพือนก็จะเรียนจบแล้ว แต่ผมสิ ยังต้องต่อสู้อีกตั้ง 2 ปี กว่าจะจบปี6 แค่คิดก็เหงาแระเนี่ย

ปี 5 เพื่อนหายไปไหนหมดหว่ะเนี่ย ไมเหลือผมอยู่คนเดียว แง้ๆๆๆๆ ไม่มีคนไปทานข้าวด้วยเลย ทำไงดี หุหุ หาแฟนดีก่า แล้วจะไปหาที่ไหนหล่ะเนี่ย คิดแล้วก็กลุ้ม ชีวิตในช่วงปีนี้ของผมเป็นชีวิตที่มีคนเดินผ่านเข้ามาเยอะมาก จริงใจบ้างไม่จริงใจบ้าง แต่อย่างน้อยผมก็เริ่มมีแฟนแบบเป็นจริงเป็นจังในช่วงนี้เอง มีคนไปไหนมาไหนด้วย ไม่ต้องทานข้าวคนเดียว ไม่ต้องไปดูหนังคนเดียว แต่เหมือนความสุขไม่ค่อยชอบจะอยู่กับผมมั้งครับ ผมไม่เคยคบใครได้นานเลยซักคน ไม่ใช่เพราะผมนะครับ ผมั่นใจว่าไม่เคยนอกใจใคร แต่จะเกิดเพราะเค้ารึป่าวอันนี้ผมก็ไม่รู้

ปี 6 มีคนใหม่เข้ามาหาผมเรื่อยๆ แต่เหมือนกับเวลาที่ผมมีให้เค้าแทบจะไม่มีเลย ผมและเค้าเลยห่างๆกันไปโดยปริยาย ยิ่งปีสุดท้ายแล้วด้วย อีกหน่อยจะต้องจากกัน มันเหมือนกับว่า เราสองคนคบกันแค่รอให้เวลาผ่านไป พอจบไปก็คงได้เลิกกัน คล้ายๆแบบนั้น

จนกระทั่งผมมาฝึกงานที่กรุงเทพ ผมถึงได้รู้ซึ้งว่า เมื่อก่อน ตอนที่ผมเคยบอกตัวเองว่า เหงาๆ ไม่มีใครเลย มันเทียบกับตอนนี้ไม่ได้เลยครับ ตอนนั้น แม้จะไม่มีแฟน แต่กลางวันก็ยังได้เจอเพื่อน ตกกลางคืน ก็ยังไปร้านอาหาร ร้านหนังสือที่ผมเป็นขาประจำ มีคนทักทายผม เรียกว่าอยู่ที่ที่คุ้นเคย แต่พอมาอยู่ที่นี่ ต้องยอมรับเลยว่า ผมเหงามาก ไม่มีใครที่ผมรู้จักเลยสักคน ไม่มีคนให้คอยโทรศัพท์หา มีแค่อินเตอร์เนท ที่พอจะช่วยได้บ้าง กลางวันทำงาน พอเลิกงานก็ไม่รู้จะไปไหนนอกจากกลับที่พัก ข้าวผมก็ต้องทานคนเดียว ไปเดินห้างคนเดียว ไปดูหนังคนเดียว เรียกว่าไม่ว่าผมจะไปไหน ไม่มีคนอื่นไปด้วยครับ นอกจากเงาของตัวเอง

แรกๆผมอึดอัดมากนะ แทบจะอยู่ไม่ได้เลย แต่ผมก็พยายามบอกตัวเองว่า ต้องอดทนนะ อีกหน่อยต่อไปเรียนจบ ผมก็คงต้องอยู่แบบนี้ไปตลอด เพื่อนคงไม่สามารถมาทานข้าว มาเที่ยวกะผมได้ เพราะฉะนั้น ถือซะว่านี่คือการทดลองใช้ชีวิตที่ต้องอยู่ในโลกที่มีแค่ตัวเองเป็นที่พึ่ง เวลาที่ผ่านไปในช่วงแรกๆ มันยาวนานมากครับ เรียกว่าในบางวัน ผมนั่งมองนาฬิกา ว่าเมื่อไหร่จะหมดวันนี้ซักที ทำไมเวลามันเดินช้าจัง

แต่พอผ่านไปสักพัก ผมเองก็ไม่ทราบว่าอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมรู้สึกว่า สิ่งที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร อาจจะดูเงียบๆไปบ้าง แต่ก็สงบดี ไม่วุ่นวาย หลังเลิกงานผมมีเวลาที่เป็นของผมจริงๆ ซึ่งผมจะใช้เวลานั้นทำอะไรก็ได้ ผมสามารถไปไหนมาไหนคนเดียว โดยที่ไม่ได้ต้องการใครเดินข้างๆ วันไหนเหงา ก็ออกไปเดินห้าง มองดูคน หรือไม่ก็มองที่หน้าต่างห้องดูรถผ่านไปมา มันก็ช่วยคลายเหงาได้เหมือนกันนะครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าในอนาคตชีวิตผมจะไปหยุดอยู่ที่รูปแบบไหน จะได้เจอใคร หรืออะไรบ้าง แต่ที่แน่เวลานี้ ผมอยู่คนเดียวมาจนชินแล้ว หรือบางทีผมอาจจะพยายามทำตัวให้ชินกับการที่จะต้องอยู่คนเดียว

Create Date : 25 ธันวาคม 2551 Last Update : 25 ธันวาคม 2551 18:14:35 น. Counter : 3809 Pageviews.		5 comments
Share Tweet