มืดหมดทั่วนภา...........กาศกว้าง

เย็นเยือกในอุรา...........ราญแหลก

ตายฤาอยู่ควะคว้าง.....เฉกเช่นเดียวกัน

"คำมั่นสัญญา"จากปลายปากกาของทมยันตี

สำหรับสาริน ชลันดาเป็นเสมือนหนังสือที่ใช่แต่เขาจะอ่านรู้ทุกหน้า แต่อาจจะเข้าใจทุกตัวอักษรก็ว่าได้

และสำหรับชลันดา จะมีใครบ้างที่มองผ่านเข้าไปในหัวใจสารินได้ มีใครบ้างที่รู้ถึง สุข ทุกข์ ของเขาโดยไม่ต้องเอ่ยปาก ชลันดารู้จักเขายิ่งเสียกว่าตัวเขาเองก็ว่าได้และใครจะรู้เท่าชลันดาว่าสารินมีหน้าและดวงตาชนิดหนึ่งที่เก็บไว้มองน้องดาคนเดียว

คนทั้งสองมีความทรงจำร่วมกัน คิดอย่างเดียวกัน และเข้าใจกันโดยต่างไม่ต้องปริปากด้วยซ้ำไป บัดนี้...ความเจ็บปวดได้หลั่งไหลถ่ายทอดสู่กันอย่างเงียบๆ

“พี่สัญญา!”

ใช่...ถ้าเมื่อใดสารินเอ่ยคำนี้ ชลันดาย่อมรู้ว่า ไม่มี่ทางแปรผันเป็นอื่นได้

“ดอกไม้ทุกดอก ไม่ว่าบานที่ไหน เป็นของน้องดา”

สำนวนนั้นสั้นแบบทหาร หากลึกซึ้ง ดวงตาที่เสมองไปเบื้องบนซุ้มไม้เหนือศีรษะ ซ่อนแววตาเสียจากคนที่มองมาไม่คลาด ราวกับจะจารึก วัน...เวลา...ไว้ในความทรงจำ

“พี่จะจำชุดขาวของเธอไว้ เพราะ...”

ดูเหมือนคนพูดเองก็ต้องกล้ำกลืนสิ่งหนึ่งสิ่งใดลงคอก่อนจะพูดต่อได้

“คงเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้าย ที่เราได้แต่งชุดขาวยืนคู่กัน”

ใช่...ใครไหนจะรู้ว่าทำไมชลันดาเลือกชุดขาวนวลราวงาช้าง ไปงานฉลองกระบี่คู่กับสาริน ที่แต่งชุดขาวเต็มยศคล้องแขนชลันดาอย่างภาคภูมิ คุณรจนาเองมองแล้วยังสะดุดใจ

เหมือนวันที่เธอแต่งงานกับคุณชลิต!

...ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว

ทั้งเกศแก้วพิกุลยี่สุ่นสี

จะแรมร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี

จำปีเอ๋ยกี่ปีจะมีมาพบ...

“พี่ริน...” ตาที่มองมามีน้ำตาเต็ม

“สาบานได้ไหมว่า จะ...ไม่ทิ้งน้อง”

สารินกัดริมฝีปาก หน้าแห้ง ก่อนสั่นหัว

“ไม่!”

“งั้น พี่รินทิ้งเราไปเลยจริงๆ”

“น้องดา...คนดี...” เสียงอ่อนโยนหวานอย่างไม่มีใครเคยได้ยิน

“พี่รินไม่สาบาน บอกแล้ว...พี่รินมีแต่คำมั่นสัญญา”

คำนั้นหนักแน่นก้องอยู่ในหัวใจคนฟัง...คำมั่นสัญญา ถ้าเมื่อใดสารินพูดประโยคนี้ เขาย่อมหมายความเช่นนั้นจริงๆ

"น้องดา รักพี่ริน...ด้วยทั้งหมดเท่าที่มนุษย์พึงจะรักได้ รักโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทนแม้แต่...ความรัก"

“พี่ริน คิดว่า...”

“พี่รินไม่ฟังก็ได้จ้ะ อย่าฟัง อย่าจำ เพราะมันจะเจ็บปวดเหลือเกิน หากเราจำได้ ลืมเสียนะจ๊ะ”น้ำเสียงนั้นอ่อนหวาน ปลอบประโลม

“ลืมให้ได้อย่างที่พี่รินพูดตะกี้นี้ แต่...” เสียงนั้นเข้มขึ้น

“น้องดาจะพูด!”

“พี่รินรู้ไหม เวลาพี่รินอยู่ไกล ทุกคืนน้องดาจะถามดาว...” เสียงใสๆ เอื้อนเพลงเด็กที่พี่ชายเคยสอนให้

…Twinlkle …Twinkle…litter star

Now I’m love

Where you are?...

คนร้องเพลงดูจะกลืนสิ่งแข็งๆ ลงคอ

“แล้วน้องดาก็บอกตัวเองว่า ตรงขอบฟ้าโน่นไง พี่รินนอนหกคะเมนตีลังกาอยู่...”

Oh everyone has a luckly star

เสียงห้าวกังวานไปในความเงียบ แห่งท้องน้ำและความสลัวแห่งดวงดาว

…That shines in the sky up obove

If you wish on your lucky star

You’re sure to find someone to love…

“คราวนี้ พี่ริน รู้หรือยัง น้องดาอยู่มาเพื่ออะไร?”

“รักมีสองอย่างน้องดา รักตัวเองกับรักเกียรติยศ น้องดาเลือกแล้ว เป็นการเลือกที่ถูกต้องที่สุด งดงามที่สุด มนุษย์เรานั้น อย่าอยู่เพื่อตัวเอง เพราะไม่นานเราก็ตาย พี่เป็นทหารเขาสอนกันว่า แม้จะตายยังต้องตายอย่างมีเกียรติฉะนั้นเราจะต้องเลือกว่า เราควรรักอะไรมากกว่ากัน”น้ำเสียงนั้นยังมั่นคงเข้มแข็งเป็นอย่างยิ่ง

“ทหารต้องเข้มแข็ง เมื่อรู้ว่าตัวเองควรเลือกทางใด เขาจะมุ่งมั่นทางนั้น ไม่หวนไห้ ไม่วกวนไม่พะวงหา...”

“ช่างทหารทั้งโลก! ช่างพี่ริน!”ชลันดาตะโกนใส่

“คนใจดำยังกะอีกา พี่รินใจดำ...”

คราวนี้เสียงตะโกนก้อง ราวกับให้ความอัดอั้นระเบิดออกมาจากหัวใจ เสียงนั้นละม้ายแม้นหัวใจที่กำลังแตกพังภินท์ออกเป็นเสี่ยงๆ

“น้องดา...”

สาริน ควานหาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าจุ่มน้ำบิด ส่งให้ น้ำเสียงที่เรียบสงบ เบา

วันนี้...สาริน...ส่งผ้าให้ มือไม่แตะมือด้วยซ้ำ

“ใช่พี่รินใจดำ ใจดำกว่าอีกาอีก” เขาหัวเราะขื่นๆ

“แต่พี่ริน ต้องใจดำ” เขาเน้นเสียง

"ในความรักพี่รินไม่เลือกตัวเองแต่...เลือกเกียรติยศและก็ไม่ใช่เกียรติยศของพี่รินหากเป็นเกียรติยศของน้องดากลับบ้านเถอะพี่จะไปส่งอย่าไปกับพี่เลย...น้องดางดงามมาตลอดขอให้งดงามจนวาระสุดท้าย"

"จำไว้...ถ้าพี่รินสัญญาอะไรพี่รักษาคำมั่นสัญญา ไม่ว่าน้องดาจะเป็นอะไร อยู่ที่ไหน พี่ไม่เคยจะอยู่ห่างความใกล้ชิดทางความรู้สึก ทางวิญญา จะมั่นคงยิ่งกว่าทางกายมากมายนัก"

“น้องดาจะจำ...”

คำมั่น-สัญญา

ถ้าพี่รินพูดคำนี้ พี่ริน...จะไม่คืนคำ...อย่าร้องไห้ พี่สัญญาไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน พี่จะคิดถึงน้องดาคนเดียว..น้ำตาเกือบจะหล่อรื้น แต่แล้วก็เหือดหาย

พี่รินจะจำรสน้ำตานี้ไว้!

เธอต้องไม่ร้องไห้ ให้ใครมาแตะซับน้ำตาให้อีก...ลาก่อน พี่ริน!

อย่าร้องไห้...

เข้มแข็งไว้ดวงจิตขนิษฐา

ในโลกนี้มีเรื่องอีกนานา

คนเข้มแข็งจึงฟันฝ่าตลอดไป

ดอกเอ๋ย...ดอกโศก

ถึงแสนสุดจะอาลัยโลก

ดอกโศกก็จำต้องแรมต้องลา

ปากแย้มให้สักหน่อย

ชลนัยน์ค่อยร่วงลงมา

ฝากจูปฝากน้ำตา...ไว้กับกลีบโศกเอย...

สาริน...ลูกผู้ชาย...ชายชาติทหารต้องไม่ร้องไห้หากดวงตาช่างกระไร มีแต่ละไอฝ้ามัว ความทรงจำพรั่งพรู...น้องน้อย...คราวนี้พี่รินช่วยไม่ได้หรือ โลกจะเอาอะไรไปจากสารินหมดก็ได้ เขาจะไม่ปริปากสักคำยกเว้น...

...สุดคิดสุดฤทธิ์ สุดสู้

สุดรู้ สุดเจ็บ สุดหวัง

สุดยื้อสุดแย่ง สุดกำลัง

สุดโศกสุดรั้ง สุดปัญญา...

น้องดา คือสมบัติชิ้นเดียวในโลกของสารินเขาเป็นสุขเพียงรู้ว่าเธอมีสุข เขาเจ็บร้าว เมื่อรู้ว่าเธอผิดหวังสารินไม่เคยหวั่นว่า เธอจะอยู่กับใคร ณ ที่ใดความสุขอย่างเดียวเท่านั้นที่เขาหวังจะให้เธอมี

...ถ้าแม้นเจ้ามีทุกข์ไปทางอื่น

ทางหมื่นแสนไกลจะไปหา

แต่...ขัดสนจนใจ...ไปป่าช้า...

"น้องดาก็รู้ชีวิตพี่รินอยู่เพื่อน้องดา ถึงตัวพี่จะไปไหนๆ หากหัวใจพี่อยู่กับน้องดาและพี่ก็รู้...น้องดาอยู่ที่นี่ หากหัวใจวิ่งตามพี่ริน ตะลอนๆ ไปทุกที่เวลานอนในป่า เวลาจะออกรบ...พี่ทำยังงี้...ท่องยังงี้..."สารินเอามือกดตรงหัวใจ

"น้องดา...แล้วพี่รินก็ไม่กลัวอะไรเลย...อยู่ก่อน"เสียงเขาสะท้าน "อยู่...เท่าที่เราจะอยู่ด้วยกันได้แม้...วันหนึ่ง...เราอาจจะ" สารินกลืนน้ำลาย สูดลมหายใจ ราวกับจะรวมความกล้าทั้งหมด ในการที่จะพูดประโยคต่อไป

"แยกจากกันทาง...กาย...แต่ต่อนี้ไปเราจะอยู่ด้วยกันด้วย...มโนวิญญาณ...ไม่มีบาปผิดอีกแล้วที่เรา...สามคน...จะหล่อหลอมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน"

ดูเถิด...สารินไม่ลืมหลานน้อยที่บัดนี้เขาทึกทักเอาว่าเป็นสมบัติของเขาอีกชิ้นนึงด้วย

"ใครมีหน้าที่จะต้องทำอะไรก่อน...ทำ..."

รอยยิ้มเขาบิดเบี้ยวเล็กน้อยเพราะพยายามบังคับสุดความสามารถ

"น้องดา...ต้องรอพี่รินนะจ๊ะพี่รินต้องดูแลสุดา...พอสุดาของเราแข็งแรงพอที่จะอยู่ในโลกนี้ได้พอเธอมีคนที่จะรักเธอเท่าเราสองคน...พี่รินจะไปหาน้องดาคนเดียวชาตินี้...ชาติหน้า...ทุกชาติ หากมีจริงพี่รินเป็นของน้องดาเสมอ...สัญญา...ของลูกผู้ชายชาติทหาร!"

มือผอมประคองดวงหน้าเข้มแบบชายชาญไว้ ดวงตาสองคู่มีละไอน้ำเป็นฝ้า

“ค่ะ น้องดาจะพยายาม...แต่สัญญานะคะ...ถ้าวันใดน้องดาบอกว่า”เธอพยายามยิ้ม

“โน ยูส...พี่รินจะยอมปล่อยให้น้องดาไปคอย ไม่ไกลหรอกค่ะ จะวนเวียนรอบๆ พี่ริน รอบๆ สุดา ให้สัญญานะคะ ถ้า...น้องดา...ลา...ต้องอนุญาต...”

สาริน จูบหน้าผากชื้นเหงื่ออย่างแสนรัก

รอยปิติ เริงร่า คราดอกไม้บานตรึงตรา

รอยเศร้า ผ่านมา เมื่อกลีบดอกโรยหาย

รอยทรงจำ จารึกไว้ ถึงดอกไม้แย้มเสลา

“พี่ริน” เสียงเรียกเบาๆ หวานปานฟ่องฟ้า

“จวนแล้วนะจ๊ะ...”

“ไม่!” เสียงขลุกขลักในคอศรีษะหลุบลงต่ำซบแทบหัวเข่า

“ไม่!”

“น้องดารู้ตัว...” เสียงหวานปลอบประโลม

“จวนที่จะ...ทวงสัญญา...”

“ไม่! ชลันดา...”เขาเรียกชื่อเต็มๆ เธอเป็นครั้งแรก

“อย่าทวงสัญญา...ยอดรัก...อย่าเลย!”

“พี่ริน เมื่อโลกให้อะไรมาแล้ว มีบ้างไหมจ๊ะที่จะไม่เอาคืน วันหนึ่งโลกจะให้ชีวิตมา แล้วอีกวันหนึ่งก็จะเอาคืนไป วันนี้เขาให้ความสุขเรามา วันหน้าเขาก็จะเอาความทุกข์มาแลกคืนไป...”

หน้าซีดดุจกระดาษ สุขสงบ

“ตอนเราอุบัติขึ้นในโลก เขามักจะประเดประดังให้เราทุกอย่าง เราหิว เราอยากได้อะไร จะมีคนหาให้เราหมด เรามีความรักเหลือล้น...ดูอย่างน้องดา...” ริมฝีปากแห้งระแหงแย้มอย่างผาสุกลึกล้ำ

“ได้ความรักจากพี่รินจนหมด...”

น้ำเสียงบอกความมั่นใจเป็นที่ยิ่ง

“แต่พอเราโต...อายุเรามากขึ้นโลกก็จะค่อยๆดึงสิ่งที่ให้เรามาคืนไปทีละอย่างสองอย่างท้ายสุดเขาก็จะเอาชีวิตเราคืนไปด้วย ชีวิตจึงเป็นความโหดร้าย...แต่สำหรับเราสองคน...”

เสียงเบา อ่อนล้า มีกังวานแห่งชัยชนะบางประการ

“พี่รินไม่เคยเอาความรักของพี่ริน คืนจากน้องดา เท่ากับที่น้องดาไม่เคยที่จะไม่รักพี่ริน...และโลกก็เอาจากเราสองคนไม่ได้ เพราะฉะนั้น อะไรที่เป็นของโลก ที่เขาให้มา เขาจะเอาคืนก็คืนเขาไปซิจ๊ะ”

ปลายนิ้วลูบดวงหน้าที่เอียงซบด้วยความรู้สึกอบอุ่น มั่นคง

“แต่สิ่งที่เป็นของเรามัน...ชั่วนิรันดร์...น้องดาไม่ไปไกลหรอก...จะคอย วันหนึ่ง...พี่รินก็ต้องคืนสิ่งที่โลกให้แก่เราสู่โลกแล้ว...เราก็จะไปด้วยกัน”

“พี่...ริน...”

เสียง...เกือบไม่มีอยู่แล้ว หากอาการเคลื่อนไหวของริมฝีปากบอกชัดว่าชื่อนั้นติดอยู่ในอนุสติความทรงจำติดอยู่ในวิญญาณ ที่แม้จะปลิดปลิวสู่ปรโลกชื่อนั้นก็จะลอยละล่องตามไปด้วย

“พี่อยู่นี่...”

คนฟังทำท่าคล้ายต้องตะแคงหูสดับตรับฟังเสียงอันไกลแสนไกลทั้งที่จริงแท้ปากจ่ออยู่ชิดหู ใบหน้าแนบเคียงบนหมอน

“โน...ยูส...ลา”

ดวงหน้าสารินเจ็บปวดแสนสาหัส ดูเถิด...เธอยังจำได้

“ถ้าน้องดาลา...ต้องอนุญาต!”

น้องน้อย...ด้วยจิต ด้วยวิญญาณ ชลันดาผูกพันมั่นคงแม้แต่ในสายป่านแห่งความตาย เธอก็ยังพะวงว่า พี่ชายจะอนุญาตหรือไม่...

เขารู้...เพียงเขาตะโกนก้อง ให้สติน้อยนิดของเธอรับรู้ว่า

“ไม่อนุญาต!”

ชลันดาจะทนต่อความรวดร้าวทรมานจะต่อสู้กับเวทนาแห่งสังขารสุดฤทธิ์ เพียงเพื่อคอยเขา

ริมฝีปากสารินขมุบขมิบ ไม่มีเสียงน้ำตาของชายชาญคนที่ไม่เคยร้องไห้ให้กับตนเอง ตกต้องแก้มซูบนั้น

“ยอดรักของพี่ริน...”

เสียงนั้นหวานประโลมใจ

“หลับเถิดคนดี...คอยพี่รินด้วย พี่จะอยู่เพื่อสุดา...แล้วพี่จะตามไป”รอยสะอึกปรากฏขึ้นหลายครั้ง กว่าสารินจะบอกเสียงดัง แจ่มใสละม้ายคล้ายให้จิตวิญญาณอันริบหรี่ล่วงรู้

“อนุญาต! หลับได้แล้วจ้ะ!”

ดวงตาคู่นั้นปิดลง รอยยิ้มเกลื่อนบนริมฝีปากนุ่มนวลเป็นสุข นิ้วมือกระดิกเกี่ยวเกาะมือใหญ่อบอุ่น เงาแห่งตะวันฉายสาดส่อง ดวงหน้าอันเปี่ยมด้วยราศีสุดท้าย

เธอก้าวไปสู่โลกแห่งความฝัน!

...เร่ร่อนขวัญทิพย์ลิบลับ

พราวรุ้งระยับเลือนหาย

จมดิ่งนรกานต์วางวาย

แดเดียวชีพวายวังเวง

บัดนี้...

เขาเหลือแต่เจ้าตัวน้อยที่เธอฝากโลกไว้ให้...

ใช่...โลกที่ให้ เพื่อเรียกคืนวันนี้...โลกเรียกคืนได้แต่กายสังขาร หากจิตวิญญาณ...แม้ว่าชลันดาจะเลยผ่านไปก่อนหากจะแปลกอะไรเล่า เขาย่อมควานไปตามหาเธอจนพบ !

ในโลกนี้ สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน

หาก...ในหัวใจ...

Create Date : 19 มกราคม 2560
Last Update : 20 มกราคม 2560 21:54:23 น.		65 comments
Counter : 2163 Pageviews.
Share Tweet