Bloggang.com : เรียวรุ้ง : ลุย! ล่า! ท้าเขียน "คุณครูที่คุณไม่เคยลืมในสมัยที่คุณยังเรียนที่..."

ลุย! ล่า! ท้าเขียน "คุณครูที่คุณไม่เคยลืมในสมัยที่คุณยังเรียนที่..."

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ

ถ้าจะต้องพูดถึงคุณครูแล้ว ทุกคนย่อมเคยมีครูกันมาก่อน คุณครูเองก็ย่อมต้องมีครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้เช่นกัน เชื่อว่าทุกคนคงจะเคยมีความหลังกับคุณครูบางท่าน เป็นความทรงจำที่ดี เป็นแบบอย่างให้เดินตามรอย โจทย์คราวนี้มีว่า คุณครูที่คุณไม่เคยลืมในสมัยที่คุณยังเรียนที่... ตรงนี้ขอเติมว่ารร.ดรุณวาท เป็นโรงเรียนชั้นประถมที่เคยเข้ารับการศึกษาอยู่ 2 ปีค่ะ

โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเอกชนเล็กๆ มีบริเวณติดริมคลอง เราเข้ารับการศึกษาครั้งแรกที่นี่ตอนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 วัยประถมของเราย้ายโรงเรียนบ่อยมาก จำได้ว่าตอนประถม1 และ 2 เรียนโรงเรียนไผทอุดมศึกษา สาเหตุที่ต้องย้ายโรงเรียนเพราะครั้งหนึ่งน้ำท่วมหนัก ถนนมาบ้านเราเป็นหลุมเป็นบ่อ หนักมากเพราะเป็นถนนลูกรัง รถโรงเรียนจอดส่งเรากับน้อง (ตอนนั้นน้องกำลังศึกษาชั้นอนุบาล และเราศึกษาชั้นประถมศึกษาปีที่ 2) ไกลจากบ้านมาก ให้เราและน้องเดินกลับบ้านกัน 2 คน ซึ่งเมื่อพ่อกับแม่รู้เข้า โกรธสิคะ จะเหลืออะไร เด็กป.2 กับเด็กอนุบาลจูงมือกันเดินกลับบ้าน ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่ไกลหรอกค่ะ แต่ตอนนั้นนั่นคือเด็ก อีกทั้ง 2 ข้างทางก็ยังเป็นทุ่งนา ที่ว่างเปล่าซะส่วนใหญ่ นั่นจึงเป็นที่มาของการย้ายโรงเรียน

พ่อกับแม่ย้ายเรากับน้องมาที่โรงเรียนประชาอุปถัมภ์ ในโรงเรียนนี้เราเข้าเรียนชั้น ป.3 กับป.4 ด้วยความที่เป็นโรงเรียนรัฐบาล ภาษาอังกฤษจึงอ่อนมาก ก็มีครูแหละที่พ่อรู้จักแนะนำพ่อว่า ย้ายโรงเรียนให้ลูกเถอะให้ไปเรียนเอกชน จะได้ได้ภาษาอังกฤษ เอกชนภาษาอังกฤษดีกว่าเยอะเลย และนั่นคือเหตุผลที่เราต้องย้ายโรงเรียนอีกครั้ง

ป.5 และ ป.6 เราเข้าเรียนที่ดรุณวาท คุณครูที่เราจำได้ไม่เคยลืมและประทับใจมาถึงทุกวันนี้คือคุณครูที่สอนนาฏศิลป์ สอนฟ้อนรำนี่แหละ เข้าเรียนที่นี่จะมีชั่วโมงเรียนฟ้อนรำ สัปดาห์ละ 1 คาบ ด้วยความที่เราเป็นเด็กใหม่ เข้าไปตอนป.5 เราจึงเรียนรำไม่ทันเพื่อนๆ ที่ต่อท่ารำกันมาตั้งแต่ชั้น ป.1 ดังนั้นทุกวันเสาร์ เราต้องไปเรียนรำเพิ่มเรียกว่าเรียนพิเศษวิชานาฏศิลป์นั่นแหละ สาเหตุที่เราประทับใจคุณครูท่านนี้เป็นเพราะ คุณครูท่านนี้มีวิญญาณของความเป็นครู เป็นผู้ให้ความรู้โดยไม่ได้หวังอามิสสินจ้าง ใช่ค่ะ คุณครูสอนฟรี เด็กๆที่เข้าเรียนพิเศษในวันเสาร์ร่วมกับเราล้วนแล้วแต่เรียนฟรี คุณครูท่านก็อายุมากแล้ว หากแต่ว่าก็ยังคงตั้งใจถ่ายทอดวิชาความรู้ ศิลปะการรำให้กับลูกศิษย์ตัวน้อย คิดเมื่อไหร่ก็ประทับใจไม่จางค่ะ

นอกจากคุณครูสอนวิชานาฏศิลป์แล้วอีกท่านที่ไม่เคยลืมคือคุณครูใหญ่ ด้วยความที่บ้านเราทำโรงงานตุ๊กตา บางครั้งด้วยความจำเป็น ด้วยการงานทำให้พ่อกับแม่ไม่สามารถมารับเราและน้องตรงเวลาได้ เลิกเรียนก็เล่นอยู่ในโรงเรียน จนเพื่อนคนสุดท้ายก็กลับบ้านแล้ว นั่งจับเจ่ากันอยู่แค่ 3 คนพี่น้อง ครูใหญ่เห็นเข้าก็พาเข้าไปรอพ่อกับแม่ในบ้าน บ้านของครูใหญ่มีอาณาเขตอยู่ในบริเวณเดียวกับโรงเรียนนั่นเองค่ะ เย็นมากเข้าก็เป็นภาระครูหาข้าวให้กิน จำได้ว่าครูทอดไข่ฟูให้กิน อร่อยมากค่ะ กว่าพ่อกับแม่จะมารับก็โน่นล่ะ สองทุ่ม แล้วเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกิดแค่ครั้งเดียวนะคะ ทุกครั้งก็ต้องไปอาศัยข้าวบ้านครูใหญ่ นั่งทำการบ้านในบ้านครูใหญ่นั่นแหละค่ะ เป็นอีกความประทับใจที่ไม่เคยลืมเลือนเลยเช่นกัน

ขอบคุณครูทุกท่านที่ทำให้มีวันนี้นะคะ

ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านค่ะ

จากเพื่อนคนเดิมซึ่งเป็นเพียงศิษย์ตัวน้อยของครู

Create Date : 20 พฤศจิกายน 2559

Last Update : 20 พฤศจิกายน 2559 13:57:43 น.

0 comments

Counter : 556 Pageviews.