ลุย! ล่า! ท้าเขียน "ใครคือบุคคลตัวอย่างที่ดีที่คุณนับถือ"
สวัสดีเธอที่รัก
หากถามฉันว่าใครคือบุคคลตัวอย่างที่ดีที่ฉันนับถือ คำตอบนี้ฉันนึกถึงพ่อและแม่ เป็นอันดับแรก บุคคลสองคนซึ่งเป็นต้นแบบ เป็นบล๊อกที่หล่อหลอมฉันให้มีวันนี้ วันที่เติบใหญ่ ยืนบนขาสองข้างของตนเองได้ พ่อและแม่เป็นแบบอย่างให้ฉันเดินตามรอย พ่อและแม่แผ้วถางทางให้ฉันและน้องๆ เดินผ่านอุปสรรคต่างๆได้อย่างไม่ยากไม่ลำบาก แต่เล็กจนโต
สำหรับฉันแล้ว พ่อเป็นผู้ชายที่ภายนอกดูเข้มแข็ง แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่สัมผัสได้ พ่อช่วยแก้ไขปัญหา ช่วยหาทางออกให้กับทุกปัญหาที่ฉันเผชิญ ปัญหาใดไม่ว่าหนักหรือเบา พ่อจะมีคำแนะนำดีๆ และทำให้ฉันก้าวผ่านไปได้อย่างไม่บาดเจ็บมากนัก เมื่อล้มลงมือทั้งสองของพ่อและแม่จะช่วยประคับประคองฉันตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ด้วยความรักที่พ่อมีให้ไม่ว่าจะต้องคอยฉันนานแค่ไหน พ่อก็อดทนรอได้
ในขณะที่ฉันเรียนมหาลัย พ่อขับรถไปส่งถึงมหาลัย และยังนั่งรอจนกว่าจะเลิกเรียนเพื่อรับกลับบ้าน ฉันก็ไม่รู้ว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นจะมีความอดทนในการรอเหมือนพ่อของฉันรึเปล่า พ่อรอได้ไม่ว่าจะเป็นเมียหรือลูก พ่อรออย่างไม่เคยปริปากบ่นแม้ครึ่งคำ เรื่องนี้แม่เองอย่างกล่าวกับฉันอย่างประทับใจ แม่บอกสำหรับพ่อแล้วลูกและเมียมาก่อน จำได้ว่า เพื่อนเคยเจอฉันกับพ่อ แค่พบเราสองพ่อลูกในช่วงเวลาสั้นๆ เพื่อนฉันยังประทับใจในความอบอุ่นที่พ่อมีให้ ทุกคำพ่อจะเรียกฉันว่าลูกเสมอ และนั่นยิ่งทำให้พ่อเป็นผู้ชายที่อบอุ่นในสายตาเพื่อนๆของฉัน
สำหรับแม่แล้ว แม่เป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง แต่ก็มีมุมอ่อนแอตามประสาผู้หญิง แม่เป็นแม่บ้านแม่เรือน งานครัวของแม่ไม่ว่าทำให้ใครชิมก็มีแต่คนชม แม่เลี้ยงลูกให้รู้จักมัธยัสถ์ อดออม ให้รู้จักค่าของเงิน ตอนเด็กๆ ฉันเองยังเผลอคิดไปว่าแม่จน แม่ไม่มีตังค์ ทำให้สิ่งใดที่ฉันอยากได้แต่ราคาแพงฉันจะไม่กล้าร้องขอ สิ่งที่ต้องทำคือเรียนให้สอบได้เลขตัวเดียว และนั่นจึงจะได้ขอรางวัล 1 ชิ้นจากแม่ แต่รางวัลที่ฉันขอก็จะไม่ได้มีราคาสูงจนเกินไปนักในความรู้สึกของเด็กอย่างฉัน
จำได้ว่า เมื่อครั้งยังเด็ก บ้านเราทำโรงงานตุ๊กตา ฉันใช้เวลาช่วงปิดเทอมยัดนุ่นตุ๊กตา หรือเย็บแบบเล็กๆน้อยๆ ติดจมูก ติดลูกตาตุ๊กตา ตามแต่ความสามารถของเด็กจะทำได้ เพื่อแลกเงินค่าทำงานไม่กี่บาทจากแม่ งานนี้แม่ไม่ได้บังคับ หากแต่แม่สอนให้รู้ว่า การจะได้เงินมาแต่ละบาทแต่ละสตางค์เราต้องทำงานแลก ไม่ใช่แบมือขออย่างเดียว เงินนี้เรียกว่าเงินพิเศษ ซึ่งจะแยกต่างหากจากค่าขนมที่จะได้ไปโรงเรียน แน่ล่ะ! เมื่อปิดเทอมไม่ต้องไปโรงเรียนก็จะไม่ได้รับค่าขนม
เพื่อนๆของฉันที่รู้ว่าฉันเป็นลูกเจ้าของโรงงานตุ๊กตาก็คิดไปว่าฉันคงจะมีตุ๊กตามากมายให้เล่นได้ไม่มีเบื่อ แต่ความจริงแล้วคือไม่ใช่เลย ตุ๊กตาที่ฉันได้รับอนุญาตให้นำมาเล่นได้นั้น จะเป็นตุ๊กตาที่ได้รับการตีคืนมาแล้ว มีร่องรอยของความเสียหาย ไม่ใช่ตุ๊กตาใหม่ๆ ที่จะสามารถวางขายได้ ฉันมีโอกาสเลือกตุ๊กตาจากกองตุ๊กตาที่สูงเป็นภูเขาเลากาเพื่อมาเก็บไว้เล่นที่ห้องนอน ใครจะคิดล่ะว่าลูกเจ้าของตุ๊กตาต้องเล่นตุ๊กตาที่มีตำหนิมาตลอด แต่นั่นไม่ใช่ปมด้อยของฉันแม้สักนิด ฉันไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ ฉันรู้แต่ว่าฉันมีตุ๊กตามากมาย สารพัดแบบที่ฉันต้องการจากโรงงานตัวเอง
ตอนเด็กเวลามีงานปีใหม่ได้จับฉลาก สิ่งที่ฉันมักภาวนาตลอดคืออย่าจับได้ตุ๊กตานะ ไม่เอาตุ๊กตานะ ก็แหม...ตุ๊กตาฉันมีเต็มบ้าน เห็นมาตั้งแต่เล็กเลยก็ว่าได้ เคยมีอยู่ครั้งแม่พาไปงานปีใหม่ มีการจับฉลาก แม่เตรียมตุ๊กตายักษ์จากโรงงานเราไปร่วมจับฉลาก ตุ๊กตาหมียักษ์ตัวใหญ่กว่าเด็กอย่างฉันเสียอีก ทุกคนต่างตาโต ทุกคนต่างชี้ไปที่หมียักษ์ หลายเสียงอยากได้หมียักษ์ และฉันก็ไม่เข้าใจว่าหมียักษ์นั้นน่าอยากได้ตรงไหน วันนั้นฉันเล็งแค่ที่รดน้ำต้นไม้กับพลั่วเด็กเล่นน่ารักๆ แค่นั้นเอง
นานแค่ไหนฉันก็ไม่รู้ที่ฉันเริ่มรู้ว่า ความจริงแล้วแม่มีตังค์นะแต่แม่สอนให้ลูกๆ รู้จักการใช้เงินต่างหาก และทุกวันนี้การที่ฉันจะจ่ายเงินซื้ออะไรสักอย่างที่ราคาสูง ฉันต้องถามตัวเองทุกครั้งว่ามันคุ้มกันมั้ย ที่จะต้องซื้อมา และอีกหลายครั้งที่ฉันบอกตัวเองว่า ซื้อเถอะ ถือเป็นรางวัลกับชีวิต เป็นของขวัญวันเกิดให้ตัวเองก็ได้เอ้า แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่ค่อยคิดคือการจ่ายเงินเพื่อพาพ่อกับแม่ไปทานข้าว หรือพาพ่อกับแม่ไปเที่ยว ออกทริปต่างจังหวัด หรือต่างประเทศ ฉันคิดเพียงอย่างเดียวว่า เงินหากไม่ตายก็หาเอาใหม่ได้ แต่ช่วงเวลาที่พ่อและแม่ยังมีแรง และยังเที่ยวกับเราไหว จะนานอีกสักแค่ไหนกัน ต่อให้มีเงินล้นฟ้าก็ไม่สามารถซื้อเวลาให้ย้อนคืนได้ ดังนั้นถ้าเป็นเรื่องนี้แล้วฉันจ่ายเงินได้อย่างไม่ต้องคิดเลยทีเดียว
ขอบคุณนะจ๊ะที่แวะมาอ่าน
จากฉันลูกสาวเจ้าของโรงงานตุ๊กตา
| Create Date : 19 พฤศจิกายน 2559 |
| Last Update : 20 พฤศจิกายน 2559 0:10:40 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 482 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 30 คน [
...ขอบคุณ ณ ที่นี้...
ได้มาอาจมีหลอน