^-^ ความศรัทธา ของใครบางคน ^-^

ทักทายกันเป็นลำดับแรก เช่นเคยครับ ช่วงนี้งานผมยุ่งมากๆ ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย วันนี้ก็เข้าเวรกลางคืน เลยพอหาเวลาว่างช่วงกลางวันได้ ช่วงนี้อากาศก็กำลังดีครับ ไม่ร้อนมาก ไม่หนาวมาก แต่ผมก็ยังคงไม่หายจากโรคภูมิแพ้เสียที สงสัยเหมือนกันว่า อาจจะแพ้อากาศในกรุงเทพหรือเปล่า แต่ก็ต้องอยู่ต่อไปครับ กรุงเทพมีอะไรให้ผมทำอีกเยอะแยะมากมาย มีอีกหลายที่ที่อยากไปแล้วยังไม่ได้ไป เดี๋ยวกะว่าว่างๆจะแวะไปหาหมอ เหมือนกัน เผื่อจะอาการดีขึ้นครับ เริ่มเรื่องกันเลยดีกว่าเนอะ โม้มาซะนาน...

เห็นชื่อบล๊อกแล้วก็อย่าเพิ่งตกใจ คิดว่าผมจะมาสอนศาสนานะครับ ไม่ใช่ๆ พอดีเมื่อวาน มีเรื่องน่ารักๆ เกิดขึ้นอ่ะครับ จนผมรู้สึกว่าอยากเขียนให้คนอื่นได้อ่านบ้าง เรื่องมันเริ่มขึ้นด้วยการที่ บ่ายวันนั้น มีสุนัขตัวหนึ่ง เจ้าของพามารับการรักษาด้วยอาการ คลอดลูกออกได้ไม่หมดมา 1 วันเต็มครับ พี่หมอเค้าก็ทำการล้วงตรวจดูปรากฏว่า มีส่วนหัวของตัวลูกติดอยู่ที่ปากช่องคลอดจริงๆด้วย แทบไม่ต้อง x-ray เลยครับ แนะนำเจ้าของให้หมอผ่าตัดเอาอกหมด ทั้งตัวลูกและทำหมันด้วยเลย เจ้าของโอเคครับ หุหุ ผมไม่ได้เป็นคนผ่าหรอกนะครับ ผมรับหน้าที่เป็นวิสัญญีสัตวแพทย์ครับ

หลังเตรียมตัวสัตว์เลร็จผมก็ขึ้นไปวางยา พร้อมน้องๆผู้ช่วยสัตวแพทย์ 2 คน คนนึงทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยผ่าตัด อีกคนเป็น ผู้ช่วยในห้องทั่วไป คอยหยิบโน่นหยิบนี่ หลังจากผ่าไปได้ซักพักแล้ว ก็ถึงขั้นตอนยกมดลูกออก พอยกออกปุ๊บ น้องผู้ช่วยเค้าก็ถามหมอว่าจะต้องผ่าลูกออกมา แล้วช่วยให้ลูกหายใจรึป่าว ผม กลับพี่หมอก็มองหน้ากัน เพราะเราสองคนรู้แล้วว่า ลูกคงตายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วหล่ะ แต่ด้วยความที่เค้าหน้าตาจริงจังมาก พี่หมอเลยแกล้งให้ ผ่าออกมาเลย แล้วก็ช่วยลูกให้หายใจด้วย เค้าก็เตรียมอุปกรณ์ใหญ่เลยครับ แล้วก็ตั้งหหน้าตั้งตา ดูดของเหลวออกจากปาก จากจมูก เช็ดตัวลูกอย่างขะมักขะเม้น จนผมต้องลงมาดูด้วย ผมก็เอาปากคีบเขี่ยๆ แล้วก็บอกเค้าให้จับหน้าอกดูว่าหัวใจลูกเต้นรึป่าว เค้าก็ยืนยันว่าเต้น ตัวลูกกระดิกได้ ผมก็พยายามดู แต่ไม่เห็นมีเลยครับ น้องเค้ามือสั่นเองอ่ะ ผมก็บอกอยู่นานนะ แต่เค้าก็ไม่เชื่อผม เค้ายังคงเชื่อว่า น้องหมาที่เค้ากำลังช่วยอ่ะ ยังไม่ตายยังมีชีวิตอยู่

ผมก็ปล่อยให้เค้าทำต่อไปอีกสักพัก จนเค้าเห็นว่าไม่มีการตอบสนองแล้วเลยเรียกผม ผมก็จับตรวจดูอีกที จนแน่ใจ(ซึ่งจริงๆก็แน่ใจอยู่แร้ว) เสียชีวิตแล้ว เลยบอกให้เค้าเอาเก็บห่อใส่ถุงให้เรียบร้อยพร้อมกับปลอบใจเค้าว่า ไม่ต้องเสียใจนะ เค้าทำเต็มที่แล้ว จากทีแรกที่ตั้งใจจะแกล้งเค้า แต่พอได้เห็นสีหน้าจริงจังของเค้าแล้ว ผมอดยิ้มไม่ได้เลยครับ ไม่ได้ยิ้มที่ขำนะ แต่ยิ้มที่เค้ามีความเชื่อว่าเค้าจะสามารถช่วยลูกหมาได้ เลยพยายามทำเต็มที่ ผมดูแล้วชื่นชมเค้านะ ชื่นชมใหนความตั้งใจและความศรัทธาที่เค้ามีต่องานที่เค้าทำ มันทำให้ผมหันมามองตัวเองเหมือนกันว่า ทุกวันนี้ผมซึ่งเป็นหมอ ศรัทธาต่องานที่ผมทำหรือป่าว...

ผมเองก็หวังว่าตัวเองจะสามารถทำงานได้อย่างศรัทธาในสิ่งที่ทำแบบนี้ ทุกๆวันครับ

Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2552 Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2552 14:07:26 น. Counter : 621 Pageviews.		5 comments
Share Tweet