เป็นครั้งที่อารมณ์ต่างๆตีพันวุ่นวาย ร้อนในอกร่าวๆเหมือนเป็นไข้ไม่สบาย ปวดหัวคิ้วขมวดอย่างรู้ตัว บางทีก็คิดว่ายิ่งนานวันยิ่งตัวเองเป็นแบบนี้บ่อยเข้าอาจต้องพบแพทย์เข้าสักวัน เพราะรู้ว่าสาเหตุต่างๆนานามาจากอะไร การอ่านหนังสือจิตวิทยานั่นนี่นู่นด้วยความสนใจใครรู้ คงจะเป็นเพราะต้องการบรรเทาตัวเอง เพื่อบางทีการรับรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น หรือมีคนที่เกิดกรณีรุนแรงกว่า การรับรู้ว่าเป็นเช่นนั้นมันไม่ต่างกับการยกตัวเองขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่แย่กว่า น่ารังเกียจนะความคิดแบบนั้น น่ารังเกียจแต่ก็ยอมรับว่าเป็นอย่างนั้น

          สิ่งที่เรียนและงานที่ทำต้องคิด ต้องสร้างสรรค์ ต้องเอาใจคนอื่น ต้องเอาใจคนหมู่มาก ซึ่งเรากลับไม่มีความสามารถเหล่านี้-เลย- ตีโจทย์ไม่แตก ไม่มีความเข้าใจ แก้ปัญหาก็ไม่เป็นไร แต่กลับคิดมากคิดเผื่อไปเรื่อยในจุดที่ไม่ใช่ประเด็น แล้วมารู้สึกแย่เสียเอง คนอื่นเขาไม่ได้มารู้สึกด้วยหรอก มีแต่เราเองไม่ใช่หรือที่แย่อยู่คนเดียว

           อย่างหนึ่งที่น่ารังเกียจคือ รู้ตัว แต่เปลี่ยนไม่ได้ 

           บางอย่างมันค่อยๆกัดกินความรู้สึกไปเรื่อยๆ

           ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครสนใจหรอก

           เมื่อไหร่เรื่องเหล่านี้จะจบลงเสียที บางที...อาจเป็น....เมื่อไหร่ชีวิตนี้จะจบลงเสียที

           การเดินทางที่ไม่มีจุดหมาย ไม่มีเพื่อนร่วมทาง ไม่มีข้างทาง มีแต่ถนนที่โดนบางอย่างผลักให้เดินมา เดินมาแล้วมองทางของคนอื่นที่ดีกว่าสวยกว่า มองดูโดยไม่มีทางเป็นอย่างนั้น

           สุดท้ายก็มีแต่คำพูดที่ไร้ความหมาย ไร้จุดประสงค์ ไร้ซึ่งใจความอันเป็นสิ่งที่พึงมี

           ฉัน...จะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน

           และเมื่อไหร่กัน ที่ฉันจะทำในสิ่งที่เป็นสุขกับตัวเอง

มันจะเกิดขึ้นจริงเหรอ? ในเมื่อพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่กลับว่างเปล่าโคตรๆ

ช่างไร้ความหมายโดยสิ้นเชิง

-S-mild-