บทนำทางสู่... สะบายดีหลวงพระบาง

นักเดินทางอิสระกับสาวบ้านนอก เคยพูดคุยกันไว้ตั้งแต่ปลายปี 2551
โดยวาดหวังและปรารถนาจะเดินทางไปเที่ยวในเมืองลาว
(ขณะนั้นเป็นช่วงเวลาที่สาวบ้านนอก ประกาศอิสรภาพจากการเป็นมนุษย์เงินเดือนแล้ว)
แต่กว่าจะได้จังหวะของวันเวลาและความพร้อมในด้านต่าง ๆ มันเพิ่งชัดเจนในต้นปี 2553 นี้เอง

ในที่สุดเมื่อถึงโอกาสและจังหวะลงตัว ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณก็พร้อมออกเดินทางอีกครั้ง
ทุกอย่างที่เคยวาดหวังไว้จึงถูกนำมาเรียบเรียงและดำเนินการเตรียมข้อมูลในเบื้องต้น
สำหรับสาวบ้านนอก การออกเดินทางเพื่อท่องเที่ยวต่างประเทศ (บ้านพี่เมืองลาว)
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตทีเดียว

แต่สำหรับนักเดินทางอิสระนั้น ท่านเชี่ยวชาญและโชกโชนด้วยประสบการณ์ยาวนาน
โดยเฉพาะการเดินป่าปีนเขาบนภูสูงทุกภาคในเมืองไทย อีกทั้งเดินทางท่องเที่ยวเกือบรอบโลกเลยทีเดียว
ซึ่งความแตกต่างในประสบการณ์ท่องเที่ยวแบบสุดขั้ว
ระหว่างนักเดินทางโดยสายเลือดและนักเดินทางสมัครเล่นในทริปนี้
เป็นการเรียนรู้แบบพี่สอนน้องไปพร้อมกัน โดยไม่คาดหวังถึงผลลัพท์
แต่วาดหวังว่าจะสร้างสีสันให้ชีวิตและจิตวิญญาณในระหว่างเส้นทางครั้งนี้

เมื่อตกลงปลงใจในทริปเมืองลาวแน่นอน ฉันเริ่มค้นหาข้อมูลจากเวปไซต์ท่องเที่ยว
โดยเลือกเฉพาะเป้าหมายที่ต้องการ ซึ่งมีข้อมูลเดิมที่เคยค้นหาและบันทึกเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์
มันจึงถูกรื้อมาตรวจสอบและติดตามรายละเอียดเพิ่มเติมในอินเตอร์เน็ต
ทำให้ได้ข้อมูลที่เป็นปัจจุบันมากขึ้น
จากนั้นจึงส่งข้อมูลผ่านจดหมายอิเลคโทรนิคให้ผู้นำทริป
เพื่อช่วยกันวางแผนและกำหนดเวลาอย่างคร่าว ๆ ซึ่งได้เลือกวันที่เดินทางแน่นอน
แต่การหาที่พักค้างแรมและสถานที่ท่องเที่ยวนั้น ไม่ได้ระบุจำเพาะและเจาะจง
เพราะหากเป็นเช่นนั้นคงไร้ซึ่งมนต์เสน่ห์ “การเดินทางท่องเที่ยวสไตล์พเนจร”

หากนักเดินทางเตรียมการล่วงหน้าได้ตามตารางเวลาที่ต้องการ
ฉันรู้สึกว่าเป็นการท่องเที่ยวไร้สีสันในชีวิตและจิตวิญญาณแน่ ๆ
การท่องเที่ยวตามคลิป อะกึ๊ย! ตามสคริป(ทัวร์) คงไม่แตกต่างจากที่เราดูในทีวีหรือสื่อทางอินเตอร์เน็ต
ซึ่งเป็นเพียงการรับรู้ข่าวสารแต่ขาดประสบการณ์จริงที่ท้าทายในชีวิตและจิตวิญญาณเป็นแน่แท้

“ความแน่นอน คือความไม่แน่นอน และไม่มีความแน่นอน ในความไม่แน่นอน”

คำกล่าวประโยคนี้เป็นคำที่คอยเตือนให้ฉันเข้าใจสิ่งต่าง ๆ
ที่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาในทุกสถานการณ์
การไม่วิตกจริตกับทุกสิ่งทุกอย่างที่อาจจะผกผันพลิกแพลงได้เสมอ
ฉะนั้นเราต้องฝึกการมีสติอยู่กับวันเวลาในปัจจุบัน
และฉันคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น คือ บททดสอบกำลังปัญญาของตัวเอง
ในการแก้ไขทุกเรื่องราวทุกสถานการณ์ให้ผ่านพ้นไปแม้ว่าจะไม่ดีที่สุด
หากปัญหาที่เกิดขึ้นแล้วเราสามารถแก้ไขผ่านไปได้
ฉันเชื่อเสมอว่าสิ่งนี้คือ ประสบการณ์อันล้ำค่าที่หาซื้อไม่ได้ด้วยเงิน
หากจะต้องแลกด้วยการเรียนรู้ ลงมือปฏิบัติด้วยตัวเองและลงทุนด้วยวันเวลาของชีวิต
ซึ่งดำเนินไปด้วยแรงบันดาลใจในจิตวิญญาณ
และเป็นการประเมินคุณค่า “ด้วยสติ ปัญญา ความกล้าหาญและความศรัทธาที่มีอยู่ในตนเอง”

ทุกครั้งที่ฉันมี “โอกาส” ได้ท่องเที่ยวไกล ๆ (ในประเทศเท่านั้น) บางเส้นทางลำบากสาหัส
แม้ไม่ได้เป็น ท. ทหารอดทน สาวบ้านนอกก็ต้องฝึกฝืนตนให้อดทนเช่นเดียวกัน
ยอมรับว่าฉันคิดเข้าข้างตัวเองเสมอมาใน “ความโชคดี” ที่ได้ทำอะไรใหม่ ๆ
เพื่อให้ชีวิตได้เรียนรู้แบบสาหัส(ซะบ้าง)

แต่จะรู้สึก “โชคดีที่สุด” หากเรามีเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกัน ไม่ต้องมีมากมายหลายสิบคน
ขอเพียงแต่เป็นเพื่อนที่เข้าใจกัน แม้มีเพียงหนึ่งก็เพียงพอสำหรับ “เพื่อนร่วมทางที่วางใจ”
ฉันชอบคำสุภาษิตที่กล่าวว่า “คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย” เสมอ
และถ้ามีเพื่อนร่วมทางเพิ่มเป็น “สาม สี่ ห้า หกซึ่งไม่ต้องมีมากไปกว่านี้
เราจะรู้สึกสะบายดีหลวงพระบางในทริปนี้แน่นอน ฟันธง!”

เพราะในบางครั้งคนเราอาจจะมีความคิดเห็นแตกต่างกันระหว่างคนสองคน
การมีเพื่อนอีกคนหรือหลายคนมาช่วยออกความคิดและช่วยตัดสินใจ
ทุกเรื่องย่อมชัดเจนขึ้นแน่นอน สิ่งสำคัญคือ เป็นการแบ่งปันความคิดเห็นอย่างเสรีธิปไตย

สำหรับ “แก๊งพเนจร” ขอตั้งปณิธานด้วยใจมุ่งมั่นเรียนรู้แบบท้าทาย (แต่ไม่ขอไปตายดาบหน้านะ)
ซึ่งเป็นการเรียนรู้และประลองปัญญาที่มีอยู่ในสมองของตัวเองว่าจะแน่สักแค่ไหน (ตัวแค่เนี่ย!)

สำหรับหญิงสาวบ้านนอกสามัญชน (โดยธรรมชาติ)
มีคติประจำใจในการเดินทางไปทุกสถานที่ดังนี้

การเดินทางที่แสนพิเศษ My Music - by ดา