โดย.. สาวบ้านนอก

วันที่ 1 : อรุณสวัสดีเมืองไทยในวันสดใส

07.15 น. สวัสดีทักทายผู้นำทริป ณ สถานีรถปรับอากาศ (รถโดยสารระหว่างประเทศ)

08.20 น. รถโดยสารฯ ออกจากท่า อุตสาห์ตั้งท่าตั้งนาน (ตารางเดินรถ 07.45 น.)
- ระหว่างนั่งรอในรถฯ สมัครใช้บริการโทร.ข้ามแดน
นักเดินทางพี่ใหญ่ใจดี ได้รับ SMS จากหวานใจด้วยข้อความ
“Have a good trip ka kon lao. Love U”
“ระวังน้ำตาลในเลือดเข้มข้นนะ” นักเดินทางน้องเล็กแซวนักเดินทางพี่ใหญ่
(ต่อมโรแมนติกของสาวบ้านนอกทำงานผิดปกติเชียว)

- ขณะรถโดยสารออกจากตัวเมือง “นวล” แม่ค้าก๋วยเตี๋ยว เพื่อนที่ชวนเป็นคนแรก
โทร.มาทักทายในวันนี้ (ซึ่งเธอปฎิเสธร่วมทริปฯ ก่อนเดินทาง 1 วัน)
“สวัสดีเมืองไทย สะบายดีหลวงพระบาง” ประโยคแรกที่บอกกล่าวเล็กน้อย

11.10 น. - ด่านข้ามพรมแดนหนองคาย สะพานมิตรภาพไทย-ลาว พอข้ามฟากไปแล้วเป็นลาว-ไทย

12.00 น. - ถึงสถานีรถโดยสารระหว่างประเทศ บขส.เวียงจันทน์ (รู้สึกสบายดีไทยแลนด์)

12.40 น. - รถตู้สหประชาชาติ 9 ที่นั่ง มีเพื่อนร่วมแก๊งพเนจร 10 ชีวิต
(ชาวต่างชาติ 6, ชาวไทยชาว-ลาว 4)

14.00 น. - โชเฟอร์จอดพักกินข้าวมื้อกลางวัน จุดพักที่นี่ขายอาหารสะดวกรับประทาน คือ ขนมปังบาเก็ต มรดกทางอาหารการกินจากฝรั่งเศส นักเดินทางพี่ใหญ่ซื้อ 1 ชิ้น กินเกือบหมด
- นักเดินทางน้องเล็กรู้สึกปวดศีรษะ ซึ่งมีภาวะแทรกซ้อนจากการเป็นไข้เลือดออกเฉพาะที่
ขอยาแก้ปวดฯ จากนักเดินทางพี่ใหญ่ (ออกฤทธิ์ภายใน 8 นาที)

16.00 น. - ณ “วังเวียง” ดินแดนแห่งขุนเขาสูงตระหง่าน & "แม่น้ำซอง" แสนสดใสเรียบง่าย

16.30 น. - เข้าห้องพัก “สายซองริเวอร์ฮิลล์” (A6)
“เฮือนพักสวย...แต่ดูไม่แนวเท่าไรมันสวยแข็ง ๆ” นักเดินทางพี่ใหญ่แสดงความคิด
“……?...........” นักเดินทางน้องเล็ก งดออกความคิดเห็นใด ๆ

17.00 น. - เดินชมบ้านเมืองในวังเวียง ข้ามสะพานเดินเสียเหงื่อแล้วยังต้องเสียเงินอีก

18.00 น. - กินอาหารมื้อค่ำ สั่งกะเพราหมู+ไข่เจียวราดข้าว แต่ทำแบบแปลกๆ แยกกันมา ถึงไม่อร่อยแต่ก็อิ่มสบายพุง เอนกายเอกเขนกให้อาหารย่อย
- นักเดินทางพี่ใหญ่แนะนำหนังสือประวัติศาสตร์เมืองขอม เช่น นครวัดทัศนะเขมร โดยนักปราชญ์เขมร, ตำนานนครวัด ของจิตร ภูมิศักดิ์ เพื่อศึกษาข้อมูลฯ ก่อนที่ฉันจะเดินทางไปต่างประเทศ “กัมพูชา” ในเดือนตุลาคมปีนี้

18.30 น. - ฉันเข้าห้องพักเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะที่นักเดินทางพี่ใหญ่ออกเดินชมเมืองวังเวียงเพียงลำพัง เพื่อบันทึกภาพบรรยากาศและการใช้ชีวิตของนักท่องเที่ยวชาวตะวันตกในยามค่ำคืน

20.00 น. - พักผ่อนเก็บแรงไว้เพื่อผจญภัยในวันพรุ่งนี้ แต่นอนแบบหลับๆ ตื่นๆ ด้วยเสียงเพลงจังหวะดิสโก้ (เกือบละเมอลุกขึ้นมาเต้น อะคึ่ ๆ) เนื่องจากมีบาร์ตั้งอยู่ข้างบ้านพัก กลางวันเงียบสงบดี แต่เมื่อตะวันตกดินลาลับฟ้าเสียงเพลงดังกึกก้องหู กว่าจะหลับตาลงได้สนิท ก็เริ่มเข้าสู่เวลาในเช้าวันใหม่

วันที่ 2 : แสนสุขใจ ณ วังเวียง

05.45 น. - ตื่นตามเวลาที่ตั้งไว้ ล้างหน้าแปรงฟัน (ยังไม่อาบน้ำ) สวมเสื้อกันหนาวให้ตัวอบอุ่นกว่าเดิม เดินชมบรรยากาศยามเช้าตามลำพัง ออกไปไม่ไกลจากบริเวณบ้านพัก อากาศเย็นสบายสดชื่นอารมณ์แจ่มจิตแสนโรแมนติกกับม่านหมอกขาวเนียนนุ่มดูนิ่มนวล ซึ่งลอยตัวบางเบาเคล้าคลอภูผาที่กล้าแกร่ง

07.45 น. - สองนักเดินทางนั่งดื่มกาแฟ ณ ร้านสายซองฯ มองวิวทิวทัศน์ยามเช้าท่ามกลางอากาศหนาวเย็นด้วยหมอกหนามาห่อห่มกาย หากแต่รู้สึกอบอุ่นใจสบายดีจัง

08.15 น. - เดินหาเฮือนพักแห่งใหม่ เพื่อหลบเสียงรบกวนจากบาร์กลางคืน
- ระหว่างข้ามสะพาน จึงถ่ายภาพสวยงามต่างมองต่างมุมตามใจชอบ นักเดินทางพี่ใหญ่ใช้กล้องโปรฯ นักเดินทางน้องเล็กพกกล้องออโต้ฯ ติส ๆ

10.00 น. - ท่องเที่ยวตามทริปที่เลือก “เข้าถ้ำ 3 แห่ง ถ้ำช้าง ถ้ำหอย ถ้ำน้ำลอด” งดลอดถ้ำน้ำ เพราะฉันเป็นโรคกลัวน้ำระยะเฉียบพลัน อะคึ่ๆ
- เพื่อนร่วมทริปพเนจร มีแม่ลูกผูกพันจากประเทศแคนาดา ไกด์นำทางเข้าถ้ำ ชื่อ “น้องบ่าวน้อย” เป็นหนุ่มอารมณ์ดี ระหว่างทางเข้าถ้ำเขาร้องเพลงให้พวกเราฟังเกือบตลอดเวลา เพลงที่เขาร้องสไตล์ไทยลูกทุ่ง “คนบ้านเดียวกัน” ของไผ่ พงศธร “บ่าวน้อย” เพิ่งทำงานเป็นไกด์นำเที่ยวได้เพียง 7 เดือน เขาจะเป็นไกด์นำเที่ยวที่มีอนาคตสดใสได้อีกนาน เพราะเขาทำงานนี้ด้วยใจรัก เดินนำทางจนพื้นรองเท้าหลุดเขาก็ยังอารมณ์ดียิ้มได้เสมอ หุ หุ
- แก๊งพเนจรนั่งพักกินอาหารมื้อกลางวันบนม้าไม้ใต้ร่มเงาที่ร่มรื่น บริเวณหน้าถ้ำน้ำ มีข้าวผัดอเมริกัน + บาร์บีคิว 2 ไม้ + ขนมปังอันใหญ่ ฉันกินไม่หมดจะเททิ้งเกรงว่าจะเสียของโดยเปล่าประโยชน์ เหลือไว้ในกล่องแล้วเอาไปทิ้งถังขยะตามมารยาทที่ดี หุ หุ นักเดินทางพี่ใหญ่แอบทำข้าวผัดหกตกลงพื้น เจ้าเป็ดน้อยมาช่วยเก็บทำความสะอาดกวาดเศษอาหารเข้าพุงจนอิ่มแปล้ คริสทีนแม่ของลิซ่าชาวแคนาเดี้ยน กินบาร์บีคิวไม่ได้และไม่หมด เธอบอกว่าเผ็ดเกินไป

“ให้อาหารเป็ด(ขนมปัง=ข้าวจี่)จะเป็นอะไรไหม?” นักเดินทางน้องเล็กเอ่ยลอยๆ
“เป็นซิ! มันอิ่ม” นักเดินทางพี่ใหญ่ตอบมาอย่างหน้าตาตี๋แต่กวนอารมณ์จัง

- ขณะไกด์นำทางแม่-ลูกเข้าชมถ้ำน้ำ สองนักเดินทางนั่งชมทัศยนียภาพรอบถ้ำน้ำ มองลำธารไหลเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ มีเด็กสาวตัวน้อยกำลังสร้างภาพนำเสนอด้วยความสดใสเพื่อดึงดูดความสนใจนักท่องเที่ยว โดยการนั่งเล่นแช่ตัวในลำธารใช้กระป๋องตักน้ำเทไป-เทมา ด้วยลีลาไร้เดียงสาหน้าใสซื่อ ซึ่งเธอมีเพื่อนเล่นเป็นสัตว์ปีกหลายตัวลอยไปลอยมาแล้วส่งเสียงร้องก๊าบ ๆ
- นักเดินทางพี่ใหญ่ถือโอกาสเล่าความหลังครั้งเป็นไกด์อิสระ เมื่อ 23 ปีที่ผ่านมา
อืม! หลายคนที่มีความหลังแล้วชอบเล่าให้ฟังได้ยาวเป็นหางว่าว เป็นข้อบ่งชี้ว่าเริ่มเข้าสู่วัยปลายทางของชีวิตแล้วนะ อะคึ่ ๆ

13.30 น. - เข้าชม“หมู่บ้านม้ง” หรือลาวเทิง ระหว่างเส้นทางเดินตามธรรมชาติสวยงามเรียบง่ายไร้คำบรรยายให้ภาพเล่าเรื่องดีกว่านะ (ชมภาพด้านบน ^)

15.00 น. - เข้าที่พักแห่งใหม่ OTHERSIDE BANGALOW
- พักผ่อน/เก็บสัมภารก/ฟังเพลงเพราะๆ จากเครื่องเล่นในโทรศัพท์ ซึ่งมีประโยชน์ใช้ตั้งนาฬิกาปลุก,ดูเวลา,ฟังเพลงเท่านั้น ไร้สัญญาณการเชื่อมต่อ อาจมีสาเหตุเนื่องจากแผ่นดินเมืองลาวไม่ติดทะเล จึงไม่มีคลื่นซะงั้น (สงสัยต้องซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ใช้ "ดาวเทียม" อะคึ่ ๆ)
- นักเดินทางซักเสื้อผ้า(ตัวเล็กตัวน้อย) ของใครก็ของใคร อาศัยแดดอ่อนใกล้พลบค่ำ ซึ่งยังมีลำแสงจากดวงอาทิตย์สาดส่อง แต่สุดท้ายผ้าไม่แห้งเอาไปตากที่หลวงพระบาง
- ขณะดวงตะวันคล้อยต่ำยามโพล้เพล้ มองเห็น “น้องบ่าวน้อย” (ไกด์นำเที่ยวถ้ำ) ยืนรอลูกทัวร์ฝั่งตรงข้าม ฉันเดินไปทักทายเขาใกล้ลำน้ำซอง แล้วถอดรองเท้าแตะวางไว้ริมหาดทราย จากนั้นเดินลุยลงน้ำให้เท้าเปล่าเปลือยได้สัมผัสหินกรวดที่ทอดตัวเรียงระเกะระกะใต้น้ำ ช่วงแรกที่ก้าวลงน้ำอยู่ระดับข้อเท้า อุณหภูมิของสายน้ำอุ่นสบาย แล้วเดินทอดน่องไปตามชายฝั่งทิศใต้ตามกระแสน้ำ แรงกระเพื่อมเกิดเกลียวคลื่นแผ่รัศมีขยายวงกว้างออกไปเป็นละลอก ไม่เพียงแค่เท้าของฉันที่เย็นสบาย หากอารมณ์ยังรู้สึกผ่อนคลายเหมือนสายน้ำซอง จึงก้าวเดินลงลึกกว่าเดิมแต่ไม่เกินเข่า พับขากางเกงขึ้นไม่ให้เปียกน้ำ เป็นความรู้สึกเย็นสบายเหมือนได้ทำสปาเท้า จากนั้นเดินวนกลับมาที่จุดเดิม แล้วคีบรองเท้าแตะเดินกลับที่พัก นั่งเล่นในเปลญวน (ชวนฝันหวาน) ซึ่งผูกไว้ข้างหน้าเฮือนพัก

“มีที่ไหน ที่เรานอนดูภูเขาได้อย่างเต็มตา” นักเดินทางพี่ใหญ่รำพึงตามลม
“ที่นี่ไง! วังเวียงสวรรค์ติดดิน” นักเดินทางน้องเล็กกล่าวด้วยใจรื่นรมย์

18.00 น. - สองนักเดินทาง ออกเดินชมเมืองอีกครั้งและซื้อแพนเค้ก(โรตี) ใส่กล้วยไข่ คนละ 1 ชิ้นใหญ่ใบโต แล้วถือเดินกินไปตามทาง มองดูนักท่องเที่ยวที่มาแสวงหาวิถีชีวิตของชาวเมืองวังเวียง
- พวกเราพากันเดินชมบรรยากาศร้านอาหารกึ่งผับ ซึ่งมีอยู่ทุกระยะเพียง 5 ก้าวเท่านั้นเอง เพราะเปิดติดกันแบบไม่เกรงใจใครในแผ่นดินแห่งนี้
- แหล่งบันเทิงยามค่ำคืนในเมืองวังเวียง มีบาร์ 5-6 แห่งที่สร้างติดชายฝั่งแม่น้ำซอง ตลอดแนวทางทิศตะวันออก เพื่อบริการนักท่องเที่ยวชาวตะวันตกโดยเฉพาะ
- นักเดินทางน้องเล็กกินโรตีใส่ไข่กับกล้วยใบโตไม่หมด มันเยอะเกินไปสำหรับกระเพาะเล็ก ๆ ของฉัน

20.00 น. - กลับที่พักอาบน้ำ และพักผ่อนตามอัธยาศัยในซุ้มบริเวณด้านหน้าใกล้ลำน้ำซอง นักเดินทางพี่ใหญ่เล่าเรื่อง “เพชรพระอุมา” ให้นักเดินทางน้องเล็กฟังอย่างเพลิดเพลินตั้งแต่เล่ม 1 จนถึงเล่มที่ 53 จบบริบูรณ์ ซึ่งผู้แต่งนวนิยายฉบับนี้ ใช้เวลาเขียน 25 ปี 7 เดือน 2 วัน แต่นักเดินทางพี่ใหญ่ใจดีสรุปให้ฉันฟังในฉบับย่อ สั้นกระชับจับใจความภายในเวลา 30 นาที (เป็นความสามารถพิเศษเฉพาะตัวของนักเดินทางพี่ใหญ่ ที่ฉันอยากเลียนแบบ)

ผลไม้พื้นบ้าน
มะขวิด เป็นพืชในวงศ์ Rutaceae มีชื่อเรียกทางพฤกษศาสตร์ว่า Feronialimonia Swing ขยายพันธุ์โดยการเพาะเมล็ด เป็นพืชโตช้าถึงช้ามาก มะขวิดจะสุกช่วงหน้าหนาว ราวๆ เดือนธันวาคมจะสุกเต็มที่แล้วมันหล่นทั้งวันทั้งคืน สุกตอนไหนหล่นตอนนั้น หล่นทั้งผลห่าม ผลสุก บางลูกหล่นมากลิ่นหอมฟุ้ง ความหวานหอมลอยลมมาเชียว บางลูกขั้วยังสด ลูกยังเขียวอื๋อก็มี ขืนกินตอนนี้ มีหวังท้องผูก ทั้งฝาด ทั้งเปรี้ยว ทั้งแกร็น ไม่นุ่มเหมือนมะขวิดสุกเต็มที่ มะขวิดห่ามต้องเอามาทิ้งไว้สักสองสามวันถึงจะรสชาติเข้าที่

มะขวิด....ต้นไม้แห่งความคิดถึง (โดย .. เกศศิริ : วรรณกรรม.. อำพราง)

มะขวิด (อังกฤษ: Limonia) คือ ชื่อของต้นไม้ยืนต้นขนาดกลางมันสวยมีเสน่ห์ อยู่ในกลุ่มไม้ยืนต้นผลัดใบ ขนาดเล็ก สูงถึง 12 เมตร กิ่งแขนงมีหนามเรียวแหลมตรง ยาว 4 เซนติเมตร ใบประกอบ แบบขนนกปลายคี่ ใบออกตรงข้าม มี 2-3 คู่ รูปไข่กลับ ยาวถึง 4 ซม. ก้านใบและก้านใบย่อยมีปีกแคบ ๆ ยาวถึง 12 เซนติเมตร มีจุดต่อมน้ำมัน มีกลิ่นอ่อน ๆ เมื่อขยี้ ช่อดอกออกปลายยอดหรือซอกใบ มีทั้งดอกเพศผู้และดอกสมบูรณ์เพศ มี 5 กลีบ สีขาวครีมแกมเขียว ชมพูหรือแดงเรื่อ ๆ อยู่กันหลวม ๆ ผลเปลือกแข็ง รูปกลม ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางถึง 10 เซนติเมตร ผิวเป็นขุยสีออกขาวปนสีชมพู มีเนื้อมาก กลิ่นหอม มีเมือกหุ้มเมล็ด เมล็ดยาว 0.5-0.6 เซนติเมตร เปลือกหนา มีขน

คุณค่าอาหารและสรรพคุณมะขวิด เป็นยาบำรุงกำลังทำให้สดชื่น เจริญอาหาร แก้อาการท้องเสีย และรักษาโรคทางเดินอาหาร โรคลักปิดลักเปิด แก้ฝีเปื่อยบวม ตกโลหิต และแก้พยาธิ
ใบและดอก แก้ท้องร่วง แก้บวมและฟกช้ำ ตกโลหิต ขับลม เป็นยาฝาดสมาน และแก้พยาธิ
ยาง แก้ทองเสีย สมานแผล และเจริญไฟธาตุ
เปลือก แก้ฝีเปื่อย แก้บวม แก้อาการลงท้อง ตกโลหิต และแก้พยาธิ

ที่มา : วิกิพีเดีย

แรงบันดาลใจ My Music - by แอร์ & แอน