สื่อมวลชนมีผลกับสังคมไทยมากกว่าการศึกษาอีก เพราะว่าเข้าถึงได้มากกว่า ซึ่งบางทีสื่อเองก็ไม่ได้สำนึกในบทบาทอันยิ่งใหญ่อันนี้

ตอนเรียนสื่อสารมวลชน

นอกจาก...วิชากฎหมายสื่อสารมวลชนที่เราต้องจำขึ้นใจ

สิ่งหนึ่งที่จะเพิกเฉยไม่ได้คือ...จรรยาบรรณ...

เอาเข้าจริงในวันทำงาน

กฎหมายนั้นก็ไม่เคยได้รับความสนใจเท่าไหร่ ((เท่าๆ ที่คุยกับเพื่อนที่ทำงานข่าวนะคะ))

จรรยาบรรณนั้นแล้วแต่ตัวบุคคล

นักข่าวสายบันเทิงนั้น...ฉันว่าคนร่ำเรียนมาทางนี้ไม่มีใครอยากทำหรอกค่ะ

เพราะงั้นจึงเป็นไปได้ที่พวกที่ทำกันจริงๆ อาจไม่รู้จักคำว่า "จรรยาบรรณ" ผู้สื่อข่าว
โธ่...ก็ไม่ได้ร่ำเรียน อีกทั้งยุคสมัยนี้ข่าวที่หาต้องเป็นข่าวที่ไว้ขายเท่านั้นล่ะค่ะ

เอาง่ายๆ ฉันให้เพื่อน ให้พี่ช่วยลงข่าวให้ประชาชนรู้ถึงความไม่ชอบมาพากลของ พรบ.น้ำ ที่ถ้ามันตีตราเป็นกฎหมายเมื่อไหร่ สงครามย่อยๆ คงเกิดขึ้นกลางเมืองกรุงล่ะค่ะ
เพื่อนอยากช่วย พี่อยากทำ แต่สุดท้ายไม่มีใครทำ เพราะถึงทำมันก็ไม่ผ่านโต๊ะข่าว

ฉันเป็นอีกคนหนึ่งที่เคยได้เรียนวิชาเกี่ยวกับสื่อสารมวลชน
พอเริ่มมีประสบการณ์เกี่ยวกับการสื่อข่าว
ทำให้รู้สึกไม่ชอบ จริงอยู่ที่ตอนเรียนนักข่าวทุกคนถูกสอนให้รู้จักจรรยาบรรณของสื่อ แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นเพียงข้อความในตำรา นักข่าวทุกคนไม่สามารถทำได้อย่างที่ตนเองตั้งใจไว้ เหมือนเมื่อตอนที่กำลังเรียน หรือตอนที่เรียนจบใหม่ๆ จรรยาบรรณที่มีอยู่ค่อยๆหายไป