เอ้า....เริ่ม (ชื่อของทุกคนเป็นเรื่องสมมุติ แต่เหตุการนี้เป็นเรื่องจริง)

เราชื่ออิมนะ เป็นเด็กต่างจังหวัด พ่อกับแม่เลิกกันตอนเรียนอยู่ ป.6 เทอม 2 คือแบบว่าแม่ทนอยู่กับพ่อไม่ได้ เพราะพ่อเรากินเหล้าทุกวันทั้งวัน งานการคือทำได้ไม่เต็มที่ แต่เจ้านายใจดี เค้ายังจ้าง แต่เงินเดือนออกมาคือไม่เหลือสักบาท แม่เราทำงานเป็นแม่บ้านเงินเดือนตอนนั้น วันละ 120 ถ้าทำโอด้วย ได้วันละ 200 เดือนนึงได้ไม่เกิน ห้าพันบาท แต่ แม่เราต้องซื้อข้าว กับข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าขนมไปเรียน แต่ดีที่ช่วงนั้นมีจักรยานยืมเรียน ประหยัดเงินได้อยู่ ถามว่าโรงเรียนกับบ้านไกลกันมากมั้ย ไม่ไกลหรอก ห้ากิโลจิ้บๆ แต่ มันเป็นเนินตลอดทั้งห้ากิโล แล้วแต่เนินสูงมากสูงน้อย วันไหนปั่นไม่ไหวขึ้นรถไป ค่ารถไปกลับ สี่บาท วันละสี่บาทไม่ได้เยอะหรอกแต่ด้วยความเป็นเด็กอ่ะเนอะ สี่บาทเลยนะ ถ้าปั่นไปเรียนทุกวัน ค่าขนมวันละยี่สิบ ได้กินทุกวันเลยนะ ไม่งั้นเหลือแค่ สิบหกบาทเองนะ จุดที่พีคที่สุดจนต้องทำให้แม่หนีไปคือ เพื่อนๆเคนกินข้าวกับกระเทียมเจียวมั้ย กระเทียมเจียวกรอบๆกับน้ำจิ้มที่แม่ตำเอง เคยมีครั้งนึงที่ตลาดที่บ้านนานทีจะมี ของทะเลมาขาย ด้วยความเด็กน่ะ อยากกินมากเลย กุ้งโลละสองร้อยกว่า แม่กำเงินอยู่ในมือแปดสิบบาท แม่เห็นอยากกิน แม่เลยซื้มมาสองขีด ราวๆสี่สิบบาท คือเรื่องราวของเราตอนเด็ก คือเราไม่รู้คนอื่นโตมาแบบไหน ครอบครัวสมบูรณ์ดีมั้ย แต่เราโตมาแบบนี้ กระเพราโครงไก่เราก็เคยกิน ทำงานตั้งแต่ห้าโมงเย็นแลกข้าวกินกับเงินค่าจ้างวันละสิบบาท เป็นนักกีฬาโรงเรียนเพื่อเอาทุนอาหารกลางวัน ทุนเรียนดี แม่อิมหนีพ่อไปได้ประมานสามเดือนกว่า จนอิมเรียนจบ แม่มารับ แต่ทุกอย่างต้องรีบทำหมด รับวุฒิตอนจบประถมก็ไม่ได้รับ แม่รีบขอวุฒิครูแล้วขึ้นรถมาลงที่ พัทยา พาเราหนีพ่อไง แม่ให้เรามาอยู่กับพี่สาวเป็นลูกของป้า เรียนที่นี่ แต่แม่ไปทำงานที่ ฉะเชิงเทรา เป็นแม่บ้าน เรียนได้ปีนึงแม่มารับไปอยู่ด้วยกัน เรื่องราวมันเริ่มจากตรงนี้แหละ