ธวัชล้ำฟ้า ในทัศนะของข้าพเจ้า

เขียนเมื่อ 8/12/47

อ่านนิยายกำลังภายในมาก็หลายปี แต่ข้าพเจ้าก็เพิ่งจะมีโอกาสได้เข้ามาหยิบจับหนังสือชุดนี้อ่านเป็นครั้งแรกนี่เอง เมื่อสัปดาห์ก่อน

ก่อนหน้าที่ข้าพเจ้าจะได้อ่านเรื่องนี้นั้น ในใจกลับนึกหวนไปถึงเซียวฮื้อยี้ และศึกสาสวาท ซึ่งเป็นเรื่องในยุคเดียวกัน และต่างเป็นเรื่องยาวที่มีอยู่ไม่กี่เรื่องของท่านมังกรโบราณ มิคาดว่า พอได้อ่านไปกลับต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงกับที่คิด

การดำเนินเรื่องของธวัชล้ำฟ้า สามารถบอกได้ว่าแบ่งเป็นสองช่วง ช่วงหนึ่งคือเรื่องของทิตงทั้ง ตัวเอกของเรื่องที่ต้องผจญกับการเข้าใจผิดจากศิษย์ร่วมสำนัก ทั้งยังต้องผ่านการเคี่ยวกรำอีกมากหลาย ในขณะที่ข้าพเจ้าอ่านเนื้อเรื่องช่วงแรกนี้ กลับทำให้ย้อนกลับไปถึงเมื่อครั้งอ่านนิยายกำลังภายในใหม่ๆยิ่ง และตัดสินเอาเองในใจว่า นิยายเรื่องนี้คงจะเน้นในแนวทางสายเก่า ว่าด้วยความแค้น และการหลุดจากความแค้น (ซึ่งก็น่าจะเป็นประเด็นใหม่ในยุคนั้นซึ่งมีแต่ตัวเอกเดินทางแก้แค้น) กระนั้นก็ตาม ด้วยสำนวนลีลาภาษาที่อ่านง่าย(กว่างานในยุคหลัง) บวกกับเนื้อเรื่องที่มีสิ่งแปลกใหม่ใส่เข้ามาทำให้ สามารถดำเนินไปได้อย่างไม่ขัดขืนนัก

ขอกลับไปกล่าวถึงว่า ก่อนที่ข้าพเจ้าจะได้อ่านเรื่องนี้ เคยมีสหายชาวยุทธหลายท่านให้คำนิยมต่อเรื่องนี้ว่า ดำเนินเรื่องได้ดี และเนื้อเรื่องจบแบบสุขนิยม และยังมีหลายท่านที่ให้ความเห็นว่า จบห้วนเกินไป......กระทั่ง จบอย่าง "ชุ่ย"เกินไป จนถึง กล่าวว่าจบแบบ "ขอไปที" เพราะท่านมังกรโบราณสมองตันแล้ว

แต่สิบปากว่า ไม่เท่าตาพาดผ่าน......

ข้าพเจ้าต้องประหลาดใจยิ่ง กับการที่โกวไต้เฮียบ ได้เปลี่ยนลักษณะการดำเนินเรื่องอย่างฉับพลัน โดยการลดบทบาทของตัวเอกลงจนเกือบจะเรียกได้ว่า ในเล่มสุดท้ายนั้น แทบจะไม่มีบทบาทของตัวเอกเอาเสียเลย.....

หลังจากสัมผัสกับเนื้อเรื่องช่วงท้ายแล้ว กลับพบว่า การรังสรรเนื้อเรื่องกลับลงตัวอย่างยิ่ง การกระทำของทิตงทั้งในต้นเรื่องนับว่าเพียงพอแล้วกับบทบาทของตัวเอก

การที่ทิตงทั้งหายไปในปลายเรื่องนั้น เป็นเพียงการหายโดย รูปธรรม แต่ในทางกลับกัน ความเป็นตัวเอกในลักษณะของ นามธรรมยังคงอยู่ ความเป็นตัวละครเอกของทิตงทั้ง ได้เปลี่ยนบทบาทจากผู้ห้าวหาญเป็น หัวใจ ของการเปลี่ยนแปลงในเรื่อง

อย่างไร? ในนิยายทั่วไปนั้น นักเขียนหลายท่านกลับลืมเลือนในการบอกเล่าถึงการเติบโตของตัวละครรองๆ มาตรว่ามีการเปลี่ยนแปลง แต่ก็เพียงในระดับตื้นเขิน หรือเปลี่ยนอย่างซื่อตรง เช่น เพราะภรรยาถูกฆ่าจึงหมดอาลัยตายอยาก เป็นต้น แต่งานเขียนของโกวเล้งเรื่องนี้ จะด้วยความบังเอิญ หรืออารมณ์ที่ร่ำสุรากำลังได้ที่ของท่านก็ตาม สามารถทำให้ตัวละครรองๆในเรื่องกว่าสิบตัวมีมิติขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

พิเศษอย่างไร? ในปกติ ตัวละครที่มีมิติในทางดี มักจะปรากฏตัวครั้งแรกแบบ ร้ายสุดขั้ว ไม่ก็เห็นชัดเจนว่ามีจิตใจดีงาม แต่ในเรื่องนี้ ตัวละครเหล่านั้น ปรากฏตัวแบบเบาบาง ไม่ชัดแจ้ง หรืออักนัยหนึ่ง หากมองจากมุมมองของตัวเอกแล้ว บอกได้เลยว่า ตัวเอกเป็นคนรอบคอบและไม่ตัดสินคนอย่างผิวเผิน ซึ่งตรงนี้ก็เป็นจุดเด่นที่ดีอันหนึ่งในเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม กลับมาที่ประเด็นของการเล่าเรื่องที่เปลี่ยนไป อย่างที่กล่าวแล้วว่าในเรื่องส่วนหลัง ทิตงทั้งปรากฏตัวในรูปของนามธรรม ทำให้อาจเกิดการเข้าใจผิดได้ง่ายสำหรับนักอ่าน ทำให้อาจเสียอารมณ์ไปเลยก็เป็นได้ แต่หากเพ่งมองให้ดีแล้ว ข้าพเจ้าเห็นว่า กลับให้อารมณ์ที่แตกต่างกับแนวทางการดำเนินเรื่องทั่วไปอย่างน่าสนุกยิ่ง

ข้อดีอีกข้อที่ข้าพเจ้าสมควรกล่าวถึงเพราะสบใจอย่างมาคือฉากในทุ่งหญ้าและหุบเขาในท้ายเรื่อง จังหวะการเล่า และการประสานส่งเสริมกันทำได้เยี่ยมยอดมาก เยี่ยมยอดจนทำให้นึกถึงหนังคัลท์สมัยใหม่ ที่มีการตัดต่อฉากและเรื่องยอดเยี่ยม (แม้บางเรื่องจะไม่ทำเงินและเนื้อเรื่องไร้สาระก็เถอะ) อย่าง snatch หรือ El mariachi trilogy การตัดฉากวูบวาบ ผ่านตัวละคร สิบกว่าตัวแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ทำง่ายเลย นักเขียนหลายท่านพยายามอย่างยิ่งแต่ก็ไม่สามารถชักจูงให้ผู้อ่านคล้อยตามตัวละครแต่ละตัวได้ กิมย้งเองก็เคยใช้การเล่าเรื่องลักษณะแบบนี้ในจิ้งจอกภูเขาหิมะ แต่ใช้ในเชิงการเล่าเรื่องแบบบิดพลิ้วตามนิสัยมากกว่า

ต้องขอเล่าถึงสักนิดว่า การเล่าเรื่องเช่นนี้ (ตัดสลับตัวละคร) จะเห็นได้ชัดมากในนิยายฝั่งยุโรปเพราะจะมีการแบ่งองค์เรื่องที่ชัดเจน ใช้พฤติกรรมตัวละครหลายตัว สอดรับเหตุการณ์กันแบบบังเอิญ (co-incident) อย่างเช่นใน mid-summer night dream ของ William Shakespear ซึ่งเป็นเรื่องขบขันที่ใช้การตัดสลับฉากเช่นนี้ได้อย่างน่านับถือ

ในวงการนิยายกำลังภายในปัจจุบันนั้น เทคนิคเช่นนี้ก็มีการนำมาใช้อย่างกว่างขวางเช่นกัน เห็นได้ชัด คือนิยายของ อุนสุยอัน ที่บรรยายและตัดสลับตัวละครไปด้วยกันเป็นว่าเล่น พร้อมทั้งใส่การเล่าเบื้องหลัง (flashback) ไปในตัว ......

ย้อนกลับมาสู่ธวัชล้ำฟ้า...หลังจากได้กล่าวถึงข้อดีแล้ว ก็ย่อมเป็นข้อด้อย อันว่าไม่มีนิยายเรื่องใด perfect ฉันใดก็ฉันนั้น

ข้อด้อยที่เห็นได้ชัดคือ จบ "ห้วน" ข้าพเจ้ามิได้บอกว่าเนื้อเรื่องจบ "ห้วน" เกินไป แต่หมายถึงว่า ในเนื้อเรื่องช่วงกลางนั้น มีตัวละครสำคัญหลายตัวถูกแนะนำ และถูกนำเสนออย่างสำคัญยิ่งต่อบทเนื้อเรื่อง แต่ตัวละครเหล่านี้กลับหายไปแบบวูบวาบ กล่าวคือ คิดจะไม่กล่าวถึงก็ไม่กล่าวถึง ตัดจบดื้อๆ (อย่างจูเชาที่วิ่งหายไปเลย)

การจบแบบทิ้งไว้เช่นนี้ ส่วนใหญ่จะใช้ในการเขียนภาคต่อเสียมากกว่า แต่กับนิยายกำลังภายในที่ หากไม่ประกาศว่าจะเขียนเป็นชุดต่อเนื่องแล้ว ก็ยากต่อผู้อ่านที่จะรับได้กับการจบแบบนี้

จุดด้อยที่สองคือสรรพวิชาบู๊ในเรื่อง ดูไปแล้วก็เหมือนเป็นข้อด้อยในข้อเด่นที่ไม่ค่อยจงใจจะเขียน (งงล่ะสิครับ) อาจเพราะว่า เรื่องธวัชล้ำฟ้านี้เน้นไปในเรื่องการหลุดพ้นจากความแค้นเป็นแกนหลักกระมัง ภาควิทยายุทธที่ตอนฝึกก็บรรยายกันซะเลิศเลอ ว่าเลิศภพจบแดนยิ่ง แต่ทิตงทั้งที่ในท้ายเรื่องแทบจะนับได้ว่าเก่งที่สุดในบรรณภิภพได้กระมัง กลับไม่ได้ใช้พลังแกในการต่อสู้เลย (แถมกว่าจะออกมาก็หน้าสุดท้ายแล้วซะอีก) จากนั้นก็ถอนตัวจากยุทธภพไปซะดื้อๆ แล้วแกฝึกมาตั้งนานนี่......ยังไงกัน....... แต่หากมองในแง่ซะ ก็คิดซะว่า อย่างที่ผมได้กล่าวไปในข้างต้น คือ แค่ผลกระทบจากทิตงทั้ง ต่อตัวละครอื่น แค่นี้ก็อ่านคุ้มสำนวนแล้วล่ะครับ

อยากเขียนยาวกว่านี้เหมือนกัน แต่กลัวจะไม่มีใครอ่านเลยน่ะสิครับ แล้วนี่มันก็.....ตี1- 35 นาทีแล้วครับ-_-"

คะแนนไม่มีให้นะครับ อยากให้ทุกท่านลองอ่านเอาเองครับ

สหายท่านใดอ่านแล้ว ก็ลองมาแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ

เซียวสี่บ้อ
8/12/47

แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 47 02:32:17

แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 47 02:31:54

แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 47 01:51:36

Create Date : 31 ธันวาคม 2547		2 comments
Last Update : 31 ธันวาคม 2547 19:55:46 น.
Counter : 1296 Pageviews.
Share Tweet