+&+&+ หนีน้องน้ำจากเมืองไทย ไปผจญภัยในปักกิ่ง ตอนที่ 4 Shan Hai Guan +&+&+

เพราะทริปนี้เกิดขึ้นจากความอยากไปกำแพงเมืองจีนของคุณนายแม่ค่ะ ตอนทำทริป ก็เลยตั้งใจจะพาคุณนายไปกำแพงเมืองจีนซะให้หายอยาก

ตัวเลือกของกำแพงเมืองจีนอีกด่านหนึ่งซึ่งแตกต่างจากด่านอื่นๆ ก็คือซานไห่กวนนี่แหละ เพราะเป็นกำแพงเมืองจีนเพียงด่านเดียวที่อยู่ติดทะเล

เราเดินทางไปซานไห่กวนด้วยรถไฟความเร็วสูง(ไม่มาก) วิ่งด้วยความเร็วประมาณ ๑๕๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมง ใช้เวลาเดินทางจากปักกิ่งถึงซานไห่กวน ประมาณสองชั่วโมงเต็ม

ช่วงที่ไปขึ้นรถไฟ ขลุกขลักเล็กน้อย เราไปถึงสถานีก่อนเจ็ดโมงเช้าซึ่งเป็นเวลาออกเดินทางของรถไฟประมาณสิบห้านาที ถามเจ้าหน้าที่อินฟอร์เมชั่นในสถานีรถไฟว่าสามารถไปขึ้นรถได้ที่ไหน เจ้าหน้าที่บอกว่า ไปรอที่ห้องนั่งรอหมายเลขเจ็ด

แต่พอไปถึงหน้าห้องหมายเลขเจ็ด กระดานแสดงขบวนรถไฟไม่มีขบวนที่เราจะไป เริ่มงงและเอ๋อเล็กน้อย รี่เข้าไปหาตำรวจ(อีกแล้ว) แถวนั้น ยื่นตั๋วให้ดู ตำรวจชี้ทางไปห้องเบอร์สอง

วิ่งเข้าไป เขาลงไปขึ้นรถกันแล้วน่ะ

ขึ้นรถได้ไม่กี่อึดใจ รถก็ออก เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ



และเพราะวันก่อนหน้านี้ เราเดินกันจนต้องถอดเสื้อนวม
วันนี้ไปทะเล ลมทะเล คงไม่หนาวเท่าไหร่น่ะ เราก็เลยไม่ได้เอาเสื้อนวมไปด้วย ๕๕๕

ตอนนั่งรถไฟไป ไม่รู้สึกเท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะอุณหภูมิในรถไฟประมาณ ๒๒ - ๒๔ องศาเซลเซียส แต่ข้างนอกรถไฟสิคะ เหลือแค่สิบองศาเท่านั้น



แถมด้วยลมอย่างแรง พัดกันกระจุยเลยทีเดียว

ออกจากสถานีรถไฟมาได้ จะมีแท็กซี่ป้ายดำจำนวนมากที่มารอถามว่าเราจะไปไหน ไปนั่นไปนี่ไปโน่นมั้ย เราก็อยากไปอะนะ แต่ว่าหิวอะ ขอกินก่อนได้มั้ย ก็เลยแวะร้านค้าแถวนั้น หลบลมหาอะไรกิน

เพราะว่ามันเย็น ก็อยากกินอะไรร้อนๆ อ่านเมนูเขาก็ไม่ออก ถามเขาว่ามีเมี่ยนเถียวมั้ย เราว่าเราจำไม่ผิดนะว่าเมี่ยนเถียวเนี่ย มันคือก๋วยเตี๋ยวน่ะ

แต่ทำไมเมี่ยนเถียวแถวนี้ มันหน้าตาเป็นแบบนี้ล่ะ ฮืออ



อันข้างบนเป็นไส้กุ้ยช่าย อารมณ์เดียวกับกินหนมกุ้ยช่ายเลย

ส่วนถาดนี้เป็นไส้เนื้อ แต่คุณนายบอกไม่เห็นเหมือนเนื้อตรงไหน หมูมากกว่า



ท้องอิ่มแล้วเราก็ออกเดินทางค่ะ ถามคนขายอาหารในร้านว่าเหล่าหลงโถวกับเทียนเซี่ยตี้อี้กวน อยู่ไกลมั้ยมีรถเมล์ผ่านหรือเปล่า

คนขายอาหารบอกว่า เหล่าหลงโถวต้องนั่งรถ แต่เทียนเซี่ยตี้อี้กวน เดินตรงไปนี่ก็ถึง ไม่ไกล

ออกจากร้านมา ก็เลยกะว่าจะไปที่ไกลก่อน เจอแท็กซี่มิเตอร์หน้าร้าน เรียกไปเหล่าหลงโถว กดมิเตอร์ไป เสียค่ารถไปสิบสองหยวนค่ะ



เสียค่าตั๋วเข้าไปชมด่านนี้อีกคนละห้าสิบหยวน



เดินไปหาทะเลให้เจอ เจอกับนายทหารเฝ้าด่านแข็งขัน



ความสำคัญของด่านซานไห่กวน อยู่ที่เป็นด่านสำคัญที่ป้องกันการรุกรานจากศัตรูทางทิศเหนือของปักกิ่ง
แต่ภายหลังที่หลี่จื้อเฉิงก่อการปฏิวัติ ฮ่องเต้ฉงเจิน ฮ่องเต้องค์สุดท้ายของราชวงศ์หมิงได้ผูกพระศอสวรรคตไปแล้ว หลี่จื้อเฉิงเกรงว่า กองทัพของอู๋ซานกุ้ย ที่อยู่ที่ด่านซานไห่กวนอาจยกทัพเรือนแสนมาประชิดปักกิ่งก็เป็นได้ จึงได้จับตัวครอบครัวของอู๋ซานกุ้ยไว้เป็นตัวประกัน

หลี่จื้อเฉิงจึงได้เกลี้ยกล่อมให้อู๋เซียง เขียนจดหมายไปถึงบุตรชายของตนเองให้ยอมสวามิภักดิ์ อู๋ซานกุ้ยจึงเดินทางมายังปักกิ่งเพื่อเข้าร่วมด้วยกับหลี่จื้อเฉิง แต่เมื่อมาถึงเมืองหลานโจวแล้วอู๋ซานกุ้ยพบว่า เฉินหยวนหยวน (陈圆圆) อนุภรรยาคนสุดท้ายของตนถูกจับเป็นตัวประกันด้วย จึงโกรธแค้นและเปลี่ยนใจไปเข้าร่วมกับฝ่ายแมนจู นัดแนะเปิดด่านซันไห่กวนให้แมนจูบุกเข้าไปยังกรุงปักกิ่ง ในวันที่ 27 พฤษภาคม ค.ศ. 1644 และบุกเข้าพระราชวังต้องห้ามได้ ทัพของหลี่จื้อเฉิงต้องล่าถอยและได้ต่อสู้กับทัพของอู๋ซานกุ้ย ในที่สุดหลี่จื้อเฉิงก็แพ้ และถูกสังหารในที่สุด



แต่ความสำคัญของด่านนี้สำหรับสองแม่ลูกคือ

ลมทะเล เย็นจับใจ หนาวสุดๆ ๕๕๕๕



หลังด่าน เขาทำเป็นลักษณะของเมืองจำลอง คงจะพยายามให้เห็นภาพตอนนั้น ว่ากองทหารเขาตั้งค่ายกันยังไง











เดินเล่นในเมืองจำลองสักพัก เราก็กลับค่ะ
แวะถามที่ห้องอินฟอร์เมชั่นนิดนึง แต่ไม่ได้อะไรมาก

อยากไปด่านจิ่วเหมินโคว่ แต่เขาบอกว่าไกล และคุณนายก็กลัวแท็กซี่เมืองจีนม๊ากมาก

ก็เลยไม่ได้ไป แต่ได้คำแนะนำว่า ถ้าอยากกลับไปเทียนเซี่ยตี้อี้กวน ให้นั่งรถเมล์สาย 25 (ซึ่งเราเองก็เจอรถเมล์สายนี้ที่สถานีรถไฟด้วย)

นั่งรถสาย 25 เข้าเมืองมา ค่ารถคนละหยวนเดียว (เหมือนจะใช้อี้ข่าท่งได้ด้วยนะ เขาถามหาการ์ดอยู่ พอคุณนายยกขึ้นมาเขาก็เหมือนจะงงๆ ที่เราไม่ยอมแปะการ์ด แต่ควักตังค์จ่ายแทน)

ผ่านย่านนี้เห็นตั้งแต่ขาไปแล้ว ผู้คนมากมายเดินซื้อของกัน เราเลยลงมาหาอะไรกิน








กลิ่นไม่ชวนเจริญอาหารสักอย่าง
สรุปว่าได้กินอันนี้ หน้าตาคล้ายๆ ทองม้วนบ้านเรา แต่แป้งหนากว่า

แต่แอบได้ยินเขาขายคนอื่นถูกกว่าเราด้วยอะ แหง่บ




ได้แอปเปิ้ลไปอีกสามลูก ๕๕ แอปเปิ้ลเมืองจีน รสชาติใช้ได้นะ หวานกรอบ แล้วก็ไม่แพง ลูกโตๆ สิบห้าบาท (สามหยวน)เท่านั้น

หาของกินไม่ได้ วิ่งเข้าเคเอฟซีฟากตรงข้ามอีกตามเคย ๕๕๕

ได้ไก่มารองท้องแล้วเราก็หาทางไปเทียนเซี่ยตี้อี้กวน หรือด่านแรกใต้หล้ากันต่อ เห็นกำแพงอยู่ไหวๆ คงไม่ไกลเท่าไหร่หรอก

ค่าเข้าเทียนเซี่ย ฯ คนละห้าสิบหยวน
แต่คุณนายได้ส่วนลด เหลือสามสิบหยวน



ขึ้นไปเดินบนกำแพงให้หนาวเล่น ลมแรงมากกกกก



เดินไกลพอสมควร (จริงๆ คือไกลมาก) กว่าจะถึงป้ายนี้

ป้ายระหว่างทางก็ปิดซ่อมแซมกันซะเกือบหมด



ความสำคัญของป้ายนี้มีอย่างไร หาเอาในวิกิเอาเองแล้วกันนะ จำไม่ได้แล้ว๕๕

ทัศนาเสร็จเราก็ลง ทางที่ชาวบ้านเขาขึ้นกันไป (ทริปนี้ทำอะไรย้อนศรตลอดเวลา)



แล้วก็เดินหาทางออกจากเมืองโบราณนี่

คุณนายเกิดปวดท้องฉี่ เลยได้เข้าส้วมโบราณ กร๊ากก ได้ข่าวว่าหลอนไปเลย

ออกจากเทียนเซี่ยฯ มา ก็เดินงงๆ หารถเมล์จะกลับสถานีรถไฟ

เดินข้ามฟากไปฝั่งตรงข้ามเป็นสวนสาธารณะ เห็นป้อมตำรวจอยู่ แต่ว่า ตำรวจกำลังปฏิบัติหน้าที่สำคัญ นั่นคือเล่นไพ่กันอยู่เลยไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ ๕๕

เราก็เลยตัดสินใจว่าเดินไปทางสามแยกข้างหน้าดีกว่า เผื่อมีรถผ่าน แต่พอไปถึงสามแยก เราก็พบว่า เราไม่ต้องการรถแล้ว เพราะสถานีรถไฟอยู่ทางซ้ายมือของแยกนั่นเอง



สังเกตดีๆ รถแท๊กซี่ป้ายดำสีแดงๆ ข้างบน มีแค่สามล้อนะ ประหลาดมาก

เนื่องจากเราไม่ได้ไปเที่ยวจิ่วเหมินโคว่ กับศาลเจ้าเมิ่งเจิงหนิ่ว ก็เลยเที่ยวเสร็จตั้งแต่ยังไม่บ่ายสามโมงดี

แต่ว่ารถไฟของเราจะมาตั้งห้าโมงสี่สิบ รอกันเงกเลย

กว่าจะกลับถึงโรงแรมก็สองทุ่มกว่าเกือบสามทุ่มแล้ว หิวก็หิว เลยตัดสินใจกินข้าวที่ร้านอาหารข้างโรงแรม



ไม่ต้องเดินทางไกลให้เหนื่อย แล้วที่สำคัญคือ มันอร่อยนะ ๕๕



ผัดผักมาแบบไฮโซมาก มีเตาไฟมาด้วย ตรงข้ามกับบ้านเรา ถ้ามีเตาไฟนี่ต้องเป็นพวกน้ำๆ หม้อไฟ อะไรทำนองนั้น๕๕




ปิดท้ายกันด้วยผัดหอยพริกหวานก็อร่อยดี หอยนุ่มแต่ไม่หนุบเท่าไหร่



จบการเดินทางวันที่ ๔ แค่นี้ เหนื่อยมากก

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2554		2 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2554 12:29:04 น.
Counter : 1343 Pageviews.
Share Tweet