วันที่ 5 : ลาก่อน “เมืองหลวงพระบาง” ดินแดนแห่งความทรงจำ

06.30 น. - อรุณสวัสดีเช้าวันจันทร์ นักเดินทางปั่นจักรยาน (เฮือนพักมีให้บริการฟรี)
ไปนั่งจิบกาแฟลาว ซึ่งเป็นร้านค้าที่อยู่เยื้อง ๆ โรงแรมลามา ใกล้วัดวิชุนนะราช
ฉันมีเพื่อนที่ทำงานประจำในภาครัฐ/เอกชน คงแนะนำเพื่อน “ลางาน(เพื่อเที่ยว)”
มานอนพักที่ “โรงแรมลามา” แห่งนี้
- มีแม่ค้าขายข้าวหลามหาบตะกร้าเดินผ่านมา จึงขอซื้อ 20 บาท ( 3 บั้ง แต่ละบั้งยาวแค่คืบ)
เพื่อตุนไว้เป็นเสบียงระหว่างเดินทาง
- บรรยากาศยามเช้าวันนี้เย็นฉ่ำกายสบายอุราด้วยไอหมอกห่มเมือง
แต่ฉันรู้สึกอบอุ่นใจ “สะบายดีหลวงพระบาง” ด้วยม่านหมอกปกคลุมอย่างหนา
จนมองไม่เห็น “พระธาตุพูสี” บนยอดเขา

- ขณะเดินกลับ(นักเดินทางพี่ใหญ่จูงจักรยาน) ฉันเก็บเงินกีบได้(ครึ่งเดียว) มูลค่า20,000 กีบ (ขาดครึ่ง= 40 บาท)
วันนี้ “มีโชค” แต่เช้ามืดเลยนะ ฉันจึงมอบให้ ผจก. บุญรัตน์เก็บไว้แลกที่ธนาคาร
แต่เขาบอกว่า “เงินขาดธนาคารไม่รับแลก” แต่ถ้าหาแบงค์อีกครึ่งเจอแล้วนำมาต่อก็ใช้ได้
เป็นความรู้ใหม่ที่ฉันต้องทำความเข้าใจ
- ล่ำลาเจ้าของเฮือนพักที่แสนอบอุ่นใจ เหมือนได้เจอพี่น้องในเมืองลาว
เพราะเราพูดคุยด้วยภาษาเดียวกัน แตกต่างเพียงสำเนียงที่เอื้อนเอ่ยเท่านั้น

07.00 น. - ถึงท่ารถ “เมืองหลวงพระบาง” รอรถโดยสาร VIP ออกจากท่าในเวลา 08.45 น.
สิ่งที่นักเดินทางน้องเล็กได้ข้อคิดและความประทับใจในดินแดนล้านช้าง คือ
เวลาใน 1 วันที่นี่ มีมากกว่า 24 ชั่วโมง จริง ๆ นะ

10.30 น. - จุดจอดพักรถแห่งแรก“บ้านกิ๊วกะจำ”
ผู้โดยสารลงไปบิดตัวไล่ความเมื่อยและถ่ายเทน้ำเสียออกจากร่างกาย
รถฯ VIP เที่ยวนี้มี “ถุงยาง” (ก๊อบแก๊บ) แจกให้ผู้โดยสารทุกที่นั่ง
นักเดินทางน้องเล็กสงสัยตั้งแต่ตอนนั่งอยู่บนรถที่สถานี จึงเอ่ยถามว่า “แจกทำไมคะ?”
เด็กรถหันมาขมวดคิ้วแล้วยิ้มให้แทนคำตอบ (อืม! เอาไว้สำหรับใส่ขยะไงละ! คิดเอง-ตอบเอง)
- ขณะรถโดยสารขับมาถึงบริเวณขุนเขาสูงตระหง่าน ผ่านหมู่บ้านม้งที่ปลูกตามไหล่เขาสูงชัน
มีผู้โดยสารนั่งอยู่แถวหลังต่อจากเบาะที่ฉันนั่ง หญิงสาวสูงวัยมีสถานะภาพเป็น “ยาย”
เพราะเดินทางพร้อมลูกสาวที่มีลูกน้อยมาด้วย เธอคลื่นไส้อาเจียนแบบน้ำใส (ดีนะไม่เป็นน้ำข้น)
ใส่ถุงยางด้วยอาการ “เมารถ” นักเดินทางน้องเล็กจึงรู้ว่า “ถุงยาง” (คนเมืองลาวเรียกขาน) มีไว้ทำไม!

10.45 น. - รถฯ เคลื่อนตัวตามเส้นทางหลายร้อยโค้ง สองนักเดินทางผลัดกันหลับ-สลับกันลืมตา
นักเดินทางพี่ใหญ่ตื่นมาแกะข้าวหลาม 1 บั้ง กิน 5 คำก็หมดกระบอก คาดว่าไม่อิ่มพุง
ฉันกินส้มจี๊ดอมเปรี้ยวอมหวาน 4-5 ลูก เพียงพอสำหรับกระเพาะ
- ขณะชมวิวทิวเขา นักเดินทางพี่ใหญ่เล่าเรื่องการปลูกป่าตามธรรมชาติ
เพื่อสร้างแหล่งน้ำและคืนความอุดมสมบูรณ์ให้กับแผ่นดิน
ซึ่งแตกต่างจากการปลูกป่าเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้กับองค์กร (ทั้งภาครัฐ/ภาคเอกชน)
ที่เราได้เห็นตามสื่อสาธารณะในโครงการต่าง ๆ มากมาย
ฉันเพิ่งรู้ว่านักเดินทางพี่ใหญ่ได้ปลูกป่าไม้เป็นของตัวเองนับร้อยไร่ที่ อ.เวียงสา จ.น่าน นานหลายปี

13.30 น. - จุดจอดพักรถแห่งที่ 2 “เมืองกาสี”
นักเดินทางพี่ใหญ่ขอกินเฝอ(เนื้อวัวตัวดำ) 1 ถ้วย ไอศกรีม 1 แท่ง เป็นอาหารมื้อกลางวัน
ฉันหิวไม่มากขอกินข้าวหลาม 1 บั้ง เพื่อโหลดน้ำหนักเป้ให้ลดลง
แต่เพิ่มน้ำหนักให้กับตัวเองซะงั้น อะคึ่ ๆ
- เมื่อรถฯ ออกตัว สองนักเดินทางทำสมาธิด้วยการหลับตาเบาๆ แล้วหลับสนิท

16.30 น. - จุดจอดพักรถฯ ครั้งที่ 3 ไม่ใช่สถานที่คุ้นเคย ไม่ใช่หมู่บ้าน ไม่มีสิ่งก่อสร้างใด ๆ
แต่เป็นป่าละเมาะ เหตุที่รถจอดเนื่องจากมีปัญหาเล็กน้อยถึงปานกลาง นักเดินทางพี่ใหญ่รายงานมาว่า
สายพานเครื่องกำเนิดไฟฟ้าหลุด ซึ่งช่างกำลังซ่อมแซม ผู้โดยสารหลายคนลงไปยืดเส้นให้คลายตัว
ผู้หญิงบางคนเดินไปเด็ดดอกไม้ในที่ลับตาคน ส่วนผู้ชายบางท่านมุดตัวไปยิงกระต่ายป่าตามสุ่มพุ่มไม้
- สองนักเดินทางหาเรื่องให้ลำไส้ไม่ว่างงาน พี่ตัวใหญ่กินข้าวหลามกระบอกสุดท้ายสบายพุง
น้องตัวเล็กเก็บส้มจี๊ดเข้ากระเพาะไม่เหลือสักลูก แต่เปลือกเอาทิ้งใน “ถุงยาง” เรียบร้อย หุ หุ
- มีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับผู้โดยสารชาวลาวคนหนึ่ง เขาทำโทรศัพท์มือถือหล่นหายขณะลงไปสูดอากาศภายนอกรถ
ความโกลาหลเริ่มก่อตัวเล็กน้อย เจ้าของโทรศัพท์ จึงขึ้นมาบนรถเพื่อขอความเห็นใจจากผู้โดยสารชาวลาว
แล้วเอ่ยว่า

“ผู้ได่เก็บโทรศัพท์ได้ ผมขอไถ่คืน เด้อพี่น้อง”
“...........................” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากผู้ร้ายที่ท่านเรียก

- พนง.ขับรถ ประเมินสถานการณ์แล้ว ไม่มีความน่าไว้วางใจชาวลาวด้วยกัน
จึงร้องขอให้ เจ้าหน้าที่ดำเนินการค้นกระเป๋าของชาวลาวทุกคน
นักเดินทางจึงรู้ว่ามี “เจ้าหน้าที่ตำรวจ” นอกเครื่องแบบ 2 นาย
พร้อมอาวุธปืนสั้นคนละกระบอก ซึ่งพวกเขานั่งอยู่ด้านหน้ารถ
(แอบมองเห็นปืนที่ซ่อนในกระเป๋า แต่ไม่รอดพ้นสายตานักเดินทางหน้าตี๋ อะคึ่ ๆ)
สรุป : ผู้ร้ายลอยนวลอย่างหน้าตาเฉย
(คาดว่า “โจรชาวลาว” เลียนแบบพฤติกรรมตัวละครทีวีในเมืองไทย ชัวร์ป้าบ!)

- เมื่อรถโดยสารซ่อมได้เรียบร้อย จึงเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ

19.30 น. - เข้าที่พัก “โรงแรมรามายานา” (สาขานครเวียงจันทร์) เหตุผลที่ต้องเลือกแห่งนี้คือ
ใกล้สถานที่สำคัญ “ประตูชัยนครเวียงจันทน์” และ “องค์พระธาตุหลวง”
หลังจากเก็บกระเป๋าแต่ยังไม่เข้านอน เพราะมีเรื่องต้องเดินหน้ากันต่อไป

20.15 น. - นักเดินทางชวนกันบันทึกภาพ “ประตูชัยนครเวียงจันทน์” ในยามค่ำคืน
แล้วก็ออกเดิน เดินและเดินตามแผนที่นำทาง (โรงแรมมีบริการ) ซึ่งเราไม่รู้ระยะทางเหมือนเดิม
ถามพนักงานโรงแรมก็ไม่รู้ว่าไกลกี่กิโล บอกเพียงว่าไม่ไกลเท่าไร เดินไม่นานก็ถึง (อีกแล้วนะ)
- สองนักเดินทางจึงก้าวเท้าไปข้างหน้าเพื่อมุ่งสู่ “พระธาตุหลวง”
กว่าจะรู้ว่าไกลเกือบ 3 กม. จากที่พัก (นักเดินทางพี่ใหญ่คาดคะเน) ก็สายเกินไปที่จะเรียกหารถรับจ้างแล้วนะ
- ณ “พระธาตุหลวง” แม้ว่าเวลานี้จะไม่ได้เข้าชมความงามด้านใน จึงบันทึกภาพบรรยากาศรอบนอกเท่านั้น
ซึ่งบริเวณด้านหน้ามีการจัดงานรื่นเริงเหมือนงานการกุศล/เทศกาลประจำปี
เพื่อหารายได้สมทบทุนในการเฉลิมฉลอง “นครเวียงจันทน์ครบรอบ 450 ปี” ในปีนี้ (พ.ศ. 2553)
เมืองแห่งนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานที่น่าสนใจ ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ฉันสนใจมากคือ “องค์พระแก้วเนรมิต”
พระพุทธรูปองค์นี้เคยประดิษฐานอยู่ในนครเวียงจันทน์ ในอดีตก่อน 250 ปีนั้น องค์นี้เคยอยู่ที่วัดใด?

20.45 น. - นักเดินทางเริ่มหิวเพราะไส้กิ่ว จึงชวนกันถอดหัวออกหากิน อะกึ๊ย!
เดินเข้าตลาดโต้รุ่งใกล้พระธาตุหลวง กินอาหารพื้นเมืองประจำท้องถิ่น
ส้มตำ(ลาวแท้), หมูปิ้ง, ไส้กรอกลาว, ข้าวเหนียว แต่ยังไม่หน่ำใจ
ขอสั่ง “แหนมคลุก” อีกจานวางเต็มโต๊ะ เรากินจนพุงปลิ้นเลยในมื้อค่ำวันนี้

21.15 น. - นั่งรถโดยสารไม่ประจำทาง(ตุ๊กๆ เมืองลาว) กลับที่พัก
หากมีคนจ้าง 1 ล้านกีบ ฉันจึงจะยอมเดินกลับ อะคึ่ ๆ
- นักเดินทางน้องเล็กร้องขอยาคลายกล้ามเนื้อ เพราะอาการปวดขาเริ่มแผลงฤทธิ์
จากการเดินเท้าย่ำเมืองหลวงพระบางตลอดวันเมื่อวานนี้
นักเดินทางพี่ใหญ่มียาสามัญประจำเป้ไว้บริการตลอด
(เจ้าของร้านยามาเองสบายใจไปร้อยแปด)

“อย่าเพิ่งกินตอนนี้นะ อาบน้ำให้เรียบร้อย แล้วค่อยกินก่อนนอน”
คำเตือนนี้ไม่ได้เขียนไว้ข้างฉลากยา แต่ควรปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
“กินตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ!” นักเดินทางน้องเล็กยังสงสัย
“กินตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวคอพับทันทีเลยนะ” คำเฉลยยืนยันหนักแน่น

อืม! เป็นยาคลายกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายนั่นเอง ยาตำรับนี้มีขายที่นี่...
“มิตรภาพเภสัช ปากช่อง” (มี 3 สาขา) รับรองความปลอดภัยตามมาตรฐาน อย.