+&+&+ หนีน้องน้ำจากเมืองไทย ไปผจญภัยในปักกิ่ง ตอนที่ 1 Fly to Beijing +&+&+

จริงๆ ทริปนี้เป็นทริปต่อเนื่องจากเมื่อสองปีก่อน ที่ได้พาคุณนายแม่ไปไต้หวัน แล้วได้รับใบสั่งจากคุณนายว่า อยากไปกำแพงเมืองจีน -*-

ได้แต่เก็บออร์เดอร์เอาไว้ จนเมื่อปลายปีก่อน แอร์เอเชียมีโปรโมชั่นศูนย์บาท อยากจองโปรอะ แต่ไม่รู้จะไปไหนดี เลยตัดสินใจจะไปปักกิ่งผ่านแอร์เอเชียนี่แหละ ๕๕ บ้าไปแล้ว

จองโปรตั้งแต่วันที่ ๙ พ.ย. ๕๓ แต่บินกลับเมืองไทยเช้าตรู่ของวันที่ ๙ พ.ย. ๕๔ เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็นทริปข้าม(หลาย)ปีข้าม(หลาย)ชาติ กันเลยทีเดียว

เตรียมการมานาน พอใกล้วัน น้องน้ำดันอยากจะมาหาซะอีก จะไม่อยู่ต้อนรับก็กระไร จะไม่ไปก็เสียดายตังค์ เพราะค่าตั๋วเครื่องบินในปท.จีนไม่ถูกเอาซะเลย หาโปรแจ่มๆ ไม่ได้ แถมจ่ายตังค์แล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรก็ไม่ได้อีกต่างหาก

เอาฟระ ยังไงก็ห้ามน้องน้ำมาบ้านไม่ได้แล้ว ไปก็ไป ยอมเสียมารยาทเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดี ไม่อยู่ต้อนรับแล้วกันนิ

ว่าแล้วก็ขนของขึ้นชั้นสอง (๕๕ มันเกี่ยวกับการไปเที่ยวมั้ย) แพคกระเป๋า ทิ้งน้องชายไว้กับหมาอีกฝูง แล้วมุ่งหน้าสู่สุวรรณภูมิ ด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ ว่าขากลับมาจะเข้าบ้านได้ป่าวนะเนี่ย

ออกเดินทางจากสนามบินสุวรรณภูมิช่วงหัวค่ำ ไปถึงสนามบินเสิ่นเจิ้นเอาตอนสนามบินจะปิดพอดี

ปอลิง ขออนุญาตไม่คาดหน้านางแบบสุดสวยเพราะขี้เกียจ กร๊ากก



เนื่องจากทริปนี้มีคุณนายแม่ไปด้วย จะให้สมบุกสมบัน นอนสนามบินนั้น เป็นไปไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจจองโรงแรมหน้าสนามบินเพื่อรอบินต่อไปปักกิ่งในเช้าวันรุ่งขึ้น

จองโรงแรมเวียนนาเสิ่นเจิ้นไว้ แต่เราไปดึกมาก ได้น้องสาวคนหนึ่งช่วยโทรไปคอนเฟิร์มให้เป็นภาษาจีน โรงแรมบอกว่า รถรับส่งให้เราโทรหาเมื่อไปถึง น้องก็อุตส่าห์เขียนโพยคุยโทรศัพท์ให้ ๕๕ คิดในใจว่า อย่าถามนอกสคริปต์นะเมริง ตรูแปลงร่างเป็นนางโพยชั่วคราว

แต่แล้วที่เราคิด ก็เป็นจริง เพราะเมื่อเราโทรไปอ่านโพยตามที่น้องเขียนให้ โรงแรมก็ตอบอะไรมาไม่รู้ เง้อ แถมเสียงพนักงานชายที่รับโทรศัพท์ ก็ดุเอาเรื่อง (มันคงเป็นธรรมชาติของคนจีนน่ะแหละ) กว่าจะรู้เรื่องว่า เขาบอกว่าเราไม่มีเบอร์โทรศัพท์ในเมืองจีน(เพราะเปิดโรมมิ่งไป) ใช่มั้ย ถ้าอย่างนั้นให้เราไปรอที่ สือห้าวเหมิน ๕๕๕

เราทวนคำงงๆ สือห้าวเหมินๆ จนคนจีนข้างๆ ได้ยิน เลยชี้ทางให้ ถึงได้นึกออกว่า สือห้าวเหมิน ก็คือ ประตูหมายเลขสิบน่ะเอง



ยืนรอก็แล้ว นั่งรอก็แล้ว อยู่ที่ สือห้าวเหมิน นานเกือบชั่วโมง

จนชักใจไม่ดีว่าเอ๊ะ จะมารับเราแน่ไหมหว่า จนเขาปิดไฟข้างหน้าประตูน่ะแหละ ก็เลยตัดสินใจโทรกลับไปโรงแรมอีกที บอกว่าอยู่ที่ สือห้าวเหมินแล้วนะ รถล่ะรถ อยู่ไหน

คราวนี้พนักงานชายคนเดิม บอกเราว่า คุณมาถึงแล้วใช่มั้ย รอสักครู่ เติ่งอี๋เซี่ยะ อ่าววว ไงเนี่ย



กว่าจะได้มาถึงที่พัก ก็เล่นเอาเลยเข้าสู่วันใหม่ไปแล้ว (ทั้งที่แอร์เอเชีย เครื่องลงก่อนเวลา ๕๕)

พนักงานต้อนรับชาย คาดว่าคงเป็นคนที่รับโทรศัพท์เรานั่นแหละ จัดแจงเช็คอินเรา พอเราบอกว่า พรุ่งนี้จะต้องบินเจ็ดโมงครึ่งนะ มีรถไปส่งมั้ย

เขาบอกเราว่า เดี๋ยวจะมอร์นิ่งคอลล์ตอนตีห้า แล้วหกโมงเช้าเรียกรถไปส่งให้ แต่ว่าไม่ฟรีนะ ต้องเสียยี่สิบหยวน ตกลงมั้ย

ตกลงก็ได้ ไม่ตกลงจะออกไปยังไงล่ะ โรงแรมอยู่ใกล้ แต่ดูลี้ลับชอบกล

แต่ที่สงสัยก็คือ อีพูดภาษาอังกฤษได้ ทำไมไม่พูดอังกฤษตั้งแต่ตอนรับโทรศัพท์ตรูฟระ



ที่นอนแข็งมากกก นอนก็ไม่ค่อยหลับ เพราะกลัวจะตื่นไม่ทัน

แถมกำลังเคลิ้มจะหลับได้แล้วเชียว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ใครโทรเข้ามาฟระ เราก็นึกว่ามอร์นิ่งคอลล์แล้ว รับโทรศัพท์แบบงงๆ
มีเสียงผู้ชายพูดภาษาจีนใส่เข้ามาในหู ฟังไม่รู้เรื่อง หือๆ อือๆ ไป แล้วก็วางหู ๕๕๕

ควักนาฬิกาออกมาดู อีบ้าเอ๊ยย เพิ่งตีสองเองอะ ฮ่วยยย



เช้ามืดตื่นมาแบบสะโหลสะเหลมาก ลงมาข้างล่าง ตั้งแต่ยังไม่หกโมงเช้า พนักงานชายคนนั้นไม่อยู่แล้ว เหลือแต่พนักงานหญิงอีกคนอยู่ ซึ่งพูดอังกฤษไม่ได้เลย

แต่เหมือนเขารู้ว่าเราจะไปสนามบิน บินเจ็ดโมงครึ่ง เขาก็คุยกับคนขับรถด้านหน้าโรงแรมให้ แล้วบอกให้เรารอแป๊บนึง

พอคุณนายเดินไปหน้าโรงแรม เห็นรถคันที่ไปรับเราจอดอยู่ด้านหนึ่ง คนขับรถเดินมาถามอะไรสักอย่าง คุณนายชี้ปั้บไปที่คันใหญ่ ๕๕ เขาเลยเข้าใจว่า เราจะรอรถของโรงแรม ซึ่งมีเที่ยวแรกตอนหกโมงครึ่ง พอดีมีลูกค้าอีกคนลงมา เขาเลยพากันออกไปเฉยเลย

กำลังยืนงุนงง กลัวตกเครื่องอยู่อย่างนั้น ก็มีกรุ๊ปทัวร์จีน กรุ๊ปใหญ่เกือบสิบคนได้ ลงมาพร้อมข้าวของบานเบิก เขาคุยกันยังไงไม่รู้ได้ ไอ้เราก็เดินวนเวียน วิ่งไปถามน้องที่เคาน์เตอร์ พนักงานก็บอกว่า รอเดี๋ยวๆ หกโมงนะอีกหกนาที

สรุปว่า รถของโรงแรมต้องไปส่งกรุ๊ปทัวร์กรุ๊ปนี้ เราเลยได้ติดรถไปกับเขาด้วย

สนามบินเสิ่นเจิ้นค่อนข้างเล็ก เลยดูว่าผู้คนพลุกพล่านไปหมด วิ่งเอาใบปริ๊นท์ตั๋วจากเว็บโนว์ไชนีสที่เราใช้บริการซื้อตั๋วจากเขาไปยื่นที่เคานเตอร์ขายตั๋วของเสิ่นเจิ้นแอร์ไลน์ พนักงานบอกให้เราไปเช็คอินที่เคานเตอร์ข้างใน



เข้าไปนั่งรอรถไปขึ้นเครื่องที่เกท ๓๙ คนเยอะมาก หาที่นั่งแทบไม่ได้



สุดท้ายก็ได้ขึ้นเครื่อง ไปปักกิ่งกันด้วยสายการบินเสิ่นเจิ้นแอร์ไลน์

อาหารบนเครื่อง ไม่ต้องซื้อเพิ่ม ๕๕





เกือบสิบเอ็ดโมงก็ถึงปักกิ่ง



นั่งรถบัสสาย ๕ เข้าเมือง แล้วไปต่อแท็กซี่แถวๆ โรงแรม พักที่โรงแรม Orange Yayuncan



โรงแรมสะอาดดี ห้องน้ำเข้าสบาย เดินทางก็สะดวกใช้ได้ ๕๕
เสียอย่างเดียวคือ แท็กซี่ไม่ค่อยรู้จัก ขนาดเอาที่อยู่ให้ดูก็ยังไม่รู้ ต้องชี้พิกัดในแผนที่




เช็คอินเสร็จก็ต้องรีบไปจองตั๋วรถไฟ เพราะเราจะไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนส่วนที่อยู่ติดทะเล ซึ่งอยู่ในเมืองซานไห่กวน (Shan Hai Guan)




สำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ จองตั๋วได้ที่ช่อง ๑๖ ค่ะ เจ้าหน้าที่พูดภาษาอังกฤษได้

ระหว่างรอก็มีคนมาแซงคิวกันตามระเบียบ ๕๕ แต่ไม่ใช่คนจีน กลายเป็นแขกไป เดินเข้ามาเบียดเลย น่ากลัวมาก



หลังจากจองตั๋วรถไฟได้เรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาท่องเที่ยว
ตอนแรกตั้งใจจะไปหอสวรรค์เทียนถาน
แต่สังขารทั้งแม่ทั้งลูกไม่อำนวยแล้ว เนื่องจากอดนอนมาเมื่อคืน

เราก็เลยเปลี่ยนแผนไปเดินเล่นที่ถนนเฉียนเหมินแทน



เนื่องด้วยเสื้อผ้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน อากาศที่ปักกิ่งกับเสิ่นเจิ้นต่างกันพอสมควร เดินเฉียนเหมินกันไปแบบหนาวๆ



แวะเข้าร้านอาหารที่เขาว่าเป็นร้านที่ต้นเครื่องของฮ่องเต้สมัยก่อน

อ่านเมนูก็ไม่ออก จิ้มป๊าบเข้าให้ ได้เจ้านี่มากิน



บอกพนักงานสริฟว่า สำหรับสองคน แต่น้องพนักงานคงไม่เข้าใจภาษามือของเรา เลยจัดมาให้สองเข่ง

แค่เข่งเดียวก็ไม่รอดแล้วนะอีหนู - -"

ตบท้ายด้วย "ทาง" คือภาษาจีนหางอึ่งในความเข้าใจของเรา ก็คือน้ำซุปอะ บอกเขาว่าซุป เขาก็ไม่รู้ เลยบอกว่า ทาง

อิน้องคนงาม จิ้มบอกนี่ๆ อันนี้เลยซุป เอะใจแล้วเชียว เห็นตัวเขียนคำว่า หง ซึ่งแปลว่า แดง ซุปอะไรวะแดง

เอ้า เขาว่าซุปก็ซุป ๕๕๕ ป๊าบเข้าให้ นี่เลย จืดสนิท แถมเย็นๆ ชืดๆ อีกตะหาก

สรุปว่ามื้อนี้หมดไปร้อยหยวน รสชาติไม่ผ่าน ต้องห่อเอาขนมจีบกลับที่พักอีกสองกล่องใหญ่ แถมคุณนายแอบมาบอกทีหลังว่ามันตีกลับด้วย ๕๕

Create Date : 10 พฤศจิกายน 2554		0 comments
Last Update : 10 พฤศจิกายน 2554 19:46:07 น.
Counter : 1350 Pageviews.
Share Tweet