เมื่อวันที่ 21 ตุลาคม 2551 ทางโรงเรียน หาดใหญ่วิทยาลัย

ได้จัดให้มีการประชุม ผู้ปกครองนักเรียน ทุกระดับชั้น
เพื่อชี้แจงเรื่องต่างๆ ระหว่าง โรงเรียนกับผู้ปกครอง
ก่อนปิดภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2551 ซึ่งผมได้เข้าร่วมประชุมด้วย

ในการประชุมครั้งนี้ ทางโรงเรียน ได้แจกวารสาร ชื่อ ตรี-จักร ซึ่งเป็นวารสาร ที่ออกมาเพื่อประชาสัมพันธ์โรงเรียน ให้แก่ผู้ปกครอง 4000 กว่าคน ทุกคน
ในวารสารฉบับนี้ ได้นำบทความ ถึงตาพิการ แต่ใจยังสู้
ของน้องโรส ที่ได้เขียนไว้ในบล้อกนี้ มาลงในวารสารด้วย ผมจึงขอนำบทความดังกล่าวในวารสารนั้น มาบันทึกไว้ในบล้อกน้องโรส อีกครั้งหนึ่งครับ
ทวีศักดิ์ ถาวรรัตน์

ถึงตาพิการ แต่ใจยังสู้
ฉันชื่อ นางสาวนุ่นนิจ ถาวรรัตน์ ชื่อเล่น โรส (Rose)

เกิดเมื่อวันพุธ ที่ 29 พฤษภาคม พุทธศักราช 2534
ณ โรงพยาบาลราชวิถี กรุงเทพมหานคร

สาเหตุที่ฉันตาพิการ เพราะเมื่อตอนที่แม่ตั้งท้อง
แม่ป่วยเป็นโรค ครรภ์เป็นพิษ
ซึ่งหมายถึง ร่างกายบวม
เมื่อถึง 7 เดือนแม่เริ่มทนไม่ไหวแล้ว แพทย์จึงผ่าตัดเอาฉันออกมา
น้ำหนักของฉันหนักเพียง 9 ขีดเท่านั้น

เมื่อฉันออกมาแล้วแพทย์ก็นำฉันเข้าตู้อบที่ห้อง ICU อยู่เดือนครึ่ง
ดังนั้นเส้นประสาทตาของฉันจึงถูกทำลายไปหนึ่งข้าง
ทำให้ตาข้างขวาของฉันบอดสนิท แต่ตาข้างซ้ายยังพอมองเห็นอยู่บ้างเลือนราง
พอจะแยกสีได้
ขณะนี้ฉันอายุ 17 ปี กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
ณ โรงเรียนหาดใหญ่ วิทยาลัย อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา

ทุก ๆ คนอาจสงสัยว่า ฉันเรียนหนังสือกับเด็กปกติได้อย่างไร
ฉันอ่านและเขียนอักษรเบรลล์ เมื่อฉันอายุได้ 7 ขวบฉันได้ไปเรียนอักษรเบรลล์
กับอาจารย์ ณัฐกานต์ ปิมป้อ และเมื่อฉันอายุได้ 8 ปี
ฉันก็เริ่มเข้าเรียนกับเด็กปกติเป็นครั้งแรกที่ โรงเรียนค่ายเสนาณรงค์์วิทยา
อำเภอหาดใหญ่ จังหวัดสงขลา

เมื่อฉันเรียนกับเพื่อนๆ เพื่อนจะบอกตัวหนังสือหรือข้อความที่ครูเขียน
บนกระดานดำ แล้วฉันก็เขียนอักษรเบรลล์ แล้วเมื่อกลับมาถึงที่พัก
ฉันก็นำมาพิมพ์เป็นภาษาปกติส่งครู

ชีวิตของฉันนั้นมีทั้งความสุขและความทุกข์คละเคล้ากันไป
แต่ฉันคิดว่าตนเองโชคดีที่มีครอบครัวดี เข้าใจลูก
ให้ความรักความอบอุ่นแก่ลูกอย่างเพียงพอ

ชีวิตในโรงเรียนเรียนร่วมเป็นชีวิตที่ดี
เพราะฉันได้รู้จักเพื่อนๆที่มีสายตาปกติหลายคน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันทุกข์ใจคือ
มีเพื่อนแกล้ง เช่น หยิก ด่าพ่อล่อแม่ ด่าว่าไม่มีปัญญา ไอ้บอด เป็นต้น
แต่ฉันก็คิดว่าคำด่าว่าเหล่านี้ เป็นคำที่ไม่น่าฟัง
แต่ฉันก็ให้อภัยและไม่ถือโทษโกรธขึ้ง เพราะฉันคิดว่า
คนตาปกติคงจะพูดเพราะสนุกปากเท่านั้น

ชีวิตในบ้านฉันก็มีความสุขมากๆ
เพราะเมื่อฉันกลับมาจากหอพัก ฉันจะมีเรื่องกลุ้มใจหรือไม่สบายใจ
มาเล่าให้พ่อและแม่ฟังเป็นบางครั้ง พ่อแม่ก็จะปลอบใจและให้กำลังใจฉัน
ฉันรู้สึกมีความสุขมากเมื่อได้พูดระบายความทุกข์ออกมา
แม่จะคอยปลอบ โยนฉันให้คลายทุกข์โดยการพูดปลอบใจ
และใส่มุขตลกขำขันลงไปในบทสนทนาด้วย
ทำให้ฉันรู้สึกสนุกสนาน และเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก

ถึงฉันจะตาพิการแต่จิตใจฉันก็เปี่ยมไปด้วยความสุข
และพร้อมที่จะต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ ที่ขวางกั้นอยู่ข้างหน้า
ฉันมีมีดอยู่ในหัวใจ 2 เล่ม เล่มหนึ่งเป็นด้านที่ชำรุดทรุดโทรม
ซึ่งหมายถึงวันที่ฉันร้องไห้ และมีความทุกข์ใจมากๆ
มีดเล่มที่สองคือมีดที่ใหม่เอี่ยมอ่องและคมกริบ ซึ่งหมายถึงวันที่ฉันมีร้อยยิ้ม
และพร้อมที่จะต่อสู้กับความทุกข์หรือปัญหาต่าง ๆ

ฉันวาดฝันไว้ว่าเมื่อฉันเรียนจบจากโรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัยแล้ว
และเมื่อจบแล้วฉันจะไปต่อที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ฉันตั้งใจจะเรียนคณะศิลปะศาสตร์ เอกภาษาไทย
เพราะฉันอยากจะประกอบอาชีพครูสอนนักเรียนตาพิการ

ฉันอยากให้เด็กที่ตาพิการในประเทศไทยมีคุณภาพชีวิต
เท่าเทียมกับเด็กตาปกติ สาเหตุที่ฉันตั้งใจจะเรียน
ที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์นั้น เพราะพ่อและแม่ของฉันก็จบจากที่นั่น
ฉันอยากจะรักษาสถาบันเก่าของพ่อและแม่เอาไว้

ฉันเคยท้อบ้างในบางครั้งว่า ทำไมฉันถึงต้องเกิดมาตาพิการด้วย
แต่เมื่อฉันได้อ่านผลงานของผู้พิการรายอื่น ๆ
ฉันก็มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับอุปสรรคต่าง ๆ ต่อไป

คนพิการใช่ว่าจะไร้ค่า
บอดแค่ตาแต่ใจยังมีหวัง
พร้อมจะสู้ฟันฝ่าไม่เซซัง
ไปจนถึง ฝั่งฝันที่ตั้งไว้

ถึงแม้จะตาบอดมองไม่เห็น
แต่ไม่นึกลำเค็ญในโชคลาภ
ไม่เคยคิดว่าเราโดนคำสาป
แต่คิดว่าโชคลาภนี้ดีจริง

ขอให้เพื่อนที่พิการทั้งหลาย
อย่าใจหายและคิดว่าไร้ค่า
จงสู้ต่อและอย่าท้อในชะตา
คนเรานั้นมีค่าทุกคนเอย

ขอเป็นกำลังใจแก่ผู้พิการทุก ๆ คนค่ะ

Create Date : 22 ตุลาคม 2551
Last Update : 22 ตุลาคม 2551 13:02:44 น.		12 comments
Counter : 2024 Pageviews.
Share Tweet