Bloggang.com : จิกน้ำ : ลังกาหลวง..."เส้นทางพิสูจน์ขา...ดอยลังกาพิสูจน์ใคร???"

ลังกาหลวง..."เส้นทางพิสูจน์ขา...ดอยลังกาพิสูจน์ใคร???"

ไม่นานมานี้ ฉันเพิ่งอ่านหนังสือเล่มหนึ่งจบอย่างรวดเร็วกว่าที่คาดไว้ เนื่องจากเนื้อหาที่เล่าเรื่องผ่านอักษรเกี่ยวกับการท่องเที่ยว “เนปาล” จากตำแหน่งที่สวยที่สุดในโลก ตามคำบอกเล่าของผู้เขียน เดินเขา หิมาลัย….

ยังหรอก ฉันยังไม่อาจหาญขนาดจะเดินตามเส้นทาง.. “เนปาล..ประมาณสะดือ” แต่อย่างใด ด้วยเหตุผลตั้งมากมาย…ไกลจัง ท่าจะใช้สตางค์เยอะ และเหตุผลสำคัญคือ..ฉันยังขาดความมั่นใจในขาตัวเอง และยังไม่แน่ใจว่า..ฉันเจอเพื่อนแบบที่จะชวนไปเที่ยวเดินเขาในเนปาล แล้วหรือยัง ??

…เลือกเพื่อนร่วมเดินทางผิด คิดจนเพื่อนตาย (หรือไม่เราก็อาจจะตายไปก่อนมัน) บนหนทางที่ยากลำบาก หากไม่มีเพื่อนดีดีเดินอยู่ข้างๆ เราอาจหมดแรงระหว่างทางเอาได้ง่ายๆ เราอาจไม่ได้ต้องการเพื่อนร่วมทางที่เก่งกาจฉกาจฉกรรจ์ เปล่าเลย, เราต้องการเพื่อนร่วมทางที่ ‘เท่ากัน’ มากกว่า และบางที, ดูเหมือนว่าเรื่องของน้ำจิตน้ำใจนั้นสำคัญกว่าเรื่องอื่นใดทั้งสิ้น แต่เรื่องเหล่านี้ไม่มีให้เห็นเป็นจริงเป็นจังขณะที่เราเดินเล่นอยู่ในห้างฯ แอร์เย็นกลางกรุงเทพฯ หรอก….(จากหนังสือ เนปาล ประมาณสะดือ โดย นิ้วกลม)

อ่านช่วงประโยคข้างต้น ก็ทำให้รู้สึกอิ่ม ไม่ได้อิ่มข้าวนะ แต่อิ่มใจ อาการประมาณ “อิ่มทิพย์” ยังไงยังงั้นแหละ ดีจังความรู้สึกแบบนี้ นี่ขนาดเรื่องของคนอื่น ยังกระตุ้นต่อมความสุขได้ขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นเรื่องราวของฉันเองหละ..ฉันจินตนาการไปล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว…

….ไปเดินป่า ดอยลังกาหลวง กันไหม ?? เสียงผ่านโทรศัพท์มือถือจากป้อมเพื่อนใหม่ที่รู้จักกันไม่นานจากทริปที่ผ่านๆ มา..โทรมาขอคำตอบ

การตัดสินใจไม่ได้รวดเร็ว ฉับพลันทันที แต่ก็คล้ายๆ จะมีคำตอบอยู่ในใจเรียบร้อยแล้ว…จะไหวไหมเนี่ยเรา ??เดินยากมากไหม เห็นว่ายากอันดับต้นของการเดินป่าในบ้านเราเชียวเหรอ เราไม่อยากไปถ่วงคนอื่นนะ…เหล่านี้เป็นเสียงจากพรรคฝ่ายค้านในใจ ที่พยายามหาสารพัดเหตุผลให้เปลี่ยนความตั้งใจ

…เงินทองเก็บเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ประสบการณ์บางอย่างต้องเก็บตอนมีแรง… ประโยคเด็ดจากหนังสือเล่มเดิมทำให้คำตอบของเรากับนายจอห์นเป็นเอกฉันท์ ทริปนี้เหลือแค่เพื่อนเก่า 3 หนุ่ม 3 มุม หัวหยิก ลิตเติ้ล และฟอด สาวๆ ขาประจำติดทริปอื่นบ้าง ติด make money บ้าง ไม่อยากเดินป่าบ้าง…เอ้า..ไม่เป็นไร ไม่ว่ากันจ้า..

….บางคนกว่าจะมั่นใจในคำตอบตัวเองก็เล่นเอาเพื่อนๆ ลุ้นไปตามๆ กัน ฟอดเจ็บขาเรื้อรังจากการทำความดีช่วยชาวบ้านจนตกท่อ หัวหยิก..มีแต่สาวๆ เป็นห่วงเนื่องจากคงปล่อยลูกอ้อนไว้เยอะเลยดูน่าสงสารดูเปราะบาง เติ้ลหมอความดันเรียกพบตัวก่อนไปทริปไม่กี่วัน ส่วนเรากะจอห์นไม่ต้องพูดถึง ไม่ป่วย ไม่ไข้ และไม่ออกกำลังกายมานานแล้ว และที่ลุ้นกว่านั้น ไม่กี่วันก่อนถึงกำหนดการออกเดินทาง ปรากฏว่า ป้อม เพื่อนสาวขาลุยที่ดำริ ทริปนี้ขึ้นมาเกิดติดภารกิจสำคัญไม่สามารถไปด้วยได้..เออ เอาเข้าไป…ลูกทริปอ่อนแอ หัวหน้าทริปไม่ไป ท่าจะมันส์ล่ะวุ้ย!! ทริปนี้ !!

โปรแกรมเดินป่า ดอยผาโง้ม ดอยลังกาหลวง ดอยลังกาน้อย 3 คืน 4 วัน ถูกส่งผ่านทาง e-mail เรียกน้ำย่อยให้เตรียมตัว เตรียมใจ และเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ พร้อมคำสั่งแนบท้าย ..ออกกำลังกายด้วยนะจ๊ะทุกคน….

อุปกรณ์
รองเท้าเดินป่าหลายชนชั้น รองเท้าเดินป่าคู่ใหม่แกะกล่อง สัญชาติเยอรมันแต่มาคลอดที่เวียดนาม นาม Lafuma สำหรับข้าพเจ้าเองที่ร่างกายอาจไม่พร้อมแต่ขอ full option ไว้ก่อน รองเท้าเดินป่ามือสองของนายจอนห์ที่ตอนนี้ราคาแท้จริงยังไม่ถูกเปิดเผย (ตอนนี้อยู่ในขั้นตอนการสอบสวน) รองเท้ากีฬาของฟอด รองเท้าจากตลาดนัดของหัวหยิกหน้าตาคล้ายๆ สตั๊ดเตะบอล รองเท้าจีนแดงยางหล่อของเติ้ลที่ออเดอร์ตามคำแนะนำจากอดีตหัวหน้าทริปเป๊ะๆ ที่สำคัญ กล้องถ่ายรูป ซึ่งทริปนี้มีกล้องหลากหลายรูปแบบ กล้อง digital ทั้งรุ่นใหม่กิ๊ก และเก่ากึก กล้อง DSLR แพงสุดฤทธิ์ดูเหมือนจะยืมญาติมา กล้อง DSLR ถอยจากหลังโรงงานสดๆ ร้อนๆ นอกจากนี้ก็มี เสื้อกันหนาว ถุงนอน เต็นท์ จานชาม ช้อนส้อม ขนมประทังชีวิตตามพอสมควร (พอสมควรก็ประมาณ 2 ถุงใหญ่ๆ อ่ะนะ) เอาละอุปกรณ์และเสบียงพร้อมแล้ว ถือว่ามีชัยไปกว่าครึ่ง…ที่เหลืออีกครึ่งคือ..ใจล้วนๆ…

1/12/49 วันออกเดินทาง
วันนี้ยังเป็นวันทำงานของทุกคน แต่เรามีหมายกำหนดการหนีงาน เอ๊ย!! เลิกงานก่อนกำหนด ประมาณ 14.00 น. แต่เชื่อเลยว่าวันนั้นไม่มีใครมีกะจิตกะใจจะทำงานให้สมกับค่าจ้างเงินเดือนสักคน เห็นได้จากวันนั้นรับโทรศัพท์จากแต่ละท่านตั้งแต่เก้าโมง สิบโมง สิบเอ็ดโมง เที่ยง ว่าพร้อมแล้ว เอายัง? คือจะว่าไปแต่ละคน ถึงตัวจะอยู่กรุงเทพฯ บ้าง อยุธยาบ้าง แต่ใจน่าจะไปวอร์มอัพกันอยู่ ‘ตีนดอย’ แล้วกระมัง บ่ายสามโมงกว่าๆ รถกระบะจากอภินันทนาการจากคุณพ่อข้าพเจ้าเอง ก็มารับลูกทัวร์ออกจากเกษตรพุ่งตรงไปอยุธยารับหัวหยิก ที่ก่อนหน้าถูกทำนายพฤติกรรมว่าเนี่ยนะพอไปถึง มันก็จะเอาของออกมาเรียงๆ แล้วก็ถามว่า อันนี้เอาไปดีไหม? อันนั้นล่ะ? แล้วก็เป็นตามคาด…หัวหยิกทำเช่นนั้นจริงๆ เฮ่อ…

ทางหลวงหมายเลข 1 คืนนั้นไม่หนาแน่นเหมือนที่คิด นึกว่าชาวบ้านอื่นๆ น่าจะออกเดินทางไปชมงานราชพฤกษ์ที่เชียงใหม่กันคึกคักในช่วงวันหยุดนี้ซะอีก แต่ผิดคาด รถน้อย คล่องตัวดูได้จากการแวะแต่ละปั๊ม เติมน้ำ(มัน)บ้าง เอาน้ำออกบ้าง (ฉิ้งฉ่องอ่ะนะ) ไม่ต้องแย่งกันเหมือนวันหยุดยาวทั่วๆ ไป สงสัยจะใจไม่ถึง เสียดายวันลา ต่างจากพวกเราที่บางคนลางานยาวแบบไม่อายฟ้าอายดินเลย..อิอิ

สารถีมือหนึ่งและมือเดียวของคืนนั้นคือ นายจอห์น ที่ต้องคอยให้เนวิเกเตอรที่สวยที่สุดในทริปนี้หันมาถามว่า ง่วงไหม ? ไหวหรือเปล่า ?..ทุกๆ 5-10 นาที ก่อนที่เธอจะขอตัวไปโค้งคำนับหลักกิโลอย่างมีสัมมาคารวะเป็นระยะๆ แต่นั้นเป็นตอนช่วงหลังจากแวะกินกาแฟอราบิก้ากับขนมปังปิ้งที่ร้านในปั๊มตรงบริเวณแยกไปตาก ซึ่งหมายความว่าเรามาถึงครึ่งทางแล้วเห็นจะได้ ร้านนี้บรรยากาศดี เหมือนอยู่ต่างประเทศ พนักงานเสิร์ฟในร้านพูดไทยไม่ชัดทุกคน ฮือ ฮือ..กาแฟอะไรฟ่ะ กินแล้วง่วงชะมัดเลย…zzzzzzz

ระหว่างเส้นทางนอกจากการพูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบของแต่ละคน ไม่สิ..ส่วนใหญ่จะเป็นสอบถามสารทุกข์สุกดิบของชาวบ้านอื่นๆ มากกว่า ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนอัพเดตข้อมูลของแต่ละคนให้ตรงๆกัน อย่านะ..อย่าเรียกว่า ‘นินทา’ เด็ดขาด ให้เรียกว่า ‘สอบถามสารทุกข์สุกดิบ’ นะจ๊ะ ช่วงแรกก็คุยกันเสียงแจ้วๆ แต่ช่วงหลังๆ เสียงหนุ่มๆเบาะข้างหลังเงียบไป ปรากฏว่ามันมีกิจกรรมอื่นที่ดูเหมือนว่าจะน่าสนใจกว่า ‘สอบถามสารทุกข์สุกดิบชาวบ้าน’ โทรศัพท์มือถือที่สมัยนี้ไม่ได้ใช้เพียงแค่ติดต่อพูดคุยธุระกับคนรู้จักเท่านั้น แต่มันยังทำให้สามารถมาเห็นภาพกิจกรรม เออ...ขอเรียกว่า กิจกรรมเข้าจังหวะของคนที่ไม่เคยรู้จักละกัน..คลิปวิดีโอ...โอ้โฮ ไอ้พวกเนี่ยยย …มันนน…ก่อนที่เราจะหาคำมาประนาม ก็ปรากฏว่าได้ยินคำศัพท์ที่ฟังแล้วใช่เลยจากเพื่อนฟอดผู้ที่น่าจะซึ้งและเข้าใกล้รสพระธรรมมากกว่าใครในทริปนี้ ฟอดว่า..ดูคลิปแล้วมันจะทำให้ .. “จิตกระเพื่อม” ฟังดูแล้วดีมากๆ ฟอด แล้วมันแปลว่าอะไรอ่ะฟอด ??… ฟอด ฟอดไปไหนแล้ว ฟอดนอนข้างหลังสุดดูคลิปอยู่…เฮ่อ..เซ็งชะมัดพวกผู้ชาย

2/12/49 สวัสดีเจ้า..แม่สาวเชียงใหม่
ตีสองกว่าๆ รถเราก็มาวนๆ อยู่ในถนนสายเล็กๆแถวอำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่ เพื่อแวะมาพึ่งใบบุญเพื่อนเก่าใจดี ‘ปู’ ที่ตอนนี้กลายเป็นแม่ปูของลูกมดแดงไปเรียบร้อย (ชมเยอะๆ หน่อย รบกวนเค้าไว้แยะ..อิอิ) ขอพักนอนสักงีบก่อนจะถึงเวลานัดกับอีกกลุ่มที่มากับรถตู้ เห็นว่าออกจากกรุงเทพฯ ประมาณ 2 ทุ่ม..นัดเจอที่อุทยานแห่งชาติขุนแจแปดโมงเช้า อีกหลายชั่วโมง…นอนดีกว่า..zzzzzz

อู๊ย..หนาวจัง เนี่ยขนาดอยู่พื้นราบนะ ยอดดอยจะขนาดไหน ตีห้าครึ่งแล้ว นาฬิกาปลุกไม่ได้ทำหน้าที่ของมัน เพราะความหนาวของอากาศยามเช้า ชอนไชผ่านเข้าใต้ผ้าห่มมาปลุกให้ขนแขน stand up แบบไม่ได้หลับได้นอน หนาววววว…อาบน้ำดีไหมเนี่ย ถ้าไม่อาบก็อีกตั้ง 4 วันแน่ะกว่าจะสัมผัสน้ำอีกครั้ง สามหนุ่มสามมุมฮึดสู้แยกย้ายกันเข้าไปสัมผัสอุณหภูมิน้ำที่เย็นเฉียบในห้องน้ำที่มีตั้งหลายห้อง บางคนส่งเสียงร้องฮู้ฮา...คล้ายๆ กำลังทำกิจกรรมบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผย เหลือแต่สองสามีภรรยาที่ไม่ค่อยจะถูกชะตากับน้ำเย็น ป้าลาภห้องน้ำในบ้านปูห้องนั้นมีน้ำอุ่น เอาว่ะ...อาบซะหน่อย นายจอห์นคนสุดท้าย ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงการอาบน้ำได้ เนื่องจากคงไม่อยากเป็นแกะดำที่ดำกว่าใครและเหม็นกว่าใครในทริปนี้..ฮ่า ฮ่า

ความกรุณาของเจ้าบ้านไม่ได้หมดแค่ที่นอนและห้องน้ำเท่านั้น อาหารเช้าเป็นข้าวต้มเครื่องรสชาติดี ..ฝีมือปู..ผิดคร้าบบบ.. ฝีมือคุณเก้า..สามีสุดเลิฟของยัยปู ตะหาก อร่อยสุดสุด นอกจากนั้นก็ยังมีอาหารพื้นเมืองหลายอย่างไม่ได้ชมแบบเว่อร์นะ อร่อยจริงๆ อย่างงี้เองที่เค้าเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น…เพราะได้ข่าวว่า..คุณแม่ของเก้าเปิดร้านข้าวสอยที่อร่อยสุดยอดในแถบนั้น เสียดายตอนนั้นคุณแม่ของเก้าไม่ค่อยสบายรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล..ขอให้หายไวไวนะคะ..โอกาสหน้าจะไปรบกวนชิมข้าวสอยเจ้าค่ะ…อิอิ

ได้นอนพัก อาบน้ำอาบท่า แล้วก็อิ่มท้อง โอ้โฮ..ครบสูตร กางเต็นท์นอนบ้านนี้สัก 3 คืนเลยดีไหมเนี่ย?? ดูแลแขกดีเหลือเกิน…ไม่ได้ๆ เรามีเป้าหมายไกลกว่าและสูงกว่านี้…ไปต่อกันเถอะ…ขอบใจมากนะจ๊ะ ปู เก้า และน้องมดแดง โอ้ !! เกือบลืมขอบพระคุณคุณพ่อของเก้าที่ให้หนังสือพิมพ์มาตั้งเยอะ เพื่อไว้ยัดใส่ในเสื้อแก้หนาวอีกชั้น อุ่นดีนักแล..(สูตรนี้พ่อใช้มาแล้วตอนขึ้นดอยสมัยหนุ่มๆ) ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ..

ฮือ ฮือ.. เขียนตั้งนาน ยังไม่ถึงตีนดอยเลย เดี๋ยวกลับมาต่อตอนสองนะจ๊ะ....

Create Date : 01 ธันวาคม 2549

Last Update : 11 ธันวาคม 2549 0:31:04 น.

8 comments

Counter : 704 Pageviews.

ก่อนจะกลับมาต่อตอน 2 ขอคุณนาย Yasmin เข้ามาแอบอ่านก่อนนะ....แค่ยังไม่ถึงตีนดอยเรื่องราวก็น่าสนใจขนาดนี้ ถ้าถึงบนดอยจะขนาดไหนเนี่ย...เอาใจช่วยนะจ๊ะ จิกน้ำ สู้สู้ สู้ตาย

โดย: Yasmin IP: 158.108.86.181 วันที่: 10 ธันวาคม 2549 เวลา:23:25:20 น.

เขียนเรื่องได้สนุก น่าติดตามจังเลย รออ่านตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ

โดย: ป้อม IP: 203.121.167.131 วันที่: 12 ธันวาคม 2549 เวลา:17:07:19 น.

ตอนต่อไปเร็วๆ หน่อย ขนาดไปเองยังไม่สนุกเท่าป้าลาภเล่าเลย

โดย: GG IP: 158.108.135.59 วันที่: 13 ธันวาคม 2549 เวลา:10:00:31 น.

อ่าน comment ของ GG ข้างบนตั้งหลายรอบ ไม่ค่อยแน่ใจว่าอ่านเรื่องเราเล่าแล้วสนุกจริง หรือหลอกด่าว่าเราเขียนเว่อร์อ่ะปล่าว..อย่างว่า บางครั้งความจริงก็ทำให้คนเรารับไม่ได้..อิอิ..เนี่ยขนาดภาคแรกยังไม่ค่อยพาดพิงถึงใครแบบเสียๆหายๆสักเท่าไหร่ ไปอ่านภาคสองสิ ผู้เสียหายเพียบ..ฮ่าฮ่า

โดย: จิกน้ำ

วันที่: 13 ธันวาคม 2549 เวลา:22:24:07 น.

ว้ากกก อยากไปว้อยยยยย อย่าเพิ่งเที่ยวกันจนหมดแรงนะ.. อีกปีครึ่ง ไม่สิ.. อีกสิบห้าเดือน จะกลับไปเที่ยวด้วยยยย.... "เที่ยวเมืองไทย ไม่ไปไม่ยู้.." รักเมืองไทย ชูชาติไทย.. ทะนุบำรุงให้รุ่งเรือง สมเป็นเมืองของไทย..

โดย: ปลาหมึก IP: 164.161.40.124 วันที่: 19 ธันวาคม 2549 เวลา:21:04:28 น.

ที่เขียนว่า "เราอาจไม่ได้ต้องการเพื่อนร่วมทางที่เก่งกาจฉกาจฉกรรจ์ เปล่าเลย, เราต้องการเพื่อนร่วมทางที่ ‘เท่ากัน’ มากกว่า" หน่ะ แกนึกถึงชั้นอยู่หล่ะซี่

โดย: อ๊ะ IP: 202.28.78.14 วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:18:11:28 น.

ถูกกก..ต้องนะคร้าบบบ....
"เท่ากัน" ที่..กำลังขา ต่างกันที่ น้ำหนักตัว...

โดย: จิกน้ำ

วันที่: 3 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:23:08:49 น.

น่าชม

โดย: jji99kk IP: 118.172.53.194 วันที่: 6 มกราคม 2551 เวลา:21:35:43 น.